«Καθένας μας έχει στους ώμους του
Την κούραση δώδεκα ωρών από πέτρα
Την δίψα δώδεκα ωρών από ήλιο
Τον πόνο τόσων χρόνων
Την απόφαση μιας ολόκληρης ζωής»
Ρίγη συγκίνησης σκόρπισε η εκδήλωση για τα αποκαλυπτήρια του Μνημείου της ΚΕ του ΚΚΕ στη Μακρόνησο, εκπληρώνοντας ένα βαρυσήμαντο χρέος προς όλους τους Μακρονησιώτες που μαρτύρησαν σε αυτόν τον ξερό τόπο, αλλά στέκονται σύμβολα θάρρους και αντοχής, ήθους και ηρωισμού, που πηγάζουν από την ακλόνητη πίστη σε ανώτερα ιδανικά, στα ιδανικά της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. (Δείτε ΕΔΩ το βίντεο ολόκληρης της εκδήλωσης και της συναυλίας)
«Σε αυτόν τον μαρτυρικό βράχο, όπου έχουν γραφτεί από τις πιο μαύρες σελίδες της αστικής τάξης και των συμμάχων της, απόδειξη της βαρβαρότητας και του μίσους τους ενάντια στην εργατική τάξη και την πολιτική της πρωτοπορία, το ΚΚΕ. Σε αυτόν τον μαρτυρικό βράχο, που έχουν γραφτεί όμως και χιλιάδες σελίδες άφταστου ηρωισμού, επαναστατικής στάσης και δράσης που κοσμούν το βιβλίο της ηρωικής πορείας του Κόμματος μας και του επαναστατικού κινήματος της χώρας μας», σημείωσε μεταξύ άλλων ανοίγοντας την εκδήλωση ο Θέμης Γκιώνης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπογράμμισε:
«Σήμερα με την αποκάλυψη του μνημείου και την εκδήλωσή μας, εκπληρώνουμε ένα βαρυσήμαντο χρέος. Όλα τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, οι φίλοι και οι οπαδοί του ΚΚΕ μπορούμε να νιώθουμε περήφανοι για όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, τους συναγωνιστές, που κράτησαν ψηλά τις σημαίες του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση από τον κόσμο της ταξικής εκμετάλλευσης», τόνισε και μετέφερε τις θερμές ευχαριστίες της ΚΕ σε όσους συνέβαλαν στην κατασκευή και τοποθέτηση του μνημείου. Συγκεκριμένα ευχαρίστησε τον Μάρκο Γεωργιλάκη που το φιλοτέχνησε, τον Δήμο Βασίβαγλη που το κατασκεύασε στο μηχανουργείο του, την ομάδα μηχανικών με επικεφαλής τον Γιώργο Μητρόπουλο, τους οικοδόμους, μαρμαράδες, εργάτες μετάλλου, ηλεκτρολόγους της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής του ΚΚΕ που εργάστηκαν για την τοποθέτηση του, το ιατρικό προσωπικό που τους συνόδευσε, την Κομματική Οργάνωση Λαυρίου, τον Αλέξανδρο Νικολή και την Αθανασία Κούτρα για τις προσφορές τους, τους συντρόφους Γιώργο Διαμαντόπουλο, Παναγιώτη Σιαμιδη και Στέφανο Μπενάτο για τις μεταφορές, τον Θανάση Στρομπούλη για τα μηχανήματα και εργαλεία, το Εργατικό Κέντρο και το Δήμο Λαυρίου. (Δείτε ΕΔΩ βίντεο)
"google ad"
«Μακρονησιώτες σύντροφοί μας που εδώ περάσατε τα πάνδεινα, αλλά βγήκατε όρθιοι. Δεν σας ξεχνάμε! Σας τιμάμε κάθε μέρα με την πάλη μας! Καμία θυσία δεν πήγε χαμένη! Γιατί η σπορά που αφήσατε είναι πολύ δυνατή και είναι σήμερα εδώ. Γιατί όπως καθένας σας “είχε στον ώμο του την κούραση δώδεκα ωρών από πέτρα” και “την απόφαση μίας ολόκληρης ζωής”, σήμερα κάθε κομμουνιστής, αγωνιστής, φίλος του ΚΚΕ, έχει στον ώμο του την πολύτιμη παρακαταθήκη, την τιμή και την αξιοπρέπεια, που εσείς αποδείξατε μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Γιατί τα όσα διδάξατε με τη στάση σας, αλλά και τα όσα αισχρά τόλμησε η άρχουσα τάξη της χώρας πάνω στα σώματά σας, θα μείνουν και μένουν με όλους τους τρόπους, για πάντα», υπογράμμισε μεταξύ άλλων ο ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος Δημήτρης Κουτσούμπας, μιλώντας στη συγκινητική εκδήλωση της ΚΕ στη Μακρόνησο. (Διαβάστε παρακάτω την ομιλία του και δείτε πάνω το βίντεο από την ομιλία του)
Το μνημείο της ΚΕ του ΚΚΕ, οι «Σκιές», που φιλοτέχνησε ο Μάρκος Γεωργιλάκης, γλύπτης και αναπληρωτής καθηγητής της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών, στέκεται περήφανο και ολόρθο σε μια γη κατάσπαρτη με τα αποτυπώματά των Μακρονησιωτών. Πέντε ανθρώπινες μορφές, μια γυναίκα και τέσσερις άνδρες, αναδύονται από τα χώματα της Μακρονήσου, στέκουν αγέρωχες πάνω σε αυτά, απλώνουν τη σκιά και την παρουσία τους στο χώρο, συνθέτουν το μνημείο – φόρο τιμής στους χιλιάδες αγωνιστές που μαρτύρησαν σε αυτόν τον τόπο. «Όλο το προηγούμενο διάστημα, από τη στιγμή που σχηματίστηκε η ιδέα για το μνημείο μέχρι και σήμερα που έχει πάρει όχι μόνο την τελική του μορφή αλλά και τη θέση του ανάμεσα μας, αισθάνομαι ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση.
Χαρά και συγκίνηση που μου δόθηκε η ευκαιρία να εκφράσω με ένα έργο, στον εμβληματικό αυτό τόπο, τον αγώνα και τη θυσία των απλών αλλά και ηρωικών και βαθιά ηθικών ανθρώπων, των κρατουμένων της Μακρονήσου, που βασανίστηκαν ή άφησαν και τη ζωή τους εδώ, ως “ανταμοιβή” στον αγώνα τους για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες στον κόσμο», σημείωσε μεταξύ άλλων ο Μ. Γεωργιλάκης
Στην έναρξη της εκδήλωσης, στεφάνια στο μνημείο κατέθεσαν ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, ο Γραμματέας της ΚΝΕ, Νίκος Αμπατιέλος και εκ μέρους της ΠΕΚΑΜ ο αγωνιστής Μακρονησιώτης, Λάζαρος Κυρίτσης.
Αμέσως μετά, με μεγάλη συγκίνηση, όρθιοι και με υψωμένες τις γροθιές, οι συγκεντρωμένοι τήρησαν ενός λεπτού σιγή υπό τους ήχους του Πένθιμου Εμβατηρίου. «Αθάνατοι! Είμαστε σήμερα εδώ γιατί η θυσία σας είναι για μας το λίπασμα στους αγώνες που έρχονται».
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με συναυλία με τα έργα του Θάνου Μικρούτσικου «Καντάτα για τη Μακρόνησο», σε ποίηση του Γιάννη Ρίτσου και «Σπουδή σε ποιήματα του Βλαδίμηρου Μαγιακόβσκη», τα οποία παίχτηκαν για πρώτη φορά στον μαρτυρικό αυτό τόπο. Τραγουδούν η Ρίτα Αντωνοπούλου και ο Κώστας Θωμαΐδης. Την καλλιτεχνική επιμέλεια και διεύθυνση έχει ο Θύμιος Παπαδόπουλος. Παίζουν οι μουσικοί: Δημήτρης Αγάθος (τρομπέτα), Γιώργος Κατσίκας (τύμπανα), Μίμης Ντούτσουλης (μπάσο), Θοδωρής Οικονόμου (πιάνο), Θύμιος Παπαδόπουλος (φλάουτο, κλαρινέτο, σαξόφωνο), Γιάννης Παπαζαχαριάκης (κιθάρα), Τζίμης Σταρίδας (τρομπόνι).
Το «παρών» στην εκδήλωση έδωσαν παλαίμαχοι αγωνιστές, Μακρονησιώτες και απόγονοί τους, το ΔΣ της ΠΕΚΑΜ, ο Σπύρος Χαλβατζής, πρόεδρος του ΣΦΕΑ, η Άσπα Μανδηλαρά, καθώς και άνθρωποι της Τέχνης και του Πολιτισμού, ανάμεσά τους η συγγραφέας και σύζυγος του Θάνου Μικρούτσικου, Μαρία Παπαγιάννη και οι κόρες του Σεσίλ και Αλεξάνδρα, η Ελένη Γερασιμίδου, ο Αντώνης Ξένος, η Αγγελική Ξένου, ο Παύλος Ορκόπουλος, ο Μάκης Παπαδημητρίου, η Ντίνα Κώτσιου, ο Αντώνης Μυρωδιάς, ο Γιάννης Γεωργακάκης και ο Τάκης Βαρελάς.
Η ομιλία του Δ. Κουτσούμπα
Στην ομιλία του στην εκδήλωση για τα αποκαλυπτήρια του Μνημείου της ΚΕ στη Μακρόνησο, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας τόνισε:
«Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Αγαπητοί Μακρονησιώτες αγωνιστές και απόγονοί τους,
Σήμερα είναι μία ξεχωριστή στιγμή για όλο το Κόμμα. Η ΚΕ εγκαινιάζει το μνημείο προς τιμήν των αγωνιστών της Μακρονήσου, της θυσίας τους και της αντοχής τους.
Κάθε φορά που πατάμε αυτόν το βράχο νιώθουμε χρέος, τιμή και ευθύνη. Απέναντι σε όσους μαρτύρησαν πάνω στο Μακρονήσι. Σε όσους έζησαν στο πετσί τους την επιστημονική, οργανωμένη βία της αστικής τάξης με έναν και μοναδικό σκοπό: Να υποταχθούν, να δηλώσουν μετάνοια, να αποκηρύξουν το ΚΚΕ και τις ιδέες τους.
Δεν ξεχνάμε ότι αυτό το κολαστήριο ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1947. Έγινε σε στενή συνεργασία με τους Άγγλους και Αμερικανούς συμμάχους της άρχουσας τάξης, για να τσακίσουν το εργατικό – λαϊκό κίνημα που διεκδικούσε τη δικαίωση των θυσιών του για την απελευθέρωση της Ελλάδας από το ζυγό της φασιστικής και ναζιστικής κατοχής.
Νιώθουμε όμως και ευθύνη απέναντι ιδιαίτερα στη νέα βάρδια των κομμουνιστών, στους ΚΝίτες και τις ΚΝίτισες, συνολικά στη νεολαία. Όχι απλά για να μάθει, κάτι που είναι εξαιρετικά σημαντικό. Αλλά για να αντλήσει πείρα, συμπεράσματα, πείσμα. Για να ανακαλύψουν το μεγαλείο της αφοσίωσης στα δίκια του λαού, τη δύναμη της οργάνωσης και της αντίστασης κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Για να δουν πως η συντροφική, αγωνιστική αλληλεγγύη, ακόμα και στις πιο σκληρές συνθήκες διώξεων, βασανιστηρίων, εκτελέσεων και τρομοκρατίας, αναδεικνύεται σε ακόμα πιο ισχυρή ασπίδα απέναντι στην αστική τάξη, το κράτος της και τους βασανιστές της.
Να μάθουν την ιστορική αλήθεια και να βρουν τα δικά τους πρότυπα στον αγώνα για μία καλύτερη ζωή. Ένα τέτοιο πρότυπο είναι ο κομμουνιστής ναυτεργάτης Μακρονησιώτης Μήτσος Τατάκης. Ο αγωνιστής που έμεινε όρθιος 33 μερόνυχτα, αντέχοντας όλα τα βασανιστήρια και έφυγε από τη ζωή, χωρίς όμως να υποκύψει στη σωματική και ψυχολογική πίεση, για να υπογράψει δήλωση μετανοίας. Τέτοιους αγωνιστές βγάζει το Κόμμα μας. Με αυτές τις αξίες και αρχές.
Για να δουν πως εδώ, στη Μακρόνησο, αλλά και σε όλη τη χώρα, παίρνει σάρκα και οστά η σύγκρουση δύο κόσμων που διατρέχει κάθε καπιταλιστική κοινωνία. Αυτή η σύγκρουση μπορεί πολλές φορές να μη γίνεται εύκολα διακριτή σήμερα, μπορεί να κρύβεται με διάφορα φραστικά τεχνάσματα από τους αστούς πολιτικούς, αλλά πάντα, σε όλες μα όλες τις συνθήκες, σιγοβράζει και έρχονται στιγμές που εκρήγνυται.
Τα πέτρινα λιοντάρια της Μακρονήσου, τα χιλιάδες μέλη και στελέχη του Κόμματος που έφυγαν πάνω στη μάχη, αλλά “ήσυχοι, όπως εκείνοι που ‘χουν κάνει το καθήκον τους”, δεν τους λύγισαν ούτε τα μαρτύρια, ούτε οι εκτελέσεις, ούτε η πίκρα από την ήττα του επαναστατικού κινήματος, λόγω της ύπουλης στρατηγικής των ιμπεριαλιστών συμμάχων του αντιφασιστικού άξονα, αλλά και των ίδιων των λαθών του Διεθνούς και Ελληνικού Κομμουνιστικού Κινήματος.
Λάθη που είχαν ως βαθύτερη αιτία την ίδια τη στρατηγική της μη σύνδεσης του εθνικοαπελευθερωτικού αντιφασιστικού αγώνα με την κατάκτηση της εργατικής – λαϊκής εξουσίας σε όλες τις χώρες, γεγονός που οδηγούσε συνεχώς σε όλο και περισσότερους ιδεολογικοπολιτικούς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, τόσο της ίδιας της Σοβιετικής Ένωσης, όσο και των Κομμουνιστικών Κομμάτων και των Αντιστασιακών κινημάτων, προς τους μέχρι τότε συμμάχους, κυρίως τη Βρετανία όσον αφορά στην Ελλάδα, αλλά και τις ΗΠΑ.
Το κλάμα των ΕΛΑΣιτών κατά την παράδοση των όπλων τους στη Βάρκιζα, έγινε πείσμα και απόφαση, καθώς διασώθηκε η Σοβιετική Ένωση, σε μια σειρά άλλες χώρες άνοιξε ένας δρόμος για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, ενώ τα καπιταλιστικά κράτη, νιώθοντας τον κίνδυνο ανατροπής τους προχώρησαν σε κάποιες παραχωρήσεις για τους λαούς τους.
Αλλά και η σημερινή μας δράση, κάτω από διαφορετικές οπωσδήποτε συνθήκες, αλλά με μεγάλα διλήμματα και ζώντας τη μεγαλύτερη υποχώρηση που έχει γνωρίσει στην ιστορία του το κομμουνιστικό κίνημα μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, δικαιώνουν απόλυτα το σύνθημα: “Ένας αιώνας αγώνας και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία”.
Φίλες και φίλοι,
Η Ιστορία της Μακρονήσου δεν είναι απλά ένα στιγμιότυπο της σύγχρονης Ιστορίας και μία δυσάρεστη στιγμή, όπως κάποιοι εσχάτως υποκριτικά υποστηρίζουν, κάνοντας κατόπιν εορτής και μία όψιμη αυτοκριτική.
Από την πρώτη στιγμή που το εργατικό κίνημα έκανε τα πρώτα βήματα εμφάνισής του στην Ελλάδα, δέχτηκε τη σφοδρή επίθεση της αστικής τάξης. Επίθεση, που αναβαθμίστηκε όταν ως “ώριμο τέκνο της ανάγκης και της οργής”, ιδρύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.
Το κάτεργο της Μακρονήσου ήταν συνέχεια. Συνέχεια των διώξεων, σε βάρος του ΚΚΕ και των πρωτοπόρων αγωνιστών από κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις, όπως του Βενιζέλου ή από δικτατορικές, όπως του Πάγκαλου, του Μεταξά.
Από την πρώτη στιγμή, η αστική τάξη έδειξε το μίσος της, αλλά και το φόβο της, γιατί γνώριζε και γνωρίζει. Γιατί βλέπει στο ΚΚΕ αυτό που είναι το ΚΚΕ: H εμπροσθοφυλακή της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στη μάχη για την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος. Στη μάχη για να πάρει η εργατική τάξη την εξουσία και να ανοίξει ένα νέο δρόμο για την ελληνική κοινωνία, για το Σοσιαλισμό.
Τα αίσχη του αστικού κράτους απέναντι στους κομμουνιστές κάθε φορά ξεπερνούσαν τα όρια που είχαν θέσει οι προηγούμενοι εκπρόσωποι αυτού του κράτους. Προπολεμικά με εξορίες, δολοφονίες, ιδιώνυμο, που καθιστούσε έγκλημα τον κομμουνισμό και όσους τον ασπάζονταν. Στο Β’ Παγκόσμιο Ιμπεριαλιστικό Πόλεμο, με την αστική τάξη να παραδίδει στους ναζί κατακτητές, Έλληνες κομμουνιστές εξόριστους, ενώ είχαν ζητήσει να σταλούν στο μέτωπο να πολεμήσουν τις ορδές των ναζιστών εισβολέων. Αργότερα, στη διάρκεια της κατοχής, την ώρα που ο λαός λιμοκτονούσε και πολεμούσε, η ίδια η αστική τάξη, είτε επέλεξε το δρόμο της φυγής στο εξωτερικό μαζί με το χρυσό της χώρας, είτε επέλεξε τη συνεργασία με τους κατακτητές, είτε υπονόμευε, σε συμμαχία με τους Εγγλέζους ιμπεριαλιστές, την ηρωική ΕΑΜική Αντίσταση.
Ποτέ της η αστική τάξη δεν έχασε το ταξικό της κριτήριο. Ακόμα και την περίοδο της κατοχής σκεφτόταν την επόμενη μέρα, την υπολόγιζε, γνωρίζοντας ότι γύρω από το ΚΚΕ και το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ είχε συσπειρωθεί η πλειοψηφία του λαού και έχοντας πάντα στο μυαλό της και στην πράξη, το πώς θα διασωθεί η δικτατορία του κεφαλαίου.
Πάντα έπαιρνε και παίρνει τα μέτρα της η άρχουσα τάξη απέναντι στο ΚΚΕ. Προσαρμόζει και ξαναπροσαρμόζει την τακτική της, πότε με το καρότο, πότε με το μαστίγιο. Με στόχο η εργατική τάξη να μη διεκδικεί, πολύ περισσότερο να μην αμφισβητεί τα “άγια δισκοπότηρα” της καπιταλιστικής εξουσίας και ιδιοκτησίας.
Σήμερα που φαίνεται πιο ισχυρή από ποτέ η αστική εξουσία, σήμερα που δείχνει τα δόντια του το άδικο σύστημα σε κάθε πλευρά της ζωής των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας, σήμερα δείχνει ταυτόχρονα και την αδυναμία του.
Ας σκεφτούμε: Γιατί προσπαθεί να βάλει στο γύψο τις λαϊκές διαδηλώσεις, αν αυτές είναι δίχως αποτέλεσμα και μάταιες; Γιατί το ίδιο το κράτος βάζει χέρι περιορισμού στο απεργιακό δικαίωμα, στη λειτουργία των συνδικάτων, αν η ταξική πάλη είναι ξεπερασμένη υπόθεση; Γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση, το “κοινό μας σπίτι” όπως το λένε, χρηματοδοτεί με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ την προώθηση της επικίνδυνης, ανιστόρητης θεωρίας των δύο άκρων, την ταύτιση του φασισμού με τον κομμουνισμό; Γιατί φουντώνει με διάφορα μέσα ο αντικομμουνισμός, η επιχείρηση να έρθει η ιστορική αλήθεια με τα πόδια πάνω; Γιατί δυναμώνει η επίθεση στο ΚΚΕ;
Δεν λέμε, από τη σκοπιά τους, καταλαβαίνουμε πολύ καλά γιατί ενοχλούνται από τη δράση του ΚΚΕ. Ξέρουν ότι η 100χρονη και πλέον πορεία του Κόμματός μας, οι λαμπρές σελίδες που γράφτηκαν από την πάλη του ελληνικού λαού, είναι μόνο ο πρόλογος στην Ιστορία μας. Είμαστε σίγουροι πως ο λαός και οι νέες γενιές της πατρίδας μας, όπως και οι άλλοι λαοί σε όλο τον κόσμο, θα γράψουν τα υπόλοιπα κεφάλαια με τη δράση τους. Θα μεγαλουργήσουν ξανά, όπως το έχουν ξανακάνει όποτε συναντήθηκαν με το ΚΚΕ και τις κομμουνιστικές ιδέες. Και αυτή την φορά θα νικήσουν, οριστικά και αμετάκλητα!
Φίλες και φίλοι,
Όλο το φετινό καλοκαίρι, γράφτηκαν εκατοντάδες σελίδες με αφορμή τη λήξη του εμφυλίου πολέμου και την πρωτοφανή αρχικά, ανακοίνωση, ότι θα παραστεί εκπρόσωπος της κυβέρνησης σε αντικομουνιστική εκδήλωση στο Γράμμο και το Βίτσι, η οποία τελικά αποσύρθηκε μετά την κατακραυγή.
Ο φωτογραφικός φακός απαθανάτισε με την ακρίβεια που διακρίνει τα φωτογραφικά στιγμιότυπα, ποιοι βρέθηκαν σε αυτήν την άθλια εκδήλωση. Κάτι υπόδικοι εγκληματίες της Χρυσής Αυγής, που ακόμα απορεί όλος ο κόσμος γιατί δεν έχει ολοκληρωθεί η δίκη αυτής της δολοφονικής ναζιστικής οργάνωσης. Κάτι γραφικοί ακροδεξιοί και ξεπεσμένοι απόγονοι των συνεργατών των ναζί, που σήμερα βρίσκουν στέγη σε διάφορα φασιστικά παραμάγαζα, αφού τα χάλασαν στο ποιος θα βολέψει παιδιά και ανίψια. Δίπλα σε αυτόν τον περιοδεύοντα θίασο του φασισταριού στάθηκε και η τοπική οργάνωση του κυβερνώντος κόμματος.
Ορισμένοι αναρωτήθηκαν δήθεν αθώα, αφελώς: “Μίσος υπάρχει μόνο όταν γιορτάζουν οι νικητές;”, “Όταν κάνουν εκδηλώσεις οι ηττημένοι”, εννοώντας το Κόμμα μας και την ΚΝΕ, “δεν υπάρχει μίσος;”. Ξεκάθαρα τους απαντάμε: Οι εκδηλώσεις φασιστοειδών είναι εκδηλώσεις μίσους απέναντι στο λαό μας και τους αγώνες του. Είναι εκδηλώσεις μίσους, γιατί μιλάμε για την περίοδο των πιο άγριων τρομακτικών διώξεων, ενάντια σε κάθε αγωνιστή και αγωνίστρια που δεν δεχόταν να είναι κυνηγημένοι και βασανισμένοι, αυτοί που έδωσαν την ψυχή τους, που έδωσαν τα πάντα για την απελευθέρωση από τους ναζί κατακτητές. Ενάντια σε όσους δεν δέχονταν μεταπολεμικά, αντί να δικαιώνεται ο λαός μας και η πάλη του, να δικαιώνονται οι συνεργάτες των ναζί και οι απόντες από τον αγώνα.
Γιατί η νίκη της άρχουσας τάξης στέριωσε πάνω στη Μακρόνησο και στις απαίσιες μεθόδους βασανισμού που έλαβαν χώρα σ’ αυτόν εδώ το βράχο και τους άλλους τόπους μαρτυρίου. Στέριωσε πάνω στις σφαγές, όπως εδώ στο Α’ Τάγμα. Στέριωσε όμως και στα απροκάλυπτα λόγια: “Στρατηγέ ιδού ο στρατός σας”!!! Στον όρκο υποταγής δηλαδή στους ιμπεριαλιστές συμμάχους της, που έριξαν βόμβες “Ναπάλμ” ενάντια στον αγωνιζόμενο ελληνικό λαό.
Αυτά τα λόγια ντροπής, βέβαια, δείχνουν ότι η εξουσία του κεφαλαίου, μόνο ως “στάχτη στα μάτια του λαού” χρησιμοποιεί τα εθνικά – πατριωτικά συνθήματα. Ότι η αστική τάξη της Ελλάδας ήταν πάντα “νύχι – κρέας” με το βρετανικό και αμερικανικό ιμπεριαλισμό.
Η άλλη πλευρά της διαστρέβλωσης -οπωσδήποτε πιο κομψή, εξίσου όμως επικίνδυνη- είναι να παριστάνουν πως τιμούν τον ΔΣΕ, αυτοί που έχτισαν πολιτική και ιδεολογική καριέρα, λοιδορώντας την πάλη του ΔΣΕ, δηλαδή ο εγχώριος οπορτουνισμός και η αμαρτωλή σοσιαλδημοκρατία, όπως εκφράζεται σήμερα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί το πολιτικό ρεύμα που σήμερα εκπροσωπείται από τον ΣΥΡΙΖΑ, ήταν αυτό που ιστορικά έριξε το ανάθεμα στον αγώνα του ΔΣΕ, επειδή τότε το ΚΚΕ προτίμησε την ένοπλη αναμέτρηση, αντί να στρογγυλοκαθίσει στις καρέκλες της καπιταλιστικής εξουσίας, προδίδοντας αξίες, ιδανικά, τα ίδια τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.
Ποιος έχασε την τσίπα για να τη βρουν οι προτιμώμενοι εταίροι του Τραμπ και του ΝΑΤΟ, θα αναρωτηθεί κανείς. Και δίκιο θα έχει. Είναι οι ίδιοι που λένε κατά καιρούς: “Άξιζαν τόσες θυσίες σε ζωές, σε διαλυμένες οικογένειες, για να μην υπογράψει κάποιος δήλωση μετανοίας;”. Αυτά βέβαια, έχουν απαντηθεί πολλές φορές στην Ιστορία και με πολλούς τρόπους, έχοντας δικαιώσει την επιλογή του Κόμματος και των χιλιάδων αγωνιστών, όπως εκείνης της αγωνίστριας αγράμματης χωριάτισσας μάνας που έλεγε: “Δεν δουλώνω, δεν απογράφω”…!
Ο Μακρονησιώτης, κομμουνιστής ποιητής Γιάννης Ρίτσος, έχοντας ζήσει ο ίδιος στο μέγιστο την πίεση να υπογράψει, χωρίς τελικά να το κάνει ποτέ, το είχε περιγράψει σε διαφορετικό χρόνο ως εξής σε ποίημά του:
“Ναι, η πιο μεγάλη πράξη της ζωής μας,
είναι η απόφαση του θανάτου μας,
όταν υπάρχει κάποια διέξοδος
όταν μπορείς και να τον αποφύγεις,
και συ τον διαλέγεις
σαν τιμή και σαν χρέος για τους άλλους,
πιο πέρα από τις ανάγκες σου.
Όποιος μπορεί να νικήσει μια στιγμή τη ζωή
νικάει και το θάνατο.
Τόμαθα”.
Δίπλα στον πρωτόγονο αντικομουνισμό, έρχεται να κολλήσει και ένας δήθεν προοδευτικός “συμφιλιωτισμός”, που εκφράζεται από διάφορα κόμματα και αποτελεί ασέλγεια, σε βάρος όλων των αγωνιστών του Δημοκρατικού Στρατού, αλλά και των εξόριστων της περιόδου, που έζησαν στο πετσί τους κυριολεκτικά την ταξική βία του κράτους και των διεθνών του συμμάχων, με την περιβόητη δήθεν “εθνική συμφιλίωση”! Κάποιες άλλες δήθεν πιο ψύχραιμες αστικές πένες, καλούν “να υπερβούμε το διχασμό” και απευθύνονται προς το ΚΚΕ για να ρίξει νερό στο κρασί του.
Το διχασμό όμως στην ελληνική κοινωνία δεν τον δημιουργεί το ΚΚΕ. Ο διχασμός στην ελληνική κοινωνία είναι ανάμεσα σε αυτούς που με το μυαλό και τα χέρια τους παράγουν τα πάντα και σε αυτούς, τους λίγους, που ιδιοποιούνται, εκμεταλλεύονται αυτά που παράγουν άλλοι. Ο διχασμός σήμερα, είναι ανάμεσα σ’ ένα λαό, που δεν ξέρει πραγματικά τι του ξημερώνει και στο μεγάλο κεφάλαιο που ζει μέσα στα μεγάλα προνόμια και έναν αμύθητο πλούτο.
Αυτός ο διχασμός υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, όσο υπάρχει το σημερινό σύστημα της σύγχρονης βαρβαρότητας που λέγεται καπιταλισμός.
Θα πάψει να υπάρχει όταν ο καπιταλισμός μπει στο μουσείο της κοινωνικής ιστορίας, όπως έγινε πριν με τη φεουδαρχία και τη δουλοκτησία και θα στεριώσει το νέο, ανώτερο κοινωνικό σύστημα, του σοσιαλισμού – κομμουνισμού.
Όσοι δήθεν καλοπροαίρετα μας προτρέπουν να μη “διχάζουμε”, εννοούν σε απλά ελληνικά, να το “βουλώσουμε”. Για να παραμένει και να διευρύνεται χωρίς εμπόδια, το χάσμα ανάμεσα στους πολλούς που υφίστανται την εκμετάλλευση και στους λίγους εκμεταλλευτές.
Η δράση του ΔΣΕ δεν ήταν διχαστική, γιατί εξέφραζε αντικειμενικά τα συμφέροντα της λαϊκής πλειοψηφίας. Το κάλεσμα του ΚΚΕ είναι ενωτικό, γιατί απευθύνεται στη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, στους εργαζόμενους, στους μικρούς επαγγελματίες, στους αγρότες, στους επιστήμονες, στους νέους και τις νέες.
Μια “ουδέτερη”, “χωρίς πάθη” ή “ισόρροπη” στάση απέναντι στην ιστορία της περιόδου 1940 – 1949, από ορισμένους δημοσιογράφους, ιστορικούς, πολιτικούς, είναι ψευδεπίγραφη. Προσπαθεί να αποκρύψει ότι ενδιαφέρονται για το παρελθόν, βλέποντας το παρόν και το μέλλον από συγκεκριμένη ταξική σκοπιά.
Ανησυχούν όμως, για την εργατική – λαϊκή αντίδραση στις συνέπειες της δικής τους αντιφατικής αντιλαϊκής πολιτικής, της κατάστασης που διαμορφώνεται για τις εργατικές – λαϊκές δυνάμεις που σηκώνουν ήδη τα βάρη της νέας οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, πριν ουσιαστικά υπάρξει ανάκαμψη από την προηγούμενη μεγάλη κρίση.
Θέλουν να επικρατήσει “σιγή νεκροταφείου” στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές και τους χώρους μόρφωσης. Να μην κουνηθεί φύλλο, τώρα που βαθαίνει η φτώχεια, η ανεργία, η αναδουλειά στα μαγαζιά. Να εφαρμόζεται χωρίς εμπόδια η πολιτική της κυβέρνησης που στήνει σε νέα αποσπάσματα, όποια δικαιώματα άφησε όρθια η επίθεση των προηγούμενων κυβερνήσεων. Να έχουν στο χέρι τους τη νέα γενιά που έρχεται ήδη αντιμέτωπη με πολύ χειρότερους όρους μόρφωσης, δουλειάς, ασφάλισης, ζωής, σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές.
Τους ενδιαφέρει ο λαός μας να παρακολουθεί ως θεατής την εμπλοκή της Ελλάδας στους επικίνδυνους σχεδιασμούς των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ για λογαριασμό των κερδών των μονοπωλίων και από την άλλη να αποδέχεται το παζάρι για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, στο όνομα μιας δήθεν ειρηνικής συμφωνίας συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Ο ελληνικός λαός έχει πικρή πείρα από τα παζάρια και τις εκχωρήσεις σε ιμπεριαλιστικά κέντρα, σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, όπως το ΝΑΤΟ. Που όχι μόνο δεν εξασφαλίζουν τα σύνορα του ελληνικού κράτους, αλλά και συνέβαλαν και συμβάλουν στην πολεμική θωράκιση της “συμμάχου μας” και “αντιπάλου μας” Τουρκίας.
Ούτε σε οικονομικό επίπεδο, οι “μοιρασιές” μεταξύ μονοπωλίων, γίνονται προς όφελος των λαών. Αντίθετα, δημιουργούνται νέοι κίνδυνοι για την ίδια τη ζωή του λαού μας και των παιδιών του, τα κυριαρχικά δικαιώματα και την ειρήνη στην περιοχή. Ο συμβιβασμός με τη συνεκμετάλλευση προετοιμάζει την επόμενη σύγκρουση, τα επόμενα πολεμικά επεισόδια, με θύματα όλους τους λαούς της περιοχής, προφανώς και τον ελληνικό.
Φίλες και φίλοι,
Εκτός από όλα αυτά, τους ενδιαφέρει επίσης, να μην υψωθεί τώρα κίνημα διεκδίκησης για ουσιαστικά μέτρα προστασίας της υγείας και των δικαιωμάτων των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, μέτρα για την ουσιαστική θωράκιση και ενίσχυση του δημόσιου τομέα της Υγείας.
Αλήθεια είναι ή δεν είναι “διχαστικό”, η κυβέρνηση να λέει ότι δεν μπορεί να μειώσει τους μαθητές ανά τάξη, γιατί αυτό είναι κοστοβόρο; Δηλαδή, επειδή κοστίζει στο κράτος ας εκτεθούν χιλιάδες λαϊκές οικογένειες στον κίνδυνο.
Αλήθεια, τι ενωτικό έχει το μέτρο της κυβέρνησης να βάζει τους μικρούς επαγγελματίες να μετράνε την απόσταση στα τραπέζια με το υποδεκάμετρο και την ίδια ώρα να στοιβάζονται σαν τις “σαρδέλες” επιβάτες στα πλοία, τα αεροπλάνα, τα μέσα μαζικής μεταφοράς;
Ποιοι αλήθεια, μας κουνάνε το δάκτυλο για “διχασμό”; Η κυβέρνηση, που, ακολουθώντας τα χνάρια όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, έχει κάνει δεύτερη φύση της τον “κοινωνικό αυτοματισμό”;
Είναι πρόκληση στη νεολαία της πατρίδας μας, αφού της έχουν ρημάξει τη ζωή στο παρελθόν και στο παρόν όλες οι κυβερνήσεις μέχρι τώρα, να γυρνάνε και να της λένε ότι για τις απώλειές της φταίνε οι συνταξιούχοι, δηλαδή οι γονείς τους και οι παππούδες και γιαγιάδες τους! Αυτή η βαθιά ταξική, αντιλαϊκή πολιτική, δυστυχώς έχει συνέχεια.
Τα νέα τερατουργήματα που ετοιμάζει η κυβέρνηση στα εργασιακά, στην ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης, στην επιτάχυνση της ιδιωτικοποίησης της Υγείας και άλλων κοινωνικών παροχών, στεριώνουν πάνω σε όλο το αντιλαϊκό νομοθετικό οπλοστάσιο που διαμορφώθηκε από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις των ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι ίδιες οι εξελίξεις φέρνουν πιο επιθετικά στο προσκήνιο δύο μεγάλες αλήθειες: Η πρώτη αφορά το ότι, όλα τα αστικά κόμματα είναι ευθυγραμμισμένα στη στρατηγική του κεφαλαίου. Μια στρατηγική, η οποία σήμερα μεταφράζεται, αφενός στη μεταφορά του βάρους της κρίσης στα μόνιμα υποζύγια, τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία. Και αφετέρου, αφορά στην αναβαθμισμένη εμπλοκή της Ελλάδας για λογαριασμό της άρχουσας τάξης στους επικίνδυνους σχεδιασμούς των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην περιοχή μας.
Τσακώνονται τελευταία ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ για το αν υπάρχει στρατηγική της ελληνικής κυβέρνησης στα ελληνοτουρκικά. Και οι δύο τους κρύβουν ότι συμφωνούν σε μία ενιαία στρατηγική, όπως ακριβώς την αποτυπώνει διαρκώς ο πρέσβης των ΗΠΑ στη χώρα μας. Ότι δηλαδή, η Ελλάδα είναι χώρα-κλειδί για τις ΗΠΑ, για την ανάσχεση της επιρροής των ανταγωνιστών της, της Ρωσίας και της Κίνας, στην περιοχή μας. Σε αυτή τη στρατηγική βλέπει τα συμφέροντά της η άρχουσα τάξη της χώρας, αδιαφορώντας για τα συμφέροντα του λαού και του τόπου.
Και εδώ έρχεται η δεύτερη αλήθεια: Εμπόδια στη σημερινή βαρβαρότητα μπορεί να βάλει μόνο το εργατικό – λαϊκό κίνημα. Εμπόδια μπορούν να μπουν μόνο με την ενίσχυση της Κοινωνικής Συμμαχίας όλων όσων σήμερα πλήττονται από την εξουσία των καπιταλιστών. Με ενίσχυση του προσανατολισμού ρήξης με το κεφάλαιο, την ΕΕ, τις κυβερνήσεις και τα κόμματα που τους υπηρετούν, με ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής – αντιμονοπωλιακής γραμμής πάλης.
Γι’ αυτό απευθύνουμε κάλεσμα αγωνιστικής συμπόρευσης με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ. Δεν θα χαρίσουμε στο σύστημα τη ζωή τη δική μας και των παιδιών μας, τα δικαιώματά μας και τα ακόμα περισσότερα που έχουμε ανάγκη.
Ξέρουμε ότι οι σειρήνες της υποταγής και του συμβιβασμού ηχούν πιο δυνατά. Αλλά τώρα μέσα στις πυκνές και επικίνδυνες εξελίξεις πρέπει συνεχώς να θέτουμε στο λαό το ερώτημα: Με την Ελλάδα των κροίσων και των μονοπωλιακών κολοσσών, ή με την Ελλάδα των εργαζομένων, των φτωχών επαγγελματιών, της νεολαίας που ζει μέσα στην ανασφάλεια;
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Μακρονησιώτες σύντροφοί μας, που εδώ περάσατε τα πάνδεινα, αλλά βγήκατε όρθιοι. Δεν σας ξεχνάμε! Σας τιμάμε κάθε μέρα με την πάλη μας! Καμία θυσία δεν πήγε χαμένη! Γιατί η σπορά που αφήσατε είναι πολύ δυνατή και είναι σήμερα εδώ.
Γιατί όπως καθένας σας “είχε στον ώμο του την κούραση δώδεκα ωρών από πέτρα” και “την απόφαση μίας ολόκληρης ζωής“, σήμερα κάθε κομμουνιστής, αγωνιστής, φίλος του ΚΚΕ, έχει στον ώμο του την πολύτιμη παρακαταθήκη, την τιμή και την αξιοπρέπεια, που εσείς αποδείξατε μέχρι που μπορεί να φτάσει. Γιατί τα όσα διδάξατε με τη στάση σας, αλλά και τα όσα αισχρά τόλμησε η άρχουσα τάξη της χώρας πάνω στα σώματά σας, θα μείνουν και μένουν με όλους τους τρόπους, για πάντα.
Με την καταγραφή της Ιστορίας, με τη δύναμη της μουσικής, της ποίησης, του λογοτεχνικού έργου, του θεάτρου, του κινηματογράφου, της εικαστικής απεικόνισης, όλων των μορφών Τέχνης, αφού, εκτός των άλλων και ένα μεγάλο μέρος της καλύτερης φουρνιάς των καλλιτεχνών της χώρας μας, σπούδασε τη ζωή και τη δοκιμασία πάνω σε αυτόν το βράχο, αγωνιζόμενοι και αλύγιστοι.
Η ΚΕ του ΚΚΕ και από αυτό το βήμα, ευχαριστεί τον γλύπτη Μάρκο Γεωργιλάκη, ο οποίος φιλοτέχνησε το μνημείο που σήμερα όλοι και όλες καμαρώνουμε, τις “Σκιές” που περπατάνε νύχτα και μέρα πάνω στη Μακρόνησο, ζητώντας δικαίωση.
Ευχαριστούμε και τιμάμε τον Θάνο Μικρούτσικο, την “Καντάτα” του οποίου θα ακούσουμε στη συνέχεια, σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου και με τη συμβολή σπουδαίων καλλιτεχνών, όπως η Ρίτα Αντωνοπούλου και ο Κώστας Θωμαΐδης, σε καλλιτεχνική διεύθυνση και επιμέλεια του Θύμιου Παπαδόπουλου.
Τέλος, θα ήθελα να τονίσω ότι υποστηρίζουμε τις προτάσεις της ΠΕΚΑΜ για την ανάδειξη και προστασία της Μακρονήσου ως ιστορικού τόπου, οι οποίες μέχρι τώρα δεν έχουν υλοποιηθεί.
Τιμή και δόξα στους χιλιάδες αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους για τα υψηλότερα ιδανικά που γνώρισε έως σήμερα η ανθρωπότητα. Ζήτω το ηρωικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας!».
