Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΛΑΚΑ
Δεν απαιτείται ιδιαίτερη αναλυτική ικανότητα για να αντιληφθεί κάποιος τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνεται η πραγματικότητα στην Ευρωπαική Ενωση και τη ζώνη του ευρώ. Αρκεί να απαλλαγεί από τις ψευδαισθήσεις του. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από αυτές:
Ψευδαίσθηση πρώτη: Η ελληνική κυβέρνηση (αυτή και οι προηγούμενες) είναι ανίκανη να εφαρμόσει τις σωτήριες οδηγίες των δανειστών. Για αυτό (εξ αιτίας της ανικανότητας) η χώρα δεν μπορεί να ορθοποδήσει
Ψευδαίσθηση δεύτερη: τα προγράμματα που δέχτηκαν οι ελληνικές κυβερνήσεις υπογράφοντας μνημόνια και δανειακές συμβάσεις συντάχθηκαν με σκοπό και στόχο τη διάσωση της χώρας.
Ψευδαίσθηση τρίτη: Η κυβέρνηση (αυτή και οι προηγούμενες) έχουν στα χέρια τους πραγματική εξουσία και περιθώρια ελιγμών έναντι των εταίρων/ δανειστών για να ασκήσουν πολιτικές προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων της χώρας.
Ψευδαίσθηση τέταρτη: Η Ευρωπαική Ενωση είναι ένας «συνεταιρισμός» ισότιμων εταίρων οι οποίοι απολαμβάνουν δίκαιο μερίδιο οικονομικών και πολιτικών ανταμοιβών.
Όσο ισχυρή κι αν είναι μια ψευδαίσθηση κάποια στιγμή διαλύεται κάτω από το βάρος της (επίμονης) πραγματικότητας. Ήδη το βάρος που έχει συσσωρευτεί στους ώμους της ελληνικής οικονομικής/ πολιτικής/ κοινωνικής ζωής υποχρεώνει να ανοίξουν τα μάτια και όσοι επιμένουν μέχρι αυτή τη στιγμή να τα κρατούν ερμητικά κλειστά.
Με ανοιχτά τα μάτια, λοιπόν, εύκολα βλέπει και αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι:
Πρώτον: Δεν είναι θέμα ανικανότητας των κυβερνήσεων (αυτής και των προηγούμενων) να ακολουθήσουν τις οδηγίες των δανειστών, το αντίθετο: Και αυτή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις ακολούθησαν κατά γράμμα τις οδηγίες και ακολουθώντας επ ακριβώς τα προγράμματα και τα μνημόνια κατάφεραν να εξαφανίσουν το ¼ του ΑΕΠ, να ξεπουλήσουν δημόσια περιουσία, να πιάσουν παγκόσμιο ρεκόρ στην ανεργία, να διαλύσουν ζωτικούς τομείς όπως παιδεία- υγεία- άμυνα, να σπρώξουν στην φτώχια τεράστια τμήματα του πληθυσμού και παρ όλα αυτά να αυξήσουν αντί να μειώσουν το χρέος.
Δεύτερον: Προφανώς, τα προγράμματα που οι ελληνικές κυβερνήσεις ακολούθησαν δεν εκπονήθηκαν για τη διάσωση της χώρας, αλλά για την εξασφάλιση των δανειστών. Πρώτα σώθηκαν οι μεγάλες ευρωπαικές τράπεζες που είχαν στα χέρια τους ελληνικό χρέος. Σήμερα αυτό το χρέος διαμοιρασμένο στις χώρες μέλη της ΕΕ αποπληρώνεται με νέα ανακυκλούμενα δανεικά και την ίδια στιγμή οι ισχυροί εταίροι (κατά κύριο λόγο οι Γερμανοί) συνεχίζουν το πλιάτσικο στα εναπομείναντα (ΔΕΗ, για παράδειγμα) ελληνικά τιμαλφή.
Τρίτον: Η μεγαλύτερη ίσως ψευδαίσθηση μέσα στην οποία ζει η ελληνική κοινωνία είναι ότι η όποια κυβέρνησή του έχει την εξουσία να αποφασίσει για το παραμικρό. Κοιτώντας πιο προσεκτικά αντιλαμβάνεται κάποιος ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν είναι τίποτε περισσότερο από μαριονέτες που δεν μπορούν να αποφασίσουν ούτε για αγορά χαρτιού τουαλέτας χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών.
Τέταρτον: Η Ευρωπαική Ενωση ουδέποτε υπήρξε μια ένωση ισότιμων εταίρων. Μάλιστα από μια στιγμή και έπειτα έγινε το όχημα για τη δημιουργία της μεγάλης Γερμανίας και προσαρμόστηκε σε κάθε επίπεδο για να λειτουργεί εξυπηρετώντας πρώτα και κύρια τα γερμανικά συμφέροντα.
Είναι, έχουμε την εντύπωση, ολοφάνερο πια ότι το ευρωπαϊκό μοντέλο εξάντλησε τα όρια εξυπηρέτησης των γερμανικών συμφερόντων. Οι Γερμανοί, καλούνται να αποφασίσουν τι ακριβώς τους συμφέρει; Να πληρώσουν για να κρατήσουν την ΕΕ ως έχει; Ή μήπως να δρομολογήσουν την δημιουργία μιας άλλης αρχιτεκτονικής πολλών διαφορετικών ταχυτήτων; Αυτό τελικά (θα) είναι και το αντικείμενο της παρατεταμένης πολιτικής αντιπαράθεσης μέχρι τις γερμανικές εκλογές του Φθινοπώρου όπου οι Γερμανοί θα αποφασίσουν τελικά τι είναι προς το συμφέρον τους…
ΥΓ1. Μέχρι τότε, δηλαδή μέχρι τις γερμανικές εκλογές, είναι προφανές ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους Αμερικανούς για να εφαρμόσουν- χρησιμοποιώντας το ΔΝΤ- την εξαντλητική τους πίεση προς το Βερολίνο.
"google ad"
ΥΓ2. Δεδομένων τούτων, προκαλεί εντύπωση η απόλυτη αδιαφορία των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων να αναζητήσουν και συζητήσουν εναλλακτικά σενάρια για την ύπαρξη της χώρας, επιμένοντας να ποντάρουν τα πάντα σε ένα «σύστημα» που αν δεν καταρρεύσει θα αλλάξει με δραματικό τρόπο πολύ σύντομα.