Του Μιχαήλ Γ. Κελαϊδή.
Σκέφτομαι καμιά φορά ως πότε το σώμα μου θα υπακούει τις εντολές που του δίνω. Ως πότε θα με πηγαίνει εκεί που θέλω, ως πότε θα εκτελεί τις επιθυμίες μου αβόγγητα χωρίς να με βασανίζει. Και αν κάποτε πεθάνει αυτό το σώμα και γίνει χώμα θα χαθώ κι εγώ σαν αυτό; Τι θα γίνω εγώ η ψυχή; 
Μήπως θα ταξιδέψω σ’ έναν άλλο κόσμο, και που είναι αυτός ο άλλος κόσμος, αν υπάρχει, εδώ ή κάπου αλλού; Υπάρχει θείος προορισμός; Μια ψυχή μπορεί να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τον ίδιο τον Δημιουργό; Μήπως υπάρχει μόνο ο Θεός ή μια ξεχωριστή κόλαση και ένα ξεχωριστός παράδεισος; Και αν είναι έτσι πώς θα αντικρίσω το ένα ή το άλλο;
Για να δώσω απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα σκέφτηκα να διαβάσω τι είπαν οι μεγάλοι σοφοί που πέρασαν απ’ αυτό τον κόσμο ανά τους αιώνες, αφήνοντας πίσω τους τις σκέψεις τους. Σκέψεις που σε άλλους έγιναν θρησκείες ενώ σε άλλους παρέμειναν φιλοσοφικές ιδέες. Δε θέλω να πάρω σαν δεδομένο ότι υπάρχει Θεός, θέλω να ψάξω να τον συναντήσω και ίσως τα καταφέρω.
Ας αρχίσω με μια φράση του είπε ο Βίκτωρ Ουγκώ: «Το Άπειρο υπάρχει! Αν το άπειρο δεν είχε Εγώ, δηλαδή ενσυνείδητη Νόηση, τότε το Εγώ θα ήταν το όριό μου. Όμως έτσι δεν θα ήταν Άπειρο και δεν θα υπήρχε. Άρα υπάρχει. Άρα έχει Εγώ. Αυτό το Εγώ του Απείρου είναι ο Θεός».
Νομίζω ότι είναι ένα καλό σημείο για να αρχίσω την αναζήτηση, μέσα απ’ αυτήν την θολούρα των καιρών, χωρίς προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες, χωρίς την πλάνη σκοτεινών παραθρησκευτικών κέντρων, που θέλουν τον άνθρωπο να έχει σκλαβωμένο πνεύμα. Στο πέρασμα των αιώνων φωτεινές μορφές του πνεύματος έδωσαν το στίγμα τους στον άνθρωπο και αποκάλυψαν τα μυστικά της ζωής και του θανάτου, της Γης και του Ουρανού, του προσωρινού και του αιώνιου κόσμου. Κυρίαρχη μορφή στον στοχασμό των μεγάλων σοφών είναι ο Θεός. Και όχι μόνο, σε όλο τον κόσμο δεν υπάρχει φυλή που να μην λατρεύει κάποιο Θεό, μήπως ο Θεός είναι μέσα στα γονίδια του ανθρώπου σαν θείο σπέρμα ή στη νόηση του καθένα από εμάς; Αλλά ας δούμε τους σοφούς.
Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος (κατά τον Μανέθονα 25.000 χρόνο α π.χ., κατά τον Διογένιο Λαέρτιο 50.000 π.Χ. Τα γραφτά του ήταν στα ιερογλυφικά).
Για την ψυχή. Η μεν σάρκα διαλύεται ενώ η ψυχή απελευθερωμένη διέρχεται από 7 σφαίρες κάθαρσης για να φτάσει προ των πυλών της αιωνιότητας. Από εκεί θα περάσει από την θύρα που οδηγεί στους κόσμους των ανωτέρω δυνάμεων.
Για τον Θεό… Εσύ που ζωογονείς τον δρόμο του αιθέρα (αιθήρ), που ενισχύεις την θέρμα του Ήλιου, που δίνεις τη λαίλαπα στα νέφη, Εσύ που το Όνομά Σου δεν χωρά εις τον κόσμο… είσαι ο μοναδικός Θεός που δεν έχεις καμία αρχή από το πουθενά. Ένα μόνο τιμώ μετά από Εσένα τον Υιόν που προέρχεται από Εσένα, με απόρρητη δύναμη και οξύτερη φωνή, με ξεχωριστό τρόπο, ευθύς χωρίς φθόνο και πάθος, χωρίς γέννηση γέννησες το Λόγο που είναι ο Θεός, την ουσία εκ της ουσίας, ο οποίος φέρνει την δική Σου εικόνα, του Πατέρα την όμοιά Σου εις όλα ώστε Εκείνος να βρίσκεται μέσα σε Εσένα και Εσύ δε μέσα σε Εκείνον. (Ι.Μ. Σίνα 327, Φ234β. Ι.Μ. Ιβήρων 386, φ174β).
Ο Κρίσνα (3000 π.Χ.): Δεν είμαστε το σώμα αλλά αιώνιες πνευματικές ψυχές που βρίσκονται στα σώματά μας.
Ο Ζωροάστρις (18ο ή 6ο αιων. Π.Χ.). Πιστεύω στην ημέρα της κρίσης, στην κόλαση και στον παράδεισο, σ’ ένα Σωτήρα που θα αναστήσει τους νεκρούς και στην αιώνια ζωή. Δεν διακρίνει την ύλη από το πνεύμα σαν κάτι ξεχωριστό, ούτε θεωρεί τον πνευματικό κόσμο διαφορετικό από το φυσικό.
Ο Βούδας (563 π.Χ.) Ο Αγώνας του ανθρώπου αποσκοπεί στη νίκη του πνεύματος έναντι της ύλης, η νίκη του θεϊκού και του αθάνατου μέρους του, πάνω στο ζωικό και ενστικτώδες μέρος του, στην επιστροφή του στο Πνευματικό Βασίλειο, στην πρωταρχική πηγή του από όπου προήλθε.
Ο Ξενοφάνης (570-477 π.Χ.) έλεγε: «Το Εν είναι του Θεού» ότι δηλαδή το σύνολο, το όλον, το Σύμπαν είναι Ενιαίο και Θεοκρατικό.
Ο Αναξαγόρας (496-428 π.Χ.) πιστεύει ότι τίποτα δεν γίνεται από το Μηδέν και τίποτα δεν καταλήγει στο Μηδέν. Το Ον είναι χωρίς Αρχή, χωρίς Τέλος και Αναλλοίωτο.
Ο Πυθαγόρας (572-500 π.Χ.) ο οποίος επηρεασμένος από την Αιγυπτιακή μύηση που είχε αποκτήσει όταν υπηρετούσε στο Ναό της Μέμφιδας, αλλά και πιστός στην Ορφική θρησκεία, δίδασκε ότι η ψυχή έχει θεία καταγωγή, είναι αθάνατη. Ο άνθρωπος είναι Ον θεϊκό, είναι προικισμένος με ουσία πνεύματος Θείου, που του επιτρέπει να αναγνωρίζει το Υπέρτατον Ον και να το ταυτίζει με τον εαυτό του. Δίδασκε επίσης ότι η άλλη ζωή που καταλήγουν οι ψυχές αποτελούν μια κοινωνία Απολύτων Πνευμάτων όπου ενοποιημένες με την ψυχή του Σύμπαντος είναι ο ίδιος ο Θεός.
"google ad"
Ο Παρμενίδης (540-480 π.Χ.) αρνείται και εκείνος οποιαδήποτε μορφής Αρχή ενός Σύμπαντος που το θεωρεί Αιώνιο. Επίσης δίδασκε ότι σε κάθε ζώσα μορφή και σε κάθε κατάσταση υπάρχει θεία ουσία..
Ο Σωκράτης (470-399 π.Χ.) αμφισβητεί τα πάντα, διδάσκει για ένα Συμπαντικό Θεό απόλυτα αγαθό που ο άνθρωπος πρέπει να ταυτίζεται με το Αγαθό. Αναφέρεται στην ασύγκριτη αξία της ψυχής, που προορισμός της είναι η Ουράνια Κοινωνία. Μέσα βαθιά στο Εγώ έχει την πεποίθηση ότι, τόσο μέσα στο κοσμικό γίγνεσθαι, όσο και μέσα στην πορεία του κάθε ανθρώπου κυριαρχεί μια Ανώτερη Διάνοια που αποτύπωμά της είναι η δική μας διάνοια. Ο άνθρωπος ζει μέσα σ’ έναν κόσμο ολοτελή και θείο και το Εγώ του βιώνει το αισθησιακό του μέρος που του χαρίζει η ζωή, το μεταφυσικό ουράνιο Εγώ του, είναι μέρος του Ενός και μοναδικού Θεού. Αν και ζει σε μια περίοδο που το Δωδεκάθεο αποτελεί την επίσημη θρησκεία του Ελληνικού κόσμου, διακηρύσσει τις ιδέες του (κατηγορείται ότι διαφθείρει τους νέους με καινά διαμόνια, δηλαδή καινούργιους θεούς) και ήταν τόσο σίγουρος γι’ αυτές που προτίμησε το θάνατο από το να τις αλλάξει.
Ο Πλάτων (427 – 347 π.Χ.) αφού αναζητά μέσα στην Πυθαγόρεια διδασκαλία τους Νόμους που διέπουν την προέλευση και τον προορισμό της ψυχής, καθώς επίσης μελετά τι διακηρύσσουν τα ιερατεία του Απόλλωνα και της Ελευσίνας, και επηρεασμένος βαθιά από τον Εμπεδοκλή αναπτύσσει τη θεωρία του «Περί Ψυχής». Έτσι διακηρύσσει ότι η ψυχή του ανθρώπου έχει θεία καταγωγή. Από το σώμα ελευθερώνεται με το θάνατο, όπου ανάλογα με τη συμπεριφορά της δικαιούται να μείνει ελεύθερη και να επιστρέψει στο Θεό ή όχι. Η πλατωνική ψυχή (Συμπαντικός Νους) γνωρίζει και κινεί μόνη της όλα τα πράγματα της φύσης και του κόσμου.
Έχει μέσα στην ουσία της Απόλυτη Γνώση. Η ψυχή γνωρίζει το θείο, προέρχεται απ’ αυτό, εφόσον γνωρίζει το Θεό προσδιορίζει αυτόματα και την δική της θεοποίηση. Και επειδή η ψυχή έχει τέτοια προέλευση έχει την απόλυτη γνώση και υπάρχει σε όλα τα άψυχα και έμψυχα πλάσματα του κόσμου.
Ο Αριστοτέλης (384 – 322 π.Χ.) πιστεύει ότι το Πνεύμα δεν υπάγεται στο Ένα. Αντίθετα το Είναι υπάγεται στο Πνεύμα. Ο Θεός μόνο το θείον μπορεί να σκέφτεται και ο άνθρωπος μέσα από τη θεοποίηση του Εγώ του μπορεί να αποκτήσει μέθεξη με το Ένα, τον Θεό.
Ο Πλωτίνος (305 – 270 π.Χ.) διδάσκει ότι η ψυχή είναι ολοκάθαρη θεϊκή ουσία, η Ζωή είναι η έννοιά της, είναι αθάνατη, μοιρασμένη παντού και ταυτόχρονα ακομμάτιαστη. Αποτελεί την οργανωτική Αρχή του Ζωντανού Οργανισμού, δίνει στα σώματα ζωή και κίνηση και αποτελεί την Αρχή της Ενότητας σ’ όλα τα όντα και τα πράγματα του Σύμπαντος. Όλες οι ψυχές βρίσκονται στο Ον ενώ είναι ατομικές ανήκουν ταυτόχρονα στο Σύνολο. Η κάθοδος της ψυχής στον αισθητό κόσμο, στη γη και το Σύμπαν των σωμάτων είναι μετάβαση από το Όλον στο Μέρος. Νομίζω ότι εδώ συμφωνεί με τον Αριστοτέλη η οποίος χρησιμοποιεί τη λέξη «Εντελέχεια» δηλαδή η ψυχή δίνει τη μορφή του όντος, άρα είναι η αιτία του ζωντανού σώματος.
Όλοι αυτοί οι σοφοί της γης αναφέρονται στη ψυχή και τη μεταθανάτια ζωή. Μετά την αναδρομή στο παρελθόν σκέφτηκα πόσο τυχερός είμαι που γεννήθηκα σε μια χριστιανική χώρα και έτσι γνώρισα εκ παραδόσεως τον Ιησού Χριστό, ο οποίος επισφράγισε με την διδασκαλία Του και την πορεία Του όσα ο Θεός αποκάλυψε στους σοφούς της Γης για να ξεφύγουμε από το σκοτάδι και να βρεθούμε στον κόσμο του Φωτός, για να γίνει η Ένωσή μας με Αυτόν που μας δημιούργησε, για να είμαστε μέσα Του.
Αν ο νόμος της Θείας Τριαδικότητας δεν ήταν παράλληλα και νόμος της γης και του αισθητού κόσμου, ώστε ο Ιησούς ο Υιός του Ανθρώπου να αποτελέσει το «Μέσον» για να γίνει ο άνθρωπος Θεός. Αν δεν ενσαρκωνόταν ο Λόγος του Θεού, τότε η ψυχή θα βίωνε την ερημιά του πλανήτη που την φιλοξενεί χωρίς κανένα απολύτως λυτρωτικό προορισμό. Αν το Άγιο Πνεύμα δεν αποτελούσε την πρώτη αιτία δημιουργίας των όντων και των πλασμάτων του αισθητού κόσμου ώστε όλα να είναι Ένα και η ανθρώπινη ψυχή να αναζητά την Ένωσή της με το Θεό τον Πατέρα μέσω του Υιού, θα βίωνε την ερημιά μέσα σε ένα απόλυτο κενό. Ο Ιησούς πλαισιωμένος από τις άϋλες δυνάμεις Του καθώς και από τις Αγίες και τους Αγίους, τα δοξασμένα αυτά πνεύματα που νίκησαν τις γήινες απολαύσεις μέσα από την αυταπάρνηση και τις θυσίες τους, προσεγγίζει ο ίδιος την κάθε ψυχή που ταπεινά και με πίστη ζητά τη βοήθειά Του. Όταν πριν από δύο χιλιάδες χρόνια ενσαρκώθηκε για να επιτελέσει την αποστολή Του και να ορίσει τους νέους νόμους, το έκανε για να λυτρώσει την ψυχή ενός εκάστου των ανθρώπων φτάνοντας με την πορεία του προς τον Γολγοθά στην έσχατη ταπείνωση, για να Αναστηθεί μετά, ανοίγοντας τον δρόμο σ’ εμάς. Όταν ο Ιησούς ήταν επάνω στο Σταυρό κανένας δεν τον βοήθησε ούτε Θεός ούτε Άγγελος δεν ελάφρυνε τον πόνο Του και την αγωνία Του. Ο ένας εκ των σταυρωθέντων ο Γκέστας μαζί με τους αχαχούχους από κάτω του φώναζαν να σώσει τον εαυτό του αφού είναι Θεός και διάφορα άλλα. Οι Μαθητές Του και το πλήθος που Τον ακολουθούσε, που είδε θαύματά Του, απογοητεύθηκε. Τα πάντα γκρεμίστηκαν στην ψυχή τους, ιδίως όταν Τον είδαν ή έμαθαν ότι πέθανε και ετάφη. Οι μαθητές του είχαν κρυφτεί, δεν έβγαιναν έξω φοβούμενοι μην πάθουν τα ίδια. Μόνο οι Μυροφόρες δεν φοβήθηκαν (Μαρία η Μαγδαληνή, Μαρία του Ιωσήφ, Μαρία του Ιακώβου, η Σαλώμη κ.ά) γι’ αυτό ο Ιησούς τις αξίωσε και έμαθαν πρώτες την Ανάστασή Του. Αργότερα όταν ο Ιησούς παρουσιάστηκε στους μαθητές Του, στο σπίτι που κρύβονταν το πρώτο που τους είπε ήταν: «Να δείτε τα σημάδια των ήλων» και τους έδειξε τα χέρια Του, «και το κέντημα της λόγχης» και τους έδειξε το στήθος Του. Και τότε πίστεψαν και έγιναν Απόστολοι και έφυγε ο φόωος που είχαν μέσα τους και δίδασκαν την Αλήθεια και τον Λόγο του Θεού έως ότου με φριχτό θάνατο πέθαναν όλοι τους (εκτός από τον Απ. Ιωάννη). Από τότε γεννήθηκε ο Χριστιανισμός, η πίστη στον Αληθινό Θεό.
Και έτσι πορεύεται ο άνθρωπος μέσα από τους αιώνες άλλοτε αλυσσοδεμένος με προκαταλήψεις, άλλοτε φιμωμένος από άλλους σε μια πορεία δημιουργίας προς την πρόοδο. Η επιστήμη διαχωρίστηκε από την θρησκεία γιατί θεώρησε ότι η ύπαρξη του Θεού δεν μπορεί να παίζει κανένα ρόλο σε μια «κοσμική φύση» της οποίας οι νόμοι αποτελούν υποκατάστατο του Θεού. Αδυνατούν όμως να μας απαντήσουν για τους νόμους που αποδεικνύονται από τις εξισώσεις πότε έγιναν, πριν τη δημιουργία ή μετά, ποιος τους επέβαλε το Σύμπαν, τι προηγείται το γεγονός ή ο νόμος; Τα μέταλλα πώς δημιουργήθηκαν στη γη. Γιατί η επιστήμη προσπαθεί να κατανοήσει το Σύμπαν αφού έτσι κι αλλιώς γι’ αυτούς δεν υπάρχει προορισμός. Και αν το Σύμπαν δημιουργήθηκε, γιατί δημιουργήθηκε προσωρινά όπως μας λένε; Τι είναι η σκοτεινή ύλη και η σκοτεινή ενέργεια;
Οι εκκλησίες πορευόμενες έκαναν αρκετά λάθη που τιμώρησαν κορυφαίους σοφούς θεωρώντας ότι κλονίζουν το θρησκευτικό ιδεώδες των πιστών τους. Αποτέλεσμα αυτού είναι ότι σήμερα βιώνουμε έναν αδυσώπητο πόλεμο μιας θρησκείας και μιας επιστήμης χωρίς συμπόρευση. Αν το σπέρμα της επιστήμης δεν είναι θεϊκό και το σπέρμα της θρησκείας δεν είναι επιστημονικό (όπως λέει και ο Παύλος Πισσάνος) τότε οι επιστήμονες και οι λειτουργοί των θρησκειών βρίσκονται σε λάθος δρόμο.
Δεν εννοώ να αναμιγνύεται ο ένας στα καθήκοντα του άλλου αλλά για παράδειγμα όπως από όλους έχει γίνει αποδεκτό ότι η υγεία δεν είναι μόνο υπόθεση σώματος αλλά ολόκληρης της ανθρώπινης ύπαρξης. Γι’ αυτό η σύγχρονη αντίληψη για την θεραπεία των αρρωστημέων οργάνων του σώματος αποβλέπει στην αποκατάσταση της ψυχοσωματικής ολότητας του ανθρώπου.
Είναι σίγουρο ότι πολλοί επιστήμονες τοποθετημένοι από σκοτεινά κέντρα εντολών στα κορυφαία ερευνητικά πόστα, προσπαθούν να δημοσιοποιούν θεωρίες όπως ο άνθρωπος ξεκίνησε από τον πίθηκο, για να πιστέψομε ότι δεν υπάρχει σ’ εμάς θεϊκό σπέρμα και ουράνιος σκοπός. Ή ότι το Σύμπαν κάποτε άρχισε (Big Bang) και κάποτε θα τελειώσει για την επικράτηση της τυχαιότητας, του μηδενισμού και του αθεϊσμού στις ανθρώπινες κοινωνίες, για να υποτάξουν τους λαούς με την παγκοσμιοποίηση που θέλουν να επιβάλλουν.