Του Βαγγέλη Πάλλα *
«…Όταν ένας λαός δεν κρατά την τύχη στα χέρια του, γίνεται έρμαιο στα θηρία…»
Μια χρεοκοπημένη χώρα, μια απαθέστατη κοινωνία, μια οικονομική ολιγαρχία, χρεοκοπημένα ΜΜΕ και μια μάζα ανθρώπων που προσπαθεί να κρύψει την απάθεια και την δειλία που τους χαρακτηρίζει, καθισμένοι στον καναπέ τους, απολαμβάνουν τις ειδήσεις και τα ευτελή σώου που τους τροφοδοτούν τα αστικά ΜΜΕ (Σκάι , Αντ1, Αlpha και ότι άλλο χαμηλού επιπέδου ηλεκτρονικό μέσο).
Τα αστικά κόμματα που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία είναι ακόμη παρόντα. Οι δημοσιογράφοι που δεν πήρανε χαμπάρι τη χρεοκοπία της χώρας, αντίθετα προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι όλα αυτά που συνέβησαν ήταν για το καλό μας, είναι ακόμα στις θέσεις τους. Οι οικονομικές ελίτ, εργολάβοι, ιδιοκτήτες χρεοκοπημένων ΜΜΕ συνεχίζουν να απολαμβάνουν εξοργιστικά προνόμια. Και οι πολίτες που έβλεπαν να παίρνουν από μπροστά τους όλα αυτά, και δεν έκαναν τίποτα για να αλλάξουν τα πράγματα… είναι ακόμη στον καναπέ τους.
Το περίφημο σλόγκαν των αστών πολιτικών «καταδικάζουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται» είναι πάλι στην επικαιρότητα. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, αναλυτές, προσωπικότητες του πνεύματος, απαιτούν από τους πολίτες που τους εμπιστεύονται να καταδικάζουν τη βία 6 φορές τη μέρα. Γιατί; Με βία ελευθερώθηκε η Ελλάδα από τους Τούρκους το 1821 μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς, όχι με θεωρητικές πολιτικές προτάσεις. Με βία αντιστάθηκαν οι Έλληνες απέναντι στους ναζί την περίοδο της γερμανικής κατοχής. Όχι με τα επιχειρήματα των Πρετεντέρη, Αυτιά, Κώνστα και κάποιων άλλων προσκυνημένων. Με βία έγινε η επανάσταση στην Κούβα, όχι με ντιμπέιτ ανάμεσα στον Κάστρο και τον Μπατίστα. Με βία η Αμερική ανάγκασε την Ιαπωνία να παραδοθεί και να λήξει ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος, όχι με ανταλλαγές απόψεων.
Όποιος πιστεύει πως ασκείται ανεξάρτητη δημοσιογραφία στην Ελλάδα πλανάται πλάνην οικτρά. Το πραγματικό ρεπορτάζ έχει χαθεί κάπου ανάμεσα στην δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, το χαφιεδισμό, τις αργομισθίες, τις μίζες και την εξυπηρέτηση των αφεντικών τους. Πόσοι από τους παραπάνω δημοσιογράφους στα μνημονικά χρόνια, ακόμη και τώρα υπερασπίστηκαν τα δίκαια αιτήματα των καταπιεσμένων οικονομικά πολιτών:
Υπάρχει ελπίδα;
Εάν θέλουμε να χτίσουμε μέσα από τα ερείπια ένα κράτος δικαίου, είναι προφανές ότι οφείλουμε να είμαστε αμείλικτοι με όποιους με νοοτροπία ιδιόκτητου, κυριάρχησαν επί 40 χρόνια, ερήμωσαν, γκρέμισαν και υποδούλωσαν εικονικά ένα ολόκληρο λαό, και όχι να είμαστε αμείλικτοι απέναντι στην καθαρίστρια από τον Βόλο, πού έκανες τι; Προσπάθησε να επιβιώσει. Υπάρχει ελπίδα;
Για να προχωρήσουμε παρακάτω, με βία και μάλιστα μαζική και τυφλή κατάφεραν τα 2 αστικά πολιτικά κόμματα να περάσουν τα μνημόνια. Είναι αστείο να μιλάνε οι μνημονιακές κυβερνήσεις που χρησιμοποίησαν τη βία καθημερινά για μια γενικευμένη καταδίκη της βίας από όπου και αν προέρχεται. Και πάντα με αγαστή συμπόρευση των αστικών συστημικών ΜΜΕ. Υπάρχει ελπίδα;
Για αυτό εάν θέλουμε η κάθαρση να γίνει πραγματικότητα πρέπει να ξεκινήσει από τον ίδιο τον «καίσαρα» από την τραπεζική, επιχειρηματική, πολιτική και ιερατική ελίτ, την οποία τα μίντια παπαγαλάκια αφήνουν στο απυρόβλητο.
Ο δημοσιογράφος έχει καθήκον να καταγράφει τις ληστείες που διαπράττει ένας πακιστανός, τη μίζα που λαμβάνει ένας εφοριακός, την απόδειξη που δεν κόβει ένας υδραυλικός. Είναι απαράδεκτο όμως ταυτόχρονα να σιωπά προκλητικά για τα εγκλήματα του «λευκού κολάρου», τα οποία είναι απείρως πιο επιβαρυντικά για τις ζωές μας.
Έχεις επομένως κάθε δικαίωμα να τα βάζεις με το ελάφι που αμάρτησε, αρκεί να δείχνεις τα δόντια σου πριν από όλους και στο λιοντάρι που βρυχάται ανενόχλητο. Υπάρχει ελπίδα; Δεν νομίζω.
Τολμά, όμως κανένας διαπλεκόμενος δημοσιογράφος των αστικών ΜΜΕ, να καταδικάσει τη μαζική φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό επί 40 χρόνια; Αντιθέτως επιτίθενται σε εκείνους τους πολίτες που ζητούν το αυτονόητο από την πολιτεία, την κοινωνική δικαιοσύνη και όχι την επιβίωση ενός σάπιου πολιτικού συστήματος. Ο καπιταλισμός και το κεφάλαιο δεν κάνει χάρη στον λαό όταν του προσφέρει εξαήμερη ανασφάλιστη εργασία για 300 ευρώ. Αντίθετα ο λαός τους κάνει τη χάρη όταν ψηφίζει πολιτικούς που νομοθετούν προς όφελος των λίγων.
Υπάρχει ελπίδα; Αναζητήστε την.
"google ad"
Το να «χυτπάς» κάποιον πολιτικό σου αντίπαλο για τις πολιτικές του πεποιθήσεις μέσα από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ που ελέγχεις, είναι θεμιτό το να επιτίθεσαι, όμως για τις θρησκευτικές και ενδυματολογικές του προτιμήσεις, είναι τουλάχιστον άνανδρο.
Που να καταλάβουν οι διαπλεκόμενοι δημοσιογράφοι, γιατί είναι απαάνθρωπο να δουλεύει κανείς μέχρι τα 67 του χρόνια. Πού να καταλάβουν όταν οι αμοιβές τους ξεπερνούν κατά πολύ τις αμοιβές ενός δασκάλου ή ενός καθηγητή.
Απλά τους κυριεύει η έκφραση έπαρσης των υποτακτικών της εξουσίας.
Εάν υπάρχει ελπίδα, τότε θα είμαστε όλοι υπηρέτες της.
* Ο δημοσιογράφος Βαγγέλης Πάλλας γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Έμαθε να διαβάζει, να γράφει, να σκέφτεται, να μιλά, να αντιδρά και με αυτά τα όπλα να πορεύεται στη ζωή. Είναι δημοσιογράφος μέλος των A.E.J. και I.F.J.. Ασχολείται κυρίως με κοινωνικά και πολιτικά θέματα, παρακολουθεί τις διεθνείς εξελίξεις και συγκεντρώνει ειδήσεις για ιστορικά θέματα – μνήμης, μειονότητες, ανθρώπινα δικαιώματα, περιβάλλον, ιατρικά θέματα. Είναι μέλος του ΑΚΕΛ Ελλάδος. Email: pallas.eu@gmail.com