Συμπληρώνονται αυτές τις μέρες 50 χρόνια από την επιβολή της αμερικανοκίνητης επταετούς στρατιωτικής χούντας, τον Απρίλη του 1967, στην πατρίδα μας. Η δημοκρατική Ελλάδα, ο τόπος του ζωοποιού φωτός και της ενατένισης του αληθώς όμορφου, θα ξαναγίνονταν για μια ακόμα φορά σε πολιτικό επίπεδο, πεδίο του παραλογισμού και εξορίας του Λόγου από την αυτονόητη καθημερινότητα. Δεν είχαν περάσει πολλά χρόνια, μήτε από την μικρασιατική καταστροφή, μήτε από το δαντικό χωρίο της ιστορίας του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Ήταν ζωντανές οι μνήμες από την παράλογη εμφυλιοπολεμική λαίλαπα, νωπό το αίμα από το βασιβουζούκικο σακάτεμα του ελληνισμού της Πόλης.
Κι όμως, το φωτεινό άκρο του Αίμου είχε κάνει για μια ακόμα φορά το θαύμα του. Μέσα σε δεκαπέντε μόλις χρόνια από τη λήξη του εμφύλιου σπαραγμού, ενός παραλογισμού που διεξήχθη με τις ευλογίες και το πολεμικό υλικό συγκεκριμένων φίλιων χωρών, και παρά τη μαζική φυγή του εργατικού δυναμικού στο εξωτερικό, η Ελλάδα είχε ανακάμψει οικονομικά, είχε δομήσει δημόσια διοίκηση, είχε στήσει βιοτεχνία και είχε κάνει σημαντικά βήματα προς την εκβιομηχάνισή της.
Είχε στο οικονομικό της οπλοστάσιο τους εθνικούς γίγαντες Αριστοτέλη Ωνάση και Σταύρο Νιάρχο, δύο από τους ισχυρότερους και πλουσιότερους ανθρώπους του πλανήτη, με ξεκάθαρο εθνικό προσδιορισμό. Είχε στο πολιτιστικό της οπλοστάσιο καλλιτέχνες, διεθνούς κύρους και φήμης, όπως την Μαρία Κάλλας, τον Μάνο Χατζηδάκη και τον Μίκη Θεοδωράκη, που με την σταδιοδρομία τους έκαναν όχι μόνο την Ελλάδα σαν όρο και προορισμό γνωστή στον κόσμο, μα και καθετί ελληνικό, οικείο και προσιτό στους πολίτες του κόσμου. Μια ζωντανή, ποιοτική πολιτιστική διαφήμιση στα ελληνικά προϊόντα και το τουριστικό προϊόν, που παγκόσμια θα άρχιζε την εποχή εκείνη να κινητοποιεί εκατομμύρια ανθρώπους ανά την υφήλιο και δισεκατομμύρια δολάρια, σε μια τουριστική ταχεία και θα έφτανε στα όρια της οικονομικής και κοινωνικής υστερίας σε μερικές δεκαετίες.
Επιπλέον, αποδεικνύονταν στην πράξη, για μια ακόμα φορά, κι αμέσως μετά την μεγαλειώδη και σχεδόν παλλαϊκή συμμετοχή στην αντίσταση κατά του γερμανού κατακτητή, ότι αυτή η πατρίδα είχε στο βαρύ οπλοστάσιό της το πιο δυνατό χαρτί, το πιο ισχυρό όπλο που μπορεί να έχει ένα κράτος. Έναν δημιουργικό, υπομονετικό, ολιγαρκή, ονειροπόλα φιλόδοξο και φιλόδοξα ονειροπόλο λαό, που όταν δεν απειλείται από εξωτερικό εχθρό και δεν κατατρώγει τις σάρκες του, θαυματουργεί, μεταπλάθει το ασήμαντο σε σημαντικό, φωτίζει και κάνει να ηχεί χαρμόσυνα στα πέρατα της οικουμένης το σιγανό μουρμούρισμα του, κάτι σαν προσευχή και τραγούδι μαζί.
Παράλληλα όμως ήταν και η εποχή που το δόγμα Μέττερνιχ κατά του Ελληνισμού, ως μια νέα εκδοχή με την επωνυμία δόγμα Κίσινγκερ, δόγμα που βρίσκει σήμερα άξιο συνεχιστή στο πρόσωπο του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, υπουργού οικονομικών του 4ου Ράιχ της Γερμανικής «Ευρωπαϊκής Ένωσης», θα αναπτερώνονταν. Το δόγμα αυτό, κι οι υποστηρικτές του εντός και εκτός της πατρίδας μας, θα καλλιεργούσε σχεδιασμούς περί γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο, αμφισβητούμενων νησιών, διαμελισμού της Κύπρου και εκφοβισμού της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα, αλλά και να εξορύξει τους αμέτρητων αποθεμάτων ορυκτούς υδρογονάνθρακες που κρύβονται εντός της ΑΟΖ της, την κήρυξη της οποίας ωστόσο δεν επιτρέπουν οι επικυρίαρχοι της χώρας μας, Γερμανοί και Αμερικάνοι.
Το ίδιο αυτό δόγμα λίγα χρόνια πριν, θα διέτασσε με τον πλέον απροκάλυπτο τρόπο εκτελέσεις πατριωτών όπως του Δημήτρη Μπάτση, που έδειξε με την επιστημονική του πρόταση αμέσως μετά την Κατοχή, διατυπωμένη με συγκλονιστικά επιστημονικά στοιχεία σε έναν μεγαλειώδη τόμο-σταθμό, τη δυνατότητα της χώρας για συγκρότηση ισχυρής βαριάς βιομηχανίας και την πλήρη ενεργειακή της αυτάρκεια. Εκτελέσεις και δολοφονίες που δεν είχαν σταματημό. Του Μπελογιάννη, του Λαμπράκη, του Αυξεντίου, του Πέτρουλα και τόσων άλλων. Όσοι δεν εξοντώθηκαν, σακατεύτηκαν στα κρατητήρια και τα ξερονήσια.
Παρ’ όλα αυτά ο Ελληνισμός έδειχνε τα δημιουργικά δόντια του. Και δε μπορούσαν να τον αφήσουν έτσι. Οι ταγμένοι στο σκότος έπρεπε να κινητοποιηθούν. Έπρεπε ο νέος Ελληνισμός να παταχθεί, λες και επρόκειτο για θανατηφόρο νόσο. Η Ελλάς έπρεπε να μπει στον γύψο. Το πειραματόζωο έπρεπε να οδηγηθεί σε πλήρως ελεγχόμενες συνθήκες με στόχο να ξεχάσει ποιό είναι, πού πάει, να ξεχάσει την γνώση που κατείχε καλά, πάνω στο τί αξίζει στη ζωή και τί όχι. Να μπερδευτεί και να χαθεί σε έναν κόσμο που ούτως ή άλλως άλλαζε ταχύτατα. Η «μανία» του Έλληνα στην ιστορική μνήμη του Γένους και στην αναζήτηση του μέλλοντος στα θραύσματα του παρελθόντος, της εκχύμωσης της αιματοβαμμένης ιστορίας με στόχο να ποτιστεί το άνυδρο μέλλον, είχε τρομοκρατήσει τους εραστές «της ερημίας των πόλεων». Αυτός ο λαός έπρεπε στην κυριολεξία «ανάστροφα να ζαβωθεί», παραφράζοντας τον ποιητή Νίκο Καββαδία.
Και το ψάρι, όλοι εμείς που ανέμελοι κολυμπούσαμε στα καθάρια ελληνικά νερά του 1966, δε γνωρίζαμε πως ποτέ πια δε θα έρχονταν ελληνικό καλοκαίρι. Τουλάχιστον για τα επόμενα 50 χρόνια. Γιατί τον Απρίλη του επόμενου έτους είχε σχεδιαστεί να ξεκινήσει και επισήμως το έγκλημα. Είχε στηθεί όλο το σκηνικό, κι οι πρωταγωνιστές, οι κομπάρσοι και οι λοιποί παρατρεχάμενοι και παρακρατικοί βοηθοί είχαν λάβει θέσεις. Οι κάθε είδους τσαρλατάνοι, καιροσκόποι, τυχάρπαστοι και αήθεις, κούφιοι κοσμικοί με γραβάτες και παπιγιόν και στρατιωτικοί με αστέρια και ποδίτσες, αυτοπροσώπως ή ως απόγονοι εκείνων που είχαν συνεργαστεί πριν 25 χρόνια με τους Ναζί, ήταν και πάλι το προσκήνιο μασκοφορεμένοι, με νέες προηγμένες μεθόδους βασανισμού στο οπλοστάσιό τους κατ’ ευθείαν εισηγμένες από την Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ και καινοτόμες τεχνικές πλύσης εγκεφάλου και εκφοβισμού, διάβαζε τηλεόραση, περιορισμό των ατομικών και εθνικών δικαιωμάτων, κατευθυνόμενες πολιτικές, τεχνητές οικονομικές κρίσεις, επιμόλυνση του κοινωνικού γίγνεσθαι και μπαστάρδεμα των εννοιών.
Το κοπάδι των ψαριών, ο ανυποψίαστος ελληνικός λαός, έφαγε το δόλωμα. Χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει ότι πλέον οι αποφάσεις δεν παίρνονταν επί ελληνικού εδάφους. Χωρίς να έχει αντιληφθεί το βάθος των αντεθνικών και αντιχριστιανικών πολιτικών που εφαρμόζονταν. Αποκοιμισμένος μπροστά στο χαζοκούτι, τρώγοντας πλαστικές τροφές και περιμένοντας τις επιδοτήσεις ως μάνα εξ ουρανού, ξέχασε ότι έχει πόδια, χέρια και μυαλό. Τα άφησε και σκούριασαν. Μετατράπηκε σε ένα άβουλο ον. Πλέον το παιχνίδι έδειχνε να έχει κερδηθεί ολοκληρωτικά από τις δυνάμεις που υπέσκαπταν τα θεμέλια της ύπαρξής μας. Η πολιτική εξουσία είχε ελεγχθεί απόλυτα από τα οικονομικά καρτέλ. Και πλέον ο εντολέας ήταν άλλος, δεν ήταν το σώμα των Ελλήνων πολιτών…
Υπό αυτές τις συνθήκες τόλμησε το διεθνές προτεσταντικό – σιωνιστικό χρηματοπιστωτικό σύστημα να χτυπήσει ανοιχτά την Ελλάδα το 2010, χρονιά-ορόσημο καθ’ ότι έληγε η αποικιοκρατικού τύπου Σύμβαση Cooper του 1940 (βλ. Αναγκαστικός Νόμος 2220/1940, ΦΕΚ 65/Α΄/17.02.1940), που πολύ έγκαιρα είχε αποκαλύψει ο Δημήτρης Μπάτσης και για τον λόγο είχε εκτελεστεί. Κι όμως, ο ελληνικός λαός βρήκε το κουράγιο κι αντέδρασε. Δημιούργησε το μεγαλειώδες «κίνημα των πλατειών» την άνοιξη του 2011, που το παρακράτος διέλυσε. Υπερψήφισε για πρώτη φορά την Αριστερά, ξεσκεπάζοντας με τον τρόπο αυτό μια σκευωρία δεκαετιών, εκ μέρους του πολιτικού κατεστημένου. Πήγε ενάντια σε καθετί παρακμιακό, εντός και εκτός της χώρας, που απειλούσε και εκφόβιζε ανοικτά τις ημέρες του δημοψηφίσματος, δίνοντας το εντυπωσιακό 61,3% στο ΟΧΙ. Ένα ΟΧΙ που το πολιτικό κατεστημένο όλων ανεξαιρέτως των κομματικών αποχρώσεων, με προεξάρχοντα αρχιτέκτονα τον κ. Τσίπρα μετέβαλλε εν μία νυκτί σε ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ.
Μα το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Πλέον ο ελληνικός λαός είναι έτοιμος. Είναι έτοιμος γιατί γνωρίζει. Είναι έτοιμος για τις μεγάλες μάχες, αφού ήδη έχει πάρει το «βάπτισμα του πυρός». Έχει δημιουργήσει τις πρώτες μάχες αντίστασης κι έχει βγει νικητής. Έστω κι αν οι νίκες αυτές φαινομενικά δεν έχουν αποδώσει καρπούς. Όσο κι αν το μιντιακό και πολιτικοοικονομικό κατεστημένο της χώρας αποσιωπά επισταμένα τις νίκες αυτές, αυτές αποτελούν μια ιστορική παρακαταθήκη που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Ο ελληνικός λαός είναι έτοιμος. Έτοιμος για το επόμενο άλμα στην ιστορία. Έτοιμος να αναλάβει την Πολιτεία, ως πολιτική πράξη, κι όχι ως οικονομικό δείκτη. Ο τελευταίος θα μετατραπεί σε εργαλείο και όχι σε διαχειριστή της ανθρώπινης ζωής. Και το επόμενο άλμα πρέπει να γίνει όσο πιο σύντομα γίνεται, προτού η πατρίδα ακρωτηριαστεί κι άλλο, από τους σαλτιμπάγκους της πολιτικής διαχείρισης εντός της χώρας και από τον γερμανικό και τον τουρκικό εθνικισμό που έχουν σηκώσει ξανά, για τα καλά κεφάλι. Η λαίλαπα του λεγόμενου εκδυτικισμού, ας μπει στο χρονοντούλαπο της ελληνικής ιστορίας. Ας την θυμόμαστε ως μια κακή παρένθεση 50 χρόνων, κι ας επαναφέρουμε στο προσκήνιο της καθημερινότητας αρχές ελληνικές, καθάριες και φωτεινές, που διέσωσαν το γένος σε στιγμές απίστευτης ιστορικής πίεσης και ανθρώπινης αδυναμίας.
Ο άνθρωπος θα πρέπει να καταλάβει ξανά τη θέση που του αξίζει στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Κι αυτή η θέση είναι στην κορυφή. Πουθενά αλλού. Η απάνθρωπη, με την κυριολεκτική σημασία του όρου, πολιτική διαχείριση, θα πρέπει άμεσα να λάβει τέλος στην πατρίδα μας, αν θέλουμε να προσδοκούμε σε ένα βιώσιμο μέλλον του Γένους μας. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, ας κάνει πιο τολμηρά βήματα στο αγαπητικό συναπάντημα με τον πιστό, στην επικοινωνία της με το πλήρωμα του ευσεβούς ελληνικού λαού, κι ας φορέσει το στεφάνι της καλής μαρτυρίας και του αγώνα, πνευματικού και μη. Μια Εκκλησία που διακατέχεται από πίστη στις δημοκρατικές αξίες και την ρωμιοσύνη, πίστη στις ανθρώπινες δυνάμεις και αδυναμίες, πίστη στην αγάπη που μπορεί να εκφράζεται με τον λόγο, την πολιτική πρακτική, την οικονομική διαχείριση, την κοινωνική στήριξη των κάθε είδους και κατηγορίας κατατρεγμένων. Όμως η Ορθοδοξία δεν είναι κάτι το φολκλορικό, ούτε ένα ίδρυμα περιθάλψεως και σιτισμού. Είναι πάνω απ’ όλα ένα ίδρυμα ψυχικής ωφέλειας και καρδιακής επικοινωνίας με τον Ιησού Χριστό μέσω της προσευχής. Αυτή η Εκκλησία, η πνευματική και αγωνιζόμενη για την πίστη στα πανανθρώπινα ιδανικά και αξίες, ταιριάζει εξάλλου πιο πολύ στον Έλληνα και την Ελληνίδα. Μια εκκλησία, απελευθερωμένη από δυτικότροπες αγκυλώσεις και νεοφανείς αντιλήψεις, που περισσότερο βλέπουν την εκκλησία σαν μια ακόμα Μ.Κ.Ο. και λιγότερο σαν έναν πνευματικό φάρο για το εδώ και το επέκεινα. Μόνο μια τέτοια εν Χριστώ Εκκλησία είναι εκείνη που μπορεί να βοηθήσει τον πιστό, αλλά και τον άπιστο, και συνάμα μπορεί με τη σειρά της να βοηθηθεί.
Σαν λαός, ας επιστρατεύσουμε το θάρρος και την πίστη, στοιχεία που θάμπωσαν τις τελευταίες δεκαετίες. Ας αποδιώξουμε τις φοβίες μας, κι ας αγαπήσομε τον εαυτό μας, όχι εγωιστικά, αλλά ατενίζοντάς τον ως κύτταρο ενός ζωντανού οργανισμού με ρίζες χιλιετιών, του οργανισμού που λέγεται ελληνικό Γένος και ως μέλος της κοινωνίας που λέγεται ανθρωπότητα. Η κοινωνία και οι πολιτικές της εκφράσεις είναι πάντοτε καθρέπτισμα τον μελών της. Εξ ορισμού η πολιτική προϋποθέτει τη δυνατότητα ενεργής συμμετοχής του πολίτη στη λήψη αποφάσεων και την αξιολόγηση, με δυνατότητα ποινής και ανάκλησης, όσων καταχράστηκαν την δημόσια εξουσία. Ας αναλογιστούμε λοιπόν τα προσωπικά μας σφάλματα, ο κάθε ένας χωριστά, και μαθαίνοντας από τα λάθη μας ας προχωρήσουμε ενωμένοι το δύσβατο μονοπάτι της Ελευθερίας. Με τις βουνοκορφές και τις βραχονησίδες ελληνικές. Με το τιμόνι και τη ρότα προσκεφάλι κι όνειρο. Καλή Ανάσταση!
Φιλικά,
Ηλίας Κοπανάκης