Κάλεσμα απευθύνει το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα για συμμετοχή στην πορεία για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο την Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου στις 6 το απόγευμα στην Πλατεία Αγοράς.
Στην ανακοίνωση αναφέρονται τα εξής:
Στις 6 Δεκέμβρη του 2008 το βράδυ, ο ειδικός φρουρός Κορκονέας πυροβολούσε και δολοφονούσε τον 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια. Η δολοφονία πυροδότησε μια εξέγερση που έγινε η αρχή του τέλους για την κυβέρνηση της ΝΔ με πρωθυπουργό τον Κ. Καραμανλή. Έντεκα χρόνια μετά, μια άλλη κυβέρνηση της ΝΔ θυμίζει κυριολεκτικά το δολοφόνο που επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος.
Ο Μητσοτάκης, ο Χρυσοχοΐδης και από κοντά κάθε ακροδεξιό κατακάθι που έχει βρει στέγη στην κυβέρνηση «λύνουν τα χέρια» των ΜΑΤ και των μπάτσων για να πατάξουν την «ανομία». Την ίδια στιγμή στήνουν στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους πρόσφυγες, προσπαθούν να καταργήσουν το πανεπιστημιακό άσυλο, να πετσοκόψουν το δικαίωμα στη διαδήλωση αλλά έχουν το προκλητικό θράσος να δηλώνουν ότι «κάποιοι θέλουν ένα νέο Γρηγορόπουλο».
Οι λεονταρισμοί, ωστόσο, με δυσκολία κρύβουν τους φόβους της κυβέρνησης και όλης της άρχουσας τάξης. Η έκρηξη που συνόδευσε τη δολοφονία ήταν ένας σταθμός σε μια διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης και αγώνων που είχε παρελθόν και -το σημαντικότερο- είχε και μέλλον, από τότε μέχρι σήμερα.
“Στις τράπεζες λεφτά στη νεολαία σφαίρες”
Η ΝΔ είχε κερδίσει τις εκλογές το 2004 με σημαία της το «άνοιγμα στο μεσαίο χώρο». Ο Καραμανλής, παρουσίαζε το πρόσωπο του καλοσυνάτου παχουλού που έκφραζε μια νέα γενιά της δεξιάς η οποία είχε αφήσει πίσω της τα «κόμπλεξ» του παρελθόντος και θα πορευόταν με «πολιτικό πολιτισμό» και «τιμιότητα».
Η κυβέρνηση του Καραμανλή δεν πρόλαβε να συμπληρώσει ένα χρόνο όταν οι εφημερίδες άρχισαν να μιλάνε για την «πρόωρη κόπωσή της». Ο ένας λόγος για εκείνη την κόπωση ήταν τα οικονομικά και γεοπολιτικά προβλήματα που αντιμετώπιζε ο ελληνικός καπιταλισμός. Όμως, ο άλλος -και ακόμα πιο σημαντικός- ήταν ότι η εργατική τάξη και η νεολαία δεν κάθονταν με σταυρωμένα χέρια. Οι κινητοποιήσεις στα νοσοκομεία, οι απεργίες στις τράπεζες ενάντια στο ασφαλιστικό και στις πρώην ΔΕΚΟ ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, η μεγάλη απεργία των δασκάλων αλλά και το φοιτητικό κίνημα των καταλήψεων ενάντια στην αναθεώρηση του Άρθρου 16 και το «νόμο πλαίσιο» το 2006-7 σημάδεψαν όλο αυτό το χρονικό διάστημα.
Η απάντηση του Καραμανλή ήταν να κηρύξει πρόωρες εκλογές για τον Σεπτέμβρη του 2007. Η ΝΔ κέρδισε εκείνες τις εκλογές και η «κοινή λογική» των σχολιαστών και στην Αριστερά ήταν ότι το αποτέλεσμα αντανακλούσε τη «συντηρητικοποίηση» των από κάτω και αποτύπωνε τη σταθερότητα της ΝΔ.
Στην πραγματικότητα, οι εκλογές αποτύπωναν το πέρασμα της κυβέρνησης από το στάδιο της «κόπωσης» στο στάδιο της ανοιχτής κρίσης. Είχε χάσει 350 χιλιάδες ψήφους στις εκλογές και η «αυτοδυναμία» της είχε περιοριστεί σε μια χλωμή πλειοψηφία μόλις 2 εδρών. Χρειάστηκε τις ψήφους του ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη για να εκλέξει πρόεδρο της Βουλής. Ο Καραμανλής που έκανε προεκλογικές επισκέψεις στον Αη Στράτη για να δείξει «κεντρώο» πρόσωπο στηριζόταν στο ακροδεξιό δεκανίκι του Καρατζαφύρερ (και το τότε κόμμα του Βορίδη, του Γεωργιάδη αλλά και του Βελόπουλου) για να «προχωρήσει».
Η ΝΔ ήταν υποχρεωμένη να επιταχύνει τις αντεργατικές επιθέσεις που βαφτίζονταν «μεταρρυθμίσεις». Στις ΗΠΑ το τραπεζικό σύστημα κλονιζόταν από τις πρώτες χρεοκοπίες και «διασώσεις» που είχαν επίκεντρο την αγορά των στεγαστικών δανείων. Οι ρυθμοί ανάπτυξης έπεφταν, και σε όλη την Ευρώπη η επιλογή των αρχουσών τάξεων και των κυβερνήσεων ήταν η εντατικοποίηση των επιθέσεων με επίκεντρο το ασφαλιστικό. Όμως, η ΝΔ «ανακάλυπτε» ότι δεν μπορούσε να εξασφαλίσει την «κοινωνική συναίνεση» (δηλαδή να απομονώσει τις αντιστάσεις) για τέτοιες αναμετρήσεις, ακόμα κι αν η ηγεσία του Γ. Παπανδρέου του ΠΑΣΟΚ της άφηνε όλα τα περιθώρια.
Το 2007 τέλειωσε με μια συγκλονιστική Γενική Απεργία ενάντια στην επίθεση στις συντάξεις και τα ασφαλιστικά ταμεία που είχε εξαπολύσει η κυβέρνηση. Ο Μαγγίνας, υπουργός Εργασίας, παραιτήθηκε τον Γενάρη του 2008 και τη θέση του πήρε η Φάνη Πάλη Πετραλιά. Αλλά η επίθεση στο Ασφαλιστικό προκάλεσε έκρηξη. Οι Γενικές Απεργίες του Φλεβάρη και του Μάρτη εκείνης της χρονιάς ήταν κορυφώσεις σε ένα κύμα εργατικών αγώνων, με τις απεργίες διαρκείας στην ΔΕΗ, στους Δήμους και την Τράπεζα της Ελλάδας να δίνουν τον τόνο με τις μαχητικές περιφρουρήσεις και τις μεγάλες διαδηλώσεις τους.
Οι απεργίες για το Ασφαλιστικό έδωσαν και μια χειροπιαστή απόδειξη για το πόσο ριζοσπαστικοποιημένη ήταν, πέρα από τη φοιτητική νεολαία, και η ίδια η εργατική τάξη. Το περιοδικό Σοσιαλισμός από τα Κάτω επισήμαινε την άνοιξη του 2008 για παράδειγμα μια νέα, ποιοτική εξέλιξη, τον πρωταγωνιστικό ρόλο των γυναικών και των πιο νέων ηλικιακά τμημάτων της εργατικής τάξης στις απεργιακές μάχες:
«Η συμμετοχή του νέου κομματιού και των γυναικών απογειώθηκε και αποδείχθηκε καθοριστική. Η εξήγηση ότι αυτό έγινε επειδή το νομοσχέδιο της Πετραλιά χτυπάει ιδιαίτερα τις γυναίκες και τους νέους δεν είναι αρκετή. Η ένταση, η διάρκεια και η ορμή αυτού του απεργιακού κινήματος έδωσε την έμπνευση και τη δυνατότητα να ξαναμπούνε παλιά και νέα κομμάτια και να το οργανώσουν. Οι ηγεσίες είχαν απομακρύνει και τους μεν και τους δε από τα συνδικάτα, όχι μόνο με τις γραφειοκρατικές λειτουργίες αλλά και με την πολιτική τους… Η σημερινή εισβολή των γυναικών και των νέων στις απεργίες ανοίγει μια νέα δυναμική για να αλλάξουν όλα αυτά, αλλά αυτό θα είναι μάχη».
"google ad"
Τον Σεπτέμβρη του 2008, η πτώχευση της Lehman Brothers, του αμερικάνικου χρηματοπιστωτικού κολοσσού, προκάλεσε σεισμό παγκόσμια. Η κρίση που είχε ξεκινήσει ένα χρόνο νωρίτερα, περνούσε τώρα σε μια νέα φάση και πυροδοτούσε μια μεγάλη ύφεση και στην λεγόμενη «πραγματική οικονομία», τη μεγαλύτερη από τη δεκαετία του ’30. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που πριν υποστήριζαν αυτάρεσκα ότι οι οικονομίες τους και οι τράπεζές τους δεν διέτρεχαν κίνδυνο, έτρεχαν να ρίξουν δισεκατομμύρια για τη «στήριξη» των τραπεζών. Όμως, κανένα γιατροσόφι δεν λειτουργούσε.
Ο Αλογοσκούφης, ο υπουργός Οικονομίας της ΝΔ, είχε δηλώσει κι αυτός το καλοκαίρι του 2007 ότι η ελληνική οικονομία είναι «θωρακισμένη» απέναντι σε κάθε ενδεχόμενο. Τον Οκτώβρη, το τροπάρι είχε αλλάξει. Τα περίφημα «σπρεντ» (η διαφορά στα επιτόκια ανάμεσα στα ελληνικά και γερμανικά ομόλογα) έπαιρναν την ανηφόρα και η εξυπηρέτηση του χρέους γινόταν βραχνάς. Κι ο Αλογοσκούφης ανακοίνωνε ένα «πακέτο στήριξης» των τραπεζών ύψους 28 δις ευρώ.
Όλα προμήνυαν ένα καυτό χειμώνα για την κυβέρνηση σε όλα τα μέτωπα. Από τον Σεπτέμβρη στη διαδήλωση της ΔΕΘ μέχρι και τα τέλη του Οκτώβρη, σε μια ακόμα Γενική Απεργία, οι εργατικοί αγώνες δεν είχαν σταματημό και παράλληλα ένα νέο κύμα καταλήψεων ξεδιπλωνόταν στα σχολεία.
Όταν ήρθε η εξέγερση του Δεκέμβρη, το σύνθημα «στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες» συμπύκνωνε τη σύνδεση που έκαναν χιλιάδες νέοι και εργαζόμενοι ανάμεσα στις ωμές ταξικές πολιτικές της ΝΔ και την καταστολή.
Πανεργατική μάχη
Οι πρώτες οργισμένες διαδηλώσεις ξέσπασαν σχεδόν αμέσως μετά την δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου το Σάββατο το βράδυ. Την επόμενη ημέρα, Κυριακή 7 Δεκέμβρη, χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας συγκεντρώθηκαν στο Μουσείο για να συμμετάσχουν στην πρώτη οργανωμένη διαδήλωση που αψήφησε τα ΜΑΤ και τον κατακλυσμό των δακρυγόνων βαδίζοντας στη ΓΑΔΑ στη Λ. Αλεξάνδρας και πίσω στη βουλή.
Τη Δευτέρα 8 Δεκέμβρη το πρωί, χιλιάδες μαθητές σε όλη τη χώρα έκλεισαν τα σχολεία τους και βγήκαν στους δρόμους. Σε όλες τις γειτονιές μαθητικές πορείες καταλήγουν έξω από τα αστυνομικά τμήματα, ολόκληρα σχολεία συγκεντρώνονται έξω από τη ΓΑΔΑ και τη Βουλή. Μαζί τους ενώνονται φοιτητές από δεκάδες σχολές. Όλη την ημέρα οι μαθητές και οι φοιτητές είναι στους δρόμους.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας, μετά από καλέσματα οργανώσεων και κομμάτων της Αριστεράς, συνδικάτων και φοιτητικών συλλόγων, δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και νεολαίοι συγκεντρώνονται στα Προπύλαια για να βαδίσουν στη Βουλή. Τα δακρυγόνα των ΜΑΤ πέφτουν βροχή, πνίγουν στην κυριολεξία τη διαδήλωση, αλλά δεν καταφέρνουν να τη σταματήσουν.
Τα «επεισόδια» που εκτυλίσσονται εκείνο το βράδυ σε όλη τη χώρα, αφήνουν άφωνους τους πολιτικούς και τους μεγαλοδημοσιογράφους στα τηλεοπτικά πάνελ, που ψελλίζουν καταδίκες «της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται». Η Κυβερνητική Επιτροπή συνεδρίασε έκτακτα εκείνο το βράδυ και υπήρξαν «διαρροές» για ενεργοποίηση του άρθρου 48 του Συντάγματος για την κήρυξη της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης ώστε ο στρατός να αποκαταστήσει την «τάξη». Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος αναγκάστηκε να διαψεύσει τις φήμες.
Η κυβέρνηση τελικά επέλεξε άλλη αντιμετώπιση. Κροκοδείλια δάκρυα για το «ατυχές συμβάν» και τα βάσανα της «γενιάς των 700 ευρώ», νουθετήσεις για την «αποκήρυξη της βίας», δηλώσεις ότι η αστυνομία είναι «αμυνόμενη» και θα παραμείνει έτσι. Αυτές οι προσπάθειες όμως δεν έπειθαν. Ο Πρ. Παυλόπουλος, υπουργός Εσωτερικών τότε και Πρόεδρος της Δημοκρατίας σήμερα, αφού υπέβαλε για λόγους «ευθιξίας» την παραίτησή του που δεν έκανε δεκτή ο Καραμανλής, έδωσε μια δακρύβρεχτη συνέντευξη Τύπου. Όμως, οι τεχνικοί του Μέγκα που την κάλυπταν κυκλοφόρησαν τα λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει με τον «συντετριμμένο» υπουργό να χτενίζεται και να χαριεντίζεται μπροστά στις κάμερες. Ο Στυλιανίδης, υπουργός Παιδείας, το βράδυ της δολοφονίας τα έσπαγε στα μπουζούκια.
Φωτογραφίες με μπάτσους των ΜΑΤ να έχουν τραβήξει τα πιστόλια τους και να σημαδεύουν διαδηλωτές έκαναν το γύρο των ΜΜΕ και έσπαγαν την εικόνα της «αμυνόμενης» αστυνομίας.
Συλλογικός αγώνας
Η κυβέρνηση καταλάβαινε ότι δεν την έπαιρνε να στέλνει τα ΜΑΤ να επιτίθενται σε μαθητές που πολιορκούσαν αστυνομικά τμήματα. Αυτό που προσπάθησαν οι κυβερνητικοί μηχανισμοί ήταν να εμποδίσουν τον αγώνα να γίνει συλλογικός και οργανωμένος, για να εμποδίσουν τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους να μπουν στη μάχη. Οι πρυτάνεις έκλεισαν τις σχολές, το Υπουργείο Παιδείας τα σχολεία, ο Καραμανλής ζήτησε από τους προέδρους της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ να αναβάλουν την Πανεργατική Απεργία της 10 Δεκέμβρη.
Η συναίνεση υπήρξε αλλά ο ελιγμός απέτυχε. Η ΠΟΣΔΕΠ έχει ήδη ανακοινώσει τριήμερη απεργία με κορύφωση την Πανεργατική, η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ κηρύσσουν 24ωρη απεργία την Τρίτη 9/12, οι μαθητές και οι φοιτητές ξεκινούν καταλήψεις στα σχολεία και τις σχολές. Μία ημέρα πριν την Πανεργατική, ένα τεράστιο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο συγκλονίζει το κέντρο της Αθήνας. Το ίδιο απόγευμα χιλιάδες συγκεντρώνονται στην κηδεία του Αλέξη και συγκρούονται με την αστυνομία που ρίχνει δακρυγόνα ακόμα και στο νεκροταφείο.
Την Τετάρτη 10 Δεκέμβρη, η Πανεργατική Απεργία συνοδεύεται με μια τεράστια πολιτική, αντικυβερνητική διαδήλωση. Παρόλο που οι ηγεσίες των συνδικάτων υποχωρούν στις πιέσεις της κυβέρνησης και ανακοινώνουν ότι για να αποφευχθούν τα «επεισόδια» δεν θα γίνει πορεία αλλά συγκέντρωση στο Σύνταγμα, μια σειρά ομοσπονδίες και συνδικάτα, όλοι οι φοιτητικοί σύλλογοι και μεγάλα κομμάτια μαθητών δεν υποκύπτουν στην κινδυνολογία. Η αποφασιστικότητα των οργανώσεων της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που καλεί στο Μουσείο συσπειρώνει όλον αυτό τον κόσμο.
Η επιτυχία της Πανεργατικής ανοίγει το δρόμο για να πάρει το κίνημα οργανωμένο χαρακτήρα με κλιμάκωση των καταλήψεων και των απεργιών. Την επόμενη ημέρα, Πέμπτη 11 Δεκέμβρη, οι μαθητές και οι φοιτητές συνεχίζουν με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση τις κινητοποιήσεις τους. Οι καταλήψεις πολλαπλασιάζονται. Την Παρασκευή 12 Δεκέμβρη, τα νέα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια βρίσκουν πάνω από 800 σχολεία και πάνω από 100 σχολές να είναι κατειλημμένες πανελλαδικά.
Στις 18 Δεκέμβρη, οι δύο συγκεντρώσεις, των εργαζόμενων στο δημόσιο και του εκπαιδευτικού κινήματος, ενώνονται σε μία. Η αστυνομία χτυπά τους διαδηλωτές με δακρυγόνα και συλλήψεις. Οι διαδηλώσεις και οι καταλήψεις παρόλα αυτά συνεχίζονται και στις παραμονές των Χριστουγέννων, και οι εικόνες των ΜΑΤ να έχουν περικυκλώσει το «δέντρο του Αβραμόπουλου» στο Σύνταγμα έκαναν τον γύρο του κόσμου.
Απάντηση με την Αντικαπιταλιστική Αριστερά μπροστά
Μια από τις διαπιστώσεις των αναλύσεων που έκαναν τα διεθνή ΜΜΕ ήταν πως ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν η «πρώτη εξέγερση της παγκόσμιας κρίσης». Πιθανότατα πολλοί από αυτούς που την επαναλάμβαναν στα δημοσιογραφικά επιτελεία τη θεωρούσαν μια εύκολη εντυπωσιακή ατάκα. Αλλά η διαπίστωση ήταν σωστή και μάλιστα είχε μεγαλύτερο βάθος.
Μια από τις πιο διαδεδομένες απόψεις, που έχει ηχώ και σε σημερινές αναλύσεις, ήταν ότι επρόκειτο για εξέγερση μιας απελπισμένης νεολαίας που σπρωχνόταν στο περιθώριο, της «επισφαλούς εργασίας» ή «πρεκαριάτου». Στην πραγματικότητα η εξέγερση αγκάλιασε μια ολόκληρη γενιά, επισφαλή και μη, και ταυτόχρονα θωρακίστηκε από την ευρύτερη διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης στην κοινωνία. Με άλλα λόγια, στις «μέρες του Αλέξη» η «παραδοσιακή» εργατική τάξη υποδέχθηκε την εξέγερση των «παιδιών» της και συμμετείχε σ’ αυτή, κάνοντας ανταρσίες ενάντια στις συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Επίσης, παρά τις αναλύσεις για μια εξέγερση χωρίς πολιτική και ιδεολογία, ο Δεκέμβρης του 2008 αποτέλεσε σταθμό και στα δυο αυτά επίπεδα. Ήταν μια αντικυβερνητική έκρηξη που τσαλάκωσε ανεπανόρθωτα την κυβέρνηση της ΝΔ. Λίγους μήνες μετά, ο Καραμανλής δήλωνε ανοιχτά ότι η κατάσταση της οικονομίας απαιτούσε «επώδυνα μέτρα» τα οποία όμως δεν είχε τη δύναμη να τα πάρει. Προχώρησε σε εκλογές τις οποίες έχασε πανηγυρικά και τις κέρδισε το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου με μια πλειοψηφία που φαινόταν εντυπωσιακή (σχεδόν 44%). Σύντομα αποδείχτηκε ότι ο κόσμος χρησιμοποίησε το ψηφοδέλτιό του για να ρίξει τη Δεξιά και όχι γιατί ελεγχόταν από τους μηχανισμούς της σοσιαλδημοκρατίας που μπήκε σε βαθιά κρίση. Τα επόμενα χρόνια με την έκρηξη των εργατικών αγώνων ενάντια στα μνημόνια έδειξαν και το βάθος της κρίσης του πολιτικού συστήματος και της στροφής στ’ αριστερά της εργατικής τάξης.
Επιθέσεις
Έντεκα χρόνια μετά, δεν βρισκόμαστε «πίσω στο 2008». Η κυβέρνηση Μητσοτάκη θέλει πράγματι να εφαρμόσει το πιο άγριο πρόγραμμα επιθέσεων ενάντια στο βιοτικό επίπεδο, τα δικαιώματα και τη συλλογική οργάνωση της εργατικής τάξης. Είναι μια κυβέρνηση λιτότητας, ρατσισμού και τρομοκρατίας που κάνει εκείνη του Καραμανλή να ωχριά. Όμως, είναι μια κυβέρνηση ακόμα πιο αδύνατη από τότε. Τα ιδεολογήματα που πρόβαλε πριν τις εκλογές καταρρέουν κάθε μέρα που περνάει μέσα σε ένα περιβάλλον παγκόσμιας αστάθειας του καπιταλισμού και εξεγέρσεων σε όλο τον κόσμο. Αυτά τα μηνύματα δίνουν θάρρος σε ένα κίνημα που δεν έχει ξεχάσει τις εμπειρίες έντεκα χρόνων αγώνων, αντίθετα δυναμώνει τις μάχες του σήμερα.
Οι εμπειρίες αφορούν και την Αριστερά. Τότε, η ηγεσία του ΚΚΕ δεχόταν τα συγχαρητήρια του Καραμανλή στη Βουλή για την υπεύθυνη στάση του. Αξέχαστη θα μείνει η φράση της Παπαρήγα ότι στη «γνήσια λαϊκή εξέγερση δεν θα σπάσει ούτε τζάμι». Οσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, η στρατηγική της διαχείρισης του καπιταλισμού και του κράτους του έχει σήμερα πια αποκαλύψει τα όριά της: ο Χρυσοχοΐδης παρέλαβε από την Γεροβασίλη μια ΕΛΑΣ ίδια και απαράλλαχτη με τους μπάτσους του 2008.
Η αντικαπιταλιστική, επαναστατική Αριστερά αντίθετα πέρασε με επιτυχία το τεστ της εξέγερσης εκείνου του Δεκέμβρη. Βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της, προσπαθώντας να γενικεύσει πολιτικά και να ενώσει όλα τα κομμάτια του κινήματος. Ετσι φτάσαμε και στη δημιουργία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ λίγους μήνες μετά. Στους ώμους αυτή της Αριστεράς πέφτει σήμερα το καθήκον αλλά και η δυνατότητα να γίνει η δύναμη κλιμάκωσης και συντονισμού όλων των αγώνων που ξεσπάνε ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ.