Πριν λίγες ημέρες δόθηκαν στη δημοσιότητα κάποια στοιχεία όπου έδειχναν την Κρήτη να έχει το δεύτερο χαμηλότερο ποσοστό ανεργίας (9,4%) σε όλη την Ελλάδα. Μπορεί η ανεργία να είναι σχετικά χαμηλά, όμως οι δουλειές από ότι φαίνεται δεν πληρώνουν καλά. Και στα Χανιά, μια πόλη που έχει πλούτο, τα παιδιά σε πολλά σχολεία δεν έχουν ούτε τα βασικά, δεν έχουν ούτε να φάνε.
Η καταγγελία έγινε μέσα από τον λογαριασμό της Μαρίνας Σαριδάκη και από εκεί διακινήθηκε παντού, ίσως γιατί το πρόβλημα δεν αφορά μόνο το 7ο Δημοτικό Σχολείο Χανίων αλλά πολλά ακόμα σχολεία όπου οι μαθητές σε μια εποχή αφθονίας και πλούτου, και μεγάλων τεχνολογικών επιτευγμάτων, σε μία χώρα της δύσης, δεν έχουν τα βασικά, τα πολύ βασικά, ούτε λεφτά για να αγοράσουν ένα σάντουιτς, τα οποία, όποτε μπορούν προσφέρουν οι δάσκαλοι μέσα από δωρεές που γίνονται.
Όλα αυτά στα Χανιά, στην πόλη του πρωθυπουργού της χώρας του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η κρίση παραμένει παρούσα στα μάτια των παιδιών.
Διαβάστε την καταγγελία:
Σχολεία δυο ταχυτήτων….. δάσκαλοι δύο ταχυτήτων…… παιδιά δύο ταχυτήτων……για την ακρίβεια…… παιδια ενός κατώτερου Θεού….
7ο Δημοτικό Σχολείο Χανίων………
Το μόνο σχολείο χωρίς λίστες για τους μαθητές του……
Να τις κάνουν τι?
Αφού το 80% των μαθητών του δεν θα μπορέσει να αγοράσει όσα γράφονται σε αυτές….
“Γειά σας…. είμαστε από τα Χαρίζω Ελπίδα….. θέλουμε τις λίστες σχολικών ειδών των παιδιών που αδυνατούν οι γονείς να τα αποκτήσουν”
“Δεν έχουμε λίστες κυρίες μου….ότι και να μας δώσετε θα είναι ευχής έργο…. άλλωστε δεν έχουμε τίποτα….”
Σήμερα λοιπόν εγώ και η Αφροδίτη Κλεινάκη Χαιρετάκη πήγαμε να παραδώσουμε όσα από τα σχολικά είδη μπορούσαμε να σκεφτούμε ότι θα ήταν χρήσιμα σε αυτό το σχολείο.
Πακέτα με τετράδια (από αυτά τα κοινά τα μπλέ….τα μάλλον απαξιωμενα πλέον από τα υπόλοιπα σχολεία) , μολύβια, γόμες, ξύστρες, κόλλες στικ, κόλλες υγρές, χαρτόνια, κασετίνες, τσάντες…..
Αρχίσαμε να ξεφορτωνουμε σε έναν διάδρομο χωρίς να έχουμε δει κάποιον υπεύθυνο…
"google ad"
Μπαίνω σε μια αίθουσα που είχε ανοιχτή την πόρτα και λέω το γνωστο ποίημα …
“γειά σας είμαστε από το Χαρίζω Ελπίδα και την δράση Κανένας Μαθητης χωρίς Σχολικά Είδη” ….σας φέραμε σχολικά είδη!”
“Σχολικά είδη????”
“Ναι, τετράδια μολύβια τσάντες μπλα μπλα μπλα και χαρτόνια κανσον…”
“Χαρτόνια Κανσον????” λένε οι δύο νηπιαγωγοί και βγαίνουν από την τάξη τους να επιβεβαιώσουν ότι είπαμε όντως Κανσον!!
Πόσο καιρό είχε άραγε αυτό το σχολείο να δει Κανσον?????
Πολύ προφανώς αφού ποσοστό άνω του 80% των μαθητών τους ζούν σε συνθήκες φτώχειας….
Αφού μας ευχαριστούν ξανά και ξανά…. φεύγουμε…
Η Αφροδίτη έπρεπε να επιστρέψει για να δώσει και μερικά ψαλιδακια που είχαμε ξεχάσει να βάλουμε μέσα στις σακούλες….
Φεύγοντας ρωτάει τον διευθυντή αν χρειάζονται κάτι άλλο….και τι απαντάει ο άνθρωπος?????
“Ξέρετε…τα παιδιά του σχολείου μας σιτίζονται από εμάς καθώς τα περισσότερα δεν έχουν τίποτα από το σπίτι…. καταφέρνουμε να τους φτιάχνουμε ένα σάντουιτς από δωρεές ….. αλλά αν μπορούσατε….λίγα φρούτα!!
Τι είπε ρε παιδιά???
Στα Χανιά….σε ένα έδαφος που και σκ@τ@ να φυτέψεις θα φυτρώσουν…..σε μια πόλη που στέλνει τόνους φρούτων στις χωματερές….σε μια πόλη που έχει πνιγεί στα 5αστερα ξενοδοχεία….. ένας διευθυντής ενός Δημοτικού Σχολείου εκλιπαρεί για λίγα φρούτα για να σιτησει τους 96 μαθητές του???
Στα Χανιά και μάλιστα στο κέντρο των Χανίων…. δίπλα στην Δημοτική Αγορά μας….. μέσα στον παλμό της εμπορικής κίνησης….96 μαθητές πεινάνε????
Μόνο ντροπή νιώθω….και θλίψη!!!!
Υ.γ. προς ενημέρωση όσων μας έδωσαν χρήματα για βιβλία….. κάποια από αυτά αύριο θα γίνουν ροδάκινα.
Να χέσω μια παιδεία που αφήνει τους μαθητές της να πεινάνε!!!
1.05 τα ροδάκινα έναντι 1.29 τα μήλα…..δεν έχω άλλη επιλογή
Το 53,1% των οικογενειών αντιμετώπιζε επισιτιστική ανασφάλεια
Η επισιτιστική ανασφάλεια στα ελληνικά σχολεία, με λιποθυμίες πεινασμένων μαθητών, εμφανίστηκε ως φαινόμενο που έπαιρνε ανησυχητικές διαστάσεις στην αρχή της κρίσης και των μνημονίων. Σήμερα, το πρόβλημα συνεχίζει να υφίσταται, βαίνοντας μάλιστα διογκούμενο.
Ο εκτιμώμενος αριθμός μαθητών οι οποίοι διαβιούν κάτω από το όριο της φτώχειας ανέρχεται σε 452.000, με βάση στοιχεία του 2014. Ο αριθμός αυτών που αντιμετωπίζει ιδιαίτερα υψηλή επισιτιστική ανασφάλεια ανέρχεται σε 222.000. Ένας στους έξι μαθητές αντιμετωπίζει προβλήματα σωματικής υγείας και ένας στους τέσσερις, προβλήματα συναισθηματικής υγείας.
Με βάση τα στοιχεία, τα οποία συνέλεξε το Ινστιτούτο μέσω ερωτηματολογίων το σχολικό έτος 2014-2015, η κοινωνικο-οικονομική κατάσταση των μαθητών και των οικογενειών τους, οι οποίοι συμμετείχαν στο πρόγραμμα «Διατροφή» ήταν η εξής:
Το 53,1% των οικογενειών αντιμετώπιζε επισιτιστική ανασφάλεια.
Το 21,0% των οικογενειών αντιμετώπιζε πείνα.
Στο 63,6% των οικογενειών τουλάχιστον ένας γονέας δεν είχε πηγή εισοδήματος.
Στο 15,1% των οικογενειών κανένας γονέας δεν είχε πηγή εισοδήματος.
Το 8,5% των μαθητών ήταν ανασφάλιστοι.
Το 7,0% δεν είχαν ηλεκτρικό ρεύμα περισσότερο από μία εβδομάδα.
Το 31,6% των μαθητών ήταν υπέρβαροι/παχύσαρκοι (καθώς η επισιτιστική ανασφάλεια ενισχύει τις πιο ανθυγιεινές διατροφικές επιλογές) και το 10,2% ήταν λιποβαρείς.
Το 55,2% των οικογενειών είχε εισόδημα κάτω από το όριο της φτώχειας.
Το 67,7% των οικογενειών είχε εισόδημα κάτω από το όριο των εύλογων δαπανών διαβίωσης.
Όπως σημείωσε η κ. Λινού, οι μειώσεις που έχουν σημειωθεί στο μέσο οικογενειακό εισόδημα ξεπερνούν το 33%, και σε συνδυασμό με τις περικοπές δαπανών στην υγεία (38%) και την παιδεία (35%) έχουν οδηγήσει το 36% του πληθυσμού σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, με δραματικές επιπτώσεις στη ζωή της οικογένειας και ιδίως των οικογενειών που διαβιούν σε περιοχές που έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση.
Τα παιδιά που πεινάνε κάνουν περισσότερες απουσίες από το σχολείο ή διακόπτουν τη φοίτηση, ενώ το ποσοστό των μαθητών που απουσιάζουν συχνά από το σχολείο για λόγους υγείας ανέρχεται στο 18% για τις επισιτιστικά ανασφαλείς οικογένειες έναντι 8% των παιδιών που προέρχονται από σιτιστικά ασφαλείς οικογένειες. Σύμφωνα με την κ. Λινού οι μαθητές επισιτιστικά ανασφαλών οικογενειών δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν στο σχολείο και να αποδώσουν στα μαθήματά τους, ενώ βιώνουν συναισθήματα φόβου, λύπης, θυμού και ανησυχίας για το μέλλον.