Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για αύξηση των φορολογικών εσόδων (και ΟΧΙ των φόρων) στο μέσο όρο της ΕΕ , την οποία και εκφώνησε στη χτεσινή εκδήλωση του TVXS ο Γιώργος Σταθάκης, δεν είναι καινούρια. Πρόκειται για βασικό άξονα του φορολογικού συστήματος που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ , το οποίο χαρακτηρίζεται από τη δίκαιη κατανομή των βαρών και την αποτελεσματικότητα στην είσπραξη των φορολογικών εσόδων και κινείται στον αντίποδα της φορολογικής ασυλίας των πλουσίων, της φοροδιαφυγής, καθώς και της επιβάρυνσης των μεσαίων και ασθενέστερων στρωμάτων που επιβάλλει η μνημονιακή κυβέρνηση.
Τη στιγμή που η κυβέρνηση αφήνει στα συρτάρια της διάφορες φορολογικές υποθέσεις που εκκρεμούν και ζημιώνει το δημόσιο συμφέρον στερώντας από φορολογικά έσοδα εκατομμυρίων ευρώ, ενώ χαρατσώνει τους φτωχούς και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, είναι τουλάχιστον προκλητικό να εγκαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θέλει να αυξήσει τους φόρους.
Θα περιμέναμε από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, αλλά και από τα ΜΜΕ που εργολαβικά έχουν αναλάβει άτυπα χρέη αναπληρωτών κυβερνητικών εκπροσώπων, να αντιπαρατεθούν για μια φορά `επί της ουσίας με τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και να τιθασεύουν τόσο τη «φαντασία» τους, όσο και την προπαγανδιστική τους διάθεση.
Ακολουθεί το πλήρες απόσπασμα της ομιλίας Σταθάκη:
“Η Ελλάδα υποφέρει 20 χρόνια από λίγους φόρους και αυτή είναι η βασική αιτία του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας. Διότι όπως και αν το ψάξετε από το 95, που υπάρχουν συγκρίσιμα στοιχεία, δαπανούσε κάθε χρόνο 43 – 44% του ΑΕΠ, αυτές ήταν οι δημόσιες δαπάνες. Αυτό το μέγεθος βρίσκεται λίγο πιο κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Άρα η χώρα δεν είχε ούτε πολύ μεγάλο κράτος σε σχέση με την Ευρώπη, αλλά λίγο μικρότερο, και η σύνθεση επίσης των δαπανών όσο και να το μελετήσει κανείς στην Ελλάδα, θα δει ότι ήταν κοντά στην ευρωπαϊκή σύνθεση μιας και αυτά είναι λίγο έως πολύ τα δεδομένα των χωρών της ΕΕ, δηλαδή χρειάζονται 19% για τη δημόσια διοίκηση, σχεδόν 10 % για συντάξεις, σχεδόν 10 % για υγεία και άλλο ένα 10% για εκπαίδευση και άμυνα. Άρα πανομοιότυπα είναι όλα. Εν τούτοις τα έσοδα του προϋπολογισμού, τα δημόσια έσοδα μαζί με τις ασφαλιστικές εισφορές για σχεδόν 20 χρόνια ήταν μόλις 38,5% κατά μέσο όρο. Άρα σε μια οικονομία η οποία θέλει να κρατήσει τα ευρωπαϊκά της χαρακτηριστικά, όσον αφορά τη δομή των κοινωνικών δαπανών και του κράτους, δεν τίθεται θέμα να μειώσεις το 43%, και να το κάνεις 42 ή 41%. Από εκεί και πέρα η συζήτηση δεν έχει και πολύ νόημα, αντίθετα η χώρα οφείλει να αυξήσει τα φορολογικά της έσοδα στο 42 – 43% του ΑΕΠ όπως και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Και για να γίνω ποιο συγκεκριμένος ακόμα επειδή και τα φορολογικά έσοδα είναι πανομοιότυπα στην Ευρώπη, είναι 40% έμμεσοι φόροι, 40% φόροι και ασφαλιστικές εισφορές από τον κόσμο της εργασίας και 20% είναι φορολόγηση φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων. Όπως και αν το ψάξετε τα τελευταία 20 χρόνια η τρύπα είναι προσδιορισμένη. Είναι η τρύπα της φορολογίας φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων, η οποία είναι 6% του ΑΕΠ κάθε χρόνο σε σχέση με τη Γερμανία, με τη Γαλλία, με την Ιταλία, με την Ισπανία. Η Ελλάδα έχει μια μόνιμη τρύπα στη φορολόγηση των φυσικών προσώπων και των επιχειρήσεων, θα τολμούσα να πω πιο πολύ των φυσικών προσώπων παρά των επιχειρήσεων. Άρα η ιδέα για λιγότερους φόρους είναι παραπλανητική, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα παρά μόνο αν θέλει κάποιος να αφομοιώσει πολύ το σκέλος των δαπανών, στην οποία περίπτωση η Ελλάδα μεταφέρεται όπως κάνει εν μέρει το μνημόνιο που επιδιώκει ένα κράτος του 37-38% δημόσιες δαπάνες, το οποίο όμως προσεγγίζει επίπεδα των βαλκανικών χωρών κάτι που ελπίζω να μην το επιθυμεί κανείς.»