Τα παιδιά σήμερα δεν χορταίνουν το παιχνίδι. Δεν παίζουν όσο δικαιούνται. Το πρόγραμμά τους είναι υπερβολικά φορτωμένο. Όπως των μεγάλων. Οι θεατρικές παραστάσεις που γίνονται με παιδιά, θα μπορούσαν να είναι μια ευκαιρία να αναπληρωθεί το χαμένο τους παιχνίδι.
Όμως δεν είναι!
Μαθαίνουμε στα παιδιά να αποστηθίζουν τα λόγια, όπως οι μεγάλοι. Να φοράνε αψεγάδιαστες στολές και κοστούμια, όπως οι μεγάλοι. Να μιλάνε στα μικρόφωνα και να στήνονται όταν δεν μιλάνε, όπως οι μεγάλοι. Ακόμα και να υποκλίνονται, όπως οι μεγάλοι.
Ξεχνάμε όμως ότι ο κόσμος των παιδιών είναι διαφορετικός! Γιατί να μην τα κάνουν όλα αυτά με το δικό τους τρόπο; Γιατί να συμμετέχει μονάχα το σώμα τους και να μην μπορούν να εκφραστούν, όπως αυτά νιώθουν; Γιατί να είναι λάθος που ο μικρός ηθοποιός προχώρησε 3 βήματα δεξιά και όχι 2, όπως λένε οι οδηγίες; Η απάντηση που συνήθως ακούγεται είναι ότι μπορεί μεν πάνω στη σκηνή τα παιδιά να φαίνονται λιγάκι στημένα, όμως καταχάρηκαν τις πρόβες και γενικά ήταν ενθουσιασμένα!
Μα τα παιδιά δεν χρειάζονται κάτι ιδιαίτερο για να ενθουσιαστούν. Μερικά χρωματιστά πανιά να τους δώσεις μαζί με μουσική και θα στήσουν μια υπέροχη σκηνή. Και θα είναι δικιά τους. Χωρίς λάθη! Ενθουσιάζονται ακόμα και με μια κακή θεατρική παράσταση που θα δούνε (όπως κάποιες απαράδεκτες παραγωγές εξ Αθηνών) γιατί το αισθητικό τους κριτήριο ακόμα διαμορφώνεται και επίσης γιατί απλά ….χάνουν μάθημα. Αλλά και στις παρελάσεις ζητάμε από τα μικρά παιδιά να σφίξουν το σώμα τους, να πετύχουν ομοιόμορφο βηματισμό με κορμοστασιά ‘’λαμπάδα’’, ενώ νωρίτερα η δασκάλα της θεατρικής αγωγής τους παρότρυνε να απελευθερωθούν, να εκφραστούν ελεύθερα, να χαλαρώσουν το σώμα τους. Τι αντίφαση!
Το γνωρίζω πολύ καλά – χρόνια μέσα στην τάξη – πόσο τρομερά δύσκολο είναι να επιτρέπεις στα παιδιά να εκφράζονται όπως αυτά θέλουν και ταυτόχρονα να παλεύεις να αποτρέψεις….το χάος! Όμως θεωρώ πως είναι ιδιαίτερα σημαντικό – αν όχι αναγκαίο – να δώσουμε περισσότερο χώρο στα παιδιά και είναι βέβαιο πως αυτά με τον τρόπο τους θα μας το ανταποδώσουν. Ίσως έτσι μας επιτρέψουν να ξεκλειδώσουμε τις ευαισθησίες τους και επιτέλους να τις καλλιεργήσουμε. Νομίζω πως τους το οφείλουμε!
Γελαλής Γιώργος
Δάσκαλος, ηθοποιός, θεατροπαιδαγωγός
