Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
Πολλά γράφτηκαν με αφορμή την επίθεση που δέχτηκε από δύο άτομα προχθές ο δημοσιογράφος του HANIA.news, Γιώργος Γεωργακάκης στην πλατεία της Αγοράς στα Χανιά (ο οποίος έχει εκφράσει θέσεις υπέρ της εκμίσθωσης των κτιρίων στο Λόφο Καστέλι σε ξενοδοχειακό όμιλο από το Πολυτεχνείο Κρήτης) και κατά τη διάρκεια σχετικού, πολύ μαζικού συλλαλητηρίου από φορείς της πόλης που εκφράζουν την αντίθεσή τους.
Κοινό χαρακτηριστικό αυτής της αντίθεσης (που το συναντάμε από τον αποδέκτη της επίθεσης μέχρι διάφορα τοπικά ΜΜΕ και διάφορους φορείς με τον Πρύτανη του Πολυτεχνείου Κρήτης να ξεχωρίζει ανάμεσα τους) δεν είναι απλά η έκφραση της (σωστής) διαφωνίας απέναντι στην συγκεκριμένη επίθεση αλλά και η στοχοποίηση του κινήματος υπέρ των ελεύθερων χώρων και της υπεράσπισης της κατάληψης Rosa Nera ως μειοψηφικού ενώ δεν λείπουν οι αναφορές για μια πόλη, τα Χανιά, και τους πολίτες της που φοβούνται να εκφραστούν – υπονοώντας ότι το συγκεκριμένο, δήθεν, μειοψηφικό κίνημα ασκεί τρομοκρατία στην πόλη των Χανίων κι ότι επιδίδεται συνολικά σε αντιδημοκρατικές δράσεις.
Φυσικά, αυτοί οι φορείς άρα και τα συμφέροντα που υπηρετούν, μαζί και οι δημοσιογράφοι τους (υπάρχουν και οι εξαιρέσεις) που τόσο συχνά επικαλούνται τον Βολταίρο και τόσο εύκολα χρησιμοποιούν την λέξη “φασισμός” και τα παράγωγα της για όλα τα λάθος θέματα, σπάνια έως πότε δεν έχουν αναφερθεί στην πραγματική και τη μόνη αληθινή τρομοκρατία που βιώνουν οι πολίτες των Χανίων που έχει να κάνει με την εργασιακή ανασφάλεια, την ανεργία, ούτε έχουν ασχοληθεί με τη δημιουργία μιας πόλης-ξενοδοχείου μόνο για λίγους κι όσους έχουν οικονομική επιφάνεια ή με την ύπαρξη μιας ναζιστικής συμμορίας που μέχρι πρόσφατα επιτίθονταν σε Έλληνες και μετανάστες εργάτες καθώς και για άλλα πολλά. (Να πούμε βέβαια σε αυτό το σημείο ότι εδώ υπάρχει μια αναγκαία γενίκευση καθώς δεν μπορούν να παρουσιαστούν αναλυτικά όλα τα σχετικά παραδείγματα – ούτε ισχύουν όλα για όλους, π.χ. δεν έχουν μείνει όλοι αμέτοχοι στο ζήτημα της Χρυσής Αυγής, ο ίδιος ο Γιώργος Γεωργακάκης έχει γράψει σχετικό κείμενο όπου εκφράζει την εναντίωση του στα ρατσιστικά φαινόμενα).
Εδώ είναι που το σύνθημα περί “πουλημένων” δημοσιογράφων παίρνει σάρκα και οστά, από μια ορισμένη πλευρά του κοινού. Προφανώς αυτή είναι μια λανθασμένη, αν όχι επικίνδυνη αντίληψη, όταν μάλιστα γενικεύεται για έναν ολόκληρο επαγγελματικό κλάδο, έχει όμως και πραγματική βάση. Είναι εδώ λοιπόν που πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η κριτική και η αντίθεση στην διαφορετική άποψη, ιδέα κι αντίληψη του, θεωρητικά ή και στην πραγματικότητα, “πουλημένου” δημοσιογράφου ή απλά ενός δημοσιογράφου που κάνει τη δουλειά του (που πληρώνεται, πολλές φορές ελάχιστα, και δεν κάνει τίποτα άλλο πέρα από αυτή) δεν σημαίνει ότι πρέπει να ασκείται με όρους βίας, σωματικής και ψυχολογικής, και μάλιστα μέσω μιας βίας που δεν εκπροσωπεί κανέναν παρά μόνο τον εαυτό της – δηλαδή, πόσο πιο απλά να το πει κάνεις, είναι μια πράξη που συνιστά λογοκρισία.
Θυμίζει κι αναπαράγει άλλες ιδέες κι αντιλήψεις που το εργατικό, φοιτητικό και κοινωνικό κίνημα στα Χανιά και παντού, έχουν αφενός καταδικάσει κι αφετέρου αντιπαλεύουν καθημερινά στους χώρους εργασίας, στις σχολές και στις γειτονιές • εκεί που δίνεται η μάχη για την προστασία της δημοκρατίας, του ελεύθερου λόγου, των λαϊκών αναγκών και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Όχι, η αστυνόμευση ανθρώπων, και μάλιστα δημοσιογράφων που τολμηρά εκφράζουν μια άποψη που όχι απλά δεν μας εκφράζει αλλά και που υπερασπίζεται αλλότρια (κι επικίνδυνα) συμφέροντα από τα δικά μας, δεν είναι η λύση. Είναι μέρος του προβλήματος.
Μόνο η κριτική ή αν θέλετε ένας πόλεμος θέσεων μπορεί να εκφράσει την όποια αντίθεση, η οποία φυσικά δεν θα μπορεί να απαγορεύσει στον τάδε δημοσιογράφο να καταγράψει τα δεδομένα την στιγμή που εξελίσσεται μια διαδικασία – από εκεί και πέρα επαφίεται στο κοινωνικό και επαγγελματικό ήθος του εκάστοτε δημοσιογράφου εάν παρουσιάσει την είδηση όπως είναι ή αν παραπλανήσει τον αναγνώστη.
Όμως στα κοινωνικά ζητήματα (κυρίως σε αυτά) είναι που μια μαζική κινητοποίηση (κι όχι η ατομική βία, που αποτελεί προβοκάτσια εναντίον του κινήματος ακόμα κι όταν δεν αντιλαμβάνεται την πράξη της ως τέτοια) που μπορεί να αναδείξει στο κοινό που θέλει να ενημερωθεί ότι δεν ισχύουν όσα της καταλογίζουν οι δημοσιογράφοι της αντίπαλης πλευράς, οι ιδέες και τα σχέδια που υποστηρίζουν. Έτσι η ίδια η κοινωνία θα αντιληφθεί, με σχετικά ασφαλή τρόπο, το πολιτικό και κοινωνικό διακύβευμα μιας δράσης ή μιας δημόσιας αντιπαράθεσης. Αυτή μάλιστα η λογική προστατεύει από τις οποίες συκοφαντίες (γιατί συκοφαντία αποτελεί η στοχοποίηση του κοινωνικού κινήματος στην πόλη μας ως πηγή όλων των δεινών) που είναι πιθανό να δουν ή και όχι το φως της δημοσιότητας από τα όργανα της, κατά περίπτωση, “αντικειμενικής” δημοσιογραφίας.
Όλα τα παραπάνω όμως δεν είναι παρά εκφράσεις ενός ευρύτερου κοινωνικού (και ναι, ταξικού) πολέμου ανάμεσα στις δυνάμεις της εργασίας και της κοινωνικής προόδου με τις δυνάμεις της συντήρησης και του οικονομικού κανιβαλισμού, που όλο και θα διευρύνεται. Το μαζικό συλλαλητήριο υπέρ της υπεράσπισης του δημοσίου χαρακτήρα των κοινωνικών χώρων και της δημόσιας εκπαίδευσης, οι εργαζόμενοι και οι φοιτητές της πολύπαθης πολιτείας μας, έδωσε μια πρώτη απάντηση ενάντια στις λογικές που το θέλουν… μειοψηφικό. Ο αγώνας για μια άλλη, διαφορετική καθημερινότητα των πολιτών συνεχίζεται.