Σκέψεις και συναισθήματα μαθητών του 2ου Γυμνασίου Ηλιούπολης, με αφορμή μια πρωτοβουλία αλληλεγγύης
Ένα συναίσθημα για σένα
Τι περίεργο συναίσθημα είναι αυτό που νιώθω. Τι πρωτόγνωρο, πόσο έντονο και συνάμα γνωστό. Και πώς να μην είναι γνωστό όταν όλα τα ειδησεογραφικά δελτία μιλούν για την Παλαιστίνη.
Από μικρός όταν ήμουν έπαιζα πόλεμο με τους φίλους μου, χωρίς να γνωρίζω την αληθινή
έννοια του πολέμου, δηλαδή τον πόνο, τη λύπη, τα δάκρυα, τη φτώχεια, τα έρημα παιδιά,
τη χαμένη πατρίδα, το θάνατο…
Έπαιζα για να νικήσω. Τι φιλόδοξος…
Έπαιζα για να είμαι ο αρχηγός. Τι αλαζόνας…
Έπαιζα πόλεμο γιατί έτσι με έμαθαν, φέρνοντας μου δώρα, όπλα και σφαίρες πλαστικές.
Τι άμυαλος…
Όμως τώρα τα όπλα και οι σφαίρες δεν είναι πλαστικές. Ο φίλος που πέφτει κάτω δεν ξανασηκώνεται γελώντας, μόνο ο πόλεμος συνεχίζει..Τώρα ξέρω, τώρα γνωρίζω και βλέπω τον πόνο των παιδιών της Γάζας. Θα μπορούσα να ήμουν εγώ, μπορεί κάποτε να είμαι εγώ, μπορεί κάποτε να είσαι εσύ. Δε θέλω να είσαι εσύ, δε θέλω να είμαι εγώ, δε θέλω να είναι τα παιδιά της Γάζας. Λυπάμαι, θυμώνω και συλλογιέμαι πως δεν υπάρχει λογική. Υπάρχουν μόνο πολιτικά συμφέροντα που θέλουν την Παλαιστίνη υπό κατοχή.
Όμως εγώ είμαι παιδί και θέλω ειρήνη και αγάπη για να ζήσω. Δε θέλω πόλεμο και φρίκη, δε θέλω μάτια παιδικά γεμάτα θλίψη και πόνο. Δε θέλω ποτέ ξανά φοβισμένα παιδιά, παιδιά “καμικάζι”, παιδιά “αγγέλους”. Θέλω τον Τάρεκ και τη Φάτιμα ζωντανούς, ελεύθερους και χαρούμενους.
Μπορεί να σε κούρασα, ίσως και να σε στεναχώρησα, αλλά θα ήθελα να σου πω, μέσα από τα βάθη της ψυχής μου, να σου φωνάξω με όλη τη δύναμη της φωνής μου, πως πέρα από τον πόνο και τη φωτιά, θα χαράξει σύντομα η αυγή της ειρήνης σας.
Μη ξεχνάς να ελπίζεις για το μέλλον, ακόμα και αν έχει χαθεί το παρόν, φίλε Τάρεκ, φίλη Φάτιμα.
Παναγιώτης Χαρασανάκης
μαθητής Β΄ Γυμνασίου
Νιώθω πως η Γάζα, αλλά και ολόκληρη η Παλαιστίνη είναι ένα κομμάτι γης που ο θεός δεν το βλέπει, ή μάλλον δεν θέλει να το δει. Γιατί αν το έβλεπε, θα σταματούσε τους πολέμους και θα φρόντιζε όλα εκείνα τα παιδιά που έχουν σπαταλήσει όλη τους την παιδική ηλικία προσπαθώντας να επιβιώσουν σε ένα κομμάτι γης που τους στρίμωξαν, αφού τους πήραν τον τόπο τους.
Στις αναπτυγμένες χώρες τα παιδιά έχουμε τα πάντα, οτιδήποτε και αν ζητήσουμε… Όμως, ώρες-ώρες δεν τα εκτιμούμε και ζητάμε περισσότερα. Μόνο και μόνο επειδή το κράτος μας, η πατρίδα μας, δεν βομβαρδίζεται καθημερινά. Οι γονείς μας προσπαθούν να μας προστατεύσουν από κακές συνήθειες όπως το κάπνισμα, τα ναρκωτικά και άλλα που θεωρούν επιβλαβή για μας. Θα μπορούσαν όμως να μας προστατεύσουν από μία βόμβα ή από τον ίδιο το θάνατο; Τι μπορεί να πει ένα παιδί ή ένας γονιός που ζει στη Γάζα; Μπροστά στο πολύτιμο δώρο της ζωής που έδωσε ο θεός στους ανθρώπους, οι δικές μας ανησυχίες και τα προβλήματα μας είναι ασήμαντα. Εκείνοι δεν ξέρουν εάν θα ξυπνήσουν την επόμενη μέρα ή αν θα αντικρύσουν συγγενείς και φίλους.
Τι μπορείς να πεις για αυτά τα παιδιά; Είναι ήρωες! Είναι αγνές και αθώες καρδούλες που τρέμουν λόγω του πολέμου. Παρ’ όλα αυτά, οι κοινωνικές συνθήκες τα ανάγκασαν να ωριμάσουν και να γίνουν ενήλικες απότομα, χωρίς να τα ρωτήσει κανείς τι θέλουν ή αν είναι έτοιμα. Ούτε το μικρότερο κύτταρο της καρδιάς ενός ανθρώπου που ζει στην Ευρώπη δεν μπορεί να νιώσει ή να καταλάβει στο ελάχιστο, αυτά που νιώθουν αυτά τα παιδιά. Τα μάτια μου, ίσως και σε όλη μου τη ζωή δεν θα αντικρύσουν τόσο τρομερά πράγματα, όσα αντικρίζουν αυτά τα παιδιά κάθε μέρα.
Ξέρετε κάτι; Από τότε που διάβασα τα λόγια της Ράουαντ, ο ύπνος κάθε βράδυ παίρνει από τα μάτια μου λίτρα δακρύων. Δεν μπορώ να καταλάβω, πως γίνεται οι πολιτικοί να βάζουν πάνω από χιλιάδες τρυφερές ζωές τα συμφέροντά τους; Γιατί να μη μπορούν και εκείνα να χαρούν την αγάπη, τη φροντίδα και την ασφάλεια που χαίρομαι εγώ καθημερινά; Επειδή κάποιοι αποφάσισαν πως πρέπει κάποιος άλλος να κατοικήσει στην πατρίδα τους; Και να έχουν και την απαίτηση να μην αντιδράσουν; Μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος γιατί; Γιατί να μη μπορούν να βγαίνουν ξέγνοιαστα βόλτες με τους φίλους τους, όπως βγαίνω εγώ; Σε άλλο πλανήτη ζούνε; Ή μήπως στα βάθη της κόλασης;
Ειλικρινά, πιστεύω πως το μόνο που χρειάζονται αυτά τα παιδιά είναι μια ζεστή αγκαλιά, η οποία θα τους προσφέρει το αίσθημα της ασφάλειας. Μακάρι η αγκαλιά μου να ήταν τόσο μεγάλη και ζεστή, που να χωρούσε όλο τον πληθυσμό της Παλαιστίνης που κρυώνει ή πεινάει, μετά τον πόλεμο. Ακόμη, όλους εκείνους που έκλαψαν, πληγώθηκαν, πόνεσαν, για κάθε πετραδάκι της Γάζας και της Παλαιστίνης. Αλλά και εκείνους που έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Όμως, πόσο πόνο και φόβο μπορούν να αντέξουν πια;
Αναρωτιέμαι… Τι έχουν κάνει αυτοί οι άνθρωποι στη ζωή, στο θεό και στη μοίρα και τιμωρούνται έτσι; Σε κανέναν δεν αξίζει αυτό που περνάνε! Δεν γίνεται να μην έχουν ευκαιρίες για όνειρα, καριέρα και οικογένεια οι Παλαιστίνιοι! Κάθε μέρα σκέφτομαι, πώς θα είναι η ζωή μου μετά από δέκα, είκοσι χρόνια. Τα παιδιά της Γάζας δεν έχουν δικαίωμα να το κάνουν αυτό. Εκείνα δεν ξέρουν, αν θα ζουν και πώς θα είναι τα πράγματα στον τόπο τους. Κοιμούνται σε σχολεία, χωρίς ηλεκτρισμό, κρεβάτι, σκεπάσματα, θέρμανση ή νερό, πράγματα που εμείς τα θεωρούμε δεδομένα.
Πιστεύω πως τα αισθήματα του λαού της Παλαιστίνης δε φυλακίζονται μέσα σε τείχη. Πετάνε με τα φτερά των ονείρων και ριζώνουν βαθιά μέσα στις πύρινες ψυχές τους, που διψούν για ελευθερία.
Μαρία Βλάχου
μαθήτρια Β΄ Γυμνασίου