Σας παραθέτουμε τα σημαντικότερα κομμάτια του κειμένου της πολιτικής ταυτότητας του Ρουβίκωνα, όπως αυτό αναρτήθηκε στο Indymedia.
«Ποιοι είµαστε πολιτικά και τι θέλουµε»
Ο Ρουβίκωνας είναι ένας πολιτικός, μαχόμενος αναρχικός σχηματισμός που η φυσική θέση του είναι στην αιχμή, στην πρώτη γραμμή των μετώπων του κοινωνικού πολέμου και σκοπός του, η ανατροπή της σημερινής τάξης πραγμάτων. Επιδιώκουμε την καταστροφή του κράτους και την αντικατάστασή του ως διαχειριστή των κοινών, από μια ομοσπονδία αυτοδιευθυνόμενων κοινοτήτων βάσης.
«Τα µέσα του αγώνα µας»
Από όλα τα ιδεολογικά ρεύματα ο αναρχισμός είναι το μόνο που δίνει τέτοια σημασία, και βάζει τόσους περιορισμούς στο τι μέσα μπορεί να χρησιμοποιήσει. Και είναι λογικό, αφού είναι επίσης το μόνο που όχι μόνο θέλει μια τεράστια ανατροπή “των πάντων” και την αναδιοργάνωση τους σε εντελώς νέα βάση, αλλά θέλει να το κάνει μια και καλή.
Η άρνησή μας να χρησιμοποιήσουμε μέσα που με μια επιφανειακή ανάγνωση θα μας έδιναν μεγαλύτερες δυνατότητες και αποτελεσματικότητα φαίνεται αφελής. Πολλοί μας ρωτούν για παράδειγμα: γιατί δεν φτιάχνετε κόμμα, γιατί δεν κατεβαίνετε στις εκλογές; Γιατί αφήνετε ανεκμετάλλευτες τις θεσμικές δυνατότητες και τα μέσα που προσφέρει η αστική δημοκρατία;
Το δικό μας κριτήριο, ως Ρουβίκωνας είναι πάντα ορθολογικό και εξετάζει την κάθε περίπτωση χωριστά. Έξω από τα θεμελιώδη μέσα του συστήματος, αυτά που η άρνησή τους είναι στοιχείο ταυτότητας για τους αναρχικούς, κάθε τι άλλο ζυγίζεται, εξετάζεται και στο τέλος αποφασίζουμε τη σχέση μας με αυτό. Κι όταν τα δεδομένα αλλάξουν, όταν δούμε αποτέλεσμα θετικό ή αρνητικό, τότε, με μια νέα ανάλυση αλλάζουμε και τις επιλογές μας.
Έχουμε οδηγό την παρακαταθήκη του αναρχικού κινήματος, του συνόλου των τάσεών του. Είναι αυτονόητο ότι πάντα πρέπει να εξετάζει κανείς πως λειτούργησαν οι επιλογές στο συγκεκριμένο περιβάλλον τους. εξίσου σημαντικό είναι και να δούμε το εύρος και την πολυμορφία όλων των επιλογών, όσο και τον διαρκή πειραματισμό και την αδάμαστη τόλμη των αναρχικών στην ιστορία. Αυτή την πολιτική κληρονομιά, αυτό τον τρόπο σκέψης πάνω από όλα αντιλαμβανόμαστε σαν την απάντηση του αναρχισμού στο ζήτημα των μέσων. Στο δικό της πνεύμα προσπαθούμε να λειτουργούμε.
Πάντα πρωτοπόροι οι αναρχικοί, χτίζοντας την αναρχία την ώρα και δια μέσω του αγώνα, έβρισκαν διεξόδους. Άλλες περιόδους με τις βόμβες, άλλες περιόδους διαδίδοντας το μήνυμα από χωριό σε χωριό, πότε αναλύοντας την πραγματικότητα και πότε συσπειρώνοντας κοινωνικές δυνάμεις, πότε όλα αυτά μαζί με μαχητικότητα και αφοσίωση
«Σε ποιούς απευθυνόμαστε»
Απευθυνόμαστε στους «από τα κάτω», στην «βάση της κοινωνικής πυραμίδας», στον «λαό», τους «φτωχούς», τον «κόσμο της εργασίας»… Ορισμοί που δίνουν μεν κατεύθυνση αλλά περισσότερο ξεκαθαρίζουν σε ποιούς δεν απευθυνόμαστε παρά σε ποιούς το κάνουμε. Αυτό είναι πρόβλημα.
Έχουν χυθεί τόνοι μελάνι γιαυτό το άγιο δισκοπότηρο των επαναστατικών αντιλήψεων. Δεν φέρνουμε κάτι καινούριο αλλά θα επιμείνουμε στην προσπάθεια να περιγράψουμε με πρακτικούς όρους το “υποκείμενο”.
«Προπαγάνδα της δράσης»
"google ad"
Η προπαγάνδα της δράσης χρειάζεται διαύλους απεύθυνσης. Ως προς αυτούς αναζητούμε και εκμεταλλευόμαστε όσα μέσα κρίνουμε ότι μας εξασφαλίζουν και το μεγαλύτερο δυνατό ακροατήριο και τη βεβαιότητα ότι ο λόγος μας δεν αλλοιώνεται. Ότι η παρουσία μας δεν κινδυνεύει με αφομοίωση.
Τα νέα μέσα είναι μια από τις διεξόδους μας.
Η τεράστια πρόοδος της τεχνολογίας όσο κι αν υπόκεινται στο πολιτισμικό πλαίσιο ενός κόσμου εκμετάλλευσης και εξουσίας δεν παύει να είναι απόδειξη των απεριόριστων δημιουργικών δυνάμεων του κόσμου της εργασίας και ένα ακόμα μέτωπο του κοινωνικού πολέμου. Σε αυτό το μέτωπο ο Ρουβίκωνας είναι παρών.
«Στον αναρχικό χώρο»
Ο Ρουβίκωνας είναι μέρος του πιο μαχητικού, επιθετικού και αδιάλλακτου πολιτικού ρεύματος την εποχή του καπιταλισμού. Στο ρεύμα αυτό σήμερα περισσότερο από ποτέ, υπάρχει η ελπίδα για μια νέα κοινωνική συνθήκη ισότητας, ελευθερίας και ευημερίας όλων.
Στο σήμερα λοιπόν ο Ρουβίκωνας είναι ζωτικό μέρος του Ελληνικού αναρχικού χώρου όπως αυτός έχει διαμορφωθεί από την πτώση της χούντας. Στους δικούς του αγώνες γεννηθήκαμε, τα δικά του λάθη μοιραζόμαστε, εκεί ζήσαμε μεγάλες και μικρές στιγμές. Και μέσα του συνεχίζουμε να υπάρχουμε περήφανοι ως μέρος όχι μιας μικρής φλόγας που επέζησε στους χρόνους της καπιταλιστικής επέλασης αλλά ενός πυρσού που κατάφερε να ανάψει πυρκαγιές. Αλλά και εκεί δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε την ήττα. Δεν έχουμε καταφέρει επί 40 χρόνια να ανέβουμε καν το σκαλί που θα μας έκανε από μια ισχυρή αιρετική φωνή ένα κίνημα ικανό να δει την πιθανότητα οι καταπιεσμένοι να λυγίσουν το σύστημα.
«Αναρχικοί, ανταγωνιστικό κίνηµα και αριστερά»
Το αναρχικό κίνημα δεν είναι πια μια πολιτική “υποκουλτούρα” λίγων εκατοντάδων νεαρών όπως στα 70ς. Αποτελείται από χιλιάδες αγωνιστές/τριες σε όλη τη χώρα, έχει λόγο και παρέμβαση στο σύνολο των ζητημάτων, αγκαλιάζει κοινωνικές ομάδες, παράγει πολιτική και γεγονότα με ασταμάτητους ρυθμούς. Έχει ριζώσει στο πεζοδρόμιο και κάποιες φορές, όπως τον Δεκέμβρη του 2008, γεμίζει σελίδες της ιστορίας. Αντίστροφη η πορεία της αριστεράς, (με εξαίρεση το ΚΚΕ που διατηρεί τον όγκο του σε κενό αέρα) με την απομαζικοποίηση, την συνολική στροφή προς τα δεξιά και, ειδικά για την επαναστατική αριστερά μέχρι πρόσφατα, την απώλεια μαχητικότητας καιτον ολοκληρωτικό εγκλωβισμό της στη αστική νομιμότητα. Ειδικά στην Ελλάδα δεν είναι πλέον η αναρχία αυτή που στο όνομα της επαναστατικής προοπτικής κοιτάει την αριστερά από μειονεκτική θέση. Η “ισορροπία δυνάμεων” έχει αλλάξει.
«Ο ιµπεριαλισµός για εµάς σήµερα»
Για εμάς η ανάδειξη των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, η πολεμική ενάντια στα κέντρα του είναι απαραίτητες αλλά όχι ικανές συνθήκες ενός αναρχικού αντιιμπεριαλιστικού σχεδιασμού. Ακόμα κι αν δεν ήταν φενάκη, η προοπτική μιας “ανεξάρτητης και αυτάρκους” Ελλάδας περίκλειστης με συρματοπλέγματα και πολυβολεία, δεν έχει να κάνει με τις δικές μας ελπίδες, είτε έχει καπιταλισμό είτε σοσιαλισμό, ως σύστημα αυτή η Ελλάδα. Ο δικός μας δρόμος περνάει από το χτίσιμο ενός ισχυρού διεθνιστικού δικτύου. Περνάει από την οικοδόμηση ζωντανών και λειτουργικών σχέσεων με αγωνιζόμενους και τις οργανώσεις τους πρώτα από όλα στα γειτονικά κράτη, εκεί που υφίστανται οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι να εμφανιστεί το τέρας του πολέμου. Αλλά αναζητούμε σχέσεις και με αγωνιζόμενους και τις οργανώσεις τους στα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Με αγωνιστές από Τουρκία, από βαλκανικές χώρες, από την Ευρώπη, από όλο τον κόσμο η αναγκαιότητα ενός διεθνούς αντίβαρου στην παγκόσμια κυριαρχία είναι μπροστά μας. Αυτή είναι για εμάς η ολοκλήρωση μιας αναρχικής αντιιμπεριαλιστικής στρατηγικής.