Το συγκεκριμένο κείμενο μας έστειλε γνωστός συνοδός βουνού με μεγάλη εμπειρία στα μονοπάτια της Κρήτης, ο οποίος δεν επιθυμεί να δημοσιοποιήσει το όνομά του.
Αφορμή στάθηκαν οι θάνατοι δύο ακόμα ανθρώπων κατά τη διάρκεια περιπάτων τους στα βουνά της Κρήτης, ενός ζευγάρι Γάλλων στην τοποθεσία μεταξύ Λουτρού και Ανώπολης. Όσα αναφέρει έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον αφού θέτονται ερωτήματα σχετικά με την αργοπορία εύρεσης των δύο αγνοούμενων καθώς και την απουσία της οποιασδήποτε μέριμνας εκ μέρους της πολιτείας. Όταν μάλιστα αυτή η απουσία διαλόγου και δράσεων μεταξύ των φορέων οδηγεί κάθε καλοκαίρι σε θανάτους, τότε κάτι θα πρέπει να γίνει και μάλιστα γρήγορα. Ακολουθεί το κείμενο του Λ.Χ., όπως είναι τα αρχικά του ονόματος του αρθρογράφου:
Ο θάνατος δεν είναι από μόνος του τραγικό συμβάν. Η περατότητα του ανθρώπου είναι στη φύση του. Όταν δε, πρόκειται για θάνατο στο βουνό, φαίνεται ότι είναι πιο ευνόητο. Με πρόχειρους συνειρμούς κάποιος μπορεί να φανταστεί τους «τρελούς» των extremesport, που προκαλούν τις τύχες τους ξεπερνώντας τα όριά τους. Στο κοινωνικό φαντασιακό το ρίσκο και το βουνό είναι αυτονόητα αλληλένδετα. Εξού και οι προσωπικές ευθύνες, που στην περίπτωση των δύο Γάλλων που εκπνεύσανε πριν λίγες μέρες μεταξύ Λουτρού και Ανώπολης, απέβησαν μοιραίες. Οι υψηλές θερμοκρασίες όμως δεν είναι κάτι το πρωτοφανές στην Νότια Κρήτη και η ειδοποιός διαφορά του γεγονότος αυτού είναι ότι συνέβη λίγα μέτρα μόλις από την Ανώπολη, λίγα μέτρα απ’όπου περνάει η άσφαλτος (μάλιστα φτάνει μέχρι την Αγία Αικατερίνη). Δεν είμαστε στη μέση της Μαδάρας σε κάποιο δύσβατο και απόμερο μέρος με απότομες πλαγιές και γκρεμνά. Στο μονοπάτι αυτό λαμβάνει χώρα ο αγώνας τρεξίματος Sfakia Vertical Run, είναι ένα μονοπάτι περπατημένο και σχετικά καλοδιατηρημένο. Το Λουτρό φαίνεται από παντού και ξέρεις ότι μόλις ξεκορφίσεις θα δεις την Ανώπολη.
Όσον αφορά τους ξένους επισκέπτες περιπατητές ας διευκρινίσουμε κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες.
Υπάρχουν αυτοί που έρχονται μόνοι τους για πρώτη φορά, περπατάνε για πρώτη φορά εκτός πόλης ή απλά σε τέτοιο πεδίο και που με την βοήθεια ενός βιβλίου οδηγού φτιάχνουν τη διαδρομή τους ψάχνοντας να βρουν που θα τους τύχει να κοιμηθούν και να φάνε κάθε βράδυ. Η τύχη τους παρασέρνει.
Υπάρχουν όσοι εντάσσονται σε κάποιο λεγόμενο «γκρουπ» και μαζί με έναν συνοδό περπατάνε σύμφωνα με κάποιο καθορισμένο πρόγραμμα μιας ή δύο εβδομάδων ανάλογα με την επιλογή και τον βαθμό δυσκολίας που ψάχνει ο καθένας ή καθεμία.
Τέλος υπάρχουν και όσοι αποφασίζουν να έρθουν υπό την αιγίδα κάποιας εταιρείας και οργανισμού – όπως οι εκλιπόντες- που τους έχει παραχωρηθεί ένα road book (βιβλίο που εξηγεί τη διαδρομή τους, ποια είναι τα καταλύματά που τους περιμένουνε, πού θα φάνε καθώς και άλλες χρήσιμες πληροφορίες για το ταξίδι τους) και απλά δεν θέλουν να συνοδεύονται για να είναι πιο ελεύθεροι. Είναι οι λεγόμενοι “enliberté” που διαφέρουν από τους «ξέμπαρκους» λόγω του ότι αγοράζουν το συγκεκριμένο τουριστικό προϊόν.
Πέρα λοιπόν από τις προσωπικές ευθύνες τις οποίες είναι πολύ αργά να αποδώσουμε, υπάρχουν κι άλλοι που πρέπει να τις αναλάβουν στο μέγεθος που τους αναλογεί. Το βάρος είναι ασήκωτο όταν μιλάμε για νεκρούς. Σκοπός μας δεν είναι ούτε να τις ψάξουμε, ούτε να τις αποδώσουμε, ούτε να καταγγείλουμε ή να μεμψιμοιρήσουμε. Προκύπτουν όμως ερωτηματικά που η ως τώρα δημοσιοποίηση του γεγονότος δεν έχει απαντήσει : γιατί δε βρέθηκαν την ίδια μέρα και οι δύο αφού είχαν μεταξύ τους κοντινή απόσταση; Υπήρχε χρόνος να σωθούν ή εξέπνευσαν την ίδια μέρα λίγες ώρες αφότου αναχώρησαν από το ξενοδοχείο τους; Ενημερωθήκανε συμβουλευτικά έστω ότι ξεκινάνε αργά για να πεζοπορήσουνε αυγουστιάτικα; Γιατί ισχύει και γι αυτές τις περιπτώσεις – όπου ο χρόνος μετράει αντίστροφα – η έναρξη της έρευνας μετά από 48 ώρες απουσίας, λόγω πρωτόκολλου;
Ακόμα κι αν δεν είναι σηματοδοτημένο ως Ε4, το μονοπάτι αυτό είναι τόσο κοντά σε οικισμούς που η όποια καθυστέρηση μπορεί να εξηγηθεί αλλά όχι να δικαιολογηθεί.
Ερωτήματα που ξανατίθενται κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τραγικό. Ερωτήματα που οι αρμόδιοι θα έπρεπε να έχουν λάβει υπόψιν τους εδώ και καιρό ώστε να διευκολύνουν την διάσωση και την ενημέρωση. Ερωτήματα που δεν έχουν καταλήξει μέχρι τώρα σε κάποιο δημόσιο διάλογο μεταξύ τοπικών φορέων, τουριστικών εταιρειών και κρατικών υπηρεσιών ώστε να μην ξαναθρηνήσει κανείς όσο αυτό μπορεί να προληφθεί. Δεν μπορεί να φταίνε μόνο όσοι πεθαίνουν.
Και θα ξανατονίσουμε το ήθος που θα θέλαμε να επικρατεί στις βραχώδεις πλαγιές των ορέων. Όταν ντόπιοι ή συνοδοί συναντάμε μοναχικούς περιπατητές, πάντα προσπαθούμε να τους ρωτήσουμε ποια είναι η πορεία τους, αν όλα είναι καλά, αν έχουν αρκετό νερό, τους ενημερώνουμε για τις δυσκολίες που μπορεί να συναντήσουν και διασταυρώνουμε αν έφτασαν καλά, αν τους συναντήσανε κι άλλοι. Το βουνό μπορεί να μοιάζει σε πολλούς αφιλόξενο αλλά ας μην το δυσφημίζουμε με τον τρόπο μας. Το ήθος μας είναι που το κάνει πιο φιλικό. Δεν θέλουμε να καταντήσουμε απλοί καταναλωτές του βουνίσιου τοπίου ή «χρήστες οικοσυστημηκών υπηρεσιών» όπως αρέσκονται οι τεχνοκράτες να λένε. Και κυρίως για να μην ξαναπερπατήσουμε ανάμεσα σε σταυρούς και να μην μετατραπούν οι πέτρες σε επιτύμβιες πλάκες.