Σάββατο πρωί, 10 η ώρα και μεις σταματήσαμε για «κανένα Αλβανό».
Τα γραφειοκρατικά μας χέρια δεν άντεχαν την σκληρή δουλειά που θέλαμε να κάνομε.
Βάτα και ξεμπάζωμα!
Αργήσαμε τη μέρα μας αλλά όλο και κάποιος θα ‘χει «ξεμείνει».
Πράγματι, είχαν ξεμείνει κάμποσοι.
«Διαλέξαμε» έναν αδύνατο 45άρη.
Σε πολύ μικρή ηλικία είχα δει ένα έργο με έργο με Έλληνες μετανάστες στην Αμερική.
Μου ‘χε κάνει φρικτή εντύπωση. Μου ‘χει μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου.
Παναγιά μου, σκέφτηκα τότε. Τι εξευτελισμός.
Τα νεαρά παιδιά… εργάτες περίμεναν σε μια έρημο μαζεμένα. Και τότε σταμάτησε ένα αγροτικό μ’ ένα – δυο καουμπόιδες. Τους διάλεξαν ένα – ένα. Πιάνανε τα μπράτσα τους, τους κοίταζαν αν είναι δυνατοί και το πιο φρικτό, τους άνοιγαν το στόμα να δουν τα δόντια τους.
Μου ‘χε κάνει φοβερή εντύπωση.
Τι εξευτελισμός σκέφτηκα του ανθρώπου. Έπειτα τους φόρτωναν στην καρότσα αφήνοντας τους υπόλοιπους χωρίς μεροκάματο, ξεδιαλεγμένους και απορριπτέους. Και το βράδυ οι φιλήσυχοι νοικοκυραίοι, οι καθωσπρέπει πολίτες, οι εκκλησιαζόμενοι, οι μετέχοντες στα τοπικά και εκκλησιαστικά συμβούλια φορούσαν τις κουκούλες της Κου – Κλουξ – Κλαν και έμπαιναν στα σπίτια τους και τους σκότωναν.
Τώρα, το ίδιο κάνομε εμείς.
Τους βάζομε, και κάνουν τις σκληρές δουλειές, και μετά κάποιοι «φιλήσυχοι νοικοκυραίοι», «εκκλησιαζόμενοι», οι «υπηρετούντες τον νόμο και την τάξη» τους σκοτώνουν αντιπροσωπευτικά και κατ’ επέκτασιν, για πράγματα καταδικαστέα βέβαια αλλά που έχουν κάνει άλλοι.
"google ad"
Και που δεν έχουν εξιχνιασθεί.
Για 30 ευρώ λοιπόν, πήραμε τον άνθρωπο να κάνει την σκληρή δουλειά που δεν μπορούσαν να κάνουν τα γραφειοκρατικά μας χέρια.
Αλλά η δουλειά ήταν περισσότερη απ’ ότι υπολογίσαμε και η ώρα πέρναγε.
– Τέλειωσέ το, του είπα, και θα πάρεις 40 ευρώ.
– Εντάξει, είπε ο καημένος, και συνέχιζε να σκάβει μες στον ήλιο. Του έδωσε νερό να πιει. Όχι φαγητό, που κρατούσα, γιατί θα κοβόταν και δε θα μπορούσε να δουλέψει.
Όταν τελείωσε, πλύθηκε κι έκατσε μαζί μας στη βεράντα να φάει.
– Από πού είσαι. Τον ρωτήσαμε.
– Απ’ την Αλβανία, είπε κομπιάζοντας. Φοβήθηκε ο καημένος μετά τις επιθέσεις που είχαν δεχτεί Αλβανοί στο Ρέθυμνο για την εθνικότητά του.
Και πρόσθεσε τρομαγμένος: Όμως είμαι χριστιανός.
– Δεν έχει σημασία, τον καθησυχάσαμε, τι θρήσκευμα είσαι. Κάθε άνθρωπος πιστεύει όπου θέλει. Στον θεό του.
– Πόσα χρόνια, είσαι εδώ;
– Δέκα τρία. Η κόρη μου είναι 15 χρονών. Ήρθε εδώ δυο χρονώ. Ο γυιος μου είναι 20 χρονώ. Δεν θέλουν να γυρίσομε στην Αλβανία. Εδώ πήγαν σχολείο, εδώ μεγάλωσαν, δε θέλουν να γυρίσουν στην Αλβανία. Μόνο για διακοπές.
Εκείνη την ώρα χτυπά το τηλέφωνό του.
Μια κοριτσίστικη τρομαγμένη φωνή των ρωτά στα Ελληνικά:
– Μπαμπά, που είσαι;
Παιδάκι μου, σκέφτηκα ακούγοντας τον τρόμο στη φωνή της. Έχει αργήσει ο μπαμπάς της απ’ το συνηθισμένο μεροκάματο και φοβόταν για τη ζωή του. Μήπως τον χτύπησαν οι σύγχρονοι Κου – Κλουξ – Κλαν. Όπως αυτούς στο Ρέθυμνο.
Και ακούσαμε απ’ το τηλέφωνο να τον ρωτά. Σκέψει, είπα μέσα μου – και ο άνδρας μου σκεφτόταν το ίδιο με εμένα – μεγάλωσε εδώ, μιλά μόνη της με το μπαμπά της Ελληνικά, αγαπά το μέρος που ζει και δε θέλει να φύγει αλλά είναι Αλβανίδα και διώκεται απ’ τους σύγχρονους Κου – Κλουξ – Κλαν.
Θεέ μου, σκέφτηκα, τι είναι η φρίκη της εποχής που ζούμε!
Τι είναι αυτό το θρίλερ που ‘χει μπει στη ζωή μας.
Το μίσος του ρατσισμού.
Κι’ όμως οι Έλληνες δεν είχαμε ποτέ ρατσισμό!
Για παράδειγμα, η ελληνίδα γειτόνισσα δίπλα μας, μας κέραμε και φώναξε και τον εργάτη στην αυλή της και του κέρασε μια διπλή μπύρα με την ψυχή της.
Αυτοί είμαστε χωρίς το δηλητήριο που διοχετεύεται εντέχνως
Είχαμε στην αρχαιότητα τον Θεό των Θεών αφιερωμένο στην προστασία των ξένων. Τον Ξένιο Δία.
Από ποια βαρβαρότητα λοιπόν, προέρχεται και διοχετεύεται αυτός ο ρατσισμός;
Και ο θεός της Χριστιανοσύνης είναι πανανθρώπινος.
Τι είναι λοιπόν αυτό που ζούμε;
Α.Κ.