Του Νεκτάριου Κοκολαντωνάκη
Οι καλλιεργητές του κάμπου του Δυτικού Αποκόρωνα κάνοντας τα πρώτα σημαντικά βήματα συλλογικής διεκδίκησης του δίκιου τους με τις τρεις συνελεύσεις το καλοκαίρι, αποκάλυψαν πλατειά την σε βάρος τους προκλητική κατάσταση με το νερό άρδευσης που εξελίσσονταν, με πλήρη μέχρι τότε αδιαφορία των αρμόδιων φορέων του κράτους.
Στην πλούσια σε νερά περιοχή της Κρήτης, το δίχτυο άρδευσης παρέχει στους καλλιεργητές υφάλμυρο νερό με 1200 ως και 2000 (κάποιες χρονιές) ολική αγωγιμότητα από χλωριούχο νάτριο, νερό απολύτως ακατάλληλο ιδιαίτερα για την καλλιέργεια αβοκάντο αλλά και για λαχανικά και άλλες καλλιέργειες. Η κινητοποίηση των αγροτών των χωριών του κάμπου οδήγησε τους φορείς σε δηλώσεις συμπαράστασης και τον τότε αντιπεριφερειάρχη Βουλγαράκη να δεσμεύεται για χρηματοδότηση από την αντιπεριφέρεια γεώτρησης- δεξαμενής για παροχή κατάλληλου νερού για τις καλλιέργειες. Επίσης ο ΤΟΕΒ έδωσε σ’ ένα τμήμα του κάμπου τον Αύγουστο καλό νερό από τις πηγές Στύλου και Αρμένων. Λίγους μήνες μετά το δίκτυο είναι στεγνό, γιατί ο ΟΑΔΥΚ κοντράρεται με τον ΤΟΕΒ παίζοντας και οι δύο με την αγωνία των καλλιεργητών. Η τακτική από τον Άννα στον Καϊάφα είναι γνωστή για να δικαιολογηθεί η αδιαφορία όλου του συστήματος και των παραγόντων του για τα προβλήματα και τα δίκια των ανθρώπων της δουλειάς.
Σ’ αυτό τον κάμπο νέοι άνθρωποι ξεριζώνουν δέντρα πορτοκαλιάς, που οι πατεράδες τους πότιζαν με ιδρώτα πενήντα και πάνω χρόνια, και αναδιαρθρώνουν με επαίνους, υποσχέσεις για στήριξη, μαζί με διθυράμβους από την πολιτεία για την πολλά υποσχόμενη νέα καλλιέργεια του αβοκάντο, που όντως για την ώρα δίνει καλές τιμές. Μα μήπως είπαν λιγότερα τα προηγούμενα χρόνια για το σπουδαίο πράγματι χανιώτικο πορτοκάλι; Ή μήπως σταμάτησαν ποτέ να λένε για το λάδι, το χρυσάφι του τόπου μας όπως έλεγε ο ίδιος ο λαός; Και όμως τα πορτοκάλια, μας είπαν με θράσος, μην τεμπελιάζετε ξεπατώστε τα… Μα και το λάδι – χρυσάφι απαξιώνεται με εξευτελιστικές τιμές. Ακόμη και οι γραμμές (οξύτητα) θέλει πολύ μόχθο για να βγει, με βάση τις περικοπές δαπανών στη δακοκτονία και την υποστελέχωση υπηρεσιών για την τεχνική υποστήριξη του αγρότη πληρώνονται λίγο πάνω από 2 ευρώ το κιλό. Στ’ αζήτητα και το μέλι και οι τομάτες κ.ο.κ. Κατά τ’ άλλα οι κυβερνήσεις αλλάζουν και ενώ η πραγματικότητα παραμένει, αυτές σταθερά τάχα νοιάζονται και ορκίζονται για την αγροτική ανάπτυξη, για να μην ερημώσει η ύπαιθρος και άλλα ωραία.
Τυχοδιωκτικά βάζουν σε πολεμικούς κινδύνους το λαό για το μαύρο χρυσό που κανένας λαός δεν απόλαυσε, που βρίσκεται 2-3 χιλιάδες μέτρα κάτω από τη θάλασσα, την ίδια ώρα που οδηγούν στο ρήμαγμα από κάθε άποψη της πλούσιας γης του τόπου μας. Γιατί άραγε; Απλά γιατί και η κυβέρνηση Μητσοτάκη και η προηγούμενη του Τσίπρα και οι πιο προηγούμενες, μια πολιτική υπηρετούν. Όλα στο κεφάλαιο, όλα για το κεφάλαιο. Μέσα στην κρίση οι μεγάλες επιχειρήσεις έγιναν ακόμη μεγαλύτερες κάνοντας την κρίση ευκαιρία ακριβώς μέσα από τη λεηλασία του μεροκάματου των εργαζόμενων αλλά και του μόχθου του αγρότη και όλων των ανθρώπων της δουλειάς. Παράλληλα περικόπηκαν δαπάνες και δικαιώματα σε υγεία- παιδεία και η φτώχεια στο λαό βαθαίνει ακόμη και τώρα που ευημερούν οι δείκτες των κερδών και το χρηματιστήριο. Μπορούν να ελπίζουν επομένως, μ’ όλα αυτά τα καταφανή δεδομένα, οι αγρότες του κάμπου του Δυτικού Αποκόρωνα πως θα βρουν λύση έστω σ’ αυτό το προκλητικό πρόβλημα σαν μια στοιχειώδη εγγύηση για να συνεχίσουν να μοχθούν για την καλλιέργειά τους;
Με δημοσιευμένες αποφάσεις συνελεύσεων προκαλέσαμε τους αρμόδιους να μας πουν ανοικτά αν πρέπει να σταματήσουμε να παιδευόμαστε τώρα που είναι νωρίς και όχι μετά από δεκαετίες όπως έγινε με τους πατεράδες μας με τα πορτοκάλια. Με τη στάγδην άρδευση που χρησιμοποιούμε καταναλώνουμε για τις καλλιέργειες πολύ λιγότερο νερό για την άρδευση του κάμπου απ’ ότι παλιότερες εποχές που διοχετεύονταν με αυλάκια σχεδόν ολόκληρος ο Κοιλιάρης για να ποτιστούν λίγα στρέμματα. Όταν όμως υπάρχουν χωριά χωρίς ύδρευση, λόγω έλλειψης υποδομών, μπορούμε να ελπίζουμε σε στοιχειώδης υποδομές για την άρδευση των χωραφιών μας έστω και αν είμαστε ακριβώς δίπλα στον Κοιλιάρη; Άποψή μου είναι ότι μπορούμε να δικαιωθούμε αν συνεχίσουμε αγωνιστικά να διεκδικούμε χωρίς να μπαίνουμε σε λογικές διαχείρισης και πολύ περισσότερο σε διαμάχες τοπικών παραγόντων, ΟΑΔΥΚ και ΤΟΕΒ κλπ. Να απαιτήσουμε η πολιτεία να αναλάβει τις ευθύνες για ένα εύκολο πρόβλημα που λύνεται με στοιχειώδεις υποδομές σ’ ένα τόπο με άφθονο νερό.
Να μην επιτρέψουμε παιχνίδια στις πλάτες μας. Δεχτήκαμε σαν συνέλευση να αναλάβει το έργο ο ΤΟΕΒ. Αν μπορεί ας το κάνει. Όμως ευθύνη για τη μέχρι τώρα κατάσταση έχει και η διοίκηση του ΤΟΕΒ και ο ΟΑΔΥΚ και εν τέλει υπάρχει κυβέρνηση και κράτος που οφείλει ν’ αναλάβει την ευθύνη. Για να το κάνει πρέπει να συνεχίσουμε συλλογικά και αποφασιστικά. Και ας μην εφησυχάζουμε με τα πηγάδια μας ή τις αντλίες στο ποτάμι. Και αυτό θα μας το στερέψουν γιατί θέλουν να κάνουν το νερό ακριβό εμπόρευμα και όχι φτηνό και προσιτό για τις καλλιέργειές μας. Δίπλα στα υπόλοιπα κομμάτια των αγροτών με αγώνα μπορούμε να δικαιωθούμε διεκδικώντας ξεκάθαρα και στοχευμένα καλής ποιότητας νερό, που να μας παρέχεται φτηνά αν όχι δωρεάν και όχι σαν πανάκριβο εμπόρευμα.
* καλλιεργητής αβοκάντο στον κάμπο του Δυτικού Αποκόρωνα