Τη Δευτέρα 8 Μαϊου του 2017 η Μαίρη Τσώνη έφυγε από τη ζωή.
Γεννημένη πριν από τριάντα χρόνια στην Αθήνα, έζησε στη Λιβαδειά ως τα δώδεκά της, μια που ταξίδευαν συχνά οικογενειακώς με τον εργολάβο πατέρα της. Ολοι μαζί, γονείς και κόρες -η Μαίρη είχε και μια αδελφή- μετακόμισαν έπειτα στην Κρήτη. Από εκεί έφυγε στα δεκαέξι της για την Αθήνα. Αλλά στην Κρήτη επέστρεψε, στα Χανιά, όπου ζούσαν οι γονείς της, για να κηδευτεί.
Από την Κρήτη έφυγε για να σπουδάσει χορό. Είχε περάσει στην Κρατική Σχολή Χορού, στο φυτώριο, λόγω του νεαρού της ηλικίας της, αλλά δεν παρέμεινε για πολύ. Μετά το Λύκειο έφυγε και πήγε στο Λονδίνο για να σπουδάσει ένα είδος που αγαπούσε ιδιαίτερα, το μιούζικαλ, μια τέχνη που συνδυάζει χορό και τραγούδι.
Γιατί το τραγούδι ήταν αυτό που αγαπούσε πραγματικά. Η γνωριμία της με τον σκηνοθέτη και μουσικό Αλέξανδρο Βούλγαρη, γιο του Παντελή Βούλγαρη και της Ιωάννας Καρυστιάνη, στάθηκε καθοριστική. Μαζί έφτιαξαν το συγκρότημα Mary and the Boy, που πρωτοεμφανίστηκε στις μουσικές σκηνές το 2005, για να διαλυθεί τέσσερα χρόνια μετά. Μια underground μουσική, με ήχους σκοτεινούς, ροκ καταβολών.
«Το συγκρότημα ήταν φτιαγμένο για να καεί», είχε πει σε συνέντευξή του Αλέξανδρος Βούλγαρης. «Η Μαίρη κι εγώ είμαστε άτομα που δεν αντέχουμε την αποδοχή ή την απόρριψη. Μας βγήκε πολύ έντονη βία απέναντι σε όλους, νομίζω ότι θέλαμε να τρομάξουμε τον κόσμο, και αυτούς που τους άρεσε και αυτούς που δεν τους άρεσε. Ισως έπρεπε να είχε τελειώσει και πιο νωρίς» (Lifo, 2009).
«Το σώμα σου – Τα χέρια μου – Το πρόσωπό σου – Τα μάτια μου»: Ετσι την αποχαιρέτησε ο boy του συγκροτήματος, Αλέξανδρος Βούλγαρης, μαζί με ένα τραγούδι από τα άλμπουμ που είχαν φτιάξει μαζί, «Praying for our sins», «Timemachine».
Ο κινηματογράφος, κυρίως, και λιγότερο το θέατρο, αποτέλεσαν σημεία αναφοράς της. Κυρίως, βέβαια, ο «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου, η ταινία που ξεπέρασε τα ελληνικά σύνορα και ήταν υποψήφια για Οσκαρ. Εκεί η Μαίρη Τσώνη ήταν η μικρή κόρη της οικογένειας. Οπως έλεγε, είχε χαρεί πολύ για την επιτυχία του «Κυνόδοντα», για την πορεία του στο εξωτερικό. Η ίδια είχε απολαύσει τη συνεργασία με τον σκηνοθέτη και το υπόλοιπο καστ. Ακόμα, είχε συμμετάσχει στις ταινίες «Το κακό», «Το κακό στην εποχή των ηρώων» του Γιώργου Νούσια, «Artherapy» του Νίκου Περράκη και «Τα οπωροφόρα της Αθήνας» του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Στο θέατρο δεν έπαιξε πολύ. Ηταν μια ξεχωριστή, φευγαλέα περσόνα, με καλή φωνή, εξ ου και η συμμετοχή της στην παράσταση του Εθνικού «Στάλιν» του Ακύλλα Καραζήση και του Μιχαήλ Μαρμαρινού.
Ετσι φευγαλέα, στα τριάντα της, έφυγε από τη ζωή.
Σε συνέντευξή της στη lifo.gr το 2009 είχε πει:
• Η εμπειρία στις Κάννες ήταν παραπάνω από ωραία. Κόκκινο χαλί, φώτα, φλας, φωτογραφίες, πολλές φωτογραφίες και συνεντεύξεις. Στην πρεμιέρα ήμασταν λίγο σοκαρισμένοι όλοι, ήταν αναπάντεχο, ήρθαν όλα πολύ γρήγορα. Δεν ήξερα πόσο καλά θα πηγαίναμε, αλλά από την ανταπόκριση του κόσμου και τα σχόλια στα ξένα μέσα ήμουν σίγουρη ότι θα πάμε καλά…
"google ad"
• Ήταν πολύ θετικός ο ξένος Τύπος για την ταινία, την κατάλαβαν πιο εύκολα οι ξένοι. Είναι λίγο μίζερο να σκέφτεσαι ότι εδώ πάντα ψάχνουν να βρουν το χειρότερο. Συμβαίνει όμως.
• Με κουράζει που είμαι αρκετά υποχόνδρια. Είμαι φοβικό άτομο, φοβάμαι γενικά, φοβάμαι τα πάντα. Καμιά φορά και τους ανθρώπους. Είμαι μεγάλο ελάττωμα αυτό, γι’ αυτό κουράζω όσους είναι δίπλα μου. Παραφοβάμαι, είμαι δύσπιστη, δεν πείθομαι εύκολα και δύσκολα εμπιστεύομαι τους ανθρώπους. Αν μου κάνει κλικ όμως κάποιος, του δίνομαι ακραία. Ελάχιστους ανθρώπους που έχω εμπιστευτεί, αλλά τους έχω εμπιστευτεί ολοκληρωτικά.
• Θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι δεν με απασχολεί η εικόνα μου. Με απασχολεί αρκετά. Τη φροντίζω καθημερινά. Όλοι οι άνθρωποι σκηνοθετούμε τις πράξεις μας ούτως ή άλλως, το πώς θα φερθούμε, το πώς θα ντυθούμε, το πώς θα μιλήσουμε. Όλα είναι σκηνοθετημένα.
• Στην αρχή όταν άκουγα αρνητικά σχόλια για το συγκρότημα με έπαιρνε από κάτω. Σιγά σιγά μαθαίνεις να το διαχειρίζεσαι, αλλά πάντα σε ενοχλεί κάτι κακό. Από όπου κι αν ακούγεται. Είμαι αντίθετη στην κριτική ούτως ή άλλως.
• Είμαι πολύ μοναχική. Πάρα πολύ. Έχω λίγους φίλους. Δεν ήμουν έτσι πιο μικρή, με τα χρόνια το απέκτησα. Θα ήθελα να είμαι πιο αφελής και πιο ανοιχτή, μερικές φορές τις αναπολώ αυτές τις στιγμές.
• Με εξοργίζει όλη αυτή η βρομιά και η αρρώστια της Αθήνας, όσα γίνονται στο κέντρο και πίσω από την Ομόνοια, στην Ευριπίδου, το νυφοπάζαρο. Δεν νομίζω ότι γίνεται πουθενά αλλού στον κόσμο κάτι τέτοιο στην κεντρική πλατεία μιας πόλης. Δεν φρικάρω εύκολα, αλλά είναι hardcore, οι ξυλοδαρμοί, τους λυπάσαι αυτούς τους ανθρώπους.
• Η λέξη κρίση μου φέρνει στο νου τον πανικό, ταυτίζονται αυτές οι δύο έννοιες. Σε καμία περίπτωση κραχ. Η κρίση κρατάει δευτερόλεπτα, αρκεί όμως για να σε εξοντώσει. Δεν μπορείς να λειτουργήσεις.
Διαβάστε επίσης:
– Η συνέντευξή της στο lifo.gr to 2009