Γράφει ο Δημήτρης Κ. Τυραϊδής*
Όπου κι αν σταθείς όπου κι αν βρεθείς ή στο κέντρο της όποιας πολιτείας ή στο μικρό απόμακρο χωριό του ελλαδικού χώρου κι όχι μόνο, ένα πράγμα έντονα θα διαπιστώσεις, και αυτό είναι η υπερκινητικότητα των ανθρώπων. Όλοι τρέχουν να προλάβουν, να τακτοποιήσουν τις όποιες εργασίες τους, σπρώχνοντας ο ένας τον άλλον που πολλές φορές καταλήγουν σε έντονες λογομαχίες ή και σε κάποιο θερμό επεισόδιο. Και τότε γίνεται ακριβώς το αντίθετο από το επιθυμητό. Καταφθάνει η αστυνομία, με αποτέλεσμα εκεί που βιαζόσουν να τελειώσεις μια ώρα γρηγορότερα της δουλειές σου, πολλές φορές χάνεις ολόκληρη τη μέρα σου. Προσπαθώντας δε να ξεμπερδέψεις από τις ανακρίσεις των αστυνομικών φεύγεις πολλές φορές με την ρετσινιά του ενόχου κι ας είσαι αθώος.
Αυτό το σκηνικό γίνεται κάθε μέρα από καταβολής κόσμου. Ελάχιστους συνανθρώπους μας θα δεις να πηγαίνουν σιγά – σιγά με υπομονή, σχεδόν ράθυμους, αδιαφορώντας παντελώς για την βιασύνη των άλλων. Δεν είναι λίγες οι φορές που όταν τους ρωτήσεις απορημένος με την υπομονή τους και την ηρεμία τους, πως καταφέρουν και είναι τόσο ήρεμοι ενώ δίπλα τους η βιασύνη των άλλων είναι κάτι παραπάνω από έντονη, εκείνο που λένε αυτοί οι άνθρωποι είναι: “δεν πειράζει κι αν δεν προλάβω να τελειώσω κάποια δουλειά σήμερα, υπάρχει και το αύριο”. Τώρα, να τους βαπτίσω τυχερούς αυτούς τους συνανθρώπους μας; Δεν ξέρω αν πράγματι είναι τυχεροί ή απλά τεμπέληδες. Ότι κι αν πω θα πω ψέμματα γιατί βέβαια είναι ανατρέψιμο με πειστικά επιχειρήματα από πολλούς και στην μια περίπτωση και στην άλλη. Πολλοί λένε “το γοργό και χάριν έχει” ενώ άλλοι λένε “η καλή δουλειά αργεί να γίνει”. Πιο είναι το σωστό;
Τώρα, σεργιανίζοντας τα μονοπάτια της ζωής μας πολλές φορές βλέπουμε να ξετυλίγονται μπροστά μας διάφορες εικόνες, άλλες πολύ ευχάριστες και άλλες πολύ δυσάρεστες. Εικόνες που πολλές απ’ αυτές τυπώνονται μ’ ανεξίτηλα χρώματα στις σελίδες της μνήμης μας και δεν ξεθωριάζουν ποτέ όσα χρόνια κι αν περάσουν. Στις εικόνες αυτές δρούμε ανάλογα ο καθένας μας με διαφορετικό τρόπο π.χ. στην εικόνα κάποιου ρακένδυτου τσιγγάνου ή κάποιου εξαρτημένου ανθρώπου, άλλοι βοηθάμε με όποιον τρόπο μπορούμε κι άλλοι τον αποφεύγουμε. Επίσης δεν είναι λίγες οι φορές που μαθαίνουμε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ότι οδηγός ασυνείδητος εγκατέλειψε το θύμα του αιμόφυρτο και εξαφανίστηκε. Γιατί ο εν λόγω οδηγός εγκατέλειψε το θύμα του; Πολλοί θα πούνε διάφορες δικαιολογίες. Μπορεί να πούνε ορισμένοι ότι ίσως να μην είχε δίπλωμα και φοβήθηκε τις παραπέρα συνέπειες του νόμου. Άλλοι θα πούνε ότι τρόμαξε πολύ γι’ αυτό που συνέβη και διάλεξε την φυγή από το να βοηθήσει το θύμα του κ.λπ. Όταν όμως πιάσουν τον ένοχο, πολλές φορές λέει ότι είχε πολλά πράγματα στο μυαλό του και από την βιασύνη του δεν αντιλήφθηκε τι έγινε. Κι άλλες δικαιολογίες. Εκείνο όμως που εγώ πιστεύω ότι συμβαίνει σε κάθε περίπτωση φυγής είναι το έντεχνο πνίξιμο της εσωτερικής μας φωνής, δηλαδή πνίγουμε την φωνή της συνείδησης. Σε κάθε περίπτωση όποια κι αν είναι αυτή σε όποια πράξη κι αν προβούμε η φωνή μας αυτή πάντα μας λέει τι ακριβώς πρέπει να πράξουμε. Εκτός από τα παραπάνω παραδείγματα και μύριες άλλες περιπτώσεις το ίδιο μας λέει π.χ. όταν με ύπουλο τρόπο πηγαίνουμε να βάλουμε φωτιά στο σπίτι του συνανθρώπου μας για να τον εκδικηθούμε, και αυτό έχει γίνει πολλές φορές, γιατί το ίδιο ή κάτι παρόμοιο, έκανε και ‘κεινος σε μας κάποτε, η φωνή της συνείδησής μας, αυτή η αδέκαστη φωνή μας λέει τι πρέπει να κάνουμε αρκεί να σκύψουμε και να την αφουγκραστούμε . Αν το κάναμε αυτό, αν δηλαδή σε κάθε ενέργειά μας αφουγκραζόμασταν τη φωνή μας αυτή, θα κάναμε το σωστό κι όχι το λάθος. Για να την αφουγκραστούμε πρέπει πρώτα να απορρίψουμε τις άλλες φωνές, όπως τη φωνή της εκδικήσεως ή τη φωνή του μίσους, τη φωνή της απληστίας, της ζηλοφθονίας κάτι που βέβαια είναι πολύ δύσκολο να το πράξουμε. Μπορούμε όμως να το πράξουμε και σε τούτο σπουδαίο ρόλο παίζει η οικογενειακή μας ανατροφή. Τώρα θα μου πείτε μια σοφή παροιμία του λαού μας λέει ότι “κι από ρόδο βγαίνει αγκάθι, κι από αγκάθι βγαίνει ρόδο”. Σωστά, μια άλλη όμως παροιμία εξίσου σοφή μας λέει, “ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε και ο γάιδαρος κι αποστράβωσε”.
Τελειώνοντας το σημερινό μου άρθρο αγαπητοί μου, θέλω να προσθέσω και τα πιο κάτω λόγια μου. Πριν προβούμε στην όποια πράξη μας εκτός από το ν’ αφουγκραστούμε τη φωνή της συνειδήσεως μας πρέπει να σκεφτούμε ότι θα ‘ρθει μια μέρα που θα μετανιώσουμε για τις όποιες κακές πράξεις μας, αλλά θα είναι πλέον αργά τότε. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που εξομολογούνται σε έμπιστους φίλους τους κάποιες πράξεις τους μετανιωμένοι. Δεν έχει νόημα όμως αυτό, γιατί το κακό έχει γίνει πλέον. Συνήθως τέτοιες ενέργειες κι εξομολογήσεις γίνονται όταν βλέπουμε τον ήλιο μας ν’ ακουμπάει τη δύση μας. Τέλος για ν’ αποφύγουμε τις ερινύες να μας τρυπάνε την ψυχή, ας φροντίσουμε βάζοντας πάντα τη λογική μπροστά ώστε να μην τις αφήσουμε να τρυπώσουν μέσα μας. Και τρυπώνουν στην ψυχή μας γιατί εμείς τις προκαλούμε, προβαίνοντας σε απερίσκεπτες και βιαστικές ενέργειες που βλάπτουν πολλές φορές ανεπανόρθωτα τους γύρω μας.
*συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών και μέλος της Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων