Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
Η μεγάλη εικόνα της Αιγυπτιακής Επανάστασης και του πραξικοπήματος
Το στρατιωτικό πραξικόπημα, η αναστολή του Συντάγματος και η εισβολή των στρατιωτικών στο κτίριο της δημόσιας τηλεόρασης, ο Μόρσι έκπτωτος και φυλακισμένος, ο λαός στις πλατείες και τους δρόμους, ένας αγώνας διαρκείας σε εξέλιξη. Τα συμφέροντα με τα πετρέλαια και τις ΑΟΖ στην ευρύτερη περιοχή, ο αντιδραστικός άξονας Κύπρος-Ελλάδα-Ισραήλ και Αίγυπτος που βρίσκεται σε κρίση αλλά δεν σταμάτησε να διεκδικεί τα συμφέροντα του και να διατηρεί μια Ιερά Συμμαχία, οι διαμάχες των τοπικών καπιταλισμών, η υπό εξέλιξη Αραβική Άνοιξη και το αντίστοιχό της στην Ταξίμ, η φλόγα που μπορεί να ξυπνήσει την Παλαιστινιακή Αντίσταση. Οι Αμερικάνοι και η ΕΕ, η Συρία, εμείς και αίμα… πολύ αίμα… Για να δούμε και τη συνέχεια… Εκτίμηση μου ότι ο Στρατός δεν θα ξεμπερδέψει εύκολα με την Αιγυπτιακή Επανάσταση, όταν το 1/6 του πληθυσμού της χώρας συμμετέχει στις αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις. Ο σκληροπυρηνικός νεοφιλελευθερισμός του Μόρσι απέτυχε, ο Στρατός παρουσιάζεται ως σωτήρας του έθνους και εγγυητής της Δημοκρατίας, ο λαός και η εργατική τάξη στους δρόμους, στους χώρους δουλειάς, στις πλατείες
Όλα είναι ανοιχτά και προβλέψεις δεν μπορούν να γίνουν…
Ο Μόρσι αν και δημοκρατικά εκλεγμένος για πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια, είχε σκοπό να επιστρέψει το απεργιακό και επαναστατικό κίνημα στο σπίτι του εφησυχασμένο ότι θα πραγματοποιηθούν οι μεταρρυθμίσεις που διεκδικούσε. Σκοπός του Μόρσι και της Αδελφότητας να γεμίσει η Αίγυπτος επενδυτικά κεφάλαια, να ενισχύσει μια δυτικού τύπου ανάπτυξη – χωρίς να κάνει καμιά ιδιαίτερη αλλαγή πλεύσης από την οικονομική πολιτική που χάραζε ο Μουμπάρακ. Αλλά δεν τα κατάφερε. Γι’ αυτό στράφηκε στα δεξιά, αναζητώντας εκεί συμμάχους και κλιμακώνοντας τις συντηρητικές επιθέσεις εναντίον γυναικών, χριστιανών κι άλλων μειονοτήτων. Δεν ήταν μέσα στο πολιτικό πρόγραμμα της Αδελφότητας αλλά ένας πολιτικός ελιγμός. Σε βάρος του λαού. Αυτό λέγεται νεοφιλελευθερισμός. Οι μαζικές απεργίες, τα κοινωνικά αιτήματα, η διεκδίκηση για μια άλλη ζωή, η οργανωμένη παρέμβαση της εργατικής τάξης δεν επέτρεψαν κάτι τέτοιο. Έτσι, αφού η Αδελφότητα δεν κατάφερε να γυρίσει τον αιγυπτιακό λαό σπίτι του και μπροστά σε μια νέα εξέγερση, ο Στρατός, οργανικό κομμάτι του Κράτους, ανέλαβε να σώσει την χαμένη τιμή της αιγυπτιακής αστικής τάξης.
Στην “επαρχία” δεν όλα ρόδινα
Το ακόλουθο σχόλιο έχει να κάνει με ένα πρόσφατο ποστάρισμα του γνωστού Πιτσιρίκου με τίτλο Αθήνα έγινες πληγή όπου μεταξύ άλλων υποστηρίζει ότι η φυγή στην επαρχία είναι πια ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε τα διλήμματα της κρίσης και την καθημερινή επίθεση στα εργασιακά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα μας. Κι όλα αυτά γιατί στην “επαρχία” δεν υπάρχει φτώχεια τόσο έντονη όσο στην Αθήνα και σε άλλες μεγαλουπόλεις, γιατί δεν υπάρχουν έντονες συζητήσεις για την κρίση και τα φαινόμενα μαζικής πείνας, γιατί στην “επαρχία” ακόμα και σήμερα υπάρχει ο τρόπος μα περάσεις καλά με τα λίγα που σου προσφέρει η φύση. Γράφει χαρακτηριστικά: ” Δεν καταρρέουν εύκολα οι μικρές κοινωνίες. Η Αθήνα κατέρρευσε. Υπάρχουν και στην περιφέρεια πολλά κλειστά καταστήματα αλλά δεν υπάρχει αυτή η αίσθηση εγκατάλειψης και καταστροφής που υπάρχει στην Αθήνα. Στην περιφέρεια δεν περπατάς χιλιόμετρα με κλειστά και βρόμικα καταστήματα. Ούτε τα κλειστά καταστήματα είναι στο κέντρο των μικρών πόλεων. Οι κυρίες μιας επαρχιακής πόλης που μπορεί να τους είχε ανοίξει ένα κατάστημα με ρούχα ο σύζυγός τους -για να συνεισφέρουν στα οικογενειακά έξοδα ή να περνούν την ώρα τους- μπορεί να έκλεισαν το μαγαζί, λόγω αναδουλειάς, αλλά θα φυτέψουν τα κηπευτικά τους και θα προσφέρουν με άλλον τρόπο στην οικογένειά τους και στην κοινωνία που ζουν. Στην περιφέρεια, οι άνθρωποι έχουν και άλλους τρόπους να προμηθεύονται την τροφή τους εκτός από τα σούπερ μάρκετ. Οι Αθηναίοι πληρώνουν για όλα. Για όλα. Πολλοί κάτοικοι της περιφέρειας έχουν περιβόλια και ζώα, οπότε ανταλλάσσουν προϊόντα, παρακάμπτοντας την «ελεύθερη αγορά» -αν και δεν υπάρχει ελεύθερη αγορά-, και κάνοντας τη ζωή τους πιο εύκολη. Και δεν περίμεναν την χρεοκοπία για να το κάνουν αυτό. Το κάνουν εδώ και αιώνες. Είναι παράδοση. […]” Σημειώνει επίσης ότι: “Μακριά από την Αθήνα δεν βλέπεις άστεγους, δεν βλέπεις ζητιάνους -πέρα από ελάχιστους που μπορεί να δεις έξω από ένα σούπερ μάρκετ-, και δεν νιώθεις την αρνητική ενέργεια και διάθεση των ανθρώπων που είναι πολύ έντονη στην Αθήνα.” Με λίγα λόγια ωραιοποιεί μια τραγική κατάσταση, αδιαφορώντας για ότι συμβαίνει γύρω του, αναπαράγοντας μια επικίνδυνη οπτική για την κοινωνία και την πολύπλευρη κρίση της. Επίσης σύμφωνα με τον Πιτσιρίκο, η κρίση δεν έχει χτυπήσει την “επαρχία” της Ελλάδας στο σήμερα. Μια βόλτα από Δυτική Μακεδονία μεριά, με 70% ανεργία, με όλες τις μεγάλες βιομηχανίες, ντόπιες και ξένες, να έχουν φύγει έξω για να εκμεταλλευτούν και εκεί την υπεραξία που παράγουν οι εργαζόμενοι, με πόλεις-φαντάσματα και φοβισμένους κατοίκους, μετανάστες στη Γερμανία, είδατε πως τα φέρνει η ζωή ή μάλλον ο καπιταλισμός; είναι η καλύτερη απόδειξη για το αντίθετο.
Επιστροφή που λοιπόν;
Ο Πιτσιρίκος, νομίζει ότι όταν μιλάει για “επαρχία” αναφέρεται σε μια ύπαιθρο χώρα, μακριά και πριν τη βιομηχανική επανάσταση, αιώνες πριν, αν υπολογίσουμε τρεις αιώνες ζωής του καπιταλισμού, σε μια “επαρχία” που η ζωή κινείται γύρω από τα άλογα και το άροτρο. Μα η “επαρχία”, τουλάχιστον οι πόλεις της περιφέρειας και πολλά κεφαλοχώρια, είναι πλήρως αστικοποιημένα. Για να μην πούμε για τη φτώχεια που υπάρχει, για τα έσοδα που καρπώνονται οι λίγοι, η περίφημη τουριστική ανάπτυξη, την ανύπαρκτη οικοδομική δραστηριότητα, τους ξεπουλημένους συνεταιρισμούς… Επιστροφή που λοιπόν; Ο Πιτσιρίκος δυστυχώς, αναπαράγει στην εντέλεια τη σαπίλα του μικροαστισμού, εκμεταλλευόμενος την ευχέρεια του να γράφει και για να εξυπηρετήσει δεν ξέρω κι εγώ ποιους σκοπούς. Είναι ειλικρινής βέβαια, με αυτά που γράφει αλλά δεν αρκούν, ιδιαίτερα όταν αναπαράγει με τον καλύτερο τρόπο, έστω και ακούσια, την καθεστωτική προπαγάνδα, ιδιαίτερα όπως παρουσιάζεται μέσα από διάφορους “εναλλακτικούς” κύκλους για επιστροφή στην φύση και ότι η λύση βρίσκεται στην απομόνωση του χωριού ή μάλλον μιας ουτοπίας αυτού, χωρίς να δίνουμε τις μάχες εκεί που πρέπει, στους χωρους δουλειάς, τα εργοστάσια, τα σχολεία μας και βέβαια στα χωριά μας, αλλά με όρους ανατροπής και όχι υποταγής.
Το 8ο αντιρατσιστικό φεστιβάλ – κοινωνικής αλληλεγγύης στα Χανιά
Ιδιαίτερα επιτυχημένο το 8ο αντιρατσιστικό φεστιβάλ στα Χανιά που πραγματοποιήθηκε το προηγούμενο σαββατοκύριακο στο Πάρκο Ειρήνης και Φιλίας των Λαών, με μεγάλη προσέλευση κόσμου, ιδιαιτέρως της νεολαίας και πολλών μαθητών μεταξύ τους, πολιτικά ενισχυμένο και δυνατό, με ενδιαφέρουσες συζητήσεις για την Ιθαγένεια, για το πως παλεύουμε τους νεοναζί στον καιρό των μνημονίων και με workshops για τις Αραβικές Επαναστάσεις και τα Media από τα κάτω. Σημαντικός παράγοντας για την επιτυχία του, η συν διοργάνωσή του από 19 διαφορετικούς φορείς και ανένταχτους αγωνιστές, σηματοδοτώντας ίσως μια νέα εποχή για το αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα στα Χανιά, ιδιαίτερα τώρα που οι μεγάλες μάχες βρίσκονται μπροστά μας και ενώ η Χρυσή Αυγή, τουλάχιστον τοπικά, προσπαθεί να αναδιοργανωθεί για να πετύχει μια μόνιμη παρέμβαση μέσα στην κοινωνία, κάτι που με τις βουτιές στα αντιφασιστικά νερά των Χανιών και με την πλήρη απομόνωσή της στους χώρους δουλείας και στις γειτονιές δεν έχει καταφέρει.
Ο Δήμαρχος Χανιών είναι μνημονιακός και επικίνδυνος
Τουλάχιστον τόσο επικίνδυνος όσο οι προκάτοχοί του. Προσωπικά, και με αφορμή το ζήτημα με την εισβολή των τραπεζοκαθισμάτων στη ζωή μας και με την ξεδιάντροπη κατάληψη των ελεύθερων χώρων όσο και με το τελευταίο κατόρθωμα με τους πλειστηριασμούς εναντίον συμπολιτών μας, δεν πιστεύω ότι ο Δήμος και ο Δήμαρχος προσωπικά θα δείξουν την οποιανδήποτε ευαισθησία. Όπως ακριβώς έγινε, και με τον θάνατο από το κρύο του αστέγου περίπου δύο χρόνια πριν. Πάρθηκε καμιά πρωτοβουλία για να μην έχουμε ξανά κάτι ανάλογο; Όχι! Και ευτυχώς που δεν είχαμε βαρύ χειμώνα φέτος… Και να γιατί η στάση μας πρεπει να είναι ανυποχώρητη μπροστά σε τέτοια φαινόμενα και να γιατί όλοι οι Χανιώτες πρέπει όλοι μαζί, αν θέλουμε να αλλάξουμε την καθημερινοτητά μας να τελειώνουμε με τις μνημονιακές πολιτικές και τους εκφραστές τους…