Τον 14ο αιώνα επεκτάθηκε στον μακεδονικό χώρο η σερβική αυτοκρατορία του Ντουσάν. Όταν ανέβηκε στον θρόνο της Σερβίας ο Στέφανος Ντουσάν, τα σύνορα στον Μακεδονικό χώρο ήταν βορειότερα απ’ τις Σέρρες το Μελένικο, τη Στρωμνίτσα το Πρίλαπο και την Αχρίδα. Δηλαδή πιο πάνω από τα σημερινά ελληνικά σύνορα. Η σέρβικη κατοχή ήταν σύντομη και έτσι δεν επηρεάστηκε ο εθνολογικός χαρακτήρας της Μακεδονίας.
Το 1389, μετά τη μάχη του Κοσσυφοπεδίου, η Τουρκική κυριαρχία στην Μακεδονία εδραιώθηκε.
Το 1430 η Θεσσαλονίκη καταλήφθηκε από τους Τούρκους. Έγινε μαζικός εποικισμός με Γιουρούκους Τούρκους. Πολλοί οικισμοί από Έλληνες ιδρύθηκαν στις ορεινές περιοχές. Το 1478 στην Θεσσαλονίκη κατοικούσαν 6.000 Έλληνες, 4.300 Μωαμεθανοί και 300 Εβραίοι. Οι Εβραίοι κατέφυγαν στην Θεσσαλονίκη μετά την εκδίωξη τους από την Ισπανία.
Το 1761 με το Ορλωφικά εξαπολύθηκαν διωγμοί και έγιναν σφαγές από τους Τουρκαλβανούς στην Ήπειρο και νοτιότερα. Υπέφεραν οι μακεδονικές περιοχές και απ’ την αβάσταχτη φορολογία των Τούρκων που ήθελαν χρήματα για τις πολεμικές τους δαπάνες. Οι Έλληνες της Μακεδονίας και δη της Θεσσαλονίκης επωφελούμενοι της συνθήκης του Κιουτσούκ Καϊναρτζή (1774) βελτίωσαν την οικονομική τους θέση, πλούτισαν και άρχισαν να σκέφτονται την απελευθέρωσή τους (όταν ψάχνεις τον επιούσιο δεν έχεις χρόνο για επανάσταση)
Το πιο αγαπητό τραγούδι που τραγουδούσαν ακόμα και οι κυρίες στις κοσμικές συγκεντρώσεις τους ήταν:
«Τι καρτεράτε φίλοι και αδελφοί
και δεν είσθε με γλώσσαν και σπαθί.
Ιδού, καιρός μας έφθασεν.
Εμπρός ορμάτε κράζοντες
το ελελεύ και σφάζοντες…»
Συνεχίζεται
Α.Κ.