Mε ανακοινωσή της η δημοτική παράταξη “Πρωτοβουλία Πολιτών – Πρώτα ο Άνθρωπος” παίρνει θέση στο θέμα της “αξιοποίησης” των κτιρίων στο Λόφο Καστέλι αναφερόμενοι σε κάθε ζήτημα που έχει προκύψει από την πολύμηνη συζήτηση που έχει ανοίξει στα Χανιά.
Η ανακοίνωση αναφέρει τα εξής:
Οι εξελίξεις στο ζήτημα της τύχης των κτιρίων στο λόφο Καστέλι, μετά από τους λίγους μήνες που έχουμε διανύσει με το θέμα στην επικαιρότητα, παραμένουν σε ρυθμό έντονο. Είναι πλέον σαφές ότι το ζήτημα είναι ιδιαίτερα σημαντικό και για όσους υπερασπίζονται το δημόσιο χαρακτήρα των κτιρίων και για όσους κρίνουν ότι η ιδιωτικοποίηση – ξενοδοχοποίηση είναι ο τρόπος αξιοποίησής τους. Αυτοί είναι οι δύο πόλοι της έντονης αντιπαράθεσης, όσο κι αν κάποιοι συσκοτίζουν ή συσκοτίζονται από την ανάδειξη του ψευδούς δίπολου ξενοδοχείο ή κατάληψη. Όταν μάλιστα αυτό το ψευδές δίπολο χρησιμοποιείται επανειλημμένα από τους κύριους εκφραστές της «αξιοποίησης» μέσω της ιδιωτικοποίησης,στόχος είναι ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης.
Ο πολιτικός πυρήνας του ζητήματος έχει γίνει κατανοητός από τη δεξιά παράταξη και αυτός οδηγεί τις κινήσεις της σε αυτήν την αντιπαράθεση: προσωπική ανακοίνωση του προέδρου της ΝΔ, επερωτήσεις στη Βουλή από βουλευτές της ΝΔ προς την κυβέρνηση, ανακοίνωση της ΝΟΔΕ Χανίων της ΝΔ. Επίσκεψη -με νόημα για το εκπαιδευτικό μοντέλο που οραματίζεται και υλοποιεί και ο κ. πρύτανης- του Θ. Φορτσάκη στα Χανιά.
Εξίσου έμπλεη σημασίας και η σιωπή της τοπικής οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ. Και αν υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση σιωπά αλλά εργάζεται για την υπεράσπιση του πόλου που την εκφράζει σε αυτό το πολιτικό δίπολο, η εκκωφαντική σιωπή των βουλευτών και της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ Χανίων, που έχει πια πολυκαιρίσει, αποκτά πολιτικά χαρακτηριστικά. Και ο πλέον καλόπιστος αναρωτιέται πώς ένα ζήτημα που απασχολεί την πόλη και τους πολίτες των Χανίων, και έχει σαφώς τον πολιτικό χαρακτήρα που περιγράφηκε παραπάνω, δεν έτυχε μιας ανακοίνωσης ή μιας εμπεριστατωμένης δήλωσης από κάποιο συλλογικό όργανο ή βουλευτή του κόμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Η σιωπή επελέγη και από τη δημοτική αρχή, αφού οι ανέξοδες τοποθετήσεις του δημάρχου σε προσωπικό επίπεδο, όχι μόνο δεν καλύπτουν το κενό της συλλογικής τοποθέτησης της πλειοψηφίας του δημοτικού συμβουλίου, για ένα θέμα στο οποίο η στιβαρή τοποθέτησή του θα άλλαζε το ρου των εξελίξεων, αλλά αναδεικνύουν και τηναδυναμία της δημοτικής αρχής να ασκήσει πολιτική ενεργά και συλλογικά Για άλλη μια φορά, με πρόφαση την απουσία συμμετοχής στην κρίσιμη ψηφοφορία -παρόντες ήταν οι 20 από τους 29 δημοτικούς συμβούλους!- και αιτία την πολιτική βαβέλ που εγκολπώνει, επέλεξε πολιτική πλευρά με την απουσία θέσης και δράσης.
Όμως εκτός από το πολιτικό επιστέγασμα του ζητήματος της τύχης των κτιρίων του λόφου του Καστελιού, υπάρχει και η ηθική πλευρά του. Αποτελεί ισοπεδωτική και ακραία αντιμετώπιση το γεγονός ότι κτίρια που αποτελούν μνημεία σε περιοχή που αποτελεί ιστορικό χώρο αντιμετωπίστηκαν από τον προϊστάμενο εκπαιδευτικού ιδρύματος σαν να ήταν τα οποιαδήποτε κτίρια ή ακόμα χειρότερα σαν να ήταν απλώς προσοδοφόρο επενδυτικό αντικείμενο. Ο πρύτανης διέβαλλε το ίδιο το εκπαιδευτικό ίδρυμα του οποίου προΐσταται με τον τρόπο που αποφάσισε και δημοσιοποίησε την απόφαση.Δεν υπήρξε κανένας διάλογος με την εκπαιδευτική κοινότητα, αποφάσισε για αυτούς χωρίς αυτούς, για το «καλό» τους… Δεν υπήρξε κανένας διάλογος με την τοπική κοινωνία, η οποία έχει λόγο για την τύχη των μνημείων της ιστορίας της. Πολύ μάλλον που ο πρύτανης επέλεξε να δεσμεύσει για 25 χρόνια το μέλλον αυτών των κτιρίων, κάνοντας μια επιλογή λίγο μόνο καιρό πριν το τέλος της θητείας του.
Κι ας μη βιαστούν οι οπαδοί της ιδιωτικοποίησης, ακόμα και της μνήμης και της ιστορίας, να μας συκοφαντήσουν ότι παραγνωρίζουμε την ανάγκη εσόδων για το Πολυτεχνείο ή ότι απορρίπτουμε συλλήβδην την αξιοποίηση. Ας τιμάμε τις λέξεις, η «αξιοποίηση» έχει διαφορετικό νόημα από την «εκποίηση», αυτό που θα έκανε ή θα κάνει «άξια» την όποια πρόταση θα είναι ο συλλογικός, διαφανής και παιδευτικός χαρακτήρας της διαδικασίας με την οποία θα συζητηθεί και αποφασιστεί. Όσο για την ανάγκη εσόδων, το είπαμε και θα το ξαναπούμε, η περιουσία του Πολυτεχνείου Κρήτης είναι μεγάλη και του δόθηκε για να προάγει τον εκπαιδευτικό του ρόλο. Ας επιλέξει, λοιπόν, κάποιο άλλο ακίνητο και έναν άλλο τρόπο «αξιοποίησης» από την ξενοδοχοποίηση της πόλης που το φιλοξενεί. Ας μην τα ερημοποιεί και τα αποκόπτει από την κοινωνία το ένα μετά το άλλο.Υπάρχει και νομική πλευρά, βέβαια, σε όλη αυτήν την αντιπαράθεση, που είναι δουλειά των νομικών, την οποία παρακολουθούμε στενά.
Κλείνοντας, να επιστρέψουμε στο συμπέρασμα της εκδήλωσης που διοργανώσαμε πρόσφατα με θέμα την «αξιοποίηση» των δημόσιων αγαθών και επίκεντρο τα κτίρια στο λόφο Καστέλι. Ο διάλογος που εξελίχθηκε ανέδειξε περαιτέρω την ανάγκη συντονισμού ενός αγώνα που έχει ήδη αρχίσει, του αγώνα για τη διάσωση του δημόσιου χαρακτήρα σειράς αγαθών που απειλούνται με εκποίηση. Αυτό προαναγγείλαμε.
Εν τω μεταξύ προέκυψαν πρωτοβουλίες που εστιάζουν κυρίως στο επίκαιρο ζήτημα των κτιρίων του λόφου του Καστελιού, στις οποίες θα συμμετέχουμε κριτικά, εφόσον οι στόχοι και οι τρόποι τους συνάδουν με τους δικούς μας.Η συμμετοχή μας θα είναι προς την κατεύθυνση συντονισμού όλων των δυνάμεων που προτάσσουν το δικαίωμα του Πολυτεχνείου να καταθέσει σχεδιασμό με κύριο χαρακτηριστικό τη σύνδεσή του με την πόλη, ο οποίος θα σέβεται την ιστορία της και το δημόσιο χαρακτήρα (ήδη υπάρχουν προτάσεις όπως η μεταφορά της Αρχιτεκτονικής Σχολής ή η δημιουργία Μεταπτυχιακού Ινστιτούτου Αναστήλωσης Μνημείων). Εναλλακτικά θα συζητήσουμε συμπληρωματικές προτάσεις, όπως η επιχορηγούμενη με αρκετά χρήματα μεταφορά του Ιστορικού Αρχείου Κρήτης και η δημιουργία ενός Ιστορικού – Λαογραφικού Μουσείου, χωρίς να αποκλείουμε και άλλες προτάσεις που να κινούνται στην ίδια κατεύθυνση.
Συνεχίζουμε, ωστόσο, να προετοιμάζουμε αυτό που προαναγγείλαμε πιστεύοντας ότι η ανάγκη για κινητοποίηση από τα κάτω, που να αγκαλιάζει μια σειρά από ζητήματα δημόσιων χώρων, ακόμα ανοιχτά στην πόλη μας, παραμένει. Αρκετά από αυτά αναδείχτηκαν στο πλαίσιο της εκδήλωσής μας, όπως το στρατόπεδο Μαρκοπούλου, που έχει πια έρθει η ώρα να γίνει ο χώρος πρασίνου για τον οποίο αγωνίστηκε η τοπική κοινωνία.