Στις 15 Μαΐου 2024 ο κ. Λουκάς Μπασιάς έδωσε διάλεξη στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων με θέμα: «Η Αντιστασιακή Οργάνωση Ε.Ο.Κ. (Εθνική Οργάνωση Κρήτης) στο νομό Χανίων».
Το κείμενο της ομιλίας του κ. Λουκά Μπασιά (εφεξής Λ.Μ.) δημοσιεύτηκε στα Σελινιώτικα Νέα (15 Μαΐου 2024 και 5 Ιουνίου 2024) και στο site Αγώνας της Κρήτης (14 Ιουνίου 2024).
Γι’ αυτούς που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, είναι φανερό ότι η ομιλία του κ. Λ.Μ. (όπως και η οικογενειακή ιστοσελίδα http://bassiafa.blogspot.com/p/5-1904-1969.html με τον τίτλο «Η οικογένεια Μπασιά στους αγώνες για την ελευθερία») διακρίνεται από αποσιωπήσεις, επιλεκτικές αναφορές και οικογενειακά λιβανίσματα. Γι’ αυτούς που δεν γνωρίζουν ή που προσποιούνται ότι δεν γνωρίζουν όλα είναι μια χαρά.
Βέβαια, ο κ. Λ.Μ. αναγνωρίζει (Σελινιώτικα Νέα, 15 Μαΐου 2024) ότι έχει επηρεαστεί αρκετά από το γεγονός ότι τόσο ο πατέρας του όσο και ο αδελφός του παππού του ήταν οργανωμένοι στην ΕΟΚ του Νομού Χανίων. Όμως, φαίνεται ότι έχει επηρεαστεί παραπάνω απ’ ό,τι θα έπρεπε …
Ο κ. Λ.Μ. θέλει να πείσει τους αναγνώστες των κειμένων του και τους ακροατές των ομιλιών του ότι στη Κουστογερακιώτικη Μαδάρα το βάρος της αντίστασης και του ένοπλου αγώνα ήταν στις πλάτες του πατέρα του Κωνσταντίνου Μπασιά. Όμως, οι γραπτές μαρτυρίες δεν είναι με το μέρος του και διαψεύδουν την άποψή του. Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο Κωνσταντίνος Μπασιάς (πατέρας του κ. Λ.Μ.) ήταν οργανωμένος ένοπλος αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και είχε πολεμήσει στη διάρκεια της Κατοχής. Όμως, πολύ εύκολα διαψεύδονται τα υπερβολικά λιβανίσματα του κ. Λ.Μ. για τον πατέρα του και τη δράση του, και οι γραπτές μαρτυρίες δείχνουν ότι ο κ. Λ.Μ. κάνει επιλεκτικές αναφορές για τον πατέρα του, ενώ αποκρύπτει άλλες αναφορές οι οποίες δεν ταιριάζουν με την άποψή του… Ας δούμε, λοιπόν, γραπτές μαρτυρίες αξιόπιστων προσώπων που έδρασαν στη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής. (Για οποιαδήποτε απορία του κ. Λ.Μ. είμαστε στη διάθεσή του.)
Στην ιστοσελίδα της οικογένειας Μπασιά (http://bassiafa.blogspot.com/p/5-1904-1969.html), διαβάζουμε: «Επίσης στην παραπάνω Βρετανική έκθεση, στην σελίδα 99 του βιβλίου του Νικ. Κοκονά, αναγράφεται ότι: «ο ΜΠΑΣΙΑΣ που είχεν αναγνωριστεί και εξοπλιστεί σαν αρχηγός αντάρτικου». (Σημείωση: Το βιβλίο του Νικ. Κοκονά έχει τίτλο «Κρήτη 1941-1949: Αντίσταση, συμμαχικές αποστολές-Η Βρετανική Έκθεση», χ.χ., με ISBN 960-85329-1-4 και πρόλογο από τους γνωστούς Άγγλους αξιωματικούς που έδρασαν στην Κρήτη στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, Τζακ Σμιθ Χιουζ, Ραλφ Στκόμπριτζ και Πάτρικ Λη Φέρμορ. Ο τίτλος του πρωτότυπου κειμένου είναι The Cretan Resistance 1941-1945 και η μετάφραση είναι του Ν. Α. Κοκονά.)
Το απόσπασμα «ο ΜΠΑΣΙΑΣ που είχεν αναγνωριστεί και εξοπλιστεί σαν αρχηγός αντάρτικου» είναι πιστή μεταφορά από το βιβλίο του Νικ. Κοκονά. Όμως, αυτό το απόσπασμα είναι μέρος ενός μεγαλύτερου αποσπάσματος της Βρετανικής Έκθεσης το οποίο δεν κολακεύει τον Κωνσταντίνο Μπασιά και η οικογένεια Μπασιά σκόπιμα παραλείπει.
Στη σελίδα 99 (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας), ολόκληρο το απόσπασμα της Βρετανικής Έκθεσης έχει ως εξής:
«Η αντάρτικη δραστηριότητα συνεχίστηκε από μερικούς χωρικούς υπό τη διοίκηση ενός βοσκού του Βασίλη ΠΑΤΕΡΑΚΗ. Κανένας από τους αξιωματικούς που το Σέλινο είναι πλούσιο δεν ενδιαφέρθηκε για δράση, μήτε οι Οργανώσεις μήτε ο ΜΠΑΣΙΑΣ που είχεν αναγνωριστεί και εξοπλιστεί σαν αρχηγός αντάρτικου. Στο Κουστογέρακο παρέταξαν τα γυναικόπαιδα μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα (οι άνδρες είχαν φύγει από το χωριό για να αποφύγουν τη σύλληψη). Με την πρώτη βολή σκοτώθηκε μια ηλικιωμένη γυναίκα και ένα παιδί. Τότε ο Κωνσταντίνος ΠΑΤΕΡΑΚΗΣ πυροβολήσας από μακριά, σκότωσε τον επικεφαλής του εκτελεστικού αποσπάσματος. Οι λοιποί Γερμανοί έγιναν καπνός.»
(Ο Κωστής Πατεράκης, αδελφός του Βασίλη Πατεράκη, πυροβόλησε και σκότωσε τον επικεφαλής του εκτελεστικού αποσπάσματος από απόσταση περίπου τετρακοσίων μέτρων.)
Άραγε, ο κ. Λ.Μ. έχει διαβάσει ολόκληρη τη σελίδα 99 της Βρετανικής Έκθεσης; Αν δεν έχει το συγκεκριμένο βιβλίο μπορούμε να του δώσουμε φωτοαντίγραφο των δύο σελίδων (98 και 99) που αναφέρονται στον Κωνσταντίνο Μπασιά. Ακριβώς τα ίδια διαβάζουμε στη σελίδα 78 μίας άλλης έκδοσης της ίδιας Βρετανικής Έκθεσης από τις εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις, σε μετάφραση Ελευθερίου Παπαγιαννάκη.
Ο κ. Λ.Μ. θα πρέπει να γνωρίζει ότι οι Άγγλοι έδωσαν στον Κωνσταντίνο Μπασιά (δηλαδή, στον πατέρα του) όπλα, πυρομαχικά και άλλα εφόδια για τον εξοπλισμό της ομάδας του, μετά από υπόδειξη του Βασίλη Πατεράκη στον Φήλντινγκ, ο οποίος έστειλε σήμα με τον ασύρματο στη Μ. Ανατολή και η ρίψη των εφοδίων έγινε με αεροπλάνο στη Μαδάρα. Μετά από την προφανώς σκόπιμη απόκρυψη του αποσπάσματος της Βρετανικής Έκθεσης στην οικογενειακή ιστοσελίδα, θα μπορούσαμε να σταματήσουμε εδώ και να μη γράψουμε τίποτε άλλο. Όμως, αξίζει τον κόπο να συνεχίσουμε. Στη σελίδα 177 (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας) του βιβλίου του Ζαν Φήλντινγκ «Το κρυφτό – Η αντίσταση στην Κρήτη». (Μετάφραση Αλεξάνδρα Φιάδα, εκδόσεις Εστία, 1993), διαβάζουμε:
«Ο πυρήνας αυτού του μικρού σώματος αποτελείτο από τους Πατεράκηδες, μια οικογένεια έξι αδελφών ηλικίας από δεκαέξι ως τριάντα. Ένας από αυτούς, ο Μανόλης, βρισκόταν στο ανατολικό άκρο του νησιού για κοντά ένα χρόνο υπηρετώντας ως το δεξί χέρι του Πάντυ. (σ.σ. ο Πάντυ είναι ο Πάτρικ Λη Φέρμορ.) Οι υπόλοιποι μαζί με διάφορους θείους και εξαδέλφους, είχαν συγκολληθεί σε μία ομοιογενή δυνητικά πολεμική δύναμη υπό την ηγεσία του μεγαλύτερου αδελφού, του Βασίλη, και θα ήταν σφάλμα να διαταράξουμε αυτή τη φυσική ιεραρχία διορίζοντας έναν ξένο (σ.σ. εννοεί τον Νεοζηλανδό Πέρκινς) να τους διοικεί αντί γι’ αυτόν […] Ένιωθα αρκετά βέβαιος ότι υπό τις διαταγές του Βασίλη (σ.σ. εννοεί τον Βασίλη Πατεράκη) η ομάδα δεν θα τα έκανε μαντάρα αρχίζοντας τη δράση πριν την ώρα της.»
Ένα άλλο βιβλίο αναφέρεται στον Νεοζηλανδό επιλοχία Dudley Churchill Perkins που ήταν γνωστός (και αναγνωρισμένος από όλους για την γενναιότητά του) στην περιοχή με το όνομα «Βασίλης» και σκοτώθηκε τον Φεβρουάριο του 1944 στις Φώκιες, περιοχή μεταξύ Ομαλού και Λάκκων. (Murray Elliott, «Vasili: The lion of Crete». Century Hutchinson, 1987. Ο Φήλντινγκ έχει γράψει τον πρόλογο του βιβλίου όπου σημειώνει ότι «καλωσορίζει και συστήνει το βιβλίο». Αυτό σημαίνει ότι ο Φήλντινγκ συμφωνεί με αυτά που γράφει ο Murray Elliott.)
Στις σελίδες 84 και 85 (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας) του βιβλίου του Elliott, διαβάζουμε:
«Αν και ο Πέρκινς είχε έλθει ως δεύτερος στην ιεραρχία μετά τον Φήλντινγκ, η κατάσταση είχε αλλάξει. Όλα ήταν πολύ καλά οργανωμένα. Υπήρχαν λίγα προβλήματα με τις επικοινωνίες και δεν υπήρχε πλέον ανάγκη ο Φήλντινγκ να λείπει μακριά για μεγάλα χρονικά διαστήματα περπατώντας με κόπο σε έκταση μεγαλύτερη από δύο χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα που ήταν η περιοχή του, οργανώνοντας συναντήσεις με τους αρχηγούς των ανταρτών. Ούτε υπήρχε πραγματική ανάγκη να διοικεί ο Πέρκινς όταν έλειπε ο Φήλντινγκ. Η μικρή ομάδα των ανταρτών είχε ικανό ηγέτη τον τριαντάχρονο Βασίλη Πατεράκη, γαλήνιο και φλεγματικό, του οποίου η αίσθηση του σκοπού και της υπευθυνότητας τον έκαναν ιδανικό γι’αυτή την αποστολή.»
Στο ίδιο βιβλίο και στις σελίδες 114 και 115 (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας), διαβάζουμε:
«Ο Πέρκινς συγκέντρωσε περίπου 110 άνδρες και έφτιαξε μία αποτελεσματική δύναμη η οποία ορισμένες φορές έφτανε σχεδόν τα διακόσια άτομα […] Ο Βασίλης Πατεράκης ήταν ακόμα ο φυσικός ηγέτης της ομάδας, αλλά ο Φήλντινγκ του ζήτησε αν μπορούσαν να δεχτούν τον Πέρκινς να διευθύνει τη δράση τους. Χωρίς δισταγμό, ο Βασίλης Πατεράκης απάντησε σταθερά: «Σαν ένας αδερφός» και αγκάλιασε τον Πέρκινς με τον κρητικό τρόπο της αφοσιωμένης φιλίας.»
Φαίνεται, λοιπόν, ότι το φυλάκιο στη Μαδάρα είχε φυσικό αρχηγό (και όχι απλά αναγνωρισμένο με φωτογραφίες και πιστοποιητικά …) τον Βασίλη Πατεράκη (Πατεροβασίλη), ο οποίος ενδιαφερόταν μόνο για τον αγώνα εναντίον των Γερμανών και όχι για την προβολή του. Ο Πέρκινς ήταν επιλοχίας «μία πολύ σημαντική προσωπικότητα της εποχής εκείνης […], ένας γεννημένος αρχηγός με μεγάλη ικανότητα στην τακτική του ανταρτοπολέμου». (Antony Beevor, «Η Κρήτη: Η μάχη και η αντίσταση», Εκδόσεις Γκοβόστη, 2004, σε μετάφραση Π. Μακρίδη, σελ. 405). Η στρατιωτική εκπαίδευση, η προσωπικότητα και οι ικανότητες του Πέρκινς τον είχαν κάνει αγαπητό σε όλους και συνεπώς δεν ήταν παράλογο να αναλάβει την ευθύνη του φυλακίου. Παρ’ όλα αυτά, Φήλντινγκ δίσταζε να προτείνει τον Πέρκινς ως αρχηγό του φυλακίου επειδή ο Βασίλης Πατεράκης «ήταν ο φυσικός ηγέτης της ομάδας», σύμφωνα με τα λόγια του Φήλντινγκ.
Ο Φήλντινγκ ταξίδεψε (1951–1952) στην Κρήτη για να συναντήσει συναγωνιστές του και έγραψε ένα βιβλίο γι’ αυτό το ταξίδι. (Xan Fielding, «The Stronghold: Four Seasons in the White Mountains of Crete». Paul Dry Books, 2013. Η πρώτη έκδοση του βιβλίου είχε τίτλο: The Stronghold: An Account of the Four Seasons in the White Mountains of Crete. Τα αποσπάσματα που ακολουθούν είναι από την έκδοση του 2013.)
Το καλοκαίρι του 1951, ο Φήλντινγκ πήγε στη Σούγια όπου τον περίμενε ο Βασίλης Πατεράκης και άλλοι Σελινιώτες αντάρτες (ο Φήλντινγκ δεν αναφέρει ονόματα). Στη σελίδα 12 του βιβλίου διαβάζουμε: «Ο αρχηγός τους (σ.σ. ο Φήλντινγκ αναφέρεται στους Σελινιώτες αντάρτες), ο Βασίλης Πατεράκης, ήταν ο πρώτος που έκανε ένα βήμα μπροστά και με φίλησε και στα δύο μάγουλα».
Στην ίδια σελίδα ο Φήλντινγκ αναφέρεται στο κάψιμο των τριών χωριών (28 Σεπτεμβρίου 1943):
«Τα τρία χωριά Μονή, Λιβαδάς και Κουστογέρακο ήταν η ραχοκοκαλιά της αντίστασης στο Σέλινο στη διάρκεια της Κατοχής και πλήρωσαν βαρύ τίμημα για τον ηρωισμό τους.[…] Τα γυναικόπαιδα βρήκαν καταφύγιο σε άλλα χωριά και οι άνδρες βγήκαν στο βουνό όπου δημιούργησαν τον πυρήνα μίας αντάρτικης ομάδας την οποία ο Βασίλης (σ.σ. εννοεί τον Βασίλη Πατεράκη) τελικά διοικούσε.»
Το φθινόπωρο του 1951, ο Φήλντινγκ πήγε στην πόλη των Χανίων όπου συνάντησε αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης (δεν αναφέρει ονόματα) οι οποίοι του παραπονέθηκαν για την αδιαφορία που έδειχνε η πολιτεία για τους αγωνιστές. Ο Φήλντινγκ τους εξήγησε ότι επειδή δεν είχε στην Αγγλία κάποια επίσημη κυβερνητική θέση δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Όμως, έγραψε ένα κείμενο σε τοπική εφημερίδα όπου εξέφραζε την έκπληξή του για την αδιαφορία της πολιτείας στη λαμπρή αντίσταση (splendid resistance) στα Χανιά και ανέφερε (σελ. 143) «σαν παραδείγματα αυτής της αντίστασης έναν αριθμό τοπικών ηγετών όπως ο Βασίλης Πατεράκης και ο Πέτρος Πέτρακας.» (Σημείωση: Ο Πέτρος Πέτρακας (Πέτρος Παπαδοπετράκης) ήταν ο αρχηγός της Ασηγωνιώτικης ομάδας ανταρτών.)
Ενώ ο κ. Λ.Μ. στην ομιλία του αναφέρθηκε στη μάχη του Βαφέ (8 Δεκεμβρίου 1944), «ξέχασε» να πει ποια σελινιώτικη ομάδα πολέμησε στη μάχη και ποιος Κουστογερακιώτης τραυματίστηκε σοβαρά. Στην Έκθεση Δράσης (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας) του Πέτρου Παπαδοπετράκη (αρχηγός της Ασηγωνιώτικης ένοπλης ομάδας και γνωστός ως Καπετάν Πέτρακας), διαβάζουμε:
«Εις την περιφέρειαν του χωρίου Κουστογέρακον Σελίνου είχεν οργανωθή καλώς από τας αρχάς του έτους 1942 μία ομάς υπό τον Οπλαρχηγόν Βασίλειον Πατεράκην. Υπό την προστασίαν της ομάδος ταύτης είχεν εγκατασταθή εις την άνω περιφέρειαν ο τρίτος κατά σειράν εν Κρήτη κομισθείς ασύρματος, ομοίως υπό την προστασίαν ταύτης, προσήγγιζον πλωτά μέσα εις τα Ν.Δ. παράλια της Νήσου, ένθα και ο τομεύς της δράσεως της ως άνω ομάδος, προερχόμενα εκ Μ. Ανατολής και κομίζοντα διάφορα εφόδια (όπλα, πυρομαχικά κ.λ.π.) και άτινα παραλαμβανόμενα και εναποθηκευόμενα καταλλήλως, διοχετεύοντο εις το εσωτερικόν της Νήσου. […]
Διεκρίθη δε κατά την εις Βαφέ Αποκορώνου διεξαχθείσαν κατά την 8.12.44 μάχην, ο Διοικητής της οποίας έσπευσεν τότε μετά Τμήματός του. Κατά την ως άνω μάχην διεκρίθησαν διά τον ηρωϊσμόν και αυτοθυσίαν των, τόσον ο Αρχηγός του Τμήματος Πατεράκης Βασίλειος, όσον και οι Πατεράκης Αντώνιος, Πατεράκης Μιχαήλ, Κογχιλάκης Ιωάννης, οίτινες προωθήθησαν αποσπασθέντες των άλλων Τμημάτων, κατέλαβον θέσιν παρά την αμαξητήν οδόν Χανίων-Βαφέ, διερχομένων δε τότε των Γερμανών εκείσε επ’ αυτοκινήτων, εβλήθησαν παρά των ανωτέρω, προξενήσαντες μεγάλας απωλείας και σύγχισιν εις τον εχθρόν. Διαρκούσης της μάχης και ενώ εμάχετο ο Αρχηγός Πατεράκης Βασίλειος εδέχθη εχθρικόν βλήμα όπερ και έθραυσε την δεξιάν του χείραν.»
Το τραύμα του Βασίλη Πατεράκη ήταν σοβαρό και αρχικά νοσηλεύτηκε στο Ρέθυμνο στην κλινική του Μοσχάκη και κατόπιν στο Ηράκλειο στην κλινική του αντιστασιακού γιατρού Στυλιανού Γιαμαλάκη. Όμως, επειδή τα προβλήματα από το τραύμα συνεχιζόταν χρειάστηκε να νοσηλευτεί περίπου δύο μήνες σε βρετανικό στρατιωτικό νοσοκομείο στο Κάιρο.
Ο Μάρκος Σπανουδάκης, υπεύθυνος κατασκοπείας και πληροφοριών Νομού Χανίων και μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της ΕΟΚ (Εθνική Οργάνωση Κρήτης), γράφει στην Έκθεση Δράσης του:
Τα υπό της ΕΟΚ οργανωθέντα τμήματα, τα οποία και ευθύς ως ανάγκη συνεκεντρώθησαν, είχον ως αρχηγόν ως κάτωθι:
1) Εμμανουήλ Νικολούδης (Αρχηγός), 2) Ι. Βελεγρής (Αρχηγός Κυδωνίας), 3) Γ. Ντιγριντής (Αρχηγός Κισσάμου), 4) Γ. Λιόδης (Αρχηγός Αποκορώνου), 5) Ι. Μαρκετάκης (Αρχηγός Σελίνου), 6) Ι. Κατσιάς (Αρχηγός Σφακίων), 7) Π. Πέτρακας (Αρχηγός Ανατολικού Αποκορώνου), 8) Β. Πατεράκης (Αρχηγός Ομάδας Δολιοφθοράς Σελίνου)
Η ακρίβεια της παρούσης εκθέσεως βεβαιούται αφ’ ενός μεν εκ των συνημμένων εκθέσεων του Συμμαχικού Στρατηγείου προς το Υπουργείον Στρατιωτικών, αφ’ ετέρου δε από της προσωπικής αντιλήψεως του τότε Αντιπροέδρου της Κυβερνήσεως και νυν Αρχηγού του Γ.Ε.Α. Πτεράρχου κ. Εμμ. Κελαϊδή, ο οποίος και εμέ καλώς και το έργον μου εγνώρισεν.
Ο Νικόλαος Σκουλάς, από τα ιδρυτικά μέλη της ΕΟΚ, σε συνέντευξη που έδωσε (20 Μαΐου 1958) στον αντισυνταγματάρχη Νικόλαο Ζιώγα, έλεγε:
«Εις τον Νομόν Χανίων από του 1941 μέχρι του Σεπτεμβρίου 1944 υπήρχον εν δράση δύο ανταρτικαί Οργανώσεις, η μεν του Πέτρακα εις Ασή Γωνιά (ανεξάρτητος), η δε του Πατεράκη εις Κουστογέρακον (επίσης ανεξάρτητος), εξαρτημέναι της Βρεττανικής Αποστολής παρά της οποίας και διετηρούτο.»
Άραγε, όλες αυτές οι αναφορές για τη δράση του Πατεροβασίλη και την ηγετική θέση που είχε στον ένοπλο αγώνα είναι πλαστές ή μήπως οι συντάκτες ήταν άσχετοι με την Εθνική Αντίσταση στα Χανιά; Ποια είναι η άποψη του κ. Λουκά Μπασιά; Η οικογένεια του Πατεροβασίλη, αλλά και ο ίδιος, ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για την προβολή της δράσης του, ούτε για φωτογραφίες και πιστοποιητικά πατριωτισμού. Βέβαια, ο Πατεροβασίλης στηριζόταν στους ψυχωμένους άντρες της ομάδας του απ’ όλες τις οικογένειες του Κουστογεράκου και των άλλων χωριών.
Ο κ. Λουκάς Μπασιάς αφού δεν μπορεί ευθέως να αμφισβητήσει την ηγετική θέση του Πατεροβασίλη, προτιμά να μη τον αναφέρει. Έτσι, πριν από αρκετά χρόνια (ήταν μάλλον φθινόπωρο του 2016) σε ομιλία του στο Κουστογέρακο για το κάψιμο των τριών χωριών (Μονή, Λιβαδάς και Κουστογέρακο) αναφέρθηκε αρκετές φορές στο φυλάκιο της Μαδάρας, χωρίς να αναφέρει κανένα όνομα αντάρτη εκτός από το όνομα του πατέρα του! Δυστυχώς, ο κ. Λ.Μ. δεν ακολούθησε τη συμβουλή του Μένανδρου που επέμενε ότι «υπέρ σεαυτού μη φράσης εγκώμιον», δηλαδή, να μη παινεύεις τον εαυτό σου. Όμως, για να είμαστε δίκαιοι θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο κ. Λ.Μ. σημειώνει (Σελινιώτικα Νέα, 5 Ιουνίου 2024) δειλά-δειλά ότι σε κάποιο ΦΕΚ αναφέρεται ότι «αναγνωρίστηκε η ΕΑΟ Νοτιοανατολικής περιοχής Σελίνου (Πατεράκης)». Ευτυχώς για τον Πατεροβασίλη που δημοσιεύτηκε το όνομά του στο ΦΕΚ και έτσι έγινε αντιστασιακός με επίσημο κρατικό πιστοποιητικό! Επειδή ο κ. Λ.Μ. στην ομιλία του αναφέρθηκε (πολύ διακριτικά) στο Τάγμα Χωροφυλακής Παπαγιαννάκη («οι συνεργαζόμενες οργανώσεις δήλωσαν πως αποκηρύσσουν το Τάγμα Χωροφυλακής Παπαγιαννάκη»), καλό είναι να γνωρίζει ότι ο Ταγματάρχης της Χωροφυλακής Δημήτριος Παπαγιαννάκης (διοικητής του Τάγματος Ασφαλείας Χανίων στη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής) παραπέμφθηκε στο Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων Χανίων και αθωώθηκε στη δίκη (μετά από δύο αναβολές) που έγινε στις 28 Αυγούστου 1946. Ο Παπαγιαννάκης έφυγε και κρύφτηκε στον Πειραιά, αλλά έκανε το λάθος και γύρισε στα Χανιά. Στις 19 Οκτωβρίου 1946 πυροβολήθηκε θανάσιμα από έναν «ψηλό με μουστάκι» (όπως γράφτηκε στον τοπικό τύπο) μέσα στο χρυσοχοείο του Ι. Κριάρη στην Πλατεία 1866 (Νέα Καταστήματα). Συνεπώς, οι αντιστασιακές οργανώσεις δεν αποκήρυξαν απλά τον Παπαγιαννάκη ο οποίος κατηγορήθηκε, μεταξύ άλλων, και για τη δολοφονία του ανθυπολοχαγού Μανώλη Πιμπλή, γνωστού πατριώτη από την Κίσσαμο ο οποίος είχε πολεμήσει στη Μάχη του Κουστογεράκου.
Φαίνεται, λοιπόν, ότι πρέπει να γίνουν αρκετές διορθώσεις και συμπληρώσεις στην ιστοσελίδα της οικογένειας Μπασιά, επειδή ενδιαφέρει η ιστορική αλήθεια και όχι αν τα παιδιά του Κωνσταντίνου Μπασιά «ήσαν πολύ καλοί μαθητές και μάλιστα εδιακρίνοντο για τις επιδόσεις τους στις σπουδές τους», όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα!
Ο κ. Λουκάς Μπασιάς θα πρέπει να δείξει σύνεση (την οποία επιβάλλει η ιστορική αλήθεια) και όταν αναφέρεται στην Εθνική Αντίσταση στα Χανιά, να αποφεύγει τα οικογενειακά λιβανίσματα, τις αποσιωπήσεις και τις επιλεκτικές αναφορές, έχοντας κατά νου τα λόγια του Αγάθωνα, του αρχαίου Αθηναίου τραγικού ποιητή: «Ακόμα και ο θεός δεν μπορεί να αλλάξει το παρελθόν.»
Αμαλία Ε. Πατεράκη
Μανώλης Α. Γασπαράκης