Όταν πέφτει το σκοτάδι και οι δρόμοι της Αθήνας αδειάζουν, στο Πεδίον του Άρεως στήνεται μια παράνομη υπαίθρια αγορά: εμπόριο «λευκής σαρκός».
Μόνο που εκεί, στα χωμάτινα μονοπάτια και πίσω από την πυκνή βλάστηση που κρύβει καλά το έγκλημα που συντελείται, με τη ανοχή της κοινωνίας, ο ενδιαφερόμενος πελάτης δεν θα συναντήσει «πεταλουδίτσες της νύχτας», αλλά απελπισμένα αγόρια μεταξύ 12 και 18 χρόνων από τη Μέση Ανατολή και τη Νότια Ασία, διατεθειμένα να ικανοποιήσουν τις πιο αρρωστημένες ορέξεις των παιδόφιλων, για λίγα ευρώ.
Την περασμένη Τρίτη παρουσιάστηκε μια νέα έκθεση – ντροπή για τα ασυνόδευτα παιδιά πρόσφυγες και μετανάστες, που βρίσκονται στην Ελλάδα, με τίτλο: «Η επιδημία της παιδικής κακοποίησης και σεξουαλικής εκμετάλλευσης των προσφυγόπουλων στην Ελλάδα».
Συντάκτες – ερευνητές οι διδάκτορες στο Τμήμα Υγιεινής και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στο Πανεπιστήμιο του Harvard, Βασιλεία Διγηντίκη και Jacqueline Bhabha.
Η έρευνα παρουσιάστηκε στη Βουλή των Κοινοτήτων του Ηνωμένο Βασιλείου και αποτελεί την αποτύπωση της κορύφωσης της προσφυγικής κρίσης που μαστίζει τα τελευταία χρόνια την Ευρώπη.
Στα νύχια κυκλωμάτων
Σε αυτήν αναφέρεται ότι νεαρά ασυνόδευτα αγόρια με καταγωγή από τη Συρία, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν, τα οποία εγκλωβίστηκαν στην Ελλάδα μετά το κλείσιμο των συνόρων, πέφτουν θύματα κυκλωμάτων διακινητών, που προκειμένου να τους εξασφαλίσουν το «παράνομο εισιτήριο» της μεταφοράς τους στη χώρα της Ευρώπης όπου βρίσκονται συγγενείς τους, τα εξωθούν στην πορνεία, έρμαια στις διαθέσεις των παιδόφιλων.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που συγκέντρωσαν οι δύο ερευνήτριες, πρόκειται κυρίως για εφήβους μεταξύ 14 και 18 χρόνων που είτε έχουν δραπετεύσει από τις δομές φιλοξενίας είτε δεν καταγράφηκαν ποτέ από τις ελληνικές αρχές μπαίνοντας παράνομα στη χώρα και βρέθηκαν εγκλωβισμένοι σε αυτή, δίχως χρήματα και βοήθεια.
Έτσι, οι περισσότεροι από αυτούς πείθονται εύκολα από τους διακινητές τους να εξωθηθούν στην πορνεία και να ικανοποιήσουν τις ορέξεις των παιδόφιλων «πελατών» ηλικίας 35 χρόνων και άνω, οι οποίοι κάθε βράδυ βγαίνουν για τον «νυχτερινό» τους περίπατο στα σκοτεινά μονοπάτια του πάρκου, στο Πεδίον του Άρεως.
Η ταρίφα που χρεώνουν οι άγουροι «εκδιδόμενοι» κυμαίνεται από 10 έως και 20 ευρώ, ανάλογα με τη «φαντασίωση» του κάθε πελάτη.
Πολλά από αυτά τα παιδιά βρίσκονται υπό την επήρεια ναρκωτικών, είτε πέφτουν θύματα συχνών ξυλοδαρμών τόσο από τους διακινητές όσο και από τους αρρωστημένους πελάτες τους, ελπίζοντας πως σύντομα θα καταφέρουν να συγκεντρώσουν το απαραίτητο χρηματικό ποσό ώστε να μπορέσουν να πληρώσουν τον διακινητή που θα τους βοηθήσει να φύγουν από την Ελλάδα.
Μάτια «κλειστά»
«Δεν μπορούμε άλλο να κλείνουμε τα μάτια μπροστά σε αυτό το κατά συρροή έγκλημα που προσβάλλει κάθε έννοια ηθικής και αξιοπρέπειας» αναφέρει η Βασιλεία Διγηδίκη, μία εκ των δύο συντακτριών της έκθεσης.
Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, της UNICEF και του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης, ο αριθμός των παιδιών τα οποία έφθασαν στην Ελλάδα μέσα στο 2016 ανήλθε σε 63.920.
"google ad"
Μόλις το 8% εξ αυτών (5.192) είχαν καταγραφεί νωρίτερα, από τις χώρες καταγωγής τους, ενώ υπολογίζεται ότι ο αριθμός των ασυνόδευτων παιδιών υπερβαίνει τις 50.000.
Βάσει των στοιχείων της έρευνας, το 54% είναι αγόρια και το 46% κορίτσια.
Τα περισσότερα είναι μεταξύ 5 και 17 χρόνων, ενώ ένα 30% αφορά βρέφη και νήπια, μεταξύ μηδέν και τεσσάρων χρόνων.
Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά δήλωσαν στις αρχές ως χώρα καταγωγής τη Συρία και ακολούθως το Αφγανιστάν και το Ιράκ.
Όσον αφορά τους κινδύνους με τους οποίους βρίσκονται αντιμέτωπα σε αυτό το επίπονο και επικίνδυνο ταξίδι της προσφυγιάς, προκύπτει πως τα περισσότερα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα έχουν πέσει θύματα ξυλοδαρμών, σεξουαλικής κακοποίησης, έκθεσης στην πορνεία, παράνομης κράτησης και σημαντικών καθυστερήσεων τόσο ως προς τις διαδικασίες μεταφοράς τους σε κάποια ασφαλή δομή ή χώρο προσωρινής φιλοξενίας όσο και αναφορικά με την επανένωση με τις οικογένειές τους ή άλλα συγγενικά πρόσωπα, που διαμένουν νόμιμα στη Ευρώπη, εξαιτίας μεγάλων καθυστερήσεων από τις τελικές χώρες προορισμού, λόγω της γραφειοκρατίας αλλά και της απροθυμίας, που πολλές φορές εκδηλώνεται από τους αρμόδιους φορείς.