Του π. Στυλ. Θεοδωρογλάκη.
«Ουκ ειμί ικανός ίνα μου υπό τη στέγην εισέλθεις» Ματθ. Ε, 8
Ο Ρωμαίος αξιωματούχος, ο υπεύθυνος για την κοινωνική τάξη, ο ισχυρός άνδρας, το διακεκριμένο πρόσωπο της πόλης, ο άνθρωπος με τη δύναμη της κοσμικής εξουσίας στα χέρια του έρχεται κοντά και παρακαλεί το Χριστό, για ένα δικό του άνθρωπο που βρίσκεται στο σπίτι του παραλυτικός «δεινώς βασανιζόμενος».
Είναι βέβαιο ότι ο άνθρωπος έχει εξαντλήσει κάθε ιατρική και φαρμακευτική δυνατότητα και μάλιστα χωρίς αποτέλεσμα.
Φυσικά η καταφυγή του στο Χριστό για το σκληρά βασανιζόμενο από ανίατη ασθένεια άνθρωπό του, είναι η φυσικότερη διέξοδος, να αναζητήσει το έλεος και την ευσπλαχνία του Θεού. «Τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εσται».
Πάνω από τους γιατρούς και τα φάρμακα βρίσκεται η δύναμη του Θεού, η οποία όχι μόνο δεν καταργεί τους γιατρούς και τα φάρμακα, αναδείχνει πράγματι την Ιατρική, διακονία και τους γιατρούς λειτουργούς του Θεού μέσα στην κοινωνία.
Σ’ αυτή τη διάσταση βρίσκεται η ευθύνη του Ιατρικού κόσμου για το κατά πόσον πράγματι η ιατρική λειτουργεί ως διακονία ή ως εκμετάλλευση και τυραννία.
Η απάντηση του Χριστού στην εναγώνια αναζήτηση του αξιωματούχου της χάρης του Θεού, είναι θετική. Θα έρθω στο σπίτι σου και θα θεραπεύσω τον πάσχοντα άνθρωπό σου.
Ο Χριστός με την απάντησή του αυτή υπερβαίνει όχι μόνον τα όρια των εθνικοφυλετικών διαφορών, αλλά και της ιατρικής δεοντολογίας. Δηλώνει ότι θα επισκεφθεί ένα σπίτι αλλοεθνή και θα θεραπεύσει τον πάσχοντα της οικογένειας, βεβαιότητα που δε μπορεί να δώσει κανένας γιατρός, όσες πολλές γνώσεις κι αν έχει και όση καλή διάθεση κι αν έχει
Η απάντηση του αξιωματούχου αποτελεί έκπληξη και απορία. «Ουκ ειμί ικανός, ίνα μου υπό την στέγην εισέλθεις», απάντηση που δείχνει ότι ο ισχυρός άντρας της πόλεως, έχει μεγάλη ιδέα, μέγιστη εκτίμηση για το Χριστό, όχι μόνον υπερτελή, αλλά και θεοπρεπέστατη.
Πρώτον τον προσφωνεί κύριο, που σημαίνει ότι ο εκατόνταρχος αναγνωρίζει το Χριστό ως απόλυτο κύριο της υπάρξεως και της ζωής. Και δεύτερο, εκτιμά ότι δεν είναι άξιος να τον υποδεχτεί και να τον φιλοξενήσει στο σπίτι του, γιατί είναι κατώτερός του και γιατί δεν έχει τη θεϊκή καθαρότητα του Χριστού, είναι γεμάτος από αμαρτητικά στίγματα, που ασχημίζουν το πρόσωπό του, την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση και ύπαρξή του.
Έχουμε από τη μια μεριά απόλυτη πληρότητα αυτογνωσίας, ταπείνωσης και θεοσέβειας και από την άλλη, πλήρη αποκάλυψη μιας πελώριας πίστης, η οποία επισύρει τη Θεϊκή ανταπόκριση. «Θα γίνει όπως θέλεις» είναι επίσης η θεοπρεπέστατη απάντηση του Ιησού.
«Ακούσας ο Ιησούν εθαύμασε». Η πίστη του ανθρώπου δε ξαφνιάζει μόνον εμάς, ξαφνιάζει και τον ίδιο το Θεό και όχι μόνον, κυριολεκτικά τον αιχμαλωτίζει και τα δίνει όλα, προς πλήρη ικανοποίηση της εμπιστοσύνης μας στο θεϊκό πρόσωπό του.
Ο αλλοεθνής που ευεργετείται από το Θεό δεν αποτελεί προσβολή για μας, είναι πρόκληση για φρονιματισμό εμάς των ιδίων «εν Χριστώ Ιησού».
«Πολλοί από ανατολών και δυσμών ανακληθήσονται εν τη Βασιλεία των ουρανών». Πρόκειται σαφώς για μια απομυθοποίηση του εθνικιστικού χαρακτήρα του αγίου ευαγγελίου, το οποίο βρίσκεται πάνω και υπέρ όλων των εθνών και των λαών της γης.
Να ελευθερωθούμε από τη δαιμονική αντίληψη ότι η εκκλησία του Χριστού είναι τσιφλίκι μας και η Βασιλεία του Θεού αποκλειστική κληρονομιά μας.
Ο δρόμος προς την Εκκλησία καθώς και ο δρόμος προς την άνω Ιερουσαλήμ, την ίδια τη Βασιλεία του Θεού είναι ο δρόμος της πίστης στο πρόσωπο του αναστάντος Κυρίου.
Οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι όλα παίζονται και όλα κερδίζονται ή χάνονται από τη δική μας συμπεριφορά απέναντι στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Να νοιώσουμε τη μικρότητά μας μπροστά στη μεγαλοσύνη και την παντοδυναμία του Θεού.
Η εξάρτησή μας από το Θεό είναι ελευθερία, η εξάρτησή μας από τον κόσμο είναι σκλαβιά.
Το άγιο ευαγγέλιο της σημερινής Κυριακής αποτελεί πράγματι χείμαρρο μηνυμάτων ζωογόνων και ζωντανών για όλους μας, που θέλουμε να ζήσουμε και να χαιρόμαστε τη ζωή.
Ο εκατόνταρχος δίνει το δικό του μάθημα για όλους μας είτε είμαστε, είτε δεν είμαστε του Χριστού και της Εκκλησίας. Ο άνθρωπος, έξω από την ευσεβίστικη υποκρισία ζει ως ρωμαίος αξιωματούχος, πραγματικό παιδί του Θεού. Για τούτο τους αγίους μην τους ψάχνουμε ανάμεσα στους μεγαλόσχημους ή μικρόσχημους, των παροικούντων την Ιερουσαλήμ, τους λειτουργούς και τους λειτουργούμενους της αγίας, μίας Εκκλησίας. Μην ξεχνούμε ότι υπάρχει και ο απλός, ο ταλαίπωρος λαός του Θεού. Οι φτωχοί, οι ανήμποροι, οι άνεργοι, οι πεινασμένοι, οι ναρκομανείς και εξαρτημένοι, οι δικοί μας και οι ξένοι, οι ομοεθνείς και οι αλλοεθνείς.
Ο Θεός είναι Θεός πάντων και δέχεται και ανέχεται τους πάντες και δεν απορρίπτει κανέναν. Έξω από κάθε θεοκρατική κλίκα κρίσης και κατάκρισης προσώπων, θεσμών και αξιών.
Με προσευχητικό φωτισμό του νου και με καθαρή την καρδιά να προχωρούμε όχι μόνο στην αυτογνωσία αλλά και την αξιολόγηση, την αναγνώριση και την αποδοχή των άλλων, των διαφορετικών.
Η πίστη μας και η ανάπτυξη της εμπιστοσύνης μας στο Θεό αξιώνουν «καθαρή καρδιά, καθαρές σκέψεις, φλογερή προθυμία, σταθερή προσοχή, συγκινητική ευλάβεια, βαθύτατη ταπεινοφροσύνη».
Ελεύθερα από τη λογική και τις σκοπιμότητες να μπούμε σε τούτο τον αγώνα στροφής και επιστροφής μας στο Θεό. Αυτό είναι ταυτόχρονα στροφή και επιστροφή προς τον άνθρωπο και τον κόσμο.
Είναι ανάγκη να συμφιλιώσουμε το νου και την καρδιά μας και όπως λέει ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος αυτό θα το πετύχουμε με την προσευχή, γιατί «ο νους κατά την ώρα της προσευχής αναστρέφεται εντός της καρδιάς και εκ βάθους αυτής επικοινωνεί με το Θεό», δηλαδή επικοινωνεί αληθινά με την άλλον άνθρωπο.
Δηλαδή να βλέπουμε και να αντιμετωπίζουμε τον άλλον άνθρωπο με την καρδιά μας, από τα βάθη της ύπαρξης και χωρίς προσδοκίες ανταπόδοσης.
Ο Χριστός είναι «ο πάντοτε προσφέρων και προσφερόμενος». Δε ζητά και δε λαμβάνει τίποτα κι από κανέναν.