Κάποτε το τζάκι της φωτογραφίας, το οποίο εντοπίσαμε σε χωριό του Δήμου Φαιστού, ήταν η «ψυχή» της (ερειπωμένης πλέον) οικίας, εκεί όπου στηνόταν το καθημερινό τσουκάλι που έθρεφε τη φαμελιά, το σημείο όπου μαζευόταν η οικογένεια τα χειμωνιάτικα βράδια, με μια εξαιρετική αίσθηση «θαλπωρής» δίπλα στις φλόγες που δεν μπορεί να υποκαταστήσει κανένα «καλοριφέρ» και κανένα σύγχρονο μέσο θέρμανσης. Στην πορεία της ζωής το εικονιζόμενο σπίτι ερήμωσε. Με μια γερή «φυσά» ο χρόνος τα σβησε όλα, κι απόμεινε η στάχτη που σκέπασε τα πάντα…
Υστερόγραφο: Πόσο όμορφα ήταν στην απλότητα τους τα παλιά τζάκια των κρητικών σπιτιών- καμία σχέση με τα περίτεχνα σύγχρονα τζάκια των σαλονιών του νεοέλληνα. Κάποτε βέβαια η «εστία» δεν είχε διακοσμητικό αλλά πρωτεύοντα ρόλο στο σπίτι…
