Τα ξέραµε από τις παραδόσεις ροδάκινων σε Πέλλα και Ηµαθία, φέτος τα «στέκια» κατηφόρησαν και στην Κρήτη. Η λειτουργία τους φέρνει νέα τάξη πραγµάτων στην αγορά ελαιολάδου. Οι πρώτοι υπάιθριοι χώροι παραλαβής στήθηκαν σε Ηράκλειο και Χανιά από ιδιώτες, ενώ εναπόκειται πλέον στην πολιτεία να ελέγξει τον τρόπο λειτουργίας τους.
Νέα δεδομένα στον ελαιοκοµικό τοµέα, µε την προϋπόθεση πως η λειτουργία τους θα ελέγχεται από την πολιτεία και δεν θα αδικούνται οι ελαιοπαραγωγοί, φέρνουν οι πρώτοι υπαίθριοι χώροι παραλαβής ελιάς στη χώρα µας. Τα λεγόµενα στέκια ακολουθούν καθυστερηµένα το παράδειγµα ανταγωνίστριων χωρών, όπως η Ισπανία, που το εφαρµόζουν εδώ και αρκετά χρόνια.
Τα ιδιότυπα στέκια λειτούργησαν πρώτη φορά την περσινή σεζόν στην Κρήτη, για να αποκτήσουν φέτος οργανωµένο χαρακτήρα.
Τέτοιου είδους σταθµό παραλαβής δηµιούργησε πρώτη η εταιρεία «Μποτζάκης» στις Αρχάνες, µε τον ιδιοκτήτη Γιάννη Μποτζάκη να σηµειώνει πως: «Έχουµε εγκαταστήσει τον απαραίτητο εξοπλισµό, ώστε να παραλαµβάνουµε ως και 10 τόνους προϊόν την ώρα, µε τις ποσότητες να µεταφέρονται τµηµατικά µε φορτηγάκια στο ελαιουργείο».
Λόγοι πρακτικοί και οικονομίας
Τη λειτουργία των σταθµών επιβάλλουν, αναφέρουν παράγοντες της αγοράς, µια σειρά από λόγους πρακτικούς και οικονοµικούς καθότι «ο χρόνος είναι χρήµα» για τον αγρότη και τον έµπορο. «Παραδίδοντας ο παραγωγός τον καρπό, ο οποίος πάει για κοινή άλεση, µαθαίνει µε τη βοήθεια της τεχνολογίας και ειδικές συσκευές την ελαιοπεριεκτικότητα της σοδειάς του επιτόπου, ενώ η εξοικονόµηση που επιτυγχάνουµε µας επιτρέπει να κρατήσουµε ως αµοιβή εκθλιπτικό δικαίωµα όχι 11% ως αλλά 9%», εξηγεί ο κ. Μποτζάκης.
Ωστόσο, το οικονοµικό δεν είναι το µοναδικό όφελος, µε τον Κρητικό επιχειρηµατία λέει επ’ αυτού: «Ο σταθµός ξεκινά παραλαβές το απόγευµα, όταν τελειώσει το µάζεµα. Η µεγάλη δυναµικότητα της εγκατάστασης δίνει τη δυνατότητα σε πολλούς αγρότες ταυτόχρονα να φέρνουν προϊόν, χωρίς ταλαιπωρία και γλιτώνοντας από το ρίσκο της αποθήκευσης, ενώ µετέπειτα το γεγονός ότι η παραγωγή πάει συγκεντρωµένα στο ελαιουργείο εντός λίγων ωρών, µας επιτρέπει να παράγουµε µε µικρότερο κόστος», εξηγεί ο κ. Μποτζάκης.
Η εγκατάσταση της εν λόγω εταιρείας δεν είναι η µοναδική, καθώς λειτουργούν έτερες σε Ηράκλειο, και Χανιά από άλλους εµπόρους.
Με ζήτηση στα ψηλά βοηθά η δημοπρασία τον ελαιοπαραγωγό
Την καλή πλευρά των δηµοπρασιών ελαιολάδου γνώρισαν τον τελευταίο χρόνο οι παραγωγοί του προϊόντος, από τη στιγµή που η ζήτηση ήταν δεδοµένη και η προσφορά µικρή για να καλύψει τις ανάγκες της αγοράς. Σε κάθε περίπτωση οι γνωστές δηµοπρασίες συνιστούν στιγµιαία αποτύπωση των τιµών που επικρατούν στην αγορά αλλά και µια εικόνα για το πώς θα κινηθούν στο µέλλον προσφέρουν οι δηµοπρασίες ελαιολάδου.
Υπό κανονικές συνθήκες αγοράς που δεν εµφανίζει σοβαρές διακυµάνσεις οι µαζικές πωλήσεις ελαιολάδου, που συνηθίζουν να κάνουν αρκετές συνεταιριστικές οργανώσεις, όπως ο Συνεταιρισµός Αγ. Αποστόλων, δρουν ευεργετικά από την άποψη ότι και «φεύγει» µια ικανή ποσότητα προϊόντος, αλλά και γνωστοποιείται στο ευρύ κοινό σε ποιες τιµές πωλήθηκε. Έτσι, οι αγρότες παίρνουν µια «γεύση» των τάσεων της αγοράς, ώστε να προγραµµατίσουν τη µετέπειτα πορεία τους, δηλαδή αν θα αποθηκεύσουν ή θα πουλήσουν αµέσως προϊόν.
«Οι δηµοπρασίες είναι καλό να γίνονται, αφού δίνουν τις τάσεις, παρέχοντας ουσιαστικά υπηρεσία στον αγρότη και στις οργανώσεις», λέει γνώστης του χώρου, αρκεί, όπως προσθέτει να γίνονται µε φειδώ. Κι αυτό γιατί, αν η χρονιά είναι κακή, για διάφορους λόγους που έχουν να κάνουν είτε µε τα υψηλά αποθέµατα είτε την παραγωγή ανταγωνιστικών αγορών, οι δηµοπρασίες µε χαµηλές τιµές, ενδεχοµένως να προξενήσουν κακό στον αγρότη, αν φτιάξουν κλίµα µείωσης των τιµών παραγωγού.
Στην κατεύθυνση των ορθών πρακτικών διάθεσης του ελαιολάδου εντάσσει τις δηµοπρασίες εξάλλου και ο ΣΕ∆ΗΚ, η διοίκηση του οποίου προσανατολίζεται να θεσπίσει διαγωνισµούς µε σκοπό την επιβράβευση φορέων που διαθέτουν προϊόν ορθά στην αγορά, κάνοντας πράξη έναν ελληνικό… Mario Solinas.
Από το περιοδικό el, μηνός Οκτωβρίου 2015 – agronews.gr