Όταν ο θάνατος γίνεται γιορτή και δεν αποκαλείται θάνατος, αλλά μετάσταση… Όταν δεν εξαντλούνται όλα στο εδώ και τώρα… Όταν υπάρχει η μετά του τάφου αιώνια ζωή, η ελπίδα της αέναης βασιλείας, οι απανταχού χριστιανοί γιορτάζουν και… σήμερα, ειδικότερα, απ’ άκρη σε άκρη της γης, την αγία Μετάσταση της Θεοτόκου.
«Είσαι για τους αγγέλους και όλες τις υπερκόσμιες δυνάμεις άφατη ευφροσύνη, για τους πατριάρχες χαρά χωρίς τέλος, για τους δικαίους ανεκλάλητη ευχαρίστηση, για τους προφήτες διαρκής αγαλλίαση! Τον κόσμο ευλογείς, τα σύμπαντα αγιάζεις. Για τους αποκαμωμένους είσαι ανάσα, για τους πενθούντες παρηγοριά, για τους αρρώστους γιατρειά, για τους θαλασσοδαρμένους λιμάνι, για τους αμαρτωλούς συγχώρεση, για τους θλιμμένους καλοσυνάτο στήριγμα, για όσους σε αναζητούν η πρόθυμη βοήθεια», αναφέρεται σε απόσπασμα-αφιέρωμα του 8ου αι. των Εγκωμίων του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού στην Κοίμηση της Θεοτόκου.
«Έλα Κυρά και Παναγιά
με τ’ αναμμένα σου κεριά
Δώσε το φως το δυνατό
στον Ήλιο και στο Θάνατο», αναφέρεται στα «Ρω του Έρωτα» του 20ού αι. από τον Οδυσσέα Ελύτη.
Το ιερό πρόσωπό Της έχει εμπνεύσει τόσο βυζαντινούς υμνωδούς που Την εγκωμιάζουν όσο και Νεοέλληνες ποιητές που ζητούν τη μεσιτεία της, αλλά και πολλούς εκπροσώπους της τέχνης, της ζωγραφικής, της πεζογραφίας, της ποίησης, της μουσικής.
Ωστόσο, σήμερα, που γιορτάζουμε το «Πάσχα του καλοκαιριού», η έμπνευση, η δέηση, η ελπίδα, η κατάνυξη και η χαρά διαχέονται σε πλήθος πιστών χριστιανών που συρρέουν σε κάθε εκκλησία της Παναγίας και πανηγυρίζουν, διότι η Κοίμηση της Θεοτόκου δεν είναι πένθιμο γεγονός για τον λαό, επειδή η Παναγία «μετέστη προς την ζωήν» και με την Κοίμησή της προπορεύτηκε στη δόξα που μας περιμένει.
Στην Ελλάδα, η Θεομητορική μετάσταση γιορτάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα σε κάθε γωνιά της χώρας όπου υπάρχει και μια ξεχωριστή Παναγιά.
Περιβόητοι εορτασμοί:
Στην Τήνο, όπου γίνεται το μεγαλύτερο προσκύνημα, ο εορτασμός της Παναγίας καθιερώθηκε με Βασιλικό Διάταγμα του 1836 να είναι οκταήμερος και να διαρκεί έως τα «εννιάμερα της Θεοτόκου», στις 23 Αυγούστου, όταν σε ατμόσφαιρα συγκίνησης ψάλλονται ύμνοι και εγκώμια, μπροστά στον επιτάφιο και την εικόνα.
Παράλληλα, στο νησί οι Έλληνες τιμούν κι αυτούς που χάθηκαν, όταν οι Ιταλοί τορπίλισαν και βούλιαξαν την «Έλλη» στο λιμάνι ανήμερα της Παναγιάς.
Στην Παναγία Σουμελά, σύμβολο της ποντιακής πίστης, πανελλήνιο προσκύνημα αποτελούν η εικόνα της Παναγιάς, έργο του Ευαγγελιστή Λουκά, ο σταυρός του αυτοκράτορα Εμμανουήλ Κομνηνού και το ιερό ευαγγέλιο του πατρός Χριστοφόρου, επίσης δώρο του αυτοκράτορα Δαυίδ του Κομνηνού. Εκεί, στις πλαγιές του Βερμίου, χιλιάδες προσκυνητές, καθώς και εκπρόσωποι Ομοσπονδιών και Ποντιακών Σωματείων από την Ελλάδα και το εξωτερικό θα συμμετάσχουν και φέτος στις ιερές ακολουθίες και στις πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Στην Πάρο, που γίνεται σήμερα πόλος έλξης, γιορτάζει η Παναγία της Εκατονταπυλιανής. Ο ναός της, για τον οποίο υπάρχουν δύο ονομασίες, «Καταπολιανή» και «Εκατονταπυλιανή», βρίσκεται στην πρωτεύουσα του νησιού, Παροικιά. Σύμφωνα με την παράδοση, η Κατοπολιανή έχει ενενήντα εννέα φανερές πόρτες, ενώ η εκατοστή είναι κλειστή και δεν φαίνεται. Η πόρτα αυτή θα φανεί και θα ανοίξει όταν οι Έλληνες πάρουν την Πόλη. Άλλοι θρύλοι αναφέρονται στην Αγία Ελένη που, στον δρόμο για τους Άγιους Τόπους προκειμένου να βρει τον Τίμιο Σταυρό, έφτασε στην Πάρο και προσευχήθηκε σε έναν μικρό ναό που βρισκόταν στη θέση της Εκατονταπυλιανής. Κατά την προσευχή της έκανε τάμα ότι αν βρει τον Τίμιο Σταυρό θα χτίσει στη θέση αυτή έναν μεγάλο ναό. Η προσευχή της εισακούστηκε. Βρήκε τον Τίμιο Σταυρό και, πραγματοποιώντας το τάμα της, ανήγειρε τον μεγαλόπρεπο ναό της Εκατονταπυλιανής, ο οποίος, όμως, στο μεγαλύτερο μέρος του καταστράφηκε, πιθανότατα από πυρκαγιά, και ανακατασκευάστηκε επί Ιουστινιανού, στα μέσα του 6ου αι. Φημολογείται, επίσης, ότι το τάμα της Αγίας Ελένης ολοκλήρωσε ο γιος της Άγιος Κωνσταντίνος, αυτοκράτορας του Βυζαντίου, καθώς η ίδια δεν πρόλαβε.
"google ad"
Στην Κοζάνη, ξεχωριστός είναι ο εορτασμός του Δεκαπενταύγουστου στο ιστορικό μοναστήρι της Παναγίας στο Μικρόκαστρο, του δήμου Βοΐου, όπου κάθε χρόνο χιλιάδες πιστοί προσκυνούν την εικόνα της Παναγίας, που χρονολογείται από το 1603, ενώ πρόσφατη έρευνα την χρονολογεί στον 13ο αι. Πιστοί από όλα τα μέρη της Ελλάδας επισκέπτονται το μοναστήρι, για να προσκυνήσουν την εικόνας Της.
Άξιο λόγου, το έθιμο των «καβαλάρηδων της Σιάτιστας» που προσελκύει χιλιάδες επισκέπτες, καθώς ιππείς από τη Σιάτιστα και τη γύρω περιοχή επισκέπτονται το μοναστήρι πάνω στα καταστόλιστα άλογά τους. Το πανηγύρι έχει τις ρίζες του στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, όταν αποτελούσε ευκαιρία για τους σκλαβωμένους να δείξουν τη λεβεντιά και τον πόθο τους για λευτεριά και έχει χαρακτηριστεί ως πανηγύρι λεβεντιάς και τόλμης.
Στο νησί του Παπαδιαμάντη, τη Σκιάθο, από το βράδυ της παραμονής γίνεται η έξοδος του επιταφίου της Παναγίας υπό τη συγκινητική μελωδία των Εγκωμίων της Θεοτόκου που ψάλλουν όλοι μαζί οι Σκιαθίτες.
Στο νησί της Ορθοδοξίας, την Πάτμο, όπου βρίσκεται το ιστορικό Μοναστήρι της Αποκάλυψης, ο επιτάφιος περιφέρεται από τους μοναχούς στα σοκάκια του νησιού, ενώ οι καμπάνες ηχούν ασταμάτητα.
Στα Ζαγοροχώρια, φημισμένα σε όλη την Ελλάδα για τα πανηγύρια του Δεκαπενταύγουστου, οι εκδηλώσεις στη μνήμη της Κοίμησης της Θεοτόκου είναι τριήμερες και δίνουν την ευκαιρία για τρικούβερτο γλέντι με παραδοσιακούς ηπειρώτικους σκοπούς.
Στη Θάσο, στο χωριό Παναγιά, μετά τη λιτάνευση της εικόνας, που συνοδεύεται από πολυμελή μπάντα, οι πιστοί μαζεύονται στο προαύλιο της εκκλησίας όπου παρακάθονται στο γιορτινό τραπέζι που περιλαμβάνει πατάτες, ρύζι και μοσχάρι στιφάδο.
Στη Λέσβο, η Παναγιά η Αγιασώτισσα προσφέρει ένα από τα ωραιότερα πανηγύρια του Ανατολικού Αιγαίου. Πολλοί προσκυνητές με αφετηρία την πόλη της Μυτιλήνης περπατούν 25 ολόκληρα χιλιόμετρα για να φτάσουν στον αυλόγυρο της εκκλησίας, όπου και διανυκτερεύουν. Στη γραφική κωμόπολη της Αγιάσου βιώνει κανείς όλη την ατμόσφαιρα ενός γνήσιου νησιώτικου πανηγυριού.
Στην Κάρπαθο, το νησί της Δωδεκανήσου, η Παναγιά στην Όλυμπο γιορτάζεται με τον πιο κατανυκτικό τρόπο. Εδώ, οι λειτουργίες είναι βαθιά συνδεδεμένες με το πένθος για την Παναγία που «έφυγε». Αποκορύφωμα του εορτασμού είναι ο παραδοσιακός Κάτω Χορός που ξεκινά από τους άντρες σε σταθερό, αργόσυρτο βήμα και κατανυκτική διάθεση. Ακολουθούν οι γυναίκες ντυμένες με τις εκπληκτικής ομορφιάς παραδοσιακές γιορτινές στολές τους.
Στην Κεφαλονιά, κοντά στο χωριό Μαρκόπουλο, τα φιδάκια της Παναγιάς προσελκύουν κάθε χρόνο χιλιάδες προσκυνητές, που βεβαιώνουν με τα μάτια τους ένα μοναδικό φαινόμενο. Κάθε 15 Αυγούστου μικρά άκακα φιδάκια εμφανίζονται στον τρούλο της εκκλησίας. Σύμφωνα με τον μύθο, πρόκειται για τις καλόγριες ενός παλιού μοναστηριού που υπήρχε στη περιοχή, οι οποίες προκειμένου να μην πέσουν στα χέρια των πειρατών παρακάλεσαν την Παναγιά να τις μεταμορφώσει σε φίδια.
Στην Κέρκυρα
Την τιμητική του έχει ο Δεκαπενταύγουστος στο νησί της Κέρκυρας, στους Παξούς, αλλά και τα Διαπόντια νησιά, που οι πιστοί ζουν το μικρό Πάσχα του καλοκαιριού.
Στην Κέρκυρα, σε κάθε χωριό, αλλά και μέσα στην πόλη, αμέτρητες είναι οι λιτανείες που γίνονται παραμονή της μεγάλης γιορτής, με τους επιταφίους της Παναγιάς να είναι στολισμένοι από χιλιάδες κορδελίτσες που θα μοιραστούν, μετά τη Θεία Λειτουργία ανήμερα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στους πιστούς, για ευλογία.
Οι προετοιμασίες για τον ερχομό του Δεκαπενταύγουστου έχουν ξεκινήσει από αρχές του μήνα, με τις γυναίκες των πολιτιστικών συλλόγων να δένουν, μερόνυχτα τις κορδέλες στους επιταφίους της Παναγίας ώστε να είναι έτοιμοι για τις λιτανείες που θα διεξαχθούν την παραμονή της γιορτής. Σύμφωνα με τους Κερκυραίους οι κορδέλες συμβολίζουν την Τίμια Ζώνη που έδωσε η Παναγία στους Αποστόλους. Οι κορδέλες θα φυλαχθούν στα εικονοστάσια για να έχουν οι πιστοί τη σκέπη και την ευλογία της Παναγιάς όλο το χρόνο.
Τις λιτανείες συνοδεύουν οι φιλαρμονικές, ενώ ακολουθεί μεγάλη πομπή από κληρικούς και λαϊκούς που σηκώνουν τα ψηλά βαριά λάβαρα των Αγίων της εκκλησίας, για να τιμήσουν την Παναγία αλλά και να εκπληρώσουν το «τάμα» τους.
Το Δεκαπενταύγουστο στην Κέρκυρα την τιμητική της έχει η Παναγία των Βλαχερνών. Χιλιάδες είναι οι πιστοί που θα προσκυνήσουν το πασίγνωστο μοναστήρι του 17ου αιώνα που βρίσκεται πάνω σε μία λωρίδα γης μέσα στη θάλασσα, απέναντι από το Ποντικονήσι και αποτελεί το σήμα κατατεθέν της Κέρκυρας.
Στους Παξούς τον Δεκαπενταύγουστο γιορτάζει η Παναγία των Βελλιανιτών ή η Μαντόνα των Παξών, όπως τη λένε οι ντόπιοι. Το μικρό μοναστήρι, δεσπόζει στη νησίδα της Μαντόνα, απέναντι από το Γάιο και γίνεται πόλος έλξης χιλιάδων πιστών ανήμερα της γιορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Το έθιμο θέλει εκείνη την ημέρα να μοιράζεται σε όλους τους προσκυνητές βραστή σούπα από μοσχάρι. Όπως εξιστορεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο δήμαρχος Παξών, Σπύρος Βλαχόπουλος, «το έθιμο ξεκίνησε όταν μία νεαρή πολύ πλούσια κοπέλα από το νησί, αρρώστησε βαριά και πέθανε. Τότε οι γονείς της αποφάσισαν για το “συγχώριο” να χαρίζουν κάθε Δεκαπενταύγουστο ένα μοσχάρι στο μοναστήρι, εκείνο να σφάζεται κάτω από μια ελιά, να μαγειρεύεται μέσα σε μεγάλα καζάνια και να μοιράζεται σε όλους τους φτωχούς τότε, κατοίκους των Παξών που θα πήγαιναν να προσκυνήσουν τη χάρη της».
Έκ τότε κάθε χρόνο, εθελοντές του νησιού μεταφέρονται στη βραχονησίδα της Παναγιάς και αφού καθαρίσουν το μοναστήρι και το ετοιμάσουν για τη λαμπρή γιορτή του, τότε ξεκινούν τις ετοιμασίες για το «βραστό». Χρησιμοποιούν περίπου 300-350 κιλά βοδινού κρέατος. Το βράσιμο γίνεται σε τεράστια καζάνια, πάνω στα ξύλα και ξεκινά από τα ξημερώματα, ώστε μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, νωρίς το μεσημέρι, να είναι έτοιμο, να χυλώσει και να μοιραστεί στους πιστούς.
Στα Διαπόντια νησιά, η Κοίμηση της Θεοτόκου, συμβολίζει το μεγάλο αντάμωμα των ξενιτεμένων από την Αμερική και την Αυστραλία, καθώς είναι η γιορτή που θα επιστρέψουν στα λιλιπούτεια «δαντελωτά» νησιά του Ιονίου, στην πατρίδα, για να γιορτάσουν όλοι μαζί τη μεγάλη γιορτή. Το παραδοσιακό γλέντι που στήνεται μετά τη λειτουργεία, διαρκεί περισσότερο από τρεις μέρες, ενώ στους Οθωνούς την Παναγία την τιμούν στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδας που βρίσκεται στον Άμμο, καθώς όλες οι λοιπές εκκλησίες δε λειτουργούν.
Στα Χανιά
Το «Πάσχα του καλοκαιριού», όπως ονομάζεται ο Δεκαπενταύγουστος, χιλιάδες πιστών, με ευλάβεια και θεία κατάνυξη, προστρέχουν σε ιερούς ναούς και μοναστήρια για να προσκυνήσουν την ιερή εικόνα της Παναγίας.
Στην περιοχή των Χανίων από τα πλέον σημαντικά σημεία αναφοράς της ημέρας είναι η Μονή Οδηγήτριας Γωνιάς Κολυμβαρίου και η Μονή της Χρυσοσκαλίτισσας που παραδοσιακά συγκεντρώνουν πλήθος πιστών από όλη την Κρήτη.
Κρατώντας μία λαμπάδα στο χέρι και τάματα, πολίτες κάθε ηλικίας υπομονετικά περιμένουν για να προσκυνήσουν την εικόνα της Παναγίας και να πάρουν δύναμη από την χάρη της.
Και οι δύο Μονές είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την ιστορία του τόπου και τους αγώνες των Κρητικών από την εποχή της Τουρκοκρατίας μέχρι και την κατοχή της Κρήτης από τους Γερμανούς.
Στη Μονή Γωνιάς πολλοί πιστοί το ‘χουν σαν τάμα να πηγαίνουν με τα πόδια για να προσκυνήσουν την εικόνα της Παναγίας διανύοντας αποστάσεις ακόμα και από την πόλη των Χανίων.
Καρτερικά και «οπλισμένοι» με πίστη περιμένουν πολύ ώρα για να ανάψουν το κερί τους και να σταθούν μπροστά στην εικόνα.
Η Μονή της Οδηγήτριας ιδρύθηκε τον 9ο αιώνα μΧ στη θέση Μενιές του Ακρωτηρίου, στη θέση που βρισκόταν το ιερό της Δίκτυννας, και ήταν αφιερωμένη στον Άγιο Γεώργιο. Λόγω επιθέσεων από πειρατές, η μονή τον 13ο αιώνα μεταφέρθηκε νοτιότερα, και ένα μικρό μοναστήρι χτίστηκε εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το κοιμητήριο της Μονής.
Στη σημερινή θέση ιδρύθηκε το 1618 από τον μοναχό Βλάσιο, από την Αμάσεια της Κύπρου. Το έργο της ανοικοδόμησης συνέχισε ο Βενέδικτος Τζαγκαρόλας, ενώ στην ανοικοδόμηση και συντήρηση της μονής βοήθησε η μεγάλη δωρεά του Γεωργίου Μούρμουρη. Ο ναός της μονής ολοκληρώθηκε το 1634, σύμφωνα με επιγραφή που βρίσκεται στο δυτικό μέρος του τρούλου.
Το 1652, οι Τούρκοι κατέστρεψαν τη Μονή για να λειτουργήσει στη συνέχεια μετά από εργασίες ως Μονή-σχολείο. Κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821, η μονή λειτούργησε ως νοσοκομείο, ενώ το 1867, κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1866, η μονή καταστράφηκε ξανά από τους Τούρκους.
Το 1899 κατασκευάζεται το σημερινό καμπαναριό της Μονής, η οποία κρίθηκε διατηρητέα το 1935. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μετά την κατάληψη της Αθήνας από τους Γερμανούς, στη μονή λειτούργησε μέρος της σχολής Ευελπίδων. Μετά τη μάχη της Κρήτης, οι Γερμανοί επίταξαν τη Μονή και φυλάκισαν τους μοναχούς. Η μονή επαναλειτούργησε μερικώς το 1942 και μέχρι το 1944 ήταν γερμανικό στρατόπεδο.
Τη δεκαετία του 1960, σε έκταση που παραχώρησε η Μονή κατασκευάστηκε η Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης.
H Μονή Χρυσοσκαλίτισσας, βρίσκεται σε απόσταση 76 χιλιομέτρων από τα Χανιά στο νοτιοδυτικό άκρο του νομού.
Χτισμένη πάνω σε ψηλό βράχο, γεγονός που καλεί τους πιστούς να ανηφορίσουν για το κερί της πίστης και της προσευχής.
Η παράδοση αναφέρει ότι το τελευταίο της σκαλί ήταν κάποτε χρυσό και από αυτό πήρε το όνομα της.
Ο κεντρικός ναός της Μονής είναι δίκλιτος με τα κλίτη του αφιερωμένα στην Κοίμηση της Θεοτόκου και στην Αγία Τριάδα και κτίστηκε το 1894 για να αντικαταστήσει τον αρχικό μικρό σπηλαιώδη ναό. Το μοναστικό συγκρότημα συμπληρώθηκε με το κτίσιμο θολωτών χώρων στην επιφάνεια του βράχου, ενώ κάτω από το βράχο υπάρχουν τα κτίρια του «Παρθενώνα», όπου στεγάζονταν οι μοναχές. Στο καθολικό σήμερα σώζεται η θαυματουργή εικόνα της Κοίμησης της Θεοτόκου που χρονολογείται στο δεύτερο μισό του 17ου αιώνα, ενώ έχει διαμορφωθεί και μικρό μουσείο.
Η θέα είναι εντυπωσιακή καθώς όταν ο επισκέπτης φθάσει στο Μοναστήρι αντικρίζει το απέραντο γαλάζιο του Λιβυκού Πελάγους.
Στις 15 Αυγούστου «πανηγυρίζουν» ακόμα, η Μονή Γουβερνέτου στο Ακρωτήρι Χανίων καθώς και ο Μητροπολιτικός Ναός των Εισοδίων της Θεοτόκου στην παλιά πόλη των Χανίων.
Στη Σιάτιστα
Η γιορτή του Δεκαπενταύγουστου στη Σιάτιστα δεν έχει μόνο τα στοιχεία της θρησκευτικής μυσταγωγίας και της ιεροτελετουργίας που συνηθίζεται σε πολλές περιοχές της χώρας. Έχει στοιχεία περιπέτειας, έχει στοιχεία ομαδικού γλεντιού, έχει στοιχεία ξεφαντώματος ως κληρονομιά των Διονύσιων τελετών, με πρωταγωνιστές τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους αλλά και τα άλογά τους που φροντίζουν με αγάπη καθ’ όλη την διάρκεια του χρόνου για να λάβουν μέρος στη γιορτή της Παναγίας. Για τον επισκέπτη το να ζήσει έστω για μία φορά αυτή τη μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας στην αρχοντική Σιάτιστα με τα πετρόχτιστα και πολύτιμα αρχοντικά της, είναι μια εμπειρία που θα του μείνει αξέχαστη.
Τα προεόρτια ξεκινούν από την παραμονή όπου στήνονται πρόχειρα υπαίθρια γλέντια με τοπικές μπάντες της περιοχής που παίζουν ρυθμούς και μελωδίες της περιοχής. Την επομένη ανήμερα της Παναγίας πάνω από 150 καβαλάρηδες ξεκινούν νωρίς το πρωί από τη Σιάτιστα με προορισμό το μοναστήρι στο Μικρόκαστρο Κοζάνης. Θα διανύσουν μια απόσταση δώδεκα χιλιομέτρων από τις αλογόστρατες του βουνού για να φθάσουν στο μοναστήρι και να προσκυνήσουν την εικόνα της Παναγίας. Μετά τη δοξολογία οι παρέες των καβαλάρηδων σταματούν στο μικρό εξωκλήσι του Αϊ-Λιά Μικροκάστρου για να ξεκουραστούν, πάντα όμως υπό τους ήχους πνευστών και χάλκινων, που με εξαίρεση το θρησκευτικό τελετουργικό της ημέρας, οι παραδοσιακοί οργανοπαίχτες βρίσκονται παντού σε κάθε μέρος της διαδρομής σε κάθε γωνιά της πόλης.
Οι καβαλάρηδες παίρνουν τον δρόμο της επιστροφής και προς το μεσημέρι κατά ομάδες αρχίζουν να εισέρχονται στην πόλη. Όλοι μαζί σμίγουν στην πλατεία της Χώρας όπου στήνεται ένα τρικούβερτο γλέντι, με χορό, τραγούδι και άφθονο σιατιστινό κρασί. Λίγη ώρα αργότερα το γλέντι θα μεταδοθεί και στην πλατεία Γεράνεια και θα κλείσει το βράδυ με τους πιο πιστούς του εθίμου να σεργιανούν στις γειτονιές και τα σοκάκια της παλιάς κωμόπολης με τα άλογά τους χαιρετώντας φίλους και συγγενείς.
Το έθιμο των καβαλάρηδων έχει χαρακτηριστικά ιεροπραξίας για τους Σιατιστινούς και δεν υπάρχει νέος ή μικρό παιδί που να μην έχει λάβει μέρος πρώτα με το γαϊδουράκι του και αργότερα με το άλογο του στη μεγάλη γιορτή. Και κάπως έτσι μεταφέρεται το έθιμο της γιορτής από γενιά σε γενιά.
Σύμφωνα με τον Σιατιστινό λαογράφο Γιώργο Μπόντα, η λαϊκή παράδοση λέει ότι όταν παραχωρήθηκε από τους Οθωμανούς το δικαίωμα να θρησκεύονται ελεύθερα, οι Σιατιστινοί συγκεντρώνονταν στην Παναγία Μικροκάστρου απ’ όλη την περιοχή για να αποτίσουν φόρο λατρείας. Σήμερα με τον ίδιο ζήλο, το ίδιο κέφι και την ίδια πίστη στην παράδοση οι κάτοικοι συμμετέχουν σε αυτή τη μεγάλη γιορτή.
Ο «Τρανός χορός» στην Βλάστη Κοζάνης
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να επισκεφθεί κανείς την Βλάστη το χειμώνα με το χιόνια στο ένα μέτρο, την άνοιξη και το φθινόπωρο με τα χρώματα από το δάση της οξυάς να μεταμορφώνουν το τοπίο ή το καλοκαίρι με το «Φεστιβάλ Γιορτές της Γης» και τον Δεκαπενταύγουστο με τον «Τρανό χορό». Η Βλάστη είναι ένα ορεινό πετρόκτιστο χωριό κτισμένο στα 1200 μέτρα στην κοιλάδα του Σινιάτσικου όρους και τον Δεκαπενταύγουστο μικροί και μεγάλοι απόδημοι των μεγάλων αστικών κέντρων κα της ξενιτιάς συγκεντρώνονται στο χωριό για να λάβουν μέρος στις εκδηλώσεις της Παναγίας και ειδικότερα στον Τρανό χορό.
Ο «Τρανός Χορός» του Δεκαπενταύγουστου είναι το αποκορύφωμα των εορταστικών εκδηλώσεων που λαμβάνουν χώρα στη διάρκεια του πανηγυριού του Δεκαπενταύγουστου, το οποίο αρχίζει στη Βλάστη στις 14 και ολοκληρώνεται στις 16 Αυγούστου. Όλοι οι κάτοικοι και οι επισκέπτες συγκεντρώνονται στην περιοχή «Λιβάδια» όπου πιάνονται από το χέρι και σχηματίζουν ένα μεγάλο ανοιχτό κύκλο, που ολοένα διευρύνεται, καθώς όσο περνά η ώρα προστίθενται νέοι χορευτές.
Ο «Τρανός Χορός» χορεύεται χωρίς τη συνοδεία μουσικών οργάνων ενώ χαρακτηριστικό της δομής του είναι η ιεράρχηση κατά φύλο και ηλικία. Προηγούνται οι άνδρες κατά σειρά ηλικίας και ακολουθούν οι γυναίκες. Στην αρχή του κύκλου είναι ο πρωτοχορευτής και δίπλα του οι παλαιότεροι που μπορούν να τραγουδήσουν δυνατά. Ο ανοικτός κύκλος μπορεί να συμπεριλάβει έως και 1500 ανθρώπους που ακολουθούν τα βήματα του πρωτοχορευτή. Η παράδοση ήθελε ο πρωτοχορευτής να είναι ο γεροντότερος, ο οποίος ήταν άριστος γνώστης των τραγουδιών και του ρυθμού. Στις μέρες μας τη θέση του πρωτοχορευτή μοιράζονται περισσότερα άτομα, όλοι άριστοι γνώστες των τραγουδιών, καθώς εκλείπουν πια στην κοινότητα τα άτομα μεγάλης ηλικίας.
Ο τρανός χορός έχει ενταχθεί στο εθνικό ευρετήριο της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ελλάδας και έχει κατατεθεί η υποψηφιότητα του για να διεκδικήσει μια θέση στον κατάλογο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας της UNESCO.
ΑΠΕ-ΜΠΕ