Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος, ερευνητής, αναλυτής AEJ/IFJ
Είμαστε δύο κόσμοι. Στη χώρα μας και στον πλανήτη ζουν δυο ειδών άνθρωποι. Οι λίγοι που ευνοούνται από το υπάρχον πολιτικο-οικονομικό σύστημα και οι πολλοί που εξαθλιώνονται είτε ηθικά είτε σωματικά από αυτό.
Σήμερα σαν βγήκα στους δρόμους της πόλης, είδα ότι ήταν όλα τα ίδια. Κανείς απ’ όσους γνωρίζω δεν ένιωθε πιο ασφαλής μετά τη σύλληψη του τρομοκράτη… «Παντελή» κανείς δεν βρήκε εργασία, κανείς δεν χαμογελούσε, κανείς δεν ήταν ήρεμος πως θα σταματήσουν να τον απειλούν από τις εισπρακτικές, από τις τράπεζες, από την Εφορία.
Στη χώρα η ύπαρξη «τρομοκρατών» ξεκινάει από την εποχή της τουρκοκρατίας και φτάνει στο απόγειό της με τους «τρομοκράτες» μαχητές του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, κάθε εποχή είναι φυσικά πολύ διαφορετική. Είναι ένα εντελώς διαφορετικό οικονομικό και πολιτικό πρίσμα κάτω από το οποίο είμαστε αναγκασμένοι να βλέπουμε τα πράγματα. Αν υπήρχε για παράδειγμα τηλεόραση και ΜΜΕ το 1942 οι «τρομοκράτες» που πήραν τα βουνά θα ήταν εχθροί για την διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης που έτσι κι αλλιώς δεν υπήρξε ποτέ.
…και τότε οι άνθρωποι κοίταζαν τα γουρούνια και τα γουρούνια τους ανθρώπους και κανένας δεν ήξερε ποιοι ήταν οι άνθρωποι και ποια τα γουρούνια…
ΤΖΩΡΤΖ ΟΡΓΟΥΕΛ – Η ΦΑΡΜΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ
Η λέξη «τρομοκράτης» λοιπόν έχει αξία να αναγνωρισθεί κάτω από το πρίσμα που εννοεί ο κάθε άνθρωπος την έννοια της τρομοκρατίας καθώς και ποιον αξιακό κώδικα πρεσβεύει και τι συμφέροντα εξυπηρετεί. Θα έχει πολύ ενδιαφέρον για παράδειγμα μια μη «στημένη» δημοσκόπηση για το ποιους θεωρεί ο λαός τρομοκράτες. Τα αποτελέσματα πιστεύω θα ήταν συντριπτικά.
Η σημερινή ελληνική κοινωνία είναι καταδικασμένη σε θάνατο. Ο «τρομοκράτης» Παντελής χαρακτηρίστηκε δολοφόνος από τα ΜΜΕ. Αλήθεια για να είναι κάποιος δολοφόνος θα πρέπει να έχει σκοτώσει τουλάχιστον έναν άνθρωπο.
Αν για παράδειγμα μια πολιτική έχει αφανίσει ανθρώπους λόγω απόγνωσης, φτώχειας και εξαθλίωσης, οι ηθικοί αυτουργοί και νομοθέτες αυτής της πολιτικής είναι δολοφόνοι ή όχι;
Στο παραπάνω ερώτημα, πρέπει να προστεθεί και το διαρκές ερώτημα της νομιμοποιημένης κρατικής βίας. Ζούμε σε ένα σύστημα που βασίζεται στη βία. Από την στιγμή που γεννιόμαστε ζούμε σε καθεστώς βίας. Τη θρησκευτική βία, την οικογενειακή βία, τη βία της αξιολόγησης στο σχολείο, την βία της αποδοχής από την εκάστοτε κοινωνία, την οικονομική βία. Αν κάτι μπορεί να χαρακτηρίσει τις κοινωνίες του καπιταλισμού με μια λέξη είναι σίγουρα η βία.