Του Δημήτρη Κ. Τυραϊδή *
Τούτες τις μέρες πολύς λόγος γίνεται γύρω από το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας μας. Όλα τα Μ.Μ.Ε. περιγράφουν την δραματική μείωση όσον αφορά τις γεννήσεις, διατυμπανίζοντας ότι στην Ελλάδα, μέχρι το 2050, θα έχει μειωθεί ο πληθυσμός της κατά 1.500.000 με ότι αυτό συνεπάγεται.
Το εν λόγω πρόβλημα όμως δεν είναι τωρινό. Το είχαν προβλέψει οι ειδικοί που ασχολούνται με τόσο σοβαρά θέματα πριν από πολλά χρόνια.
Όπως δείχνουν τα γεγονότα κανένας δεν τους άκουγε… και να, σήμερα φθάσαμε στο σημείο μηδέν. Οι γεννήσεις λένε ότι είναι λιγότερες από τους θανάτους. Βλέπετε, η φύση δεν κάνει το χατίρι κανενός έθνους και οι κανόνες της δεν αλλάζουν. Προχωράει αταλάντευτη.
Τώρα, άκουσα στα Μ.Μ.Ε. ότι οι γεννήσεις την περασμένη χρονιά ήταν πολύ λιγότερες κι από τις γεννήσεις του 1932. Για κάποιο λόγο όμως, τότε, μετά την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τους βάρβαρους κατακτητές της τους Γερμανούς, οι γεννήσεις πήραν τα πάνω τους αναπληρώνοντας τους σκοτωμένους από τις λόγχες των βαρβάρων και τους αδικοχαμένους από τον εμφύλιο σπαραγμό. Τα αποτελέσματα δε, ήταν αρκετά ικανοποιητικά.
Τα χωριά μας τότε έσφυζαν από ζωή. Μπορεί να γυρνούσαμε εμείς οι μεγαλύτεροι, παιδιά τότε, στα σοκάκια τους ξυπόλητοι και με χιλιομπαλωμένα ρούχα, αλλά τα σχολεία ήταν γιομάτα παιδιά στέλνοντας προς κάθε κατεύθυνση μηνύματα αισιοδοξίας.
Αυτή η ραγδαία αύξηση του πληθυσμού τότε, μάλλον δεν άφησε αδιάφορους στους κυβερνώντες τη χώρα, που για ποιους λόγους που δεν γνωρίζω, βάλθηκαν πρώτα να ερημώσουν τα χωριά μας ανοίγοντας διάπλατα τις αμπάρες της μετανάστευσης… και είναι αλήθεια, εύκολα πέτυχαν το σκοπό τους. Μήτε λίγο μήτε πολύ έδιωξαν τα νιάτα προς όλες τις άκρες του πλανήτη μας, γιομίζοντάς τις ελληνόπουλα. Ελάχιστοι νέοι απόμειναν στην ύπαιθρο. Η χαριστική βολή που απογύμνωσε την ύπαιθρο ήρθε λίγο πιο αργότερα, στις δεκαετίες του 60-70, πριν την πείνα, η φτώχια και η ψείρα και η πλήρης εγκατάλειψη από το κράτος, ήταν οι αιτίες της ολοκληρωτικής καταστροφής. Τους μάζεψαν τους ανθρώπους, τους στοίβαξαν στα σπιρτόκουτα, τις πολυκατοικίες, στις μεγάλες πόλεις και ειδικότερα στην Αθήνα. Τους μισούς δε τους πήραν στις δουλειές τους οι πλούσιοι, π.χ. οι ορνιθοτρόφοι και τους άλλους μισούς τους έκαναν θυρωρούς. Τα δε θηλυκά τα έπαιρναν ως υπηρέτριες οι ‘’αρχόντισσες’’ μεγαλοκυρίες. Τέλος πάντων.
Αλλά μήπως και σήμερα δεν γίνεται το ίδιο; Πριν από λίγα χρόνια τα διάφορα σκάνδαλα όπως η απάτη του χρηματιστηρίου κ.α. πολλά έφεραν τη χώρα μας ένα βήμα πριν την πτώχευση. Τα δε νιάτα που γεννήθηκαν κι ανατράφηκαν στις μεγαλουπόλεις, προτιμούσαν και αυτό κάνουν και στις μέρες μας, να εξασκούν το επάγγελμα του σερβιτόρου ή του τραπεζοκόμου στα διάφορα ξενοδοχεία.
Όσοι όμως είχαν την οικονομική ευχέρεια να σπουδάσουν σπούδασαν, έγιναν επιστήμονες αλλά για να ζήσουν μια ζωή με αξιοπρέπεια πήραν των ομματιών τους και εξασκούν το επάγγελμα τους σε ξένες χώρες, οπουδήποτε. Εμείς τους μεγαλώσαμε, οι πατεράδες τους και οι μανάδες τους, τους σπουδάσαμε με χίλιες δυο στερήσεις και άλλοι καρπούνται την επιστήμη τους.
Σήμερα οι σερβιτόροι και οι ανειδίκευτοι εργάτες παρακαλούν τους εργοστασιάρχες και τους πλούσιους να τους πάρουν στην δουλειά τους, δουλεύοντας βέβαια πολλές φορές 12 ώρες συνεχόμενες, αλλά τι άλλο μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι αφού άλλους οικονομικούς πόρους δεν έχουν! Με μισθό 750 ευρώ προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα. Πως όμως να τα φέρουν βόλτα όταν το ενοίκιο της μικρής γκαρσονιέρας που ενοικίασαν να στρεχιάσουν είναι από 300 ευρώ και πάνω;
Πολλοί, που είναι έξω από το χορό, τους λένε να γυρίσουν πάλι στα χωριά. Με ποια εφόδια κύριοι να επιστρέψουν στις ρίζες τους; Ποιο επάγγελμα να εξασκήσουν για να ζήσουν μια ζωή με αξιοπρέπεια και να αρχίσουν πάλι να πλέκουν όνειρα; Πως θέλουμε να στεριώσουν αυτά τα παιδιά δικό τους καλύβι και να δημιουργήσουν οικογένεια; Με ποιες προοπτικές να τολμήσουν να προβούν σε τέτοια θυσία, γιατί περί θυσίας πρόκειται; Με τη δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ή την ιατρική που τους παρέχετε; Ή με τα επιδόματα των 50 ευρώ που θα τους δίνετε για το παιδί που θα αποκτήσουν; Κι αν αρρωστήσει κάποιο μέλος της οικογένειας σε ποιο νοσοκομείο να τρέξουν που όπως διαβάζω όλα υπολειτουργούν αλλά και με ποιο νοσοκομειακό να τον μεταφέρουν;
Ή να πάρουν θάρρος από την βοήθεια που παρέχει το κράτος στους πληγέντες από τις διάφορες φυσικές καταστροφές όπως σεισμούς, πλημύρες κ.α. ‘Έχει περάσει καιρός, δεν γνωρίζω ακριβώς το χρόνο, από τις καταστροφικές πλημύρες του Θεσσαλικού κάμπου και πολλοί λένε ότι ακόμα δεν έχουν πάρει μήτε ένα ευρώ. Ακόμα περιμένουν οι άνθρωποι!
Άκουσα ότι, στο Αρκαλοχώρι, από το σεισμό που έγινε πριν 3-4 χρόνια, οι καταγραφές των κατεστραμμένων οικιών δεν έχουν γίνει ακόμα κι αν γράφω λάθος διορθώστε με.
Τέλος, κλείνω το σημερινό μου άρθρο τονίζοντας: Είναι νέα ζευγάρια κύριοι που θέλουν να δημιουργήσουν οικογένεια, αλλά πως; Αφού δεν μπορούν να βρουν δουλειά. Και καλά, στα ζευγάρια που υπάρχουν οι παππούδες και οι γιαγιάδες, που με την πενιχρή σύνταξή τους βοηθούν και δεν στερούνται τουλάχιστον τα παιδιά το γάλα. Τα άλλα όμως ζευγάρια που δεν δουλεύουν, γιατί τους έδιωξε ο εργοδότης τους ή δουλεύει μόνο ο ένας γονιός, πως να τα βγάλουν πέρα με την ακρίβεια που επικρατεί ακόμα και στα τελείως απαραίτητα εφόδια για την επιβίωσή τους;
Εσείς κύριοι, με 750 – 800 ή 900 ευρώ, με τριμελή οικογένεια χωρίς καλύβι δικό σας θα μπορούσατε να ζήσετε μια ζωή με αξιοπρέπεια, ή, θα σκεφτόσασταν να δημιουργήσετε πολυμελή οικογένεια;
* συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων