Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης, Γεωπόνος – Συγγραφέας
Α΄. Λασποβροχή τ’ ουρανού: Σημάδι του καιρού
Χάθηκε στα σκούρα κρέπια της νεφοκουρτίνας το φλογερό άρμα του θεού-ήλιου κ’ έστειλε μήνυμα η φλογερή θεότητα στον `Αρχοντα του Ολύμπου, να τον ρωτήσει εάν εισήλθε στο λυκαυγές του Ιούνη, ή, στο λυκόφως του Νοέμβρη.
«Χάσμα εποχών» σιγομουρμούρισε και οδήγησε μ’ επιδεξιότητα το άρμα του στην απλωσιά της μαβιάς νεφοκουρτίνας. Κι εκείνη, κίνησε ένα αλλόκοτο νεροχορό, με “χορεύτριες”-σταγόνες ανάκατες με σκόνη που πλέρια σήκωνε ο Αίολος από την απλωσιά της στέριας Γης. Νερό και σκόνη γίναν λάσπη και κάλυψε πόλεις και χωριά, δέντρα και σπίτια, αυλές και πάρκα και πλατείες…
…Έφτασε η απάντηση από τον Όλυμπο με τον Ερμή το φτερωτό: «Φαινόμενο καιρού περαστικό στο λυκαυγές του Ιούνη, δεν είναι άμοιροι για τούτο οι ανθρώποι…Μα θα τελειώσει σε λίγα μερονύχτια!…» Λακωνική απάντηση, δεν την κατάλαβε ολότελα η φλογερή θεότητα…Συνέχισε να οδηγεί το άρμα κατά το διάσελο της Δύσης, στο βάθος του ανταριασμένου ορίζοντα…
Β΄. Λασποβροχή της ψυχής: Σημάδι των καιρών
Χάθηκε στα σκούρα κρέπια της μοναξιάς στο πολυάνθρωπο τοπίο ο διαβατάρης στον ανηφορικό μονόδρομό του, που κίνησε ένα πρωί από μια μήτρα και όδευε στο άγνωστο τέρμα του μέλλοντος…Χαμένος μες στο πλήθος, ένοιωθε μόνος! Έπεφτε η ματιά σε άλλα μάτια, εκείνα λόξευαν…Άνθισε ένα χαμόγελο στα χείλη του εις το αντίκρισμα της όψης του ανθρώπου που τον σίμωνε, εκείνος έστρεψε αλλού την κεφαλή! Γλίστρησε, λοξοπάτησε κάποια στιγμή, έπεσε καταγής…Χέρι ανθρώπου δεν απλώθηκε να τον σηκώσει…Μόνος στο πολυάνθρωπο τοπίο! Οξύμωρη, όσο και οδυνηρή κατάσταση και διαπίστωση! Προσπάθησε να αποσπάσει απ’ τα εσώψυχα το οδυνηρό φάλι της μοναξιάς, δεν το μπόραγε…Θέριευε και κόλλαγε εκείνο και τον πόναγε περισσότερο, όσο το πλήθος των ανθρώπων μεγάλωνε….Τόσο κοντά, πόσο μακριά αλήθεια!…
…Κάθισε αποσταμένος σ’ ένα παγκάκι ενός πάρκου, που ανοιγόταν φιλόξενο στο διάβα του. Τα κλαδιά ενός γέρικου πεύκου που τον πλαίσιωναν, κουνιόταν ελαφρά από ένα σιγανό αεράκι…Έμοιαζαν να τον χαιρετούν, να τον καλωσορίζουν…`Ενοιωσε όμορφα ο διαβατάρης. Πήρε βαθιά ανασαιμιά και γιόμισαν τα πνευμόνια μα και η ψυχή από την “πράσινη οσμή” του φυλλώματος του γέρικου πεύκου…Και τι παράξενο! Στην αγκαλιά του πεύκου, του γνήσιου γιου της Μάνας-Φύσης, ένοιωσε να μην είναι μόνος. `Ενοιωσε να’ χει συντροφιά, και πλέρια η ανακούφιση της συντροφικότητας ήρθε και μάζεψε όλη την κατήφεια της μοναξιάς που του προξενούσε το πολυάνθρωπο όσο και “απάνθρωπο” τοπίο…
…Ο χρόνος έχασε το νόημά του. Δεν ήξερε ο διαβατάρης, πόση ώρα έμεινε στην αποχαύνωση της συντροφιάς του γέρικου πεύκου…Η νύχτα είχε αρχίσει να απλώνει τη σκοτεινή θωριά της, όταν μια σιγανή όσο και ευγενική φωνή τον έφερε στην πραγματικότητα:
«Καλησπέρα τέκνο μου!»
Στράφηκε. Ένας ηλικιωμένος καλόγερος –που λες και ήρθε από το πουθενά- στεκόταν μπροστά του. Τον περιεργάστηκε: Λιγνός, κυρτωμένος ελαφρά, με εμφανή τα σημάδια από τις χρονοκαταιγίδες των καιρών στα κάτασπρα μαλλιά και γένια, στο αυλακωμένο από βαθιές ρυτίδες πρόσωπο. Όμως, δυο λαμπερά μάτια φώτιζαν τη γερασμένη όψη με ένα φως αλλόκοτο, απόκοσμο.
«Καλησπέρα παππούλη!…Έλα, κάθισε κοντά μου!…»
Κάθισε ο καλόγερος. `Ενοιωσε άνετα ο διαβατάρης, άρχισε τις ερωτήσεις:
«Παππούλη, γιατί έγινε τόσο κακός ο άνθρωπος; Γιατί παππούλη;»
Και ο παππούλης, λες και περίμενε τούτη την ερώτηση, απάντησε αυθόρμητα, άμεσα. Μίλησε σοφά, αργά και μετρημένα:
«Παιδί μου, ο Κύριος έπλασε τον άνθρωπο “καθ’ εικόνα και ομοίωσή Του”, καθώς μας εξιστορούν οι Γραφές. Όμως, το πλάσμα του, ο άνθρωπος, για να αποκτήσει την “ομοίωση” θα πρέπει πρώτα να γίνει τέλειος, να αποκτήσει την “Τελειότητα”, με τη συνέργεια της θείας χάριτος. Αποποιήθηκε όμως τη θεία χάρη σαν είχε το δικαίωμα της ελεύθερης βούλησης και υποκινούμενος από πνεύμα πονηρό, επεδίωξε την Τελειότητα από μόνος του…Και εξέπεσε, κατά τις ιερές Γραφές…Και θα είναι για πάντα ατελής… ας τον λένε “νοήμονα”, “σκεπτόμενο” και δεν ξέρω πώς αλλιώς… Ε, και λοιπόν; Τι και αν είναι νοήμων ή σκεπτόμενος; Πού χρησιμοποιεί τη νοημοσύνη του; Κατά κανόνα, στο κακό!…Συμμάχησε με τον Μαμμωνά και καταδυναστεύει τον συνάνθρωπο…Γέμισε η ψυχή του, τέκνο μου, από λάσπη, και μόνο λάσπη…Και οι κόκκοι της λάσπης της ψυχής, είναι: κακία, αδικία, μίσος, φθόνος, μισαλλοδοξία, αριβισμός, εγωκεντρισμός, ψεύδος, ανηθικότης….και μύρια άλλα, που δεν απαριθμούνται εύκολα, σαν είναι πολλοί τούτοι οι λασπεροί οι “κόκκοι” της ψυχής!
“Μούλιασε” η Γη από τη “βροχή” τούτης της λάσπης της ψυχής, βρέχει “λάσπη ψυχής” καθημερινά, απ’ άκρη σε άκρη του πλανήτη…Και τούτη η “λασποβροχή ψυχής” γέννησε το “Δίκαιο του Ισχυρού”, που σπέρνει πολέμους σε λαούς αδύναμους με χιλιάδες αθώα θύματα, θέριεψε το “Δίκαιο του Πλούτου”, που σαν τον στερείσαι είσαι ένα “τίποτα”, έφερε την “Καθολική Απαξίωση αξιών και αρχών…”…
…Ξέχασε ο άνθρωπος τον άνθρωπο! Κατάντησε “είδος αναλώσιμο” στους Ισχυρούς σε όπλα και σε χρήμα…δεν υπάρχει ελπίδα παλικάρι μου, σαν τούτη η “λάσπη της ψυχής” δεν ξεπλένεται…στέρεψε και η κολυμπήθρα του Σιλωάμ!…Σημάδι των καιρών τούτη η “λασποβροχή ψυχής” που θα οδηγήσει στον αφανισμό του ανθρωπίσιου είδους κάποια στιγμή, σαν ο νοήμων αλλά ατελής ο άνθρωπος, απεργάζεται όπλα που σε μια ημέρα είναι αρκετά να σβήσουν, όσα σε έξη μέρες –κατά τις Γραφές- χρειάστηκε ο Πλάστης να τα φτιάξει!…»
Έπεσε σιωπή…Κάποια στιγμή, ο διαβατάρης, ρώτησε:
«Τι με συμβουλεύεις παππούλη;…πες μου σε παρακαλώ!»
«Προστάτεψε την προσωπικότητά σου από τη “βροχή της λάσπης της ψυχής”»…
«Πώς παππούλη;»
«Με εντιμότητα, με σεβασμό στις ανθρώπινες αξίες, με αγάπη!…Τούτες θα είναι οι ομπρέλες σου…Καιροί γαρ, ου μενετοί!…»…
Έπεσε σιωπή…