Η Φαμίλια

Ήμουν μικρός, ένα αμούστακο παιδαρέλι με καινούργιες τις ταινίες καταγραφής του μυαλού, γι’ αυτό και θυμούμαι. Η ιστορία καταγράφεται στον άλλοτε Γενί Καβέ, στη σημερινή Δροσιά, στα μέσα Μυλοπόταμο, με το φημισμένο σουβλιστό γουρουνόπουλο. Στην τότε ταβέρνα τον Κοντογιάννη στη φιλοσκέπαστη – από κληματαριές – βεράντα, έχει στρωθεί ένα τρικούβερτο γλέντι, προς τιμή ενός νεαρού Χανιώτη πολιτευτή.

Η αφεντιά μου, ένα κακορίζικο, μυξιάρικο χωριατόπαιδο, καθισμένα παράμερα σ’ ένα πεζούλι, αν θυμάμαι ξυπόλυτο, και σίγουρα πεινασμένο, παρακολουθούσα την κυρά Αγάθη – την Κοντογιάννενα – στα μέσα και στα έξω, να φορτώνει τα τραπέζια με όλο και περισσότερους, όλο και φρεσκότερους μεζέδες. Εκείνο που έμεινε στην παιδική μου μνήμη, από τον νεαρό πολιτικό, είναι το εντυπωσιακό ύψος, σαν αρσενικό κυπαρίσσι, θάλεγε ένας καλός μου φίλος, που όπως κρατούσε πρώτος στο χώρο, το δεξί του χέρι κρεμότανε άχαρα φθάνοντας ως το γόνατο. Που να φανταζόταν κανένας τότε, και προπαντός το μικρό πεινασμένο, μυξιάρικο και κακορίζικο χωριατόπαιδο, πως αυτό το πανύψηλο κυπαρίσσι, θα έμελε να αποτελέσει με τις συμπεριφορές του, τον μεγαλύτερο εφιάλτη, για την ομαλή πολιτική ζωή της μεταπολεμικής Ελλάδας… Ποιος θα ξεχάσει τις αποστασίες του βρώμικου εξήντα πέντε, και τις μετέπειτα συνέπειες;

Ποιος θα ξεχάσει τις μεθοδεύσεις και τελικά το Ειδικό Δικαστήριο, του ενενήντα, για να δικάσει τον τότε πρωθυπουργό της χώρας, για να ικανοποιήσει ένα απωθημένο του. Να γίνει για τρία χρόνια πρωθυπουργός…; Εκείνο που έκανε σήμερα η κόρη στη Νέα Δημοκρατία, θα το έκανε ο Πατέρας, αν αντί αυτού κάποτε, αρχηγός στη Νέα Δημοκρατία γινότανε ο Στεφανόπουλος. Σήμερα λοιπόν… Σήμερα ο Λαός παρακολουθεί, να αναβιώνει η αποστασία του εξήντα πέντε, χωρίς βέβαια τη φορά αυτή να ρίχνεται κυβέρνηση, γιατί απλά η Νέα Δημοκρατία δεν κυβερνά. Πότε επιτέλους, αναρωτιέται ο λαός, αυτή η οικογένεια, αυτή η φαμίλια θα πάψει να ταλαιπωρεί τη χώρα και το λαό της; Πότε επιτέλους θα αποσυρθούν στα πλούτη και τις ανέσεις τους, και να ασχοληθούν με την πολιτική μονάχα τότε, όταν μάθουν τους κανόνες του παιχνιδιού, τους κανόνες της Δημοκρατίας; Πότε θα μάθουν επιτέλους να δέχονται και τη θέση του ηττημένου, όταν αυτή αποτελεί την ετυμηγορία των πολλών;

Οι κινήσεις, οι βρώμικες δουλειές που μεθοδεύει σήμερα η φαμίλια του Μητσοτάκη, μπορεί να βολεύει την παράταξη που κάποτε είχε προδώσει. Η προδοσία όμως πάντα είναι ολέθρια για την ομαλή πολιτική ζωή του τόπου. Τότε – το εξήντα πέντε – έφερε μια τυρρανική επταετία. Σήμερα, στις δύσκολες ώρες που περνά η χώρα μας, τι θα φέρει; Ο λύκος και αν εγέρασε… θα πει ο θυμόσοφος λαός, τα κακά χούγια δεν τα ξεχνά.. Και ο μαέστρος της φαμίλιας, το ξετυλάει πάλι το γαϊτανάκι. Ο ένας θα κάνει το πρώτο βήμα, και ο άλλος θα το φυλάει μέσα από το μαντρί. Έτσι προστάζει προς το παρόν ο καπετάν Φαμίλιας, ώσπου να δώσει το δεύτερο πρόσταγμα. Και ο λαός στ’ αλήθεια πως θ’ αντιδράσει σ’ αυτά του τα καμώματα; Ίδωμεν.

Κώστας Π. Μανιάς