Απογοητευμένος αλλά και οργισμένος από την ενορχηστρωμένη επικίνδυνη για την κοινωνική συνοχή εκστρατεία με βολίδα των ξέφρενο κοινωνικό εθνικο-οικονομικό καβγά που έχει στοχοποιήσει και αλλοτριώσει την ψυχική και συναισθηματική υγεία του πολύπαθου και ανυπεράσπιστου νεοέλληνα κάνουν ρεσάλτο, μοβόρικο, δύο αιωνόβιοι λυμεώνες όπως η επικατάρατη βουλευτική ψήφος που στο κυνήγι της εξαχρειώνονται συνειδήσεις και η ανερμάτιστη ηθικά δημοσιογραφική είδα, που για την αποκάλυψη ή χάλκευση της θέας αυτής αμβλύνονται ακόμη και εθνικού συμφέροντος προσταγές.
Δεν γνωμοδοτούν αν δίκαια ή άδικα χρεώθηκε κυρίως στον τύπο η δεινή ήττα της Ελλάδας στον πόλεμο του 1897. Για στοιχειώδη αυτοπροστασία μου καταχώνιασα τη συσκευή της τηλεοράσεώς μου και φυλλομετρώ εν τάχει τις εφημερίδες, ελπίζοντας πως κάποια πνοή στοχασμού θα είχε ξεφύγει από τον κιτρινισμό του τύπου.
Κατ’ αυτάς μια φευγαλέα μαθιά μου εντόπισε ολοσέλιδο δημοσίευμα αυτής της εφημερίδας που ο τίτλος του: «Τι πρέπει να κάνουμε» με παραπλάνησε.
Χάνοντας τον καιρό μου το διάβασα και για το λόγο ότι στο δεξιό της προμετωπίδας φιγουράριζε η εικόνα του συντάκτη: ως διαδούμενος του Πολυκλείτου. Είναι δε διάσημα πεποικλημένη στενή ταινία δενόμενη περί την κεφαλήν και διερχόμενη δια του μετώπου. Αυτό δε αποτέλεσε τον πρόδρομο των μετέπειτα χρησιμοποιηθέντων ηγεμονικών στεμμάτων (λέτε;). Διαβάζοντας είδα ότι καλούνται οι γραμματισμένοι να πουν «τι πρέπει να γίνει». Σαν γραμματισμένος και ο συντάκτης, μας το λέει με το παραληρηματικό αυτό δημοσίευμα που αν δεν ντρόπιαζε τα ιερά και τα όσια, την τιμή των οποίων οφείλω να υπερασπιστώ θα το πέταγα αβάπτιστο στον…
Διαβάζω: Νέοι μύθοι εμφανίζονται στη Βαβυλώνα της Ελλάδος ως αυτός που λέει πως ο σύνδεσμός της με την αρχαία της μεγαλοπρέπεια ήταν η ελληνική γλώσσα, αυτός ο εθνικός μύθος. Υπόθεση (:) Στην αναφορά του αυτή ο συντάκτης πήρε αφορμή από σχετικό πρόσφατο δημοσίευμα Χανιώτικης εφημερίδας που υποστηριζόταν εκεί ότι για τους δεσμούς ανάμεσα στο ένδοξο παρελθόν και τη σημερινή ελληνική ιδιαιτερότητα δεν απομένει τίποτα άλλο παρά μόνο η θεσπέσια ελληνική γλώσσα των φωνηέντων και των παρηχήσεων και η θρησκευτική τελετουργία. Έτσι ή αλλιώς με το δημοσίευμα λοιδορείται βλάσφημα ο μεγάλος Κρητικός ποιητής Διονύσιος Σολωμός ή Σολωμάκης (κατά πως τον θέλουν οι Ζακυνθινοί για την κρητική καταγωγή του πατέρα του) όταν ο συντάκτης ισχυρίζεται απλοϊκά ότι «δεν σκάμπαζε γρι ελληνικά έμαθε μεγάλος» και τούτο όταν είναι ιστορικά θεμελιωμένο ότι ήταν παιδί ακραιφνών ελλήνων (μητέρα του η Ελληνίδα Αγγελική Νιχλή) που συνομιλεί με τους γονείς του ελληνικά φοιτά σε ελληνικό σχολείο μέχρι το δέκατο έτος της ηλικίας του. Στην ηλικία αυτή στέλνετε στην Ιταλία για σπουδές. Όμως καμία γλώσσα ως και η μητρική ελληνική του Σολωμού που μιλήθηκε στην εφηβική ηλικία δε μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως όργανο έκφρασης υψιπετών ποιητικών στοχασμών.
Για τούτο ο Σολωμός κατέβαλε αγωνιώδες προσπάθειες για να την ανυψώσει σε λαμπρό σημείο τελειότητας, και να φιλοτεχνήσει δι’ αυτής τα ποιητικά αριστουργήματα, τον εθνικό ύμνο, τους ελεύθερους πολιορκημένους, τον Κρητικό το Λάμπρο και άλλα.
Και ο Πολυλάς αναφέρει ότι ο Σολωμός δεν έκλεινε την κεφαλή του εις άλλο ανθρώπινο ύψος ειμη τη αρετής!
Επειδή ακόμη μια ανείπωτη αγνωμοσύνη από ένα μητραλοία ενδέχεται να ενοχλήσει ψυχές μακάριες αγιασμένων υπερασπιστών του έθνους μόνο και μόνο που μιλούσαν και αρβανίτικα.
Ήσαν αυτοί οι δαφνοστεφανωμένοι προμάχοι της Ελευθερίας της πατρίδας, ένας Κολοκοτρώνης, ένας Μιαούλης, ένας Κουντουριώτης, ένας Κατσώνης και τόσοι άλλοι.
Αλλά ακόμα στο ανάγνωσμα αυτό ονειδίζεται ο αγώνας της παλιγγενεσίας επειδή οι ήρωες αυτοί πήραν ανάσα βοήθειας από τους φιλελληνικούς λαούς της πολιτισμένης Ευρώπης με αποκορύφωμα την ευλογημένη ναυμαχία του Ναυαρίνου. Και ότι ο ξεσηκωμός αυτός μόνο κίνητρο είχε τα λάφυρα, όπως το βδέλυγμα αυτό καταρρίπτεται αφού είναι πασίγνωστο ότι χιλιάδες οκάδες χρυσά νομίσματα εδαπάνησαν οι εξεγερμένοι ανιδιοτελής για τον αγώνα.
Αλλά στο απυρόβλητο δεν έμεινε ούτε ο Ερωτόκριτος, το ευαγέλλιο της Κρητικής θρησκείας, το εγκαλλώπισμα της Κρητικής διανόησης, ο γλωσσικός μαργαρίτης που με τις 3.000 ατόφιες λέξεις της γλώσσας των Αγγέλων συνδέει δυνατά και διαχρονικά την ελληνική γλώσσα σε βαθμό που ο σημερινός αναγνώστης του δεν μπορεί να υποθέσει πως το ποίημα που διαβάζει που όλες τις λέξεις του χρησιμοποιεί και σήμερα στην ομιλία του δεν είναι έργο σύγχρονου του ποιητή αλλά ενός μεγάλου κρητικού που για να το φιλοτεχνήσει εκόπιασε πριν από μισό αιώνα.
Τώρα το να αγνοεί ένας κρητικός το τρυφερό αυτό ποίημα δεν είναι προς θάνατο, όμως είναι ασυγχώρητος όταν αδιάντροπα και κακόβουλα παπαγαλίζει ότι ο Ερωτόκριτος γράφτηκε με λατινικούς χαρακτήρες.
Προς απόκρουση της ανιστόρητης παρλαπίπας συναποστέλνω φυτοτυπία του βιβλίου της πρώτης έκδοσής του που φαίνεται η κάλλιστη ελληνική συγγραφή του.
Η ευρυμάθεια του συντάκτη του δημοσιεύματος είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την θρασύτητά του.
Πάνω στην αμετροέπεια του μπέρδεψε τα δεδομένα με συνέπεια να μην αντιληφθεί ότι με λατινικούς χαρακτήρες είναι γραμμένο άλλο κόσμημα της μεσαιωνικής κρητικής λογοτεχνίας ο Φορτουνάτος, για το οποίο ποίημα ο πολύς Στέλιος Ξανθουδίδης αναφέρει:
Το έργο είναι γραμμένη στην κρητική ντοπιολαλιά με λατινικούς χαρακτήρες. Η αξία του είναι σημαντική για τι αποτελεί ασφαλές ιστορικό ντοκουμέντο και πολύτιμο γλωσσικό και φιλολογικό κείμενο».
Καταντά
Αιδώς σερπετά
Ευτύχιος Σφουγκατάκης – Δασκαλάκης
