Οι κάτοικοι του χωριού Τοράχα στην Ινδονησία δεν θάβουν τους νεκρούς αγαπημένους τους.
Συχνά τους κρατάνε δίπλα τους επί μέρες, μήνες, χρόνια και σε κάποιες περιπτώσεις και για δεκαετίες.
Και όχι μόνο αυτό συνηθίζουν να τους παίρνουν μαζί τους στις δουλειές να τους σερβίρουν το φαγητό που έτρωγαν, τον καφέ τα τσιγάρα τους σαν να μην έχει αλλάξει κάτι στην καθημερινότητα.
Η περιοχή Τιράχα βρίσκεται στο νησί Σουλαουέσι.
Οι κάτοικοι πιστεύουν ότι με τον θάνατο δεν… πεθαίνει κάποιος και ότι η ψυχή του παραμένει στο κορμί του και θα πρέπει να συνεχίζει να κάνει ότι έκανε ενώ ζούσε.
Μόλις πεθάνει κάποιος στο χωριό τον καλύπτουν στο κορμί του με φορμόλη με αποτέλεσμα οι ιστοί να διατηρούνται ατόφιοι και αφθαρτοι.
Στο σπίτι ο νεκρός μένει σε διπλανά δωμάτια από την υπόλοιπη οικογένεια και επειδή η δυσοσμία από το χημικό είναι ισχυρότατη, τον «περικυκλώνουν» με αρωματικά αποξηραμένα φυτά.
"google ad"
Στη συνέχεια δίπλα από το σπίτι χτίζεται εάν δεν υπάρχει, το λεγόμενο «προγονικό σπίτι» στο οποίο πηγαίνουν τη σορό και τη φυλάττουν.
Οι συγγενείς ντύνουν τον νεκρό καθημερινά και όταν το πτώμα π»παλιώσει» και αρχίζουν να πέφτουν τα δόντια του, το πηγαίνουν σε οδοντίατρο της περιοχής ο οποίος του βάζει μασέλα.
Στους δρόμους του χωριού οι νεκροί βρίσκονται παντού. Τους βαστούν σαν κούκλες οι άνθρωποι και κυκλοφορούν μαζί τους.
Για την κοινότητα ένα καλά διατηρημένο πτώμα φέρνει καλή τύχη στην οικογένεια γιαυτό το λόγο όλοι φροντίζουν τα πτώματα. Για να έχουν καλή τύχη.
Όταν πλέον το πτώμα δεν μπορεί να «επιδιορθωθεί» τότε του κάνουν την κηδεία. Αυτό όμως μπορεί να πάρει και δεκαετίες.
