Γράφει ο Δημήτρης Κ. Τυραϊδής*
Το είδαμε ότι πέρασε με πολύ μεγάλη ταχύτητα το θορυβώδες σιδερένιο φτερωτό θηρίο πάνω από την ήδη ερειπωμένη πολιτεία κάπου στη Μέση Ανατολή, αφήνοντας πίσω του κι άλλα ερείπια, γιομάτα νεκρούς ανθρώπους κάθε ηλικίας, απελπισμένους, πεινασμένους και ρακένδυτους. Πολλούς δε απ’ αυτούς άφησε σκεπασμένους κάτω από τα χαλάσματα των κτηρίων χιλιοτραυματισμένους και πολλούς ακρωτηριασμένους.
Εκεί τον βρήκαν και τον μικρό Μοχάμεντ τα σωστικά συνεργεία, γιομάτο με αιμορραγούσες πληγές το αδύναμο κορμάκι του, όταν τον ανέσυραν από τα χαλάσματα του σπιτιού του. Όμως, κι ας ήταν γιομάτος αίματα δεν έκλαιγε. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι αυτό που του συνέβη το περίμενε ότι θα του συνέβαινε κάποια στιγμή. Φαίνεται ότι είχε συνηθίσει σε τέτοιου είδους εικόνες το άμοιρο εκείνο παιδί και δεν τον τρόμαζε πια τίποτα. Κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι το ότι δεν ρώτησε κανέναν που είναι οι γονείς και τ’ αδέλφια του γιατί ήξερε μάλλον ότι δεν θα γλύτωσε κανένας απ’ αυτούς. Εικόνες που καθημερινά τις βλέπουμε στις οθόνες της τηλεοράσεως. Εικόνες γιομάτες φρίκη, πόνο, ανατριχιαστικές και απάνθρωπες που και μας τους έξω από το χώρο του πολέμου τις έχουμε συνηθίσει θα έλεγα και δεν μας προκαλούν πλέον καμία ή σχεδόν καμία έκπληξη.
Τώρα, αυτόν τον μικρό Μοχάμεντ, έπειτα από αρκετές μέρες τον είδαμε σε έναν καταυλισμό να ζει εκεί και να περιφέρεται στο χώρο εκείνον με ζωγραφισμένη έντονα την απογοήτευση στο μελαμψό προσωπάκι του. Στις ερωτήσεις δε που του έκανε ο δημοσιογράφος, και δεν ήταν λίγες αυτές, σε ελάχιστες απάντησε. Απάντησε όμως έχοντας στυλωμένο το πονεμένο βλέμμα του πέρα μακριά στην ερώτηση τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει. «Θέλω να γίνω γιατρός» είπε, κι αμέσως δράττοντας την ευκαιρία που δινότανε και στα άλλα προσφυγόπουλα που ήταν γύρω του, πολλά είπαν και ‘γω θέλω να γίνω γιατρός, και πολλά άλλα θέλω τους.
Εδώ βλέπουμε ότι παρόλη την ορφάνια τους, την πείνα τους και την δυστυχία που τους περιβάλλει, η ελπίδα μέσα τους δεν πέθανε. Αντίθετα θέριεψε ίσως περισσότερο από πρώτα θα μπορούσα να πω. Θέλουν να ζήσουν κάνοντας όνειρα για τη ζωή τους κι ας ζουν κάτω από αντίξοες συνθήκες. Έτσι τον έπλασε ο θεός τον άνθρωπο, του έδωσε αυτό το χάρισμα πάντα να ελπίζει για το καλύτερο και να πλάθει όνειρα για μια καλύτερη σε ποιότητα ζωή. Ποιός λοιπόν έχει το δικαίωμα να στερήσει από αυτά τα πονεμένα παιδιά να πλάθουν όνειρα; Κι όμως ο ίδιος ο άνθρωπος από καταβολής κόσμου προσπαθεί να γκρεμίσει τα όνειρα και τις προσδοκίες του συνανθρώπου του δίχως έλεος αδιαφορώντας για τον πόνο και την πίκρα που προκαλεί, χρησιμοποιώντας την υπεροχή της δύναμής του, όποια κι αν είναι αυτή. Αυτό θα το διαπιστώσουμε αν γυρίσουμε λίγο πίσω τις σελίδες της ιστορίας του ανθρώπου τους περασμένους αιώνες πριν από τούτον που διανύουμε. Θα δούμε ότι οι τότε δυνατοί τους φτωχούς και αδύναμους ανθρώπους τους είχαν ονομάσει σκλάβους γιατί έτσι τους ήθελαν και πολλοί από τους δεύτερους είχαν αποδεχτεί τον όρο σκλάβος και αφέντης. Όλοι το γνωρίζουμε, το μαστίγιο τότε χτυπούσε ανελέητα μέχρι θανάτου όσους τολμούσαν να διεκδικήσουν κάποια υποτυπώδη δικαιώματα. Για κείνους αποφάσιζαν τα αφεντικά τους. Και ποίοι ήταν τ’ αφεντικά τους; Ήταν οι πλούσιοι, οι βασιλιάδες, οι πρίγκιπες κ.π.α. που μόνοι τους βαπτίζονταν κι έπαιρναν τα όποια ονόματά τους. Για να έλθει η ελευθερία και η ισότητα στους ανθρώπους και να καταργηθεί ο όρος σκλάβος, πάλι το γνωρίζουμε, ότι έχουν χυθεί ποτάμια αίμα από τους αθώους κι αδύναμους.
Ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος, είπε κάποιος σοφός που δεν γνωρίζω το όνομά του, και δεν είναι υποζύγιο κανενός. Κάτι που το αγνοούσαν οι προύχοντες κείνης της εποχής. Παρ’ όλα αυτά φαίνεται ότι και σήμερα ορισμένοι εξακολουθούν να νοσταλγούν εκείνες τις πέτρινες εποχές. Δεν είναι όμως τα πράγματα όπως τότε.
Έχουν αλλάξει οι καιροί και για να αλλάξουν τα πράγματα βοήθησαν προς την κατεύθυνση αυτή ορισμένοι ηγέτες που τόλμησαν δια νόμου να καταργήσουν τη λέξη σκλάβος. Βοήθησαν βέβαια κι άλλα πράγματα όπως είναι η ελεύθερη μόρφωση όλων των παιδιών του κόσμου, κάτι που πρώτα το προνόμιο να πηγαίνουν στο σχολείο το είχαν ελάχιστοι. Στις μέρες μας προσπαθούν οι έχοντες και κατέχοντες να επιβληθούν στους φτωχούς με διάφορους άλλους τρόπους γιατί το μαστίγιο δεν υπάρχει πια και ο πιο αποτελεσματικός τρόπος νομίζουν ότι είναι η εξαθλίωση των φτωχών λαών κηρύσσοντας πολέμους στις χώρες τους προβάλλοντας διάφορες δικαιολογίες, βασιζόμενοι βέβαια στη δύναμη των όπλων που άφθονα διαθέτουν. Αγνοούν όμως ότι τα πυρωμένα τους πυρομαχικά όσο κι αν προσπαθήσουν δεν θα φθάσουν ποτέ στη ψυχή των ανθρώπων να την κάψουν, όπως αυτοί επιθυμούν. Η ψυχή του ανθρώπου θα παραμείνει στο απυρόβλητο και κάτω από τις φτερούγες της εκεί στρεχιάζει η ελπίδα και εκεί βρίσκουν απάγκιο τα όνειρα και δεν θα πεθάνουν ποτέ. Τα όνειρα που ο θεός πρόσταξε να πλάθει ο άνθρωπος είναι το οξυγόνο της ζωής. Και να το έχετε υπόψη σας κύριοι αν κάποτε τελειώσει θα τελειώσει για όλους κι όχι μόνο για τους φτωχούς.
Τέλος θέλω ν’ απευθυνθώ σε κείνους που η όποια οικονομική απογοήτευση τους ταλανίζει την ψυχή και να τους πω μην τους κάνετε το χατίρι, μην γίνεστε βορά των ορέξεων τους. Σκεφθείτε και σεις όπως σκεφτότανε και ο μικρός πρόσφυγας Μοχάμεντ, ατενίζοντας το μέλλον σας με αισιοδοξία.
*συγγραφέας – ποιητής
Μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών και Μέλος της Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων