Ως άνθρωποι έχουμε ταυτίσει τη ζωή στον πλανήτη με τη δική μας ύπαρξη, όμως τον πλανήτη τον μοιραζόμαστε με πολλές άλλες μορφές ζωής. Και αυτές οι μορφές ζωής συνεχίζουν κανονικά στους ρυθμούς τους.
Η επιδημία του κορωνοϊού έχει ελαττώσει την ανθρώπινη δραστηριότητα, δεν έχει εξαφανίσει την ζωή στον πλανήτη. Οι θάλασσες και τα ποτάμια καθαρίζουν, το ίδιο και ο αέρας από την ελάττωση της διαρκούς κίνησης των ανθρώπων.
Όποιος ανοίξει το παράθυρο στο σπίτι του θα δει τον ήλιο να λάμπει και τα λουλούδια να έχουν ανθίσει. Τα πουλιά συνεχίζουν να τραγουδούν και να πετούν στον καθαρό γαλάζιο ουρανό.
Η ζωή κάθε άλλο παρά έχει σταματήσει. Συνεχίζεται.
Η επιδημία μας δίνει ένα ξεκάθαρο μάθημα. Δεν είμαστε οι μόνοι κάτοικοι σε αυτό τον πλανήτη. Και ο πλανήτης θα μπορούσε να συνεχίσει να υπάρχει και χωρίς εμάς. Η ζωή θα συνέχιζε.
Όταν κάποια στιγμή η επιδημία θα τελειώσει – γιατί όλες οι επιδημίες κάποια στιγμή τελειώνουν – το μάθημα αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσουμε. Είμαστε απλά άλλος ένας ένοικος αυτού του πλανήτη. Η θέση μας δεν είναι αδιαπραγμάτευτη. Δεν είμαστε καν οι πιο ισχυροί κάτοικοι. Ένας ιός μπορεί να διαλύσει τις δομές των κοινωνιών μας. Όπως παλιότερα η έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης κατάστρεψε τον Μινωικό πολιτισμό.
Οι θεομηνίες είναι και αυτές μέσα στη ζωή. Διδάσκουν στον άνθρωπο ότι ποτέ δεν είναι απόλυτα ελεύθερος. Ότι υπάρχουν δυνάμεις πάνω απ’ αυτόν.
Δεν ελέγχουμε τη μοίρα μας, ούτε μπορούμε να ελέγξουμε τον πλανήτη ολοκληρωτικά.
Οι δράσεις μας έχουν επιπτώσεις. Οι καταστροφές που προκαλούμε επιστρέφουν και βλάπτουν τη ζωή για όλους. Θέτουν σε κίνδυνο και την ίδια την ύπαρξη του ανθρώπου.
Και η απουσία μας μπορεί να είναι και ευεργετική.
Η ζωή συνεχίζεται. Είναι ένα πικρόγλυκο μήνυμα.