Γιατί αυτό είναι που μας ανησυχεί περισσότερο, ότι η κυβέρνηση της Ελλάδας, οπως και η πλειοψηφία των κυβερνήσεων του κόσμου, δεμένες στα άρματα πανίσχυρων συμφερόντων, δε μπορούν να αντιληφθούν ότι δεν υπάρχει επιστροφή σε αυτά που ίσχυαν πριν την πανδημία.
Ακόμα και σήμερα με κάποιο μαγικό τρόπο να εξαφανιζόταν ο κορωνοϊος και να άνοιγαν όλα τα καταστήματα και όλα να λειτουργούσαν όπως πριν την πανδημία, τίποτα δε θα ήταν το ίδιο.
Οι τζίροι, ακόμα και σε αυτό το σενάριο, θα είναι πολύ μικρότεροι γιατί οι οικονομικές δυνατότητες των καταναλωτών θα έχουν συρρικνωθεί.
Ως εκ τούτου, πώς να μπορούν οι πολίτες να ανταπεξέρχονται στις υποχρεώσεις τους, όπως πριν την πανδημία; Πώς να αποπληρώνουν τις δοσεις των δανείων, ή των χρεών στην εφορία και στους δήμους όταν τα χρήματα πλέον δεν υπάρχουν;
Αλλά η πανδημία δεν έχει τελείωσει. Κάθε άλλο. Παρά τα πρωθυπουργικά διαγγέλματα για την ελπιδα των εμβολίων και το σχέδιο για εμβολιασμό που ονομάστηκε “ελευθερία”, η αλήθεια είναι ότι η διαδικασία αυτή θα κρατήσει πολλούς μήνες και είναι άγνωστο αν και κατα ποσο θα στεφθεί με επιτυχία.
Η επιτυχία εξαρτάται από τον εμβολιασμο του πληθυσμού αλλά για να συμβεί αυτό πρεπει να υπάρχουν τα εμβόλια, οι εγκαταστάσεις για τον εμβολιασμό και ένας πληθυσμός που να θέλει να εμβολιαστεί. Απο αυτές τις τρεις προϋποθέσεις αυτή τη στιγμή μόνο ο τρίτος φαίνεται να υπάρχει σε σχετική επάρκεια αν και σε πολλές χώρες το αντι-εμβολιαστικό κινημα είναι πολύ ισχυρό, με ότι αυτο συνεπαγεται για την επιτυχία του προγράμματος εμβολιασμου.
Αυτο που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι για να ξεμπερδέψουμε με αυτή την ιστορια δεν αρκεί να εμβολιαστεί ο πληθυσμός μίας χώρας. Μία πανδημία είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα που απαιτει παγκόσμιες λύσεις. Ακόμη και στο αισιόδοξο σενάριο όπου εμβολιάζεται ο πληθυσμός όλων των ευρωπαϊκών χωρών, αν κι εφόσον δε γίνουν οι εμβολιασμοί και σε φτωχές χώρες χωρίς υποδομές, όπως είναι πολλές χώρες της Αφρικής, ο ιός θα συνεχίσει να διαδίδεται και να μεταλάσσεται, αυξάνοντας τον κίνδυνο μίας πολύ πιο επικίνδυνης μετάλλαξης με άγνωστες συνέπειες για την ανθρωποτητα.
Και μετά βεβαίως είναι οι οικονομικές συνέπειες που είναι τρομακτικές. Σε πολλές χώρες της Ευρώπης οι συνεπειες έχουν περιοριστεί επειδή δίνονται χρήματα από τα κρατικά ταμεία, αλλά για ποσο θα μπορεί να συνεχιστεί αυτό; Και τι θα συμβεί όταν πλέον δε θα επαρκούν τα χρήματα; Οι κυβερνήσεις θα έρθουν αντιμέτωπες με πολύ δύσκολες αποφάσεις.
Δεν υπάρχει επιστροφή στην κανονικότητα που ίσχυε πριν την πανδημία.
Και τι θα κάνουν λοιπόν;
Θα καταδικάσουν στην εξαθλίωση μεγάλα τμήματα του πληθυσμού τους; Θα ανοίξουν τις αγορές παρά τις εκατόμβες νεκρών που θα δημιουργούνται; Θα προχωρήσουν σε αύξηση των φόρων στους πολύ πλούσιους του πλανήτη που ελέγχουν και το μεγάλο ποσοστό του παγκόσμιου πλούτου εν αντιθέσει με τα δικεκατομμύρια που ζουν με ελάχιστα;
Το λογικό σε μία τέτοια πρωτόγνωρη κατάσταση θα ήταν η φορολόγηση των πλουσίων που θα πρέπει να αναλάβουν το κόστος της πανδημίας από το εξαιρετικά μεγαλο περίσσευμά τους και όχι να το πληρώνουν οι δισεκατομμύριοι φτωχοι που δεν έχουν κάτι επιπλέον να περικόψουν, όμως ποιος τρέφει ψευδαισθήσεις ότι οι κυβερνήσεις στον δυτικό κόσμο έχουν το σθένος να προασπισουν τους πολλούς εις βάρος των ελάχιστων που ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία;
Και στην Ελλάδα, η κυβέρνηση της χώρας σύντομα ή αργότερα θα κληθεί να αποφασίσει: να κατασχέσει τα σπίτια των πολλών και να τους κυνηγήσει μέσω τράπεζες και εφοριών εν μέσω πανδημίας ή να ζητήσει από τους πλούσιους να αναλάβουν το κόστος που τους αναλογεί;
Αλλά όλα αυτά στο προσεχώς…