Της Μπάρμπαρα Σπινέλι
Αντί να αντιμετωπίζουμε τους Έλληνες πολιτικούς ως απόβλητα και τον λαό ως πανούκλα, οι ευρωπαίοι ηγέτες και ειδικά οι Γερμανοί θα ήταν καλύτερο να τους ακούσουν. Οι προσπάθειες που δίνουν προτεραιότητα στις ανάγκες της οικονομίας και όχι της δημοκρατίας είναι αυτές που τελικά υπονομεύουν τα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σημειώνει άρθρο της Μπάρμπαρα Σπινέλι στην ιταλική La Repubblica.
Συνηθίσαμε τόσο γρήγορα στα “κλισέ” που δε βλέπουμε πια τις καταστρεπτικές τους συνέπειες και έτσι τα επαναλαμβάνουμε συνεχώς σαν να επρόκειτο για αδιάψευστη αλήθεια, ενώ ο σκοπός τους είναι να μας γυρίσουν πίσω. Για παράδειγμα. ο κίνδυνος να ακολουθήσουμε την ίδια πορεία με την Ελλάδα, έχει γίνει σλόγκαν που μας μετατρέπει σε αμήχανους θεατές που παρατηρούν κάποια ιεροτελεστία μετάνοιας κατά την οποία ένας αποδιοπομπαίος τράγος θυσιάζεται για το καλό του συνόλου. Αυτοί που είναι διαφορετικοί δεν έχουν θέση ανάμεσά μας. Και αν οι νέες εκλογές, που μόλις προκηρύχτηκαν, δεν παρέχουν την απαιτούμενη πλειοψηφία από τους εταίρους τους, η μοίρα για την Ελλάδα θα είναι δυσοίωνη.
Πόσες φορές έχουμε ακούσει ηγέτες να ψιθυρίζουν απειλητικά: “Δε θέλετε να έχετε την ίδια τύχη με την Ελλάδα, θέλετε;” Η έξοδος από τη ζώνη του ευρώ ενώ δεν προβλεπόταν, εύκολα θα μπορούσε να επιτευχθεί κρυφά. Στην πραγματικότητα η Αθήνα έχει ήδη πέσει στη “ζώνη του λυκόφωτος” των μη – Ευρωπαίων, πράγμα που ήδη μοιάζει με επίκληση “μπαμπούλα” για να τρομάζει τα παιδιά.
Η πραγματική ρίζα του κακού αγνοείται
‘Ισως η ελληνική έξοδος είναι αναπόφευκτη, αλλά τουλάχιστον ας ρίξουμε λίγο φως στους πραγματικούς λόγους που συμβαίνει αυτό: αν αυτή η έξοδος είναι αναπόφευκτη δεν είναι γιατί η διάσωση της χώρας είναι πολύ ακριβή, αλλά γιατί η δημοκρατία έχει έλθει σε σύγκρουση με τις στρατηγικές που υποτίθεται ότι θα σώσουν τη χώρα.
Στις εκλογές της 6ης Μαΐου, η πλειοψηφία των ψηφοφόρων απέρριψε το “χάπι της λιτότητας” που κατάπιε η χώρα ανεπιτυχώς τα τελευταία δύο χρόνια και το οποίο προκάλεσε μεγάλη ύφεση στην Ελλάδα, η οποία, με τη σειρά της, αποδεικνύεται καταστροφική για τη δημοκρατία. Μια ύφεση που θυμίζει τη Γερμανία της ΒαΙμάρης, με στρατιωτικά πραξικοπήματα στον ορίζοντα. Αναγκασμένοι να γυρίσουν πίσω στις κάλπες, ελλείψει συμφωνίας μεταξύ των κομμάτων, οι ψηφοφόροι θα επαναβεβαιώσουν την απόρριψή τους και θα δώσουν περισσότερη δύναμη στη ριζοσπαστική αριστερά, στο ΣΥΡΙΖΑ το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα. Και πάλι πολλαπλασιάζονται τα κλισέ: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια αρνητική δύναμη της αντιπολίτευσης που είναι εναντίον της λιτότητας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ ο Τσίπρας παρουσιάζεται ως ο απόλυτος αντι-ευρωπαϊστής.
Η πραγματικότητα είναι όμως διαφορετική. Ο Τσίπρας δε θέλει να εγκαταλείψει το ευρώ, ούτε την Ευρωπαϊκή Ένωση. Θέλει μια άλλη Ευρώπη, ακριβώς όπως ο Φρανσουά Ολάντ. Ξέρει ότι το 80% των Ελλήνων θέλουν να διατηρήσουν το ενιαίο νόμισμα, αλλά όχι υπό αυτούς τους όρους, όχι με αυτούς τους εθνικούς και ευρωπαϊκούς πολιτικούς, οι οποίοι έχουν αποδυναμωθεί, αγνοώντας τις πραγματικές ρίζες του κακού: τη διαφθορά των κυβερνώντων κομμάτων, το κράτος και το δημόσιο τομέα που είναι είναι σκλάβοι των πολιτικών, τους πλούσιους που την έχουν γλιτώσει (από τη λιτότητα). Ο Τσίπρας είναι η απάντηση σε όλα αυτά τα δεινά, όμως κανείς δε θέλει να καεί μιλώντας μαζί του. Ούτε καν ο Ολάντ, ο οποίος αρνήθηκε να συναντηθεί με τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ όταν έσπευσε στο Παρίσι μετά τις εκλογές.
Πότε ακούσατε την ευρωπαϊκή αριστερά, που υποτίθεται ότι έχει την αλληλεγγύη στο αίμα της, να υποστηρίζει τον Γεώργιο Παπανδρέου όταν είπε ότι η ελληνική κρίση είχε ευρωπαϊκή διάσταση; Ποιος πήρε στα σοβαρά τα λόγια του όταν απευθύνθηκε στους Πράσινους της Γερμανίας το Δεκέμβριο, μετά την παραίτησή του από Πρωθυπουργός της Ελλάδας; Η ιδέα που παρουσιάζεται σήμερα παραμένει η καλύτερη λύση για να ξεπεραστεί η κρίση: “Για τα κράτη μέλη, λιτότητα. Για την Ευρώπη, πολιτικές που συμβάλουν στην ανάπτυξη”.
Τα λόγια του Παπανδρέου έπεσαν στο κενό, σαν να ήταν ντροπή να ακούν τους Έλληνες αυτές τις μέρες. Σαν να μην καταλαβαίνουν ότι έχουν μετατρέψει με εκπληκτικά πρόχειρο τρόπο τη χώρα που αποτελεί τη γενέτειρα της δημοκρατίας σε κράτος – παρία, καθώς η ανελέητη εκφύλισή της είναι εμφανής από τα παρακήνια: ολιγαρχία, η κυριαρχία της αγοράς με αποτέλεσμα την πλουτοκρατία, μια ελευθερία μέσα στην οποία ο νόμος και η δικαιοσύνη δε θα λαμβάνονται υπόψη.
Έξοστρακισμός της Αθήνας, αποτυχία της Ευρώπης
Αν είχαμε λίγη μνήμη, θα κατανοούσαμε καλύτερα την ελληνική ψυχή. Θα μπορούσαμε να καταλάβουμε τον συγγραφέα Νίκο Δήμου όταν εκφράζει αφορισμούς στην “ατυχία να είναι κανείς Έλληνας”: “Οι Έλληνες αισθάνονται το φοβερό βάρος της δικής τους κληρονομιάς. Έχουν κληρονομήσει ένα υπεράνθρωπο επίπεδο τελειότητας σε όρους της δικής τους γλώσσας και ζωής αλλά με μορφή αρχαία. Μας κατακλύζει: είμαστε πολύ πιο περήφανοι για τους προγόνους μας (χωρίς να το συνειδητοποιούμε) από ό,τι είμαστε για τον εαυτό μας.”
Αυτά που οι ηγέτες μας δεν αναφέρουν για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ είναι ότι δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της αποτυχίας των Ελλήνων. Θα είναι αποτυχία της Ευρώπης, θα είναι μια δυσάρεστη ιστορία εκούσιας αδράνειας. Δε θα έχουμε καταφέρει να εξισορροπήσουμε τις οικονομικές ανάγκες με τις ανάγκες της δημοκρατίας. Δε θα είμαστε σε θέση, ακόμα και μετά από τη συγκέντρωση πόρων και γνώσης, να ξεπεράσουμε το πρώτο μάθημα από τα παλιά εθνικά κράτη.
Η Ευρώπη δεν πράττει όπως έπραξε ο υπουργός οικονομικών Αλεξάντερ Χάμιλτον λίγο μετά την Αμερικανική Επανάσταση, όταν με διάταγμά του η κεντρική κυβέρνηση ανέλλαβε τα χρέη κάθε Πολιτείας, έτσι ώστε όλοι να συνενωθούν σε μια ισχυρή ομοσπονδία. Η Ευρώπη δεν έχει δει την Ελλάδα ως ευρωπαϊκή υπόθεση. Δε βλέπει τη σχέση μεταξύ των κρίσεων στην οικονομία, στη δημοκρατία, στο έθνος και στην πολιτική. Για χρόνια, υπολόγιζε και “φλέρταρε” με μια διεφθαρμένη ελληνική κυβέρνηση και τώρα δεν αποδέχεται καμιά ευθύνη για αυτή την καταστροφή.
Η αποστασιοποίηση μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της δημοκρατίας, μεταξύ Ημών και Αυτών, θα έχει οδυνηρές συνέπειες. Με το “θάνατο” Αυτών, θα πεθάνει επίσης και λίγο από το Εμείς.