Της Βασιλικής Τζεβελέκου

Ακόμα και με τον θάνατό του ο Μίκης μάς έκανε δώρο. Να ακούσουμε ξανά και ξανά τα τραγούδια του. Και τον ίδιο σε συνεντεύξεις-ποταμούς να μας αφηγείται γεγονότα από περιόδους που σφράγισαν την Ιστορία της χώρας. Να περιγράφει τις συνεργασίες του με μουσικούς, ποιητές, τραγουδιστές, καλλιτέχνες, τα μεγάλα ταξίδια του, τις συναρπαστικές συναυλίες. Γέμισε ο τόπος Μίκη, στα ραδιόφωνα (εξαιρετικό το τριήμερο αφιέρωμα του Δεύτερου Προγράμματος της ΕΡΑ), στις μικρές οθόνες, στα έντυπα, στις εφημερίδες (εξαντλήθηκε το αφιέρωμα της «Εφ.Συν.» και επανακυκλοφορεί), όλοι είχαν κάτι να καταθέσουν.

Μόνο το υπουργείο Πολιτισμού συνέχισε να κάνει άοκνα τη δουλειά του. Ακόμα και την ημέρα που σύσσωμο το πανελλήνιο μαζί με τους ανθρώπους της μουσικής απ’ όλο τον κόσμο αποχαιρετούσαν τον επιφανή άνδρα, το ΥΠΠΟΑ εξέδιδε δελτία Τύπου για άσχετα θέματα.

Δεκατρείς ημέρες συμπληρώνονται από την τελευταία πνοή του Μίκη, δεκατρείς ημέρες σιωπής από το υπουργείο Πολιτισμού. Το προηγούμενο διάστημα δεν βρήκε τον χρόνο (;), δεν μπήκε στον κόπο (;), δεν αισθάνθηκε την ανάγκη, το χρέος (;) να συμμετάσχει με οποιονδήποτε τρόπο στο πένθος και στον αποχαιρετισμό του καλλιτέχνη, του αριστερού αγωνιστή που σφράγισε τη σύγχρονη ελληνική Ιστορία. Το έργο του είναι τόσο πελώριο, η πορεία του τόσο μακρά και πολυσήμαντη, που είναι άξιο απορίας κοτζάμ υπουργείο Πολιτισμού, και με υφυπουργό Σύγχρονου Πολιτισμού, να μένει απαθές, βωβό και αποσβολωμένο. Να μην έχει προβεί μέχρι σήμερα σε μια σημαντική πρωτοβουλία.

Εκτός από τα συλλυπητήρια μηνύματα της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη και του υφυπουργού Νικόλα Γιατρομανωλάκη (και τη συμμετοχή τους στις τελετές αποχαιρετισμού), το ΥΠΠΟΑ παρέμεινε απολύτως απόν. Προφανώς εκεί στην Μπουμπουλίνας δεν ένιωσαν τίποτα από το μεγαλείο του Μίκη και την ανάγκη του κόσμου να βρεθεί, ειδικά αυτές τις ημέρες, όσο πιο κοντά στον ίδιο και στο έργο του. Από ήθος και αντανακλαστικά, μηδέν.