Γράφει η Αγγελική Ροσμαράκη
Aπογευματινή βάρδια στην δουλειά σήμερα, έτσι βγαίνω πρωί- πρωί, για μια βόλτα πρωινή στην πόλη των γιασεμιών. Σταματώ στο ΑΤΜ – τωρα που βλέπω τα αρχικά, αν του συμπληρώσω κάτι φωνήεντα, άτιμο μου βγαίνει!- σταματώ λοιπόν εκεί και στήνομαι περιμένοντας την σειρά μου. Μπροστά μου κάτι τουρίστες που δεν χρειάζεται να τους παρατηρήσω και πολύ, γιατί τους κόβω αμέσως ότι είναι αμερικάνοι ναύτες. Πάνε εκείνοι οι νταγλαράδες φασαριόζοι γραφικοί αμερικάνοι που έκαναν σαματά κάθε τρεις και λίγο στο λιμάνι, πότε να επιτίθενται σε γυναίκες, πότε να δέρνουν γέρους, πότε να μεθάνε και να κάνουν τα ακατανόμαστα. Άλλαξαν οι εποχές… τούτα εδώ μοιάζει σαν να είναι άρτι αποφοιτήσαντα από τα Harvard και τα Yale με το σεις και με το σας, απλά παιδιά σαν αυτά της γειτονιάς σου. Άντε εσύ να τους πολεμάς με προπολεμικές διαδηλώσεις και μορφές πάλης … Μπορείς να τους φανταστείς μέσα στα πολεμικά, να ρίχνουν βόμβες, σαν να παίζουν playmobilvideogames. Όποιος διαφωνεί ας το ψάξει καλύτερα για να βεβαιωθεί για του λόγου το αληθές. Στον πρόσφατο πόλεμο του Ισραήλ στην Γάζα, το διαδίκτυο έβριθε από φωτογραφίες νεαρών κοριτσιών που έριχναν βόμβες στις θέσεις της Χαμάς… μπροστά σε μία οθόνη πατώντας ένα κουμπί, λες να έπαιζαν βιντεοπαιγνίδι !!!
Αγαπημένη Πλατεία Δασκαλογιάννη με το άγαλμα του πρωτομάρτυρα της Κρητικής επανάστασης να δεσπόζει αγέρωχο. Αλλά εγώ περιμένω και ένα άλλο άγαλμα να το δω πριν… πεθάνω !!! Το άγαλμα του Ρήγα Φεραίου της αντίστασης, του Τσε Γκεβάρα της Κρήτης, Βαγγέλη Κτιστάκη. Έχουμε και εμείς δικούς μας – άγνωστους εν πολλοίς- ήρωες αρκεί να μάθουμε κάποτε για αυτούς, να μάθουν κι οι νέοι μας για τους αγώνες και τις θυσίες τους.
Γιατί κάθε φορά που χάνομαι μέσα στα στενά τούτης πλατείας είναι σαν να παίρνω από πίσω την παιδική μου ηλικία; Κάθε φορά που περνάω, ενδόμυχα ψάχνω να βρω την θέση που ήταν το χρυσοχοείο ενός φίλου του πατέρα μου. Ακόμα θυμάμαι, όταν είχε σπάσει το αγαπημένο μου βραχιολάκι, που περίμενα με τις ώρες – έτσι μου είχε φανεί τότε! – μέχρι να το φτιάξει. Μα που να ήταν άραγε… Κοιτάω και τις όψεις των καταστηματαρχών – πόσα δεν πέρασε τούτη η χώρα και τούτη η πόλη, πόσα λουκέτα- κι ωστόσο μοιάζουν σαν να λένε, αντέχω ακόμα, κρατάω γερά… Να κι ένα παραδοσιακό κατάστημα με τα αναμνηστικά μαχαιράκια και όχι μόνο … Χαζεύω τον νεαρό τεχνίτη που δουλεύει με μεράκι τις παραδοσιακές τέχνες, αφοσιωμένος στο βάθος. Χαζεύω και την πραμάτεια του καταστήματος, σακούλια, μαντήλια, μαχαιράκια, η χαρά του τουρίστα.
Σούπερ μάρκετ, μανάβικο και στην γωνία νάσου ένα παλιό νεοκλασικό σπίτι. Κάθε ένα από αυτά όταν το συναντάς στο διάβα σου, είναι σαν να σε προκαλεί να σταματήσεις για να σου πει την ιστορία του. Ευτυχώς που οι κατά καιρούς ταγοί τούτης της πόλης σεβάστηκαν τον παραδοσιακό ιστό της και δεν έκαναν όλα τα παλιά κτίρια τσιμέντο. Και δεν την λένε τυχαία μαγική, όπως την Κωνσταντινούπολη αλλά και την Πράγα. Εκεί που προχωράς και ζεις στο σήμερα, στρίβοντας από κάποια γωνιά, ενδέχεται να βρεθείς στο χθες . Πολλές φορές έχω αφεθεί να παρασυρθώ από τη μαγεία της πόλης που ζω, ανακαλύπτοντάς την έτσι, σιγά -σιγά και εγώ, όπως και οι τουρίστες ! Αυτά τα στενά βενετσιάνικα σοκάκια, αν τα ακολουθήσεις, σε βγάζουν κατευθείαν στους αλλοτινούς καιρούς που λέγαμε. Αν ήμουν από κάπου αλλού, ίσως και να τρόμαζα λίγο με αυτήν την απόλυτη ησυχία και τον χρόνο που μοιάζει να έχει σταματήσει σε άλλη εποχή. Τα μπαλκόνια, τα χρώματα και τα αρώματα, οι άνθρωποι που σου χαμογελούν και σε καλημερίζουν. Απίστευτο κι όμως αληθινό! Και είναι τόσο ζωογόνα αυτή η βουτιά στο χθες, στις γεμάτες άγχος συνθήκες που ζούμε.
Και το κυριότερο … δίπλα μας!!!
Άλλωστε στην επόμενη γωνία φτάνεις κιόλας στον κεντρικό δρόμο, αμάξια φασαρία οχλοβοή και ναι… σίγουρα έχεις επιστρέψει στο σήμερα.
