Η μάχη του Γαλατά

Μια εσκεμμένη παράλειψη

Γράφει ο Φωκίων Βερυκάκης

Αγαπητέ μου κ. Διευθυντά,

Είναι πασίγνωστη στο αναγνωστικό σας κοινό η στάση σας και το αγωνιστικό σας πάθος – σχετικός και ο τίτλος της εφημερίδας σας  Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ- για την επικράτηση του δικαίου, της ηθικής και της αλήθειας για την διεκδίκηση και επίλυση των δικαίων του τόπου μας, σε αντίθεση με την άλλη τοπική σας συνάδελφο, που με τον αέρα την μεγάλης κυκλοφορίας δεν δημοσιεύει απαντητικά δημοσιεύματα συμπολιτών μας, σε προκλήσεις και επιβολή παρανόμων συμφερόντων και έτσι καταπνίγει την φωνή τους και δεν διαλάμπει η αλήθεια, επ’ ωφελεία και το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου.   Σε αυτή μας την παρουσίαση, θα αναφερθούμε σε μια ιστορική παράλειψη, που διέπραξε δυστυχώς σε δύο συνεχόμενες ομιλίες του το 2012 και 2013 ο Δήμαρχος Χανίων κ. Εμμ. Σκουλάκης κατά την εξιστόρηση των γεγονότων, που έλαβαν χώρα κατά της επετειακής εκδηλώσεως της Μάχης της Κρήτης και ιδιαίτερα για την Γιγαντομαχία του Γαλατά, της σημαντικότερης  επί μέρους Μάχης, που έγινε στο νησί των Γενναίων τον Μάη του ’41 εναντίον των δυνάμεων του Ναζισμού και του Φασισμού.

   Δυστυχώς ο κ. Δήμαρχος και στις δυο ομιλίες του παρέλειψε χαρακτηριστικά να αναφερθεί στην κεφαλαιώδη συμβολή του πρωταγωνιστή της θρυλικής Μάχης του Γαλατά – που αυτός δεν είναι άλλος από τον τότε Μακαριστό εφημέριο του χωριού παπά Βασίλη Ρουμελιωτάκη, ο οποίος με την επινοητικότητά του και την ευρηματικότητά του  αναδείχθηκε ο λαοσωτήριος ηγέτης του ποιμνίου του, αφού καίτοι έπεσαν στον Γαλατά 1500 Γερμανοί Αξιωματικοί και οπλίτες κατά την εξαήμερη Μάχη , χωρίς καμία αντίποινα και αντεκδίκηση και χωρίς κανένας Γαλατιανός να στηθεί σε εκτελεστικό απόσπασμα στον μαρτυρικό «ΓΟΛΓΟΘΑ».

   Την απάντηση θα την πάρει κάθε αναγνώστης σας από την αναδημοσίευση δύο άρθρων, προκειμένου  να ενημερωθεί σχετικά και να γνωρίσει την ιστορία του τόπου μας, που γράφτηκε σε δύσκολους και χαλεπούς καιρούς:

   Το Α’ αφορά άρθρο του κ. Αντώνη Δαμιανάκη με τίτλο «72 χρόνια από τη Μάχη της Κρήτης  – Στη Μάχη του Γαλατά 20 – 26 Μαΐου 1941» που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΛΛΗΝΟΚΑΝΑΔΙΚΟ ΒΗΜΑ» στο φύλλο του Σαββάτου 18 Μαΐου 2013.

   Και το Β’ αφορά ένα κεφάλαιο από το ΤΙΜΗΤΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ στους Αγωνιστές της Μάχης του Γαλατά, με την ευκαιρία της 60^ης επετείου της Μάχης της Κρήτης, που εξέδωσε το 2001 ο επίτιμος Διευθυντής του Πολυτεχνείου Κρήτης κ. Φωκίων Θ. Βερυκάκης και των οποίων η αναδημοσίευση ακολουθεί στη συνέχεια:

72 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΓΑΛΑΤΑ 20-26 ΜΑΙΟΥ 1941

   Σύσσωμος ο Κρητικός λαός αντιμετώπισε επί 10 ημέρες τις πάνοπλες Γερμανικές δυνάμεις που επιτέθηκαν τον Μάιο του  1941 στην Κρήτη. Επί 10 ημέρες επακολούθησαν σκληρές τιτανομαχίες. Δυστυχώς οι Κρητικοί κατά την επίθεση βρέθηκαν άοπλοι. Ως μοναδικά όπλα είχαν τσεκούρια, τσουγκράνες, ρόπαλα και απαρχαιωμένα όπλα. Με αυτά και την βοήθεια των συμμάχων κατάφεραν να εξουδετερώσουν την επίλεκτη ναζιστική μονάδα αλεξιπτωτιστών ανατραπέντας έτσι την ροή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αποτέλεσμα αυτών των μαχών ήταν οι απώλειες των Γερμανών σε όλα τα πεδία της μάχης της Κρήτης να φτάσουν σε  4.465 νεκρούς και 360 αγνοούμενους.

   Τα ονόματα αυτών αναγράφονται στον πίνακα του Γερμανικού νεκροταφείου.

   Στο ύψωμα 107 στο Μάλεμε της Κρήτης, αναπαύονται στο  νεκροταφείο, της Σούδας 1742 Βρετανοί, οι απώλειες των Βρετανών, μέσα σε αυτούς συγκαταλέγονται και 5 Καναδοί στρατιώτες.

   Στην Γερμανική επιχείρηση Ερμής έλαβε  μέρος το ενδέκατο αεροπορικό σώμα που είχε δύναμη 1280 αεροπλάνα μεταφέροντας την έβδομη και όγδοη μεραρχία και ένα σύνταγμα αλπινιστών της έκτης ορεινής μεραρχίας σύνολον σε έμψυχο υλικό 22.200 άντρες !!

   Αναφερόμενη στην μάχη της Κρήτης, η πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας HELEN CLARK, η οποία είχε παρευρεθεί στον εορτασμό της 60^ης επετείου του 2001, ανάφερε:

   Ήταν μεγάλη τιμή που βρέθηκα μαζί σας πέρσι για τον εορτασμό της Μάχης της Κρήτης. Οι δεσμοί της Νέας Ζηλανδίας και της Ελλάδας μας πάνε πίσω πολλά χρόνια, αλλά η σχέση που έχουμε, πηγάζει από τις κοινές εμπειρίες μας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τόσο στην Στερεά Ελλάδα όσο και στη μάχη της Κρήτης.

   Κατά την 60^η επέτειο της Μάχης του Γαλατά η πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας τίμησε με το πολεμικό ένδοξο παράσημο, και παρασημοφόρησε τον ήρωα και σωτήρα του Γαλατά, ιερέα Βασίλειο Ρουμελιωτάκη. Ο αείμνηστος π. Βασίλης Ρουμελιωτάκης ήταν εφημέριος του Γαλατά από το 1929 ως το 1973. Κατά τα αντίποινα του Γερμανοί εισβολέα σε βάρος του Γαλατά, οι άνδρες στο σώμα των ελευθέρων σκοπευτών υπό τον ταγματάρχη Σπύρο Γερογιάννη, και το 60^ο σύνταγμα πεζικού υπό τον Αντ/ρχη Μιχ. Γρηγορίου, καθώς και τα δύο τάγματα  Νεοζηλανδών υπό τον ταγματάρχη Σμιθ προκάλεσαν τρομαχτικές απώλειες στον εχθρό, αφού την έκτη και τελευταία ημέρα της Μάχης καταμετρήθηκαν στα πεδία των συγκρούσεων 1500 αξιωματικοί και οπλίτες Γερμανοί νεκροί.

   Το πρωί της 21^ης Μαΐου έπεσαν βόρεια του Γαλατά 116 αλεξιπτωτιστές, 114 σκοτώθηκαν από συμμαχικές δυνάμεις, ενώ ένας Γερμανός στρατιώτης και ένας λοχίας τραυματίστηκαν, και τους μετάφεραν στους ώμους τους στην πλατεία του Γαλατά. Μόλις αντίκρισαν τους τραυματίες οι Γαλατιανοί, ήταν έτοιμοι να τους σκοτώσουν. Ο Γερμανός λοχαγός βγάζει μια φωτογραφία δείχνοντας τα δυο του παιδιά και εκλιπαρούσε για συμπόνια. Παρεμβαίνει ο παπάς Βασίλης και τους λέει ότι ο αιχμάλωτος πολέμου είναι ιερό πράγμα. Οι Γερμανοί λίγο αργότερα δεν πίστεψαν πως οι πολίτες δεν πολέμησαν και σχεδίαζαν το ολοκαύτωμα του Γαλατά και να μην αφήσουν λίθο πάνω σε λίθο. Σκόπευαν να φονεύσουν όλους τους συγκεντρωθέντες κατοίκους στην πλατεία. Το σπίτι του παπά-Βασίλη ήταν πρόχειρο χειρουργείον με τον γιατρό Χατσιτσανάκη, και τους έδιναν τις πρώτες βοήθειες. Τον Λοχαγό έφερε στην πλάτη του τραυματισμένο ένας Έλληνας στρατιώτης. Ο Λοχαγός μετά έδωσε ένα χαρτί στον παπά και ένα άλλο στον πρόεδρο του Γαλατά γράφοντας ότι ο παπάς, και η παπαδιά μου έσωσαν τη ζωή, και έδινε εντολή να μην εκτελέσουν κανένα πολίτη, γιατί δεν πολέμησαν. Ο Λοχαγός Ερίχ – Βάγερ, μετά την πτώση του Γαλατά ερχόταν από τα Χανιά κάθε τόσο, αγκάλιαζε τον παπά, τον φιλούσε και του έλεγε πατέρα σε σένα χρωστάω την ζωή μου, κάθε φορά φέρνοντας δώρα στα 4 παιδιά του παπά. Σε 6 μήνες τον μετάθεσαν στο δυτικό Μέτωπο και εκεί σκοτώθηκε.

   Ο Λοχαγός Εριχ-Βάγερ, πριν φύγει έδωσε ένα χαρτί στον παπά – Βασίλη γράφοντας να μην πειράξετε τους πολίτες γιατί δεν πολέμησε κανένας από αυτούς. Ο παπά –Βασίλης το έδειχνε στους Γερμανούς και έτσι σώθηκε ο Γαλατάς.

   Οι απώλειες των φονευθέντων Γερμανών αλεξιπτωτιστών ήταν 2 χιλιάδες μαζί με τα περίχωρα του Γαλατά.

   Φονευθέντες 104 Έλληνες στρατιώτες, 78 Νεοζηλανδοί, 17 άμαχοι πολίτες και βόμβες. Για τον Γαλατά γράφτηκαν πολλές μαντινάδες.

Μια κόρη εις το Γαλατά παρακαλεί τον ήλιο,
ήλιε γοργοβασίλεψε απ’ την αυλή μας
να κάμω να βρω τσι βαροπληγωμένους
να των δώσω ότι μπορώ..

Μόνο φονιάδες ήρθανε από τη Γερμανία
σφάζουνε, καίνε τα χωριά, τις εκκλησιές μολύνουν
και οι ποταμοί στερέψανε απ’ τον πολύ τον πόνο.

Στου Γαλατά τα χώματα
όπου και να τα σκάψεις,
αίμα παλικαριού θα βρεις,
κόκκαλα θα ξεθάψεις.

Το κείμενο αυτό επιμελήθηκε ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΑΜΙΑΝΑΚΗΣ από τα Χανιά της Κρήτης

Κάθε επέτειο δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τα γεγονότα και τους ήρωες.

Τον επόμενο χρόνο 2014 θα γράψουμε για τις Μάχες που έγιναν στα Χανιά, το Ρέθυμνο, το Ηράκλειο, και το Λασίθι. Πρέπει. Το οφείλουμε σε αυτούς που θυσιάστηκαν για την πατρίδα.

Η θετική συμβολή του εφημέριου Γαλατά παπά- Βασίλη Ρουμελιωτάκη στη σωτηρία του χωριού από γερμανικά αντίποινα

   Τον Γαλατά έσωσε πρώτα η δύναμη του θεού και μετά ο αείμνηστος παπά- Βασίλης Ρουμελιωτάκης από τη Χρυσοπηγή Χανίων (εφημέριος του Γαλατά 1929-1973), από αντίποινα του Γερμανού εισβολέα σε βάρος του Γαλατά, του οποίου οι άνδρες ενταγμένοι στο Σώμα των Ελευθέρων Σκοπευτών υπό τον ταγματάρχη Σπύρο Γερογιάννη, από κοινού με το 6^ο Σύνταγμα Πεζικού υπό τον Αντι/ρχη Μιχ. Γρηγορίου και δύο Τάγματα Νεοζηλανδών υπό τον Ταγματάρχη Σμιθ, προκάλεσαν τρομακτικές απώλειες στον εχθρό, αφού την έκτη και τελευταία ημέρα της Μάχης καταμετρήθηκαν στα πεδία των συγκρούσεων 1500 αξιωματικοί και οπλίτες Γερμανοί νεκροί.

   Το πρωί της 21^ης Μαΐου έπεσαν βόρεια του Γαλατά 116 Αλεξιπτωτιστές, από τους οποίους οι 114 εφονεύθησαν από τις ημέτερες και τις συμμαχικές δυνάμεις.

   Κατά τη ρίψη των Αλεξιπτωτιστών έπεσαν σε μια ελιά τρεις και με τις βολές ισάριθμων Γαλατιανών νέων, που ήταν ταμπουρωμένοι κάτω από αυτή, έπεσε νεκρός ο ένας και οι δύο άλλοι – ένας Αξιωματικός και ένας Δεκανέας- τραυματίστηκαν.

   Τα παιδιά καίτοι αγνοούσαν το δίκαιο του πολέμου, που κάνει λόγο για σεβασμό των αιχμαλώτων, δεν αποτελειώνουν τους τραυματίες αλλά τους μεταφέρουν στους ώμους τους στη πλατεία του Γαλατά , όπου βρισκόταν και άλλοι συγχωριανοί τους, μεταξύ των οποίων και ο παπά – Βασίλης.

   Μόλις αντίκρισαν τους τραυματίες Αλεξιπτωτιστές οι θερμόαιμοι Γαλατιανοί, πλησίασαν με ορμή για να τους αποτελειώσουν, όμως με τη δυναμική του παρέμβαση ο παπά-Βασίλης απέτρεψε το εγχείρημα και τους δήλωσε, ότι ο αιχμάλωτος πολέμου είναι ιερό πράγμα.

   Για λόγους φιλανθρωπίας και σκοπιμότητας – όπως θα δηλώσει αργότερα ο ίδιος ο μακαριστός παπα-Βασίλης – θα παραλάβει τους δύο τραυματίες και θα τους οδηγήσει στο σπίτι του για να τους περιθάλψει. Κάλεσε τον ε.α.  Αρχίατρο Εμμ. Χατζητζανή, ο οποίος τους παρέσχε τις απαραίτητες ιατρικές φροντίδες.

   Το ευμενές αποτέλεσμα της περιθάλψεως και της φιλοξενίας των τραυματιών Αλεξιπτωτιστών ήταν, να μην γίνουν στο Γαλατά αντίποινα, για τη συμμετοχή των πολιτών στον αγώνα και στον αποδεκατισμό των επιτιθεμένων.

   Το βράδυ του Σαββάτου 24 Μαΐου επισκέφθηκαν τον παπα-Βασίλη στο σπίτι του ο Ταγματάρχης Σμιθ και ο Έλληνας Λοχαγός Αθηνέλης και του ζήτησαν τους δύο αιχμαλώτους Γερμανούς, προκειμένου να τους μεταφέρουν στα Χανιά, πράγμα που έγινε αμέσως.

   Το απόγευμα της 28 Μαΐου ήλθε στο Γαλατά ο αιχμάλωτος Αξιωματικός Αλεξιπτωτιστής, ο οποίος εναγκαλίσθηκε και ασπάσθηκε τον παπα-Βασίλη και με τον Διερμηνέα του λέει: «Πατέρα μου, σε σας οφείλω τη ζωή μου, είμαι πατέρας δύο τέκνων, πες τε μου τι καλό θέλετε να σας κάνω». Εκείνος του απαντά, δεν θέλω τίποτε άλλο, παρά να μην πεις τι έπαθε ή τι είδες.

   Παίρνει μετά ο ευεργετηθείς Γερμανός μια κιμωλία και γράφει στην πόρτα. «Συνάδελφοι αυτό το σπίτι  να μην πειραχθεί, γιατί αυτό μας έσωσε». Ο διπλωμάτης παπα-Βασίλης μέσω του Διερμηνέα λέει στον αλεξιπτωτιστή, όσα έγραψες στην πόρτα φορούν προσωπικά εμένα και ο πληθυσμός τον οποίον αντιμετώπισες κατά την πτώση σου τι θα γίνει; Παίρνει αμέσως μια κόλλα χαρτί στην οποία γράφει: «Την  20^ην Μαΐου πέσαμε με αλεξίπτωτα βόρεια του Γαλατά, στους ελαιώνες 116 Αλεξιπτωτιστές, αντιμετωπίσαμε Νεοζηλανδούς (δεν κάνει λόγο για πολίτες). Εφονεύθησαν οι 114. Στη συνέχεια αναφέρει τα της περιθάλψεως και καταλήγει γράφοντας, από την παραμονή της πτώσεως του Γαλατά μας πήραν οι Νεοζηλανδοί για τα Χανιά, αντιλήφθηκα από το παράθυρον τους πολίτας άοπλους να τρέχουν στα καταφύγια, χωρίς να λάβουν μέρος εις την μάχη και παρακαλώ τους συντρόφους μου, να του φανούν χρήσιμοι εις ότι των είναι δυνατόν».

   Με αυτό το χαρτί ο σεβάσμιος Λευίτης πέτυχε πολλά πράγματα, μεταξύ των πρώτων, να του επιτραπεί μετά την Μάχη, να θάψει τους νεκρούς Έλληνες και Νεοζηλανδούς.

   Όταν πάλι τον επισκέφθηκε Ανώτερος Αξιωματικός των Es Es, απεσταλμένος από τον Κρας Κομαντάρ Χανίων, ο λοχαγός Ντιούη, τον περιέφερε και τον ξενάγησε στους καταυλισμούς των Νεοζηλανδών, λέγοντας του παράλληλα, ότι οι άγγλοι δεν μας είχαν εμπιστοσύνη να μας οπλίσουν, τον έπεισε τελικά, ότι οι πολίτες δεν πολέμησαν.

   Σε επίδειξη πάλι του χαρτιού, στον Διοικητή του φρουρίου των Χανίων Στρατηγό Αντρέ, προκειμένου να επιτύχει, σε συνεργασία με τον Επίσκοπο Κυδωνίας & Αποκορώνου, την αποφυλάκιση του Επισκόπου Κισάμου & Σελίνου Ευδοκίμου Συγγελάκη, του παπα-Στυλιανού Βενεράκη από τον Δραπανιά, καθώς και τριών πολιτών, του λέγει: «Πάτερα ότι αξίαν έχει το Ευαγγέλιον για σένα, έχει και για μένα το χαρτί που κρατάς».

   Άλλο παραπλανητικό στοιχείο, που με πειθώ ανέφερε στους σκληροτράχηλους Γερμανούς  ο οξυνούστατος ιερωμένος ήταν, ότι ήδη από το πρώτο βράδυ της Μάχης, οι κάτοικοι του Γαλατά έφυγαν με σπουδή στα βουνά και εγκατέλειψαν τα σπίτια τους  ανοικτά, μπήκαν Έλληνες και Νεοζηλανδοί στρατιώτες, ντύθηκαν με τα ρούχα των πολιτών και έτσι σας πολέμησαν. Τον ισχυρισμό του παπα-Βασίλη επιβεβαίωσε και ο αιχμάλωτος Αξιωματικός.

   Στη συνέχεια οι κάτοικοι του Γαλατά επιδόθηκαν ανενόχλητοι στην επούλωση των μεγάλων πληγών της Γιγαντομαχίας και αφοσιώθηκαν ειρηνικά στις γεωργικές του ενασχολήσεις.

   Πέρασαν ήδη δύο κατοχικά χρόνια και ένα απρόσμενο πρωινό, με το άνοιγμα της πόρτας κάθε νοικοκυριού, οι ενοικούντες αντίκρισαν έκπληκτοι 2μελή Γερμανική φρουρά, που σκοπό είχε να συλλάβει τους άνδρες και τα γυναικόπαιδα και να τους συγκεντρώσει στην πλατεία του Γαλατά, μεταξύ αυτών και τον παπα-Βασίλη, κρατώντας πάντα μαζί του το χαρτί σαν φυλακτό, που ενεργούσε σαν κυματοθραύστης και σαν αντιδραστήρας, σε κάθε επιχειρούμενη αντίποινα από τον κατακτητή.

   Μετά τη συγκέντρωση των πολιτών στη πλατεία, περικυκλώθηκαν από το σύνολο της στρατιωτικής δύναμης της φρουράς των οικιών (Γερμανών Αξιωματικών και οπλιτών). Άρχισε ο διαχωρισμός των συγκεντρωθέντων πολιτών κατά φύλο και κατά ηλικία.

   Τότε ο παπα – Βασίλης εμφανίζεται μπροστά και ζητά, να ομιλήσει στον επικεφαλής Αξιωματικό της δυνάμεως, τούτο έγινε αποδεκτό και κατά τη συνομιλία τους, του επιδεικνύει το υπογεγραμμένο και σφραγισμένο έγγραφο της KOMANTATOUR, ο Γερμανός Αξιωματικός μένει έκπληκτος και έκθαμβος και επί τόπου χωρίς χρονοτριβή, σε αυστηρή στάση προσοχής, χαιρετά ένστολος τη διαταγή (το χαρτί, όπως διηγούνται οι επιζώντες Γαλατιανοί της εποχής εκείνης).

  Ο σεβάσμιος παπα-Βασίλης επιμένει φορτικά, να επισκεφθούν μαζί με τον επικεφαλής Αξιωματικό την KOMANTATOUR, πράγμα που έγινε αμέσως. Με διερμηνέα ο παπα – Βασίλης αναφέρει τα γεγονότα και τα διαδραματιζόμενα στην πλατεία, που εναγώνια περίμενε την τύχη του ποιμνίου του. Με το άκουσμα του περιεχομένου της διαταγής , οι ιθύνοντες της KUMANTAN, ερωτούν και παρατηρούν δριμύτατα τον επικεφαλής Αξιωματικό. «Από πού πήρατε τη διαταγή, για όσα επιχειρήσατε στην πλατεία του Γαλατά;».

   Ο Αξιωματικός έμεινε εμβρόντητος και άφωνος και αμέσως λαμβάνει εκτελεστή διαταγή να μεταβεί στο Γαλατά, να αποσύρει τη Γερμανική Στρατιωτική Δύναμη και να εγκαταλείψει κάθε σκέψη του, για το απονενοημένο διάβημα, που θα επιχειρούσε. Όπως αποκαλύφθηκε μεταγενέστερα, σε στιγμές καλών σχέσεων των κατοίκων με τον κατακτητή – σκοπό είχαν τότε οι Γερμανοί, να κάνουν ολοκαύτωμα τον Γαλατά και να μη αφήσουν λίθο επί λίθου και να φονεύσουν όλους τους συγκεντρωθέντες κατοίκους στη πλατεία.

   Μετά την ευτυχή αυτή κατάληξη έγινε άτυπη, αλλά ουσιαστική αδελφοποίηση εντοπίων και Γερμανών, οι κατακτητές επίταξαν σπίτια και συγκατοίκησαν με τους γηγενείς.

   Με την ευρηματικότητα και τις επιτυχημένες επινοήσεις, του άσπιλου και φωτισμένου ιερωμένου, προέκυψε το ανέλπιστο αγαθό και το εξαιρετικό απόκτημα της σωτηρίας του Γαλατά και των κατοίκων του – που έφερναν στα φωτοβόλα πρόσωπά τους τιμή και δόξα- από την εκδικητικότητα των Γερμανικών ορδών.

   Κάλλιστα και ανεπιφύλακτα λοιπόν ανήκει στον  αείμνηστο παπα-Βασίλη Ρουμελιωτάκη και στο διηνεκές – εφόσον θα υπάρχουν άνθρωποι σε αυτόν τον τόπο – η προσαγόρευση:  «ΣΩΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΓΑΛΑΤΑ».

   Ο Σύλλογός μας –των Φίλων και Αγωνιστών της Μάχης του Γαλατά – σε συνεργασία με την Ενορία του Γαλατά, με την Δημοτική Αρχή και με την παρουσία των Γαλατιανών της Μητροπόλεως και της Διασποράς, σαν ελάχιστο φόρο τιμής και άπειρης ευγνωμοσύνης, οφείλουν να οργανώσουν  εκδηλώσεις προς ανταπόδοση και αναγνώριση, της απροσμέτρητης και ουσιαστικής προσφοράς του λαοσωτήριου ηγέτη.