Και με κορωνοϊό, και με σφοδρές κακοκαιρίες υπάρχει μία ομάδα εργαζομένων που δε σταματά να εργάζεται. Ο σκουπιδιάρης.
Πολλοί καταλαβαίνουν την αξία της εργασίας του σκουπιδιάρη μόνο όταν αυτός σταματά να εργάζεται. Στις μεγάλες απεργίες των εργαζόμενων στην καθαριότητα οι πολίτες αντιλααμβάνονται ότι δίχως την εργασία αυτών των ανθρώπων, δε γίνεται απλά η ζωή όλων μας πολύ χειρότερη, κινδυνεύει η ίδια η λειτουργία των κοινωνιών. Η συσσώρευση σκουπιδιών γεννά κινδύνους για τη δημόσια υγεία.
Είναι από τα επαγγέλματα που δε θα γίνουν ποτέ “μοντέρνα”. Η δουλειά τους δε μπορεί να γίνει “από απόσταση”. Η φυσική τους παρουσία είναι αναγκαία. Aποτελούν τη βάση για να είναι λειτουργικές οι κοινωνίες μας. Οι κοινωνίες προοδεύουν επειδή κάποιοι εργάζονται στη συλλογή των σκουπιδιών μας.
Οι σκουπιδιάρηδες, οι οδοκαθαριστές, οι καθαριστές και οι καθαρίστριες, είναι μερικά από τα επαγγέλματα που δεν έχουν το απαραίτητο “κύρος”. Κάποιοι θεωρούν ότι το πρόβλημά τους είναι ότι τους λένε σκουπιδιάρηδες, ότι η ονομασία “σκουπιδιάρης” κουβαλά κάποιο στίγμα. Έτσι, τους δίνουν άλλα ονόματα. Τους λένε εργαζόμενους στον τομέα της καθαριότητας ή της αποκομμιδής, λες και μία αλλαγή του ονόματος αλλάζει και τις συνθήκες της πραγματικότητάς τους.
Τα τελευταία 5 χρόνια λόγω εργατικών δυστυχημάτων στους Δήμους θρηνούν 65 νεκρούς, ενώ υπάρχουν εκατοντάδες τραυματίες. H πλειοψηφία των δυστυχημάτων αφορά σκουπιδιάρηδες στα απορριμματοφόρα.
Η Δήμητρα Σκουρογιάννη πέθανε το 2016 σε τροχαίο κατά τη διάρκεια της εργασίας της ως οδοκαθαρίστρια του Δήμου Ηρακλείου.
Το πρόβλημά της δεν ήταν ότι ήταν οδοκαθαρίστρια ή ότι δούλευε σε σκουπιδιάρα, αλλά ότι δεν είχαν ληφθεί τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας και προστασίας. Άν είχαν ληφθεί, σήμερα θα ζούσε.
Σε συνέντευξη που είχε δώσει στην “Πατρίς” Ηρακλείου είχε πει:
«Η δουλειά είναι όπως οι άλλες δουλειές. Αισθάνομαι ότι κάτι προσφέρω στην πόλη μου. Δε δουλεύω ούτε για πάρω κάποιο έπαινο ή να ακούσω το μπράβο. Δουλεύω γιατί είναι η δουλειά μου αυτή, μου αρέσει, τρώω από αυτή τη δουλειά, μεγαλώνω τα παιδιά μου και προσπαθώ να καθαρίσω τα «ακαθάριστα». Νιώθω υπερήφανη για τη δουλειά μου και όταν πω στους ανωτέρους μου ότι σήμερα δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα. Είναι η δουλειά μου, από αυτή ζω τόσα χρόνια κι εγώ και τα παιδιά μου.»
Για να συνεχίσει:
«Τον άνθρωπο, λένε, δεν τον κάνει η εξωτερική του εμφάνιση αλλά το μέσα του. Όπως κάποια φοράει συνολάκι για να εργαστεί, το ίδιο νιώθω κι εγώ καλά με τα ρούχα της δουλειάς μου. Υπάρχει βρώμα, αυτό είναι αλήθεια. Ερχόμαστε σπίτι, τα παπούτσια τα βγάζουμε έξω και κάνουμε κατευθείαν μπάνιο για να απολυμανθούμε Αλλά όχι, όμως, ότι θα ζηλέψω κάποια που θα φοράει συνολάκι κι εγώ θα είμαι με τα ρούχα της δουλειάς μου, αφού αυτή είναι η δουλειά μου κι είμαι υπερήφανη για αυτή.»
Το πρόβλημα για τη μεγάλη πλειοψηφία αυτών των εργαζόμενων είναι ότι δεν πληρώνονται όσο θα έπρεπε για το πραγματικά σημαντικό έργο που παράγουν, ότι η πλειοψηφία τους εργάζονται σε καθεστώς εργασιακής ανασφάλειας, όχι ότι το επάγγελμά τους είναι σκουπιδιάρηδες.
Ο ευπρεπισμός των λέξεων δεν αλλάζει διόλου την πραγματικότητα. Πάλι τους κάδους από τα σκουπίδια μας αδειάζουν αυτοί οι άνθρωποι, οι μισθοί τους πετσοκόβονται, εργάζονται ανασφάλιστοι, τώρα εν μέσω πανδημίας δεν τους προσφέρονται τα απαραίτητα μέτρα προστασίας.
Συνεχίζουν και εργάζονται κάτω υπό άσχημες καιρικές συνθήκες γιατί τα σκουπίδια μας στους κάδους κάποιος πρέπει να τα αδειάσει. Με παγετό ή με καύσωνα, οι σκουπιδιάρηδες είναι στους δρόμους.
"google ad"
Αυτό που απαξιώνει το έργο αυτών ανθρώπων δεν είναι οι λέξεις, είναι το κράτος που αρκείται στο να αποκρύπτει την πραγματική φύση της σκληρής δουλειάς αυτών των ανθρώπων, λες και το πρόβλημα κρύβεται στις λέξεις.
Είναι μια ομάδα πληθυσμού που θεωρείται ιδιαίτερα ευάλωτη στην πανδημία του κορονοϊού αλλά και ταυτόχρονα κρίσιμη ασπίδα για την δημόσια υγεία.
Είναι ευάλωτη πληθυσμιακά ομάδα γιατί οι σκουπιδιάρηδες είναι το επάγγελμα με τη μεγαλύτερη συχνότητα πρόωρων θανάτων.
Πολλοί δεν προλαβαίνουν να βγουν στη σύνταξη και όσοι παίρνουν, δεν προλαβαίνουν «να την χαρούν» από ασθένειες όπως ηπατίτιδες, καρδιακά και αναπνευστικά νοσήματα, καρκίνους… Αρρωσταίνουν λόγω της φύσης της δουλειάς τους, αλλά κυρίως λόγω της έλλειψης των απαραίτητων μέτρων προστασίας και ασφάλειας.
Κι όμως, παρά του ότι είναι μία ευάλωτη πληθυσμιακά ομάδα εργαζόμενων, συνεχίζουν να εργάζονται ακόμα και μέσα στην πανδημία που σκοτώνει τους ευάλωτους, θέτωντας σε κίνδυνο τη ζωή τους για να μαζέψουν τα σκουπίδια μας. Εν γνώσει του κινδύνου που διατρέχουν. Το κάνουν, γιατί είναι η δουλειά τους. Και γνωρίζουν ότι είναι αναγκαία για να λειτουργούν οι κοινωνίες.
Δίχως να γίνονται αποδέκτες χειροκροτημάτων, ούτε επαίνων από την κυβέρνηση, δίχως να λαμβάνουν κάποιο έξτρα επίδομα εξαιτίας του κινδύνου που θέτουν τον εαυτό τους αφού καθημερινά έρχονται σε επαφή με τα σκουπίδια εκατοντάδων ανθρώπων.
Οι εργαζόμενοι στην υγεία, δηλαδή οι γιατροί, οι νοσηλευτές και οι νοσοκόμες πήραν το έκτακτο δώρο πάσχα, όμως οι εργαζόμενοι καθαριότητας (οι σκουπιδιάρηδες – και όχι οι εργαζόμενοι στην αποκομμιδή των απορριμμάτων – και οι καθαριστές και οι καθαρίστριες) δεν πήραν τίποτα.
Μπορεί να τους άλλαξαν το όνομα και να μην πρεπει πλέον να τους λένε “σκουπιδιάρηδες”, επειδή θεωρείται για κάποιους προσβλητικό, όμως ακόμα δεν τους σέβονται.
Σε άλλες χώρες ακόμα τους λένε σκουπιδιάρηδες, αλλά η πραγματικότητα είναι καλύτερη. Στην Αυστραλία ο μέσος μισθός των “garbage worker” ξεπερνά τα 65.000 δολάρια Αυστραλίας ενώ στις ΗΠΑ κυμαίνεται από 35.000 έως 65.000 δολάρια ενώ σε κάποιες πολιτείες, όπως στη Νέα Υόρκη ένας σκουπιδιάρης βγάζει 100.000 δολάρια τον χρόνο.
Στην Ελλάδα πληρώνονται 700 ευρώ μηνιαίως με συμβάσεις εργασίας και ελλιπή μέτρα προστασίας και ασφαλείας.
Ο σκουπιδιάρης είναι ένας ήρωας της πανδημίας ο οποίος δεν εισέπραξε ούτε καν το χειροκρότημά μας, πόσο μάλλον τη στήριξη της πολιτείας. Το πρόβλημά του δεν είναι ότι το επάγγελμά του λέγεται σκουπιδιάρης αλλά ότι δε λαμβάνει την αναγνώριση για το σημαντικό έργο που προσφέρει. Είτε τον λένε σκουπιδιάρη, είτε τον λένε εργαζόμενο στον τομέα της καθαριότητας και της αποκομμιδής απορριμμάτων…
