Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Συγγραφέας
Α’ Αντί Προλόγου
Η Γη, αυτό το γαλαζόθωρο αστρικό μόριο, τυλιγμένη σ’ ένα άμφιο από πολύχρωμα σύννεφα, στροβιλίζεται νωχελικά στο ψυχρό σκοτάδι του χάους. Και πάνω στην καμπύλη επιφάνεια της ελάχιστης στεριάς που επιπλέει στην υγρή ερημιά των απέραντων ωκεανών, κινείται και βρυάζει ένα πλήθος μεγαλοφυών Όντων: Η γενιά των ανθρώπων…Οι άνθρωποι…Και γύρωθε μια Φύση με χλωρίδα πολυποίκιλη και ανάμεσα της μια πανίδα πολύμορφη με όντα άποδα και δίποδα και τετράποδα, φτερωτά και άφτερα, ζουζούνια κι ερπετά…Και άνωθε ένα ήλιος λαμπερός και ζωοδότης, στο αστερόκτιστο “λιβάδι” τ’ ουρανού…
Δημιουργήματα όλα τούτα του ίδιου Πάνσοφου του Πλάστη σε έξη μόνο –κατά τις Γραφές- ημέρες…
Β’ Η τελειότητα των ειδών
…Όλα τα είδη του γαλαζόθωρου πλανήτη του Ζωικού και Φυτικού Βασιλείου (χερσαία και υδρόβια), ακολουθώντας στο διάβα του ατέρμονος χρόνου μια εξελικτική διαδικασία συνέπεια της “φυσικής επιλογής” και με στόχο τη “διαιώνιση” κατά τον Κάρολο Δαρβίνο, φτάσανε στις μέρες μας στη μορφή που τα συνάντησε και τα γνώρισε η σύγχρονη γνώση η επιστημονική, ή εκείνη της απλής παρατήρησης. Κι εμείς, οι σύγχρονοι οι διαβατάρηδες, απλοί παρατηρητές της διαδικασίας που εκτυλίσσεται στα γύρω, κάνουμε τις όποιες διαπιστώσεις, στο μέτρο της ανθρώπινης αντίληψης και κατανόησης.
Και παρατηρούμε:
1. Τα είδη του Φυτικού Βασιλείου
Τα φυτικά είδη σε όλο τον πλανήτη, εξακολουθούν να εκτελούν την ζωοδότρα διεργασία της φωτοσύνθεσης, κατά την οποία, οι σύνθετες οργανικές ουσίες που παράγονται, αποτελούν (μέσω των τροφικών αλυσίδων), πηγές θρεπτικών ουσιών για τους ετερότροφους οργανισμούς: Άμεσα για τους καταναλωτές πρώτης τάξης (φυτοφάγους) και έμμεσα για τους καταναλωτές δεύτερης ή ανώτερης τάξης (σαρκοφάγους). Αλλά, κυρίως, απορροφούν το βλαβερό διοξείδιο του άνθρακα από τον αέρα για την φωτοσύνθεση και μας δίνουν οξυγόνο το οποίο είναι απαραίτητο για την ζωή στην Γη, αποτελώντας στην κυριολεξία, τους “πνεύμονες του πλανήτη”. Κοντολογίς, τα φυτά –γενικά- αν πάψουν να υπάρχουν, θα σταματήσει και ο άνθρωπος να υπάρχει στην Γη!
Ο σίτος, ο οίνος, το έλαιον, ευλογημένα από τον Κύριο, αποτελούν τη βάση της διατροφής του ανθρώπου όχι μόνο σήμερα, αλλά από τα βάθη των αιώνων, που χάνονται στις χρονοθίνες του παρελθόντος. Και όχι μόνο αυτά. Τα πάσης φύσεως “γεννήματα” των ειδών της Μάνας-Φύσης συντηρούν τον αδηφάγο άνθρωπο αλλά και τα φυτοφάγα είδη του ζωικού βασιλείου. Πέρα από το γεγονός ότι η Μάνα-Φύση αποτελεί ένα ατέλειωτο φαρμακείο, με τα χιλιάδες βότανα που διαθέτει στις “συνταγές” της. Και πέραν τούτων, αποτελεί αστείρευτη πηγή αναρίθμητων πρώτων υλών αλλά και αναψυχή για τον άνθρωπο!
Σε αδρές γραμμές, τα είδη του Φυτικού Βασιλείου αποτελούν Πηγή Ζωής, μοναδική και αναντικατάστατη. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει την τελειότητά τους; Και δεν εισερχόμεθα στον μικρόκοσμο των παρατηρήσεων του φυσιοδίφη, με τις όποιες –πιθανές- νεωτερίζουσες απόψεις ή αντιρρήσεις.
2. Τα είδη του Ζωικού Βασιλείου
Τα είδη του Ζωικού Βασιλείου (χερσαία και υδρόβια) φτερωτά και άφτερα, εξακολουθούν τον ίδιο ρόλο που τους είχε χαράξει η δημιουργία τους, από την αρχή του χρόνου. “Θηρευτές” και “θηράματα” στις τροφικές αλυσίδες της χερσαίας γης και των υδάτων για την ισορροπία της Φύσης, ταγμένα τα πλείστα από δαύτα στην υπηρεσία του κυρίαρχου είδους του ζωικού βασιλείου, του ανθρώπου, αυτάρεσκα αυτοπροσδιοριζόμενου ως “νοήμων”, Homo sapiens. Και τα υπόλοιπα, όσα δεν προσφέρουν στο “νοήμον” κυρίαρχο είδος του ανθρώπου, κατατάσσονται στα “θηρία” και τίθενται υπό διωγμόν!
Από τις πρώτες καταγραφές της Ιστορίας, σπηλαιολογικές ή σε πάπυρους ή σε βιβλία, αρνιά, ερίφια, μόσχοι, χοίροι, ιχθύες, όρνιθες, σκύλοι, άλογα, όνοι και ημίονοι κλπ, είναι είδη της (ληστρικής) προσφοράς στον άνθρωπο. Μέσα στην τελειότητά τους, προσφέρουν, αιώνες ατελεύτητους γάλα, κρέας, μαλλί, αυγά, υπηρεσίες. Για 20 ολόκληρα χρόνια το πιστό σκυλί του Οδυσσέα ο `Αργος, περίμενε τον αφέντη του! Άλλαξε η συμπεριφορά του σκύλου στον άνθρωπο από τότε μέχρι σήμερα; Ασφαλώς, όχι! Το περιστέρι επικαλέστηκε ο Νώε, για να του δώσει “πράσινο φως” ύπαρξης στεριάς! Το άλογο είναι για αιώνες ατελεύτητους, σύντροφος απαραίτητος σε πόλεμο και σε ειρήνη! Ήταν 3 Νοεμβρίου 1957, όταν η σκυλίτσα η Λάικα που επέβαινε στο σοβιετικό δορυφόρο Σπούτνικ 2, έγινε ο πρώτος ζωντανός οργανισμός που εκτοξεύτηκε στο διάστημα και έδωσε το “πράσινο φως” για τη δυνατότητα μεταφοράς του “νοήμονος” ανθρώπου στο διάστημα. Και χιλιάδες άλλα (ατυχή) ζωάκια γίνονται “πειραματόζωα” στα εργαστήρια των ερευνητών, δίνουν τη μοναδική ζωή τους, προκειμένου να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα για την επιβίωση του “νοήμονος” και κυρίαρχου αφέντη του γαλαζόθωρου πλανήτη.
"google ad"
Σε αδρές γραμμές, τα είδη του Ζωικού Βασιλείου, αποτελούν κι εκείνα, Πηγή Ζωής, μοναδική και αναντικατάστατη. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει την τελειότητά τους; Και δεν εισερχόμεθα στον μικρόκοσμο των παρατηρήσεων του γενετιστή-ζωολόγου, με τις όποιες –πιθανές- νεωτερίζουσες απόψεις ή αντιρρήσεις.
2.1 Το είδος του ανθρώπου
“Και είπεν ο Θεός: Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών και καθ’ ομοίωσιν ημών…Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’ εικόνα εαυτού. Κατ’ εικόνα Θεού, εποίησεν αυτόν…” (Γένεσης 1: 26,27).
Επλάσθη λοιπόν ο άνθρωπος, “κατ’ εικόνα” Θεού. Όταν όμως θα αποκτήσει και την “ομοίωσιν”, τότε θα εισέλθει και στην πορεία για την Τελειότητα!
Σύμφωνα με τις Ιερές Γραφές, ο άνθρωπος, έχοντας την ελευθερία της βούλησης, θα πρέπει να το θελήσει να προσπαθήσει να φτάσει στην τελειότητα, δηλαδή, στην πορεία ομοίωσης με τον Θεό. Όμως, (καθ’ υπόδειξη πονηρού πνεύματος), θέλησε να φτάσει την τελειότητα μέσω της ανεξαρτησίας και της αυτοδιαχείρησης, χωρίς τη θεία συνέργεια. Αλλά “αστόχησε” (αμάρτησε), και αντί για την “ομοίωση με τον Θεό”, ομοιώθηκε “προς τα κτήνη τα φθειρόμενα…”
Πέρα από τα κείμενα των Ιερών Γραφών τα οποία οι πλείστοι αγνοούμε λόγω πλημμελούς θεολογικού υπόβαθρου, ας εξετάσουμε την όποια “τελειότητα ” του ανθρώπου μέσα από τα έργα του, όπως καταγράφονται στην Ιστορία και στις παραδόσεις, και όπως εξυφαίνονται στις μέρες μας.
`Ετσι:
Είναι τέλειο το ζωικό είδος (το αυτοπροσδιοριζόμενο ως “νοήμων άνθρωπος” -Homo sapiens-),
Όταν στρέφεται:
-Κατά του αδελφού (από την εποχή του Κάιν μέχρι σήμερα);
-Κατά των τέκνων (από την εποχή της Μήδειας μέχρι σήμερα);
-Κατά των γεννητόρων του;
-Κατά του αδελφού-συνάνθρωπου, βάζοντας υπεράνω όλων το ατομικό συμφέρον;
Όταν ξεκινά:
-Φθοροποιούς πολέμους αδιαφορώντας για τις εκατόμβες των θυμάτων;
-Φθοροποιούς εμφύλιους μεταξύ λαών; (χθες στη Συρία, σήμερα στην Ουκρανία, αύριο –αλήθεια- πού;)
-Φθοροποιούς θρησκευτικούς πολέμους με θύματα-συνάνθρωπους που το μόνο τους αδίκημα είναι ότι ακολουθούν άλλο θρησκευτικό δόγμα;
Όταν πυρπολεί πόλεις –με χιλιάδες αθώα θύματα- αναφωνώντας: “Α! τι ωραίο θέαμα!” (από την εποχή του Νέρωνος στη Ρώμη, μέχρι την εποχή του Υπουργού Εξωτερικών των Η.Π.Α. Ράμσφελντ –πρόσφατα- στη Βαγδάτη;)
Όταν κατασκευάζει όπλα θανατηφόρα και καταστρεπτικά με στόχο τον όλεθρο δαπανώντας αμύθητα ποσά, τη στιγμή όπου εκατομμύρια ανθρώπων στον Τρίτο Κόσμο (και όχι μόνο) λιμοκτονούν και πεθαίνουν καθημερινά από πείνα;
Όταν κατακαίει τα δάση, τους πνεύμονες του Πλανήτη;
Όταν θέτει σε κίνδυνο την ύπαρξη ολόκληρου του Πλανήτη στο όνομα μιας διφορούμενης “Ανάπτυξης”, προκαλώντας τη γένεση της “Τρύπας του όζοντος”, κατασκευάζοντας ταυτόχρονα όπλα πυρηνικής ενέργειας και επιφέροντας αλόγιστη ρύπανση σε στεριές, ατμόσφαιρα, θάλασσες, ποταμούς, λίμνες;
Όταν εμφυτεύει στα γεννήματα της γης θανατηγόνα βιοκτόνα με κίνητρο το χρήμα, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στην υγεία του καταναλωτή-συνάνθρωπου;
Όταν τείνει να θέση εκτός “βιολογικού παιγνίου” ακόμη και τη ζωοδότρα Μάνα, σκοπεύοντας στη δημιουργία ανθρώπων με τη μέθοδο της “Κλωνοποίησης”;
Όταν κυνηγά τα αξιώματα, καταπατώντας ηθικές αρχές και αξίες;
Όταν τις έννοιες της “Δικαιοσύνης”, της “Δημοκρατίας”, της “Ισονομίας” και του “Δικαίου”, έχει εκτοπίσει το “Δίκαιο του Ισχυρού”;
Τα παραδείγματα άπειρα…Αρκετά για τη συγγραφή ογκώδους βιβλίου!
Γ’ Επίλογος
Ο άνθρωπος, σαφώς και είναι είδος “νοήμον”. Δείξαμε όμως σε αδρές γραμμές, πώς χρησιμοποιεί την όποια “νοημοσύνη” του. Και μέσα στην Τελειότητα των ειδών του Ζωικού και Φυτικού Βασιλείου, αναδεικνύεται ως “ατελής”. Νοήμων μεν, αλλά ατελής. Και θα χρειαστεί αναμφίβολα αρκετό χρόνο για να αποκτήσει την Τελειότητα, και να δικαιωθεί η ρήση του σοφού Πλάστη του…