Με ανάρτησή του ο δημοσιογράφος Μάριος Διονέλλης αναφέρεται σε ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα που είχε εμπλακεί ο παππούς του ως μηχανοδηγός. Περιγράφει τα γεγονότα γύρω από το δυστύχημα για να διαπιστώσει ότι 57 χρόνια μετά στην Ελλάδα ελάχιστα έχουν αλλάξει, παρά την ύπαρξη πλέον των τεχνολογιών που θα διασφάλιζαν τις ζωές των ανθρώπων.
Διαβάστε τι αναφέρει:
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με συλλογική μνήμη των αφηγήσεων από το δυστύχημα που είχε εμπλακεί ως μηχανοδηγός ο παππούς μου (ο πρώτος από δεξιά στη φωτογραφία). Σκοτώθηκαν όλοι όσοι βρίσκονταν στις μηχανές των δύο αμαξοστοιχιών, εκτός από τον ίδιο.
Ο σταθμάρχης του Μπράλου ξέχασε τη «γραμμή» που είχε δώσει στο τρένο από Τιθορέα και έδωσε διέλευση και στο τρένο από Λιανοκλάδι. Όταν το κατάλαβε ήταν πια αργά και οι δύο εμπορικές αμαξοστοιχίες, με 50 βαγόνια η κάθε μία, πορεύονταν προς τον θάνατο χωρίς να μπορεί κανείς να ειδοποιήσει τους μηχανοδηγούς.
«Ειδωθήκαμε μόνο όταν είχαμε φτάσει στα 200 μέτρα το ένα τρένο από το άλλο. Η σύγκρουση ήταν τρομαχτική, η μηχανή μου χώθηκε κυριολεκτικά μέσα στον καπνοθάλαμο της ατμομηχανής του άλλου τρένου. Γύρισα στον θερμαστή και πρόλαβα μόνο να πω: “Ηλία σκοτωνόμαστε…”. Όταν ήρθαν να μας πάρουν ήταν ήδη νεκρός και ένα αυλάκι αίμα έτρεχε από το στόμα του. Στην άλλη μηχανή τρεις άνθρωποι, μηχανοδηγός, θερμαστής και δόκιμος θερμαστής όλοι νεκροί, ακαριαία. Εκείνη την εποχή ο σιδηρόδρομος δεν διέθετε τα σημερινά σύγχρονα μέσα επικοινωνίας και ασφάλειας. Ήταν 14 Ιουνίου 1966».
Από εκείνη την εποχή πέρασαν 57 χρόνια, στα τρένα βάλανε το ETCS (European Train Control System) που αποτρέπει τις συγκρούσεις ακόμα και αν γίνει ανθρώπινο λάθος. Και σήμερα οι μηχανοδηγοί καταγγέλλουν πως δεν λειτουργεί τίποτα, όχι μόνο το ETCS αλλά ούτε καν τα φωτεινά σήματα στις γραμμές και όλα γίνονται χειροκίνητα.
Η ιδιωτικοποίηση του σιδηροδρόμου ήταν από τις πρώτες προβλέψεις του πρώτου Μνημονίου, επί Γ. Παπανδρέου το 2010. Προωθήθηκε από τις κυβερνήσεις Παπαδήμου, Πικραμένου, Σαμαρά – Βενιζέλου και ολοκληρώθηκε επί Τσίπρα όταν τελικά πουλήσαμε όλο το μεταφορικό έργο της ΤΡΑΙΝΟΣΕ για 45 εκατομμύρια ευρώ.
Μετά ήρθε ο Μητσοτάκης και επιδοτεί κάθε χρόνο τους Ιταλούς που την αγόρασαν, με 50 εκατομμύρια για να υλοποιούν τα «άγονα» δρομολόγια. Δίνουμε πίσω κάθε χρόνο περισσότερα από όσα μας έδωσαν για να αγοράσουν όλο τον σιδηρόδρομο. Μεταξύ των άγονων γραμμών είναι και το Αθήνα – Θεσσαλονίκη, που είναι τόσο «άγονο» που χθες (σε εργάσιμη μέρα και όχι σε αργία με εκδρομείς κτλ.) είχε 350 επιβάτες.
Σε παγκόσμιο επίπεδο η απαξίωση του σιδηροδρόμου επιβάλλεται μεθοδευμένα από τα συμφέροντα της αυτοκινητοβιομηχανίας και της αεροπορικής βιομηχανίας. (Και στην Κρήτη η συζήτηση για το τρένο ξεκινά από την εξυπηρέτηση του νέου αεροδρομίου αντί να ενώσει τις πόλεις του νησιού) – Η ιδιωτικοποίηση των τρένων είναι ευθέως ανάλογη με τον αριθμό των νεκρών που καταγράφονται σε δυστυχήματα σαν το χθεσινό και ήδη σε πολλές χώρες αρχίζει η αντίστροφη πορεία επανεθνικοποίησης του σιδηροδρόμου όπως και άλλων κρίσιμων τομέων για τις υποδομές κοινής ωφέλειας.
Για πάμε τώρα στα δικά μας.
Είναι κανείς εκεί έξω να υπόσχεται πως θα πάρει πίσω την ΤΡΑΙΝΟΣΕ; Ακούει κανείς;
