Γράφει ο Δημήτρης Κ. Τυραϊδής*
Αν υποκύψεις στις πιέσεις και δεχτείς να συζητήσεις για τη λύση ενός προβλήματος που ξέρεις ότι δεν υπάρχει, αυτόματα αναγνωρίζεις την ύπαρξή του και μια μέρα θα έρθεις σε δύσκολη θέση.
Αν ο διπλανός σου επιμένει ότι έχει και κείνος δικαιώματα στο χωράφι που είναι έξω από το σπίτι σου, που το κληρονόμησες από τον πατέρα και τον παππού σου και που το καλλιεργείς χρόνια, λέγοντας σου σε καθημερινή βάση ότι και ο δικός του παππούς καλλιεργούσε κομμάτι απ’ αυτό και συ, αγανακτισμένος από την επιμονή του αποδεχτείς την διευθέτηση του όλου θέματος που εκείνος στο ζητάει συνέχεια, αυτή η αφέλεια σου είναι σίγουρο ότι θα σε φέρει σε δύσκολη θέση μια μέρα. Και τούτο γιατί, εφόσον αποδέχεσαι, ότι υπάρχει θέμα εκεί που δεν υπήρχε ποτέ, με την αποδοχή σου αυτή, ανοίγεις την όρεξη του γείτονά σου, πολύ περισσότερο από πρώτα, άσχετο αν εσύ με την πράξη σου αυτή, ευελπιστείς ότι θα τον συνεφέρεις και θα σ’ αφήσει ήσυχο στο μέλλον.
Και δεν είναι λίγοι εκείνοι που προσπαθούν να δημιουργήσουν προβλήματα, αναμοχλεύοντας πολλές φορές ιστορίες και γεγονότα που κατά κάποιον τρόπο έχουν ξεχαστεί γιατί σίγουρα κάπου αποσκοπούν προς δικό τους βέβαια συμφέρον.
Είναι γνωστό ότι πολλές φορές έχουν συμβεί θερμά επεισόδια μεταξύ δυο ή περισσοτέρων αντιμαχόμενων πλευρών και αυτό γιατί, η μια πλευρά για λόγους καθαρά ανθρώπινους αποχώρησε προς αποφυγήν ακριβώς θερμών επεισοδίων, δίνοντας τόπο στην οργή κατά το κοινός λεγόμενο. Εδώ ως παράδειγμα θ’ αναφέρω ένα πολύ σοβαρό επεισόδιο που συνέβη πριν από πολλά χρόνια σ’ ένα μικρό χωριό μεταξύ δυο οικογενειών. Κάπου, οι δυο οικογένειες σε ένα από τα χωράφια τους, που ήταν το ένα πλάι στο άλλο, είχαν τον ίδιο δρόμο πρόσβασης. Μια μέρα ο ένας εξ’ αυτών έκρινε σκόπιμο και φύτεψε ελιές κατά μήκος του δρόμου, μη μπορώντας ο γείτονας του να πηγαίνει στο χωράφι του. Ο άλλος βέβαια διαμαρτυρήθηκε για την απαράδεκτη πράξη του, αλλά ο δεύτερος πονηρός και πολύ κακός άνθρωπος είπε στον γείτονά του ότι ο γιος του το έκανε αυτό δίχως να γνωρίζει τα σύνορα. Του έδωσε όμως το δικαίωμα να περνάει μέσα από το δικό του χωράφι να πηγαίνει στο χωράφι του. Ο άλλος αφελής όπως ήταν το δέχτηκε προς αποφυγήν παραπέρα καυγάδων, ώσπου μετά από λίγα χρόνια οι καταπατητές, πατέρας και γιος, έφραξαν το χωράφι τους με σύρμα, μαζί με τον δρόμο, κι ο γείτονας δεν είχε καμία πλέον πρόσβαση στο χωράφι του. Αποτέλεσμα να έρθουν στα χέρια τα δυο παιδιά των οικογενειών και ο ένας να μείνει τυφλός, με ένα μάτι, και ο άλλος να χάσει τα τρία δάκτυλα από το ένα χέρι. Βέβαια την λύση του προβλήματος την έδωσε η δικαιοσύνη, επιβάλλοντας προσωρινά μέτρα, πηγαίνοντας ο αγρονόμος τότε και ο ειρηνοδίκης επί τόπου καλώντας μαρτύρους και από τις δυο πλευρές. Εδώ ταιριάζουν δυο σοφές παροιμίες του σοφού λαού μας, η μια είναι που λέει “στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα” και η δεύτερη που λέει “εκεί που μας χρωστούσανε μας πήραν και το βόδι”. Είναι αλήθεια ότι το θράσος ορισμένων συνανθρώπων μας, δεν μπορεί κανείς να προβλέψει σε τι διεφθαρμένες σκέψεις είναι ικανοί να τους οδηγήσει προκειμένου να κερδίσουν πράγματα πολλές φορές μηδαμινής αξίας. Συνήθως τέτοιου είδους άνθρωποι πλησιάζουν φιλήσυχους, αφελείς θα τους έλεγα εγώ, και η επιτυχία τους ανέρχεται σε μεγάλο ποσοστό. Τώρα δεν είναι λίγες οι φορές που από την αμέλεια των γονιών ή από την σιγουριά τους ότι τα παιδιά τους είναι πολύ αγαπημένα και δεν πρόκειται να μαλώσουν ποτέ αφήνουν την περιουσία που απέκτησαν ή κληρονόμησαν αμοίραστη. Και φεύγοντας από τη ζωή, πίσω τους αφήνουν ανοιχτές πληγές που μια ζωή θα αιμορραγούν. Ιδίως όταν οι γονείς είναι χωρισμένοι, κι έχουν αποκτήσει παιδιά και από τους δυο ή τρεις γάμους τους.
Κάποτε συναντήθηκαν δυο τυφλοί και ρωτάει ο ένας τον άλλον, “ποιος σου έβγαλε το μάτι”. “Ο ξάδελφος μου” απάντησε ο άλλος. “Εσένα ποιος”; ρωτάει ο άλλος. “Α, εμένα” είπε “μου το έβγαλε ο αδελφός μου”. “Α, ναι”; απαντάει ο άλλος. “Έπρεπε να το είχα μαντέψει” συνέχισε, “γιατί το δικό σου είναι πολύ πιο βαθιά βγαλμένο από το δικό μου”. Εδώ ταιριάζει η παροιμία που λέει “αμαρτίες γονέων, παιδεύουσι τέκνα”. Βέβαια θα μπορούσε να αναφέρει κανείς χιλιάδες παραδείγματα για παρόμοιες περιπτώσεις, κάτι που δεν έχω σκοπό να κάνω εγώ. Κλείνοντας όμως το σημερινό μου άρθρο θέλω να πω και τα πιο κάτω. Το όποιο πρόβλημα που μας προκύπτει στο διάβα της ζωής μας, μικρό ή μεγάλο, όποιο κι αν είναι αυτό, εγώ πιστεύω ότι πρέπει να το λύνουμε στη γέννησή του γιατί το πρόβλημα ποτέ δεν λύνεται από μόνο του. Και το χειρότερο διογκώνεται όσο περνάει ο καιρός. Τώρα αν βλέπουμε ότι παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλουμε δεν μπορούμε να το λύσουμε το κόβουμε από τη ρίζα του, χρησιμοποιώντας βέβαια, την οδό της δικαιοσύνης, απορρίπτοντας συγχρόνως δια παντός εκείνον που μας τον δημιούργησε. Και το λέω αυτό γιατί πάλι ο σοφός λαός μας λέει “άνθρωπο δοκιμασμένο δεν μπορεί να του έχεις εμπιστοσύνη στα όσα σου αραδιάζει”, με δυο λόγια, ο λύκος χρώμα αλλάζει, το χούι – τη συνήθειά του δηλαδή – δεν την αλλάζει, είναι πλασμένος από τον δημιουργό μας ένας τέλειος θηρευτής.
*συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεων Ελλήνων Λογοτεχνών και μέλος της Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων