Επιμέλεια: Στρατής Παπαμανουσάκης
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΚΟΛΟΜΒΟΣ – CHRISTOFFA COROMBO (CHRISTOPHER COLUMBUS)
(Γένοβα 1446-Βαλαδολίδ 1506)
Ο περιφημότερος θαλασσοπόρος και εξερευνητής, που ανακάλυψε την Αμερική, μολονότι πίστευε πάντα ότι έφτασε στις Ινδίες. Αρχικά υφαντής και σχεδιαστής ναυτικών χαρτών, σπούδασε μαθηματικά και ναυτική αστρονομία στην Παβία και άρχισε από το 1473 τα ποντοπόρα ταξίδια του σε Ανατολή και Δύση, ακολουθώντας το γεωγραφικό και αστρονομικό σύστημα του Πτολεμαίου και προβάλλοντας την ιδέα να φτάσει στην Ινδία πλέοντας δυτικά. Με την υποστήριξη της Ισαβέλλας και του Φερδινάνδου της Ισπανίας επιχείρησε τέσσερα ταξίδια στο Νέο Κόσμο, το 1492 (Σαν Σαλβαντόρ, Κούβα, Αϊτή), 1493 (Άγιος Δομίνικος, Γουαδελούπη, Αντίγκουα, Πόρτο Ρίκο, Τζαμάικα), 1498-1500 (Δέλτα του Ορενόκου, Τρινιτάντ, Τομπάγκο), 1502 (Ονδούρα, Κολομβία), προσφέροντας δόξα, πλούτο και μεγαλείο στην Ισπανία, χωρίς να απολαύσει ο ίδιος παρά πίκρα, καταδίωξη και εγκατάλειψη.
Έργα: Ημερολόγιο πλοίου (1492-1493), Ταξιδιωτικές αφηγήσεις (1493-1504), Χάρτες, Επιστολές.
Βιβλιογραφία: S. Eliot Morison, Admiral of the Ocean sea, A life of Christopher Columbus, 1942, Δ. Σισιλιάνος, Η ελληνική καταγωγή του Κολόμβου, 1950, J.M. Cohen, The four voyages of Christopher Columbus, Being his own log-book letters and dispatches with cennecting narrative drawn from the life of the Admiral by his son Hernando Colon and others, 1969, Ι. Βάσσερμαν, Χριστόφορος Κολόμβος, Ο Δον Κιχώτης του ωκεανού, 1971, Benj. Keen, The life of the Admiral Christopher Columbus by his son Ferdinand, 1978, Νίκος Καζαντζάκης, Χριστόφορος Κολόμβος, Τραγωδία, 1991, H.M. Davinson, Columbus then and now, A life reexamined, 1997, Βικιπαίδεια.
Εικονογραφία: Προσωπογραφία, Σεμπαστιάν ντελ Πιόμπο, Πορτραίτο, Ναυτικό Μουσείο Μαδρίτης, Ο Κολόμβος εις το Πανεπιστήμιο της Σαλαμάγκας, πίνακας, Ι. Μερίλο, Λίμα, Η αποβίβαση του Κολόμβου, πίνακας, Βάντερλυν, Καπιτώλιο Ουάσινγκτον, Κενοτάφιο, Καθεδρικός ναός Σεβίλλης.
Κινηματογράφος: Χριστόφορος Κολόμβος, Dav. MacDonald, 1949, (Φρέντρικ Μαρς).
ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΦΡΑΣΕΙΣ: «A castila y a leon nuevo mundo dio Colon» (Επίγραμμα, μνημείου Κολόμβου, 1509, Καθεδρικός Ναός Σεβίλλης).
ΚΕΙΜΕΝΑ: ΝΤΑΡΙΟ ΦΟ, Η ΙΣΑΒΕΛΛΑ, ΤΡΕΙΣ ΚΑΡΑΒΕΛΕΣ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΠΑΡΑΜΥΘΑΣ
** ** **
Με την ανάπτυξη του ρωμαϊκού κράτους το δίκαιο ανέρχεται σε μια μοναδική θέση. Επακριβώς προσδιορισμένο είδος της ανθρώπινης θέλησης στην πολιτική και στην ιδιωτική ζωή. Πολύ αργότερα κατανοήθηκε η τυπική αντίθεση δικαίου και αυθαιρεσίας. Και η επίκληση των χρηστών ηθών, της επιείκιας, της καλής πίστης, συνιστά επίκληση κανόνων δικαίου. Το δίκαιο για τους ρωμαίους είναι η τέχνη του αγαθού και του επιεικούς, η επιστήμη των θείων και ανθρώπινων πραγμάτων. Και η κυριότερη υπηρεσία τους, είναι η εκλογή του τότε ορθού δικαίου για την εφαρμογή του στα αμφισβητούμενα ζητήματα. Ο Κικέρων διακρίνει από το jus civile το jus naturale, ακολουθώντας τους στωϊκούς. Αυτό διδάσκει την αποφυγή της βλάβης του άλλου και την απονομή σε καθένα του προσήκοντος. Κάποιο σχέδιο δικαίου υπάρχει στη φύση του ανθρώπου, αλλά η οικογένεια είναι η φυσική πρωτοπορεία του κράτους. Και οι θεσμοί του δικαίου που βρίσκονται σε όλους τους λαούς, το jus gentium ανάγονται σε μια βασική γραμμή της φύσης, κοινής σε όλους τους ανθρώπους.
Η Ορθοδοξία συνεχίζει την αρχαιοελληνική παράδοση του δικαίου. Ο Παύλος ακολουθεί προδήλως τη διανεμητική λειτουργία της δικαιοσύνης του Αριστοτέλη, στη δικαιοκρισία του Θεού (Προς Ρωμαίους, Β΄5-8). Και οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν απομακρύνονται από την αριστοτελική διδασκαλία. Κατά τον Μέγα Βασίλειο “ἔστι δὲ δικαιοσύνη, ἡ μὲν τὶς ἐν ἡμῖν στρεφομένη, ἡ τοῦ ἴσου διανομή. Ἐὰν γὰρ καὶ μὴ τυγχάνωμεν αὐτοῦ κατὰ ἀκρίβειαν, ἀλλὰ γνώμῃ τῇ δικαιοτάτῃ ποιούντες, οὐκ ἀποπίπτομεν τοῦ σκοποῦ” (Ομιλία εις την αρχήν των Παροιμιών, P.G. 31. 404).