Του Στέλιου Κούλογλου
Να που η ιστορία, τηρουμένων όλων των αναλογιών, επαναλαμβάνεται. Το 1939, η νίκη των δυνάμεων του στρατηγού Φράνκο στον ισπανικό εμφύλιο, αποτέλεσε ισχυρότατο πλήγμα για τις δημοκρατικές και αριστερές δυνάμεις, ενώ ενίσχυσε τα φασιστικά κινήματα και καθεστώτα της Ευρώπης. H φαιά, ναζιστική πανούκλα είχε ήδη προσβάλλει τη Γηραιά Ηπειρο, αλλά η ήττα των Δημοκρατικών στην Ισπανία ήταν το σημείο καμπής.
Αν στις σημερινές εκλογές στην Ισπανία κερδίσει η δεξιά και σχηματίσει κυβέρνηση με τους ακροδεξιούς απόγονους του Φράνκο, θα έχουμε ανάλογες συνέπειες. Οι προοδευτικές δυνάμεις στην Ευρώπη θα υποστούν ήττα, χάνοντας μια κυβέρνηση σε μία σημαντική χώρα της ΕΕ. Την οποία θέλουν να διαλύσουν οι ακροδεξιές δυνάμεις, που θα ευνοηθούν και θα ενισχυθούν πανευρωπαϊκά, από ένα ευνοϊκό για αυτές αποτέλεσμα.
Τα δύο στρατόπεδα που συγκρούονται στην Ισπανία, διαψεύδουν με παταγώδη τρόπο την ιδέα ότι οι διαφορές δεξιάς-αριστεράς ανήκουν πλέον στην ιστορία. Επικεφαλής του συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος, ίσως του πιο διεφθαρμένου στην Ευρώπη, βρίσκεται ο Αλμπέρτο Νούνιεθ Φεϊχό που είχε σχέσεις με τη Μαφία των ναρκωτικών.
«Αυτός ο άνθρωπος ήρθε εδώ (στις Βρυξέλλες) χωρίς ιδέες, μόνο και μόνο για να διαλύσει την κυβέρνηση της χώρας του», φέρεται να είπε σε ιδιωτική συνομιλία η πρόεδρος της Κομισιόν Ουρσουλα φον ντερ Λάιεν, η οποία ανήκει στην ίδια δεξιά παράταξη με τον Φεϊχό. Η Κομισιόν διέψευσε το σχετικό δημοσίευμα της ισπανικής εφημερίδας El Pais, αλλά με τις ρεβανσιστικές θέσεις και το επιθετικό του στιλ, ο Φεϊχό δεν έχει πολλούς οπαδούς στην πρωτεύουσα της ΕΕ.
Οι ακροδεξιοί σύμμαχοι του, με τους οποίους μετά από πολλά μισόλογα παραδέχθηκε ότι αναγκαστικά θα συγκυβερνήσει, δεν έχουν κρύψει τα βαθιά αντιδραστικά πιστεύω τους και την απέχθεια τους για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο ένας υποψήφιος του VOX συγκρίνει τους γάμους μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου με «ένωση ανθρώπων και ζώων». Η άλλη ξεκίνησε την εκλογική της εκστρατεία από ένα μπουρδέλο της Γρανάδα, «χώρος συνηθισμένος για τους πολιτικούς».
Στην απέναντι όχθη, η απερχόμενη κυβέρνηση Σοσιαλιστών-Αριστεράς δεν εγκαινίασε σε τέσσερα χρόνια τον επίγειο παράδεισο. Αλλά με πρωτοβουλία της Γιολάντα Ντίαζ, της δημοφιλούς υπουργού Εργασίας που ηγείται σήμερα του αριστερού Sumar, αυξήθηκε σταδιακά ο κατώτατος μισθός κατά 47% πηγαίνοντας στα 1.080 ευρώ. Με μια μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας, η Ντίαζ πέτυχε τη δραστική μείωση της εργασιακής ανασφάλειας, ένα από τα μεγάλα προβλήματα της ισπανικής κοινωνίας.
Μαζί με τον Σοσιαλιστή Πορτογάλο ομόλογο του, ο απερχόμενος πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ εξασφάλισε διαφορετική μεταχείριση για το ενεργειακό στις Βρυξέλλες, με αποτέλεσμα οι τιμές της ενέργειας να είναι πολύ χαμηλότερες από αυτές στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ. Ο νόμος για τη μνήμη και την αποκαθήλωση του φρανκισμού και των συμβόλων του, αποκατέστησε βαθιές ιστορικές αδικίες. Και παρότι αμφιλεγόμενη, η νέα νομοθεσία για την προστασία των γυναικών από σεξουαλική κακοποίηση, είναι από τις πρωτοποριακές σε διεθνές επίπεδο.
Δεν έγιναν όλα σωστά, ούτε περιορίστηκαν σημαντικά οι μεγάλες κοινωνικές ανισότητες. Αλλά αν αυτή η συμμαχία Σοσιαλιστών- Αριστεράς, με το γενικώς θετικό της έργο χάσει την εκλογική μάχη από αυτόν τον θίασο μισαλλόδοξων απατεώνων και καραμπινάτων φασιστών, σημαίνει ότι η δεξιά παλινόρθωση είναι μη ανατρέψιμη και θα επεκταθεί σε όλη την Ευρώπη τα επόμενα χρόνια, από την Πορτογαλία μέχρι τη Γαλλία.
Οι πολιτικές για την κοινωνική δικαιοσύνη, τη διεύρυνση της δημοκρατίας και την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης θα περιοριστούν, ενώ θα σκληρύνει ακόμη περισσότερο η πολιτική για το προσφυγικό και μεταναστευτικό πρόβλημα. Αν πέσει σήμερα η Μαδρίτη, οι επιπτώσεις θα είναι, τηρουμένων όλων των αναλογιών, ανάλογες με αυτές της νίκης του πραξικοπηματία στρατηγού Φράνκο, το όχι τόσο μακρινό 1939.
“>
