Το 49 μ.Χ. ο Απόστολος Παύλος κατά τη δεύτερη περιοδεία του ίδρυσε Χριστιανικές εκκλησίες στους Φιλίππους, στην Θεσσαλονίκη και στη Βέροια. Παρόλο που οι περιοχές αυτές ήταν υπό ρωμαϊκή κυριαρχία ευημερούσαν. Έγιναν λοιπόν πόλος έλξης για αποίκους από την Ανατολή και την Ιταλία. Όπως όμως αποδεικνύεται από τις επιγραφές οι Ρωμαίοι άποικοι σιγά-σιγά εξελληνίστηκαν και γλωσσικά.
Επίσης κατά την διάρκεια του 3ου μ. Χ. αιώνα υπήρξαν επιδρομές Γότθων και άλλων σχετικών φύλων αλλά αποκρούστηκαν χωρίς να υπάρξουν εθνολογικές αλλοιώσεις.
Από τον 4ο αιώνα μ. Χ. μέχρις τις αρχές του 15ου αιώνα η Μακεδονία ήταν Βυζαντινή Επαρχία.
Από το 972 μέχρι το 1014 πέρασε υπό την μερική κυριαρχία των Βουλγάρων και από το 1316 μέχρι το 1341 υπό την μερική κυριαρχία της Σερβίας.
Από το 1430 πέρασε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Το 324 μ.Χ. η πρωτεύουσα του ρωμαϊκού κράτους μεταφέρθηκε στο Βυζάντιο. Η Θεσσαλονίκη αναπτύχθηκε ιδιαίτερα και αποτέλεσε σε σπουδαιότητα τη δεύτερη πόλη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Μέχρι τον 7ο μ. Χ. αιώνα ο πληθυσμός της Μακεδονίας παρέμενε αμετάβλητος. Τότε άρχισαν με την άδεια των Βυζαντινών αρχών να δημιουργούνται σλαβικοί θύλακες γνωστοί ως «σκλαβηνίες».
Κατά τη διάρκεια αυτής της μακράς διαδρομής τα εθνολογικά λύοντον όπως εξυπηρετούσαν τις ανάγκες των διοικούντων. Το Βυζάντιο εμπεριείχε πολλούς λαούς. Όλη η Μακεδονία ανήκε στο Ανατολικό Κράτος. Το βορειοδυτικό μισό της Μακεδονίας το περιελάμβαναν οι Βυζαντινοί στο έβδομο «θέμα» της διοίκησης που λεγόταν Ιλλυρικό ενώ το όγδοο περιελάμβανε με το όνομα Μακεδονία το νότιο μισό της «ιστορικής Μακεδονίας», την Θεσσαλία και τμήμα της Ηπείρου.
Στην περίοδο αυτή του Βυζαντίου ο λαός της Μακεδονίας αισθανόταν συμπαγές σύνολο και δεν θεωρούσε ότι κινδύνευε από άλλους με τον διοικητικό αυτό χωρισμό που έκανε το Βυζάντιο. Τους Ιλλυριούς όμως τους ήξεραν ως ξένους και βάρβαρους. Αν παρατηρήσει κανείς όλη την ιστορική διαδρομή της Λυγκιστίδας (Φλώρινα) θα διαπιστώσει ότι η κάθε συμμαχία που έκανε η Φλώρινα με τους γείτονες και τους συγγενείς τους προς τα δυτικά και τα νότια εξαρτιόταν πάντα απ’ την βοήθειά τους, ή όχι να τους βοηθήσουν να διώξουν όσο το δυνατόν πιο μακριά τους Ιλλυριούς.
Η διοίκηση της Ιλλυριάς μετά τον διοικητικό χωρισμό ήταν πιθανόν στη Σκόδρα. Το χειρότερο για τους Μακεδόνες συνέβει όταν αυτήν την επαρχία άφησαν οι Βυζαντινοί στον βασιλιά των Γότθων Αλάριχο. Έτσι προδόθηκαν οι μισοί Μακεδόνες. (το αυτό επιχειρείται και τώρα). Έτσι μετά το 400 μ.Χ. άρχισαν εύκολα να εισρέουν στη Βόρεια και Κεντρική Μακεδονία ξένοι πληθυσμοί, ειρηνικά τις περισσότερες φορές αφού τους επιτρεπόταν αν ήταν ν’ αναζητήσουν εργασία.
Μοιραία ήταν τα προνόμια που χάρισε ο Ιουστινιανός στον αρχιεπίσκοπο της Αχρίδας. Είχε υπό τη δικαιοδοσία του και τους χριστιανούς Σέρβους και τους Πρωτοβούλγαρους τα ταταρικά φύλλα που αφομειώθηκαν απ’ τους Σλαύους δηλαδή το δυτικό μισό της χερσονήσου του Αίμου. Ήταν ανεξάρτητος απ’ το Πατριαρχείο και χαρακτηριστικά ονομάστηκε «Πρώτη Ιουστινιανή». Αφού το Βυζάντιο εκχριστιάνισε τους Σλαύους ο Ιουστινιανός πίστευε ότι εκκλησιαστικά ήταν όλοι το ίδιο. Η αστοχία βαρύνει εκείνους τους αρχιεπισκόπους της Αχρίδας που θέλησαν να υπαγάγουν στη δικαιοδοσία τους όλους τους Σλαύους ακόμα και αν αυτοί δεν βρίσκονταν στην περιφέρειά τους χωρίς να έχουν την έγκριση του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Από τον 6ο μ. Χ. αιώνα όλοι προσπαθούσαν για τον εκχριστιανισμό των λαών της ευρωπαϊκής Ανατολής. Τους επέτρεπαν να έρχονται στις ελληνικές περιοχές προκειμένου να εργασθούν στα χωράφια των πλουσίων. Έτσι ειρηνικά στην αρχή, με επιδρομές αργότερα, άρχισαν να πολλαπλασιάζονται οι γνωστές «σκλαβηνίες» θύλακες Βουλγάρων στα ενδότερα του Βυζαντίου. Συνήθως επειδή υπερτερούσαν οι Έλληνες η αφομοίωση των Σλαύων γινόταν εύκολα. Σιγά – σιγά όμως έγινε κατάχρηση της καλοσύνης «και οι καταδιωκόμενοι» από τους Ούνους «Σέρβοι, Σλαύοι» έκαναν τους κυρίους στις περιοχές που τους φιλοξενούσαν. Έπρεπε να παρέμβει ο αυτοκράτορας Ηράκλειτος για να τους «βάλει στη θέση τους». Τους έδωσε όμως χωράφια και σπίτια.
Συνεχίζεται
Α.Κ.