Άρθρο του Στρατή Παπαμανουσάκη
Αφιερωμένο
στη μνήμη των Κρητών Μακεδονομάχων,
ανάμεσα τους και του Παύλου Παπαμανουσάκη,
που σκοτώθηκε στον Αετό Φλωρίνης το 1905
Η Συμφωνία των Πρεσπών, όνειδος της σύγχρονης ιστορίας μας, πολιτικό στίγμα του κοινοβουλευτισμού και παταγώδης διπλωματική αποτυχία, είναι πολύ μεγαλύτερη από έγλημα, είναι λάθος.
Είναι εθνικό λάθος, γιατί διαγράφει μεγάλες σελίδες της ιστορίας μας, αποδίδοντας το ιερό όνομα της Μακεδονίας στους σλαύους, σβήνοντας τους ηρωϊκούς αγώνες των ελλήνων για την απελευθέρωση της Μακεδονίας, δημιουργώντας μια διαρκή απειλή, αμφισβήτηση και αστάθεια στα βόρεια σύνορα μας. Η ελληνικότητα της Μακεδονίας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα αποτελεί διακηρυγμένη, διαρκή και αδιαμφισβήτητη πεποίθηση του ελληνικού λαού. Όποιες αμφισβητήσεις υπήρξαν ποτέ είτε προέρχονταν από τους ξένους είτε αποκηρύχθηκαν πλέον από τους ίδιους τους εκφραστές τους. Η λεγόμενη τώρα “βόρεια μακεδονία”, κατά τη μέγιστη εδαφική της έκταση, βρίσκεται έξω των γεωγραφικών ορίων της Μακεδονίας από την αρχαιότητα μέχρι τη νεοτερικότητα. Ο Μακεδονικός Αγών έληξε με την απόκρουση του βουλγάρικου επεκτατισμού. Οι αναταράξεις, που προκάλεσε στην περιοχή η μεταπολεμική ίδρυση της Γιουγκοσλαυϊας του Τίτο, περιορίστηκαν στα εσωτερικά όρια της χώρας του και το προπαγανδιστικό όνομα της Μακεδονίας, που αντικατέστησε την Bardarska, δεν επέφερε καμιά αλλαγή στα διεθνή δεδομένα. Η μετέπειτα καλλιέργεια ψευδοεθνικών χαρακτηριστικών περί δήθεν μακεδονικών παραγώγων, λαού, έθνους, γλώσσας, ιστορίας και πολιτισμού, μόνον ως γραφικότητα αντιμετοπιζόταν. Τα επιδρομικά σλαυϊκά φύλα του ογδόου αιώνα οικοιοποιούνταν την αρχαιότατη ελληνική ιστορία, στήνοντας αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στα Σκόπια ! Και βεβαίως η κατάσταση του κράτους των Σκοπίων μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαυϊας, υπό το προσωρινό της όνομα, δεν μεταβλήθηκε ουσιαστικά. Υπήρξαν βέβαια οι πιέσεις των ξένων παραγόντων. Αλλά έπρεπε η ελληνική κυβέρνηση να συνεργήσει στα ξενοκρατικά σχέδια. Και ιδού σήμερα το αποτέλεσμα του εθνικού λάθους.
Είναι πολιτικό λάθος, γιατί εδίχασε βαθύτατα τον ελληνικό λαό σε “εθνικόφρονες” και “προδότες”, επαναφέροντας στη μνήμη μας τις πιο μαύρες σελίδες του εμφυλίου. Εξευτέλισε τον κοινοβουλευτισμό με τις διαμάχες, τις διασπάσεις και διαλύσεις των πολιτικών κομμάτων. Διέφθειρε τα πολιτικά ήθη με τις φαυλοκρατικες μετατοπίσεις, υπουργοποιήσεις και αλλαξοπιστήσεις βουλευτών προς κατασκευήν ετερόκλητων πλειοψηφιών. Και δημιούργησε τις ακραίες συνθήκες πόλωσης, φανατισμού και διαιρέσεως στην πατρίδα μας, την ώρα που τα κοινωνικά. πολιτικά και οικονομικά προβλήματα οξύνονται, η χώρα απειλείται με νέο ¨Μνημόνιο¨ και οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις καθιστούν απροσδιόριστο το μέλλον. Στην πολιτική όμως το λάθος δεν οδηγεί μόνο στην καταστροφή του διαλόγου, των θεσμών και του πολιτεύματος, αλλά συμπαρασύρει και τους εμπνευστές, τους συνεργούς και τους αυτουργούς αυτού του λάθους. Μόνον ιστορικά ανιστόρητοι, πολιτικά άφρονες και ηθικά ανερμάτιστοι, θα μπορούσαν να επιχειρήσουν την υλοποίηση οιονεί σχεδίου αποσταθεροποίησης της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής του τόπου μας. Ήδη η χώρα έχει εισέλθει σε ανεπίσημη προεκλογική περίοδο, η άνοδος των ακραίων πολιτικών δυνάμεων είναι σαφώς βεβαιωμένη και η αποσύνθεση των ενδιάμεσων κομμάτων ευνοεί τον άκρατο διπολισμό. Και το μετεκλογικό σκηνικό, μετά την αναμενόμενη εκρηκτική, θυελώδη και χωρίς όρια αναμέτρηση, δεν πρόκειται να οδηγήσει σε σταθερότητα, αλλά σε άγνωστες ακόμη δυσμενείς, βεβαρημένες και επικίνδυνες καταστάσεις.
Είναι διπλωματικό λάθος, γιατί για πρώτη φορά η ισχυρότερη χώρα υποκύπτει στην ασθενέστερη, συνομολογεί χωρίς μάχη δυσμενείς όρους και παραδίδει χωρίς πόλεμο εθνικό κεφάλαιο. Η ελληνική διπλωματία, με την ευθύνη των εκάστοτε κυβερνήσεων, από την εποχή της “μακεδονικής δημοκρατίας” της ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαυϊας μέχρι σήμερα, αδράνησε, ολιγώρησε και οπισθοχώρησε σε θέσεις όλο και πιο ενδοτικές για να καταλήξει στη σημερινή κατάσταση. Υπήρξε καταστροφικό λάθος η σιωπή για το όνομα της “μακεδονίας” του Τίτο, η υποβάθμιση του ζητήματος όσο εξαπλωνόταν η προπαγάνδα των Σκοπίων, η παράλειψη αντιδράσεως σε ποικίλα θέματα σχετικά με τη γλώσσα, την ιστορία και τον πολιτισμό των “μακεδόνων”. Υπήρξε ολέθριο λάθος η επιπόλαιη αποδοχή του προσωρινού ονόματος της “Πρώην Γιουγκοσλαυϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας” (Μητσοτάκης-Σαμαράς) το 1991, η αγνόηση της αποφάσεως του Συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών του 1992 για την μη παραχώρηση του μακεδονικού ονόματος, η ενδιάμεση συμφωνία του 1995, η ανερμάτιστη παραδοχή της “σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό” (Καραμανλής-Μπακογιάννη), το 2008. Και υπήρξε τραγικό λάθος η τελειωτική υποτιμητική αναγνώριση της “βόρειας μακεδονίας” (Τσίπρας-Κοτζιάς). Κατά την αρχική εμφάνιση του ζητήματος η ελληνική διπλωματία απεμπόλησε τις δυνατότητες αντιδράσεως της ως μέρος των νικητριών δυνάμεων μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Κατά τη δεύτερη περίοδο δεν εχρησιμοποίησε καν το κύρος, τη θέση της στην ατλαντική συμμαχία και την ευρωπαϊκή οικογένεια και την πρωτοκαθεδρία της στα Βαλκάνια. Και κατά την τρίτη και τελική φάση όχι μόνον δεν αξιοποίησε την ισχυρή της θέση έναντι των γειτόνων της, αλλά αντίθετα υποκινούμενη από ενδόμυχες εθνομηδενιστικές απόψεις, από ανόητες συμβιβαστικές τάσεις και από απολύτως υποχωρητικές προθέσεις, κατέληξε στο σημερινό αποτέλεσμα. Σε ολόκληρη την περίοδο εξελίξεως του ζητήματος, αγνοήθηκε η σημασία του ονόματος της Μακεδονίας για τους βόρειους γείτονες, ως οχήματος εθνικού προσδιορισμού, προβολής αλυτρωτικών διαθέσεων και δημιουργίας εθνοτικής μειονότητας εντός των συνορων μας. Υποβαθμίστηκε ο κίνδυνος αυτός και υπό το όνομα “βόρεια μακεδονία”, που παραπέμπει και σε μια “νότια μακεδονία”, όπως ήδη ακούστηκε από την κρατική τηλεόραση !!! αυτή η ανθελληνική ονομασία. Το κυριότερο, αναγνωρίστηκε ” μακεδονικός λαός” και “μακεδονική γλώσσα”, δηλαδή στοιχεία που αποτελούν κύρια εθνικά συστατικά κάθε κράτους, υπό την κάλυψη δήθεν της υπηκοότητας και της σλαυϊκής γλώσσας. Ενώ καθημερινά οι σκοπιανοί και οι φίλοι τους ομιλούν για “μακεδονία ” και “μακεδόνες”, για ένα δηλαδή ανύπαρκτο έθνος, που αντιπαρατάσσεται στην ιστορία της Μακεδονίας, στα ελληνικά συμφέροντα, και στα εθνικά μαςδε δικαιώματα.
Η Συμφωνία των Πρεσπών υπήρξε το άμεσο αποτέλεσμα των νατοϊκών και ευρωπαϊκών σχεδιασμών για το μέλλον των Βαλκανίων, με την πρόθυμη συνέργεια της ελληνικής κυβερνήσεως, των αποστατών συνοδοιπόρων της και των ενδιαφερόμενων κύκλων τους. Η Συμφωνία αυτή είναι επικίνδυνη, επιζήμια και μειοτική για την Ελλάδα. Ήδη πανηγυρίζουν οι ξένοι παράγοντες για την επιτυχία των στόχων τους, η Τουρκία για τη σύσφιξη των σχέσεων της εντός του ΝΑΤΟ με το νέο μέλος του, το ίδρυμα Σόρος για την προώθηση των σκοπών του. Η Συμφωνία των Πρεσπών θα εξελιχθεί ασφαλώς σε παράγοντα αποσταθεροποίησης της περιοχής. Ήδη διέρρευσε από το Ρωσικό Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων σχέδιο επανακαθορισμού των βαλκανικών συνόρων κατά το πρότυπο της Συρίας, με τη συμμετοχή και των άλλων μεγάλων δυνάμεων. Θα λειτουργήσει δε ως καταλύτης για μειονοτικά, αλυτρωτικά και εσωτερικά προβλήματα και στις δύο χώρες. Μια συμφωνία με τους λαούς και των δύο μερών αντίθετους κατά πολύ μεγάλο ποσοστό, με διαλυμένο το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό τους πλαίσιο, με την προοπτική μεγάλων μεταβολών στην Ευρώπη, στα Βαλκάνια και στον κόσμο, δεν επιτρέπει καμιά αισιοδοξία για το μέλλον. Αντίθετα η συμφωνία αυτή θα οδηγήσει, σε απροσδιόριστες, απρόσμενες και αρνητικές εξελίξεις. Το λάθος της Συμφωνίας των Πρεσπών, συμπαρασύροντας την ιστορία, την πολιτική και τη διπλωματία, υπερβαίνει κατά πολύ τό έγκλημα.