Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
Η τρίτη πορεία μέσα σε μια μέρα (Σάββατο 5/9) στα Χανιά ενάντια στην εκκένωση της Κατάληψης RosaNeraμε 1.500 και πλέον άτομα ήταν και η μαζικότερη. Προηγήθηκε μια μαζική συγκέντρωση στο Πάρκο Ειρήνης και Φιλίας των Λαών στο κέντρο της πόλης. Πλήθος συλλογικοτήτων, φορέων και αλληλέγγυων πολιτών συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις και στη συνέλευση. Από νωρίς το πρωί κυκλοφόρησαν οι σχετικές ανακοινώσεις από φορείς, κόμματα, δημοτικά και περιφερειακά σχήματα. Με λίγα λόγια, το ζήτημα της εκκένωσης, μέσα σε καιρό πανδημίας και τοπικού lockdown, ενεργοποίησε για ακόμα μία φορά τα δημοκρατικά και κοινωνικά αντανακλαστικά των κατοίκων της πόλης μας.
Προσωπικά, η αλήθεια πρέπει να λέγεται, δεν εκπλήσσομαι από αυτή την εικόνα. Μπορώ να πω ότι ως ένα βαθμό την περίμενα κιόλας. Άλλωστε ούτε η πρώτη φορά είναι, ούτε η τελευταία φορά που στα Χανιά σε απόλυτη σύμπνοια με το εργατικό κίνημα πανελλαδικά, έχουν δοθεί μεγάλοι και μαζικοί αγώνες ενάντια στα μνημόνια, το ρατσισμό, τη φασιστική απειλή και για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος. Έχουμε επίσης και δύο ιστορικές ‘πρωτιές’ στην πόλη: κλείσαμε δύο φορές τα γραφεία της νεοναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής και πιάσαμε το μεγαλύτερο ποσοστό πανελλαδικά στο ιστορικό, εργατικό ΟΧΙ του 2015.
Η αλήθεια είναι ότι όλοι/ες και όλ@ γνωρίζαμε ότι αργά ή γρήγορα η κυβέρνηση και οι δυνάμεις καταστολής θα προχωρούσαν στην εκκένωση της Κατάληψης RosaNera. Η στιγμήπου πραγματοποιήθηκε η εισβολή και η κατάληψη –ναι, η κατάληψη –ενός δημόσιου χώρου, προσβάσιμου μέχρι χθες τα ξημερώματα σε όλους τους Χανιώτεςώστε να προσφερθεί σε ιδιωτικά συμφέροντα,δεν είναι τυχαία. Εφόσον η Νέα Δημοκρατία και οι ντόπιοι κολαούζοι δεν κατάφεραν να πείσουν τους εργαζόμενους στην πόλη για την αναγκαιότητα της υποτιθέμενης επένδυσης – σε μια σχετική ηλεκτρονική ψηφοφορία είχαν μαζέψει μόνο 192 υπογραφές, αξιοποίησαν τη λογική του… «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος». Βέβαια, όλο αυτό θα μπορούσε να ενεργήσει και ανάποδα, καλλιεργώντας μια θέση παραίτησης και από την υπεράσπιση της Κατάληψης και από τον αγώνα για τη δημοκρατία, τους ελεύθερους χώρους και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Όμως όχι, οι εργατικές και κοινωνικές αντιστάσεις στην πόλη έχουν αφήσει ισχυρή παρακαταθήκη. Το ζήτημα είναι βέβαια να μη μένουμε στα “περασμένα” αλλά να ριζώσουμε και να διευρύνουμε τη βάση και τη δύναμη του κινήματος. Στα Χανιά, στην Κρήτη, στην Ελλάδα, παντού. Η παρούσα συγκυρία, με το νέο βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης, με την πανδημία του κορωνοϊού, με την κλιματική αλλαγή και την καταστροφή του περιβάλλοντος, με την επίθεση στην δημόσια υγεία και στη δημόσια εκπαίδευση και η πάλη ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή δείχνουν ποια είναι τα καθήκοντα του εργατικού κινήματος και του κάθε δημοκράτη σήμερα. Όπως έγραψε και κάποιος άλλος «Το Πόρτλαντ δεν είναι μακριά», κάνοντας σαφή α αφορά στην αντιφασιστική εξέγερση και στο κίνημα BlackLivesMatterστις ΗΠΑ. Θα σταθούμε άραγε αντάξιοι μπροστά σε αυτή την πρόκληση;
Φυσικά, η… κατάληψη της Κατάληψης δεν είναι ένα απλό, τοπικό ζήτημα και αυτό δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν το αναγνωρίζει. Συγκεκριμένα, είναι μια πρόβα τζενεράλε για την καταστολή των απεργιακών και κοινωνικών αγώνων και της δυνατότητας του εργατικού κινήματος να παρεμβαίνει ενάντια σε αποφάσεις που οδηγούν σε μια εξαθλίωση χωρίς προηγούμενο για τα μεταπολιτευτικά χρόνια. Είναι κάτι που ξεπερνάει την Κατάληψη. Όπως γράφει σε σχετική ανακοίνωση η δημοτική κίνηση Ανταρσία στα Χανιά:
«Η αθλιότητα τους δεν έχει τέλος. Μπροστά στα πολλαπλά πολιτικά αδιέξοδα που έχει βρεθεί η κυβέρνηση, επιχειρούν να συσπειρώσουν ξανά τη δεξιά πολυκατοικία χρησιμοποιώντας την καταστολή απέναντι στις αντιστάσεις. Σε μια περίοδο που οι εργαζόμενοι στα Χανιά αναμένεται να υποστούν με τον πιο σκληρό τρόπο της συνέπειες τα πολλαπλής κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού, η κυβέρνηση δια του υπουργείου ΠΡΟΠΟ προσπαθεί ν’ αλλάξει την ατζέντα.
[…] Μετά τις βουνοκορφές, τα δάση, τις παραλίες, τους αρχαιολογικούς χώρους, όπως στις Μυκήνες, η κυβέρνηση αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να κάνει ένα ακόμη δωράκι στους κολλητούς της των ξενοδοχειακών εταιριών, το φιλέτο των μνημείων στο λόφο Καστέλι. Αφού δεν κατόρθωσαν να πείσουν συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της πόλης το ρόλο αυτό τον ανέλαβαν τα ΜΑΤ.
Φτάνει πια. Ήρθε η ώρα να τους σαρώσουμε. Απέναντι στην καταστροφική μανία της άρχουσας τάξης, οι αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας, ντόπιων και μεταναστών είναι η μόνη λύση για να σώσουμε τις ζωές μας, τις δουλειές μας, τον πολιτισμό, την παιδεία, τη δημόσια υγεία».
Με λίγα λόγια, η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα. Με κοινή δράση από τα κάτω, με διάθεση συσπείρωσης, με τις – θεμιτές και αναγκαίες – διαφωνίες αλλά και συνεννοήσεις, με όρεξη για δουλειά μπροστά στις νέες, απαιτητικές και ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες και χωρίς διάθεση υποτίμησης των αγώνων που εμείς οι ίδιοι οργανώνουμε και συμμετέχουμε.Ώστενα μην επιτρέψουμε η ‘πανδημία’ της αντίδρασης να γίνει θεσμός και κανονικότητα και απλά να περιορίζεται στα ψυχρά like και στα χυδαία σχόλια των κοινωνικών μέσων δικτύωσης, τα οποία βέβαια καμία επίδραση και αξία δεν έχουν στην πραγματικότητα. Άλλωστε οι συλλογικές, κοινωνικές απαντήσεις δίνονται στον δρόμο και πουθενά αλλού. Κι αυτό είναι κάτι που δεν αλλάζει.
6.9.2020