Ούτε συνένοχοι ούτε θεατές! Οι εκπαιδευτικοί πρωταγωνιστές!
Βγες έξω, σύντροφε! Ρίσκαρε
Τη δεκάρα, που δεκάρα πια δεν είναι
Τον τόπο για ύπνο που πάνω του πέφτει η βροχή
Και της δουλειάς τη θέση που αύριο θα χάσεις!
Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!
Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!
Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας: Κάνε πράξη
Την αλληλεγγύη!
(Μπέρτολτ Μπρέχτ, Τραγούδι της απεργίας)
Η επίθεση κυβέρνησης, κεφαλαίου- ΕΕ- ΔΝΤ εντείνεται απέναντι στον «εχθρό λαό» : Η αντιδραστική λυκοσυμμαχία, για να ξεπεράσει την κρίση προς όφελος των καπιταλιστών, μειώνει μισθούς και συντάξεις, συντρίβει εργατικά δικαιώματα, διαλύει τη δημόσια παιδεία, την υγεία, εντείνει τη φοροληστεία, ξεπουλά το δημόσιο πλούτο. Θεσμοθετεί τη φυλακή των μνημονίων, πετάει τον κοινοβουλευτικό μανδύα με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, ανοίγει το δρόμο στον φασισμό και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Η κυβέρνηση αυξάνει την τρομοκρατία απέναντι σε όσους αντιστέκονται, με επιστρατεύσεις, ΜΑΤ, συλλήψεις, δίκες. Για να πάρει νέα δάνεια αποφασίζει στον προϋπολογισμό του 2014 αύξηση 2,5 δισ. των άμεσων φόρων και περικοπές 2,5 δισ. ευρώ από περίθαλψη και ασφάλιση. Την ίδια στιγμή η ΕΕ απαιτεί κι άλλες 25.000 διαθεσιμότητες και 15.000 απολύσεις στο δημόσιο ως το 2014, κλείσιμο, ξεπούλημα δημόσιων επιχειρήσεων, πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, όταν στον καιάδα της ανεργίας έχουν ήδη ριχτεί πάνω από 1,5 εκατ. εργαζόμενοι.
Παράλληλα η κυβέρνηση αποδομεί τη δημόσια εκπαίδευση, τη δένει στα επιχειρηματικά συμφέροντα: Ο νόμος για το «νέο», πιο ταξικό σχολείο οδηγεί στην απομάκρυνση της μαθητικής πλειοψηφίας από την «τυπική εκπαίδευση» και την μαθητεία – τζάμπα εργασία για τον εργοδότη. Με εργαλείο τις συγχωνεύσεις – καταργήσεις σχολείων, τις συμπτύξεις τμημάτων, την αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα, τις περικοπές των δαπανών και τις καταργήσεις τομέων στην τεχνική εκπαίδευση οικοδομείται το φτηνό σχολείο της αγοράς. Η κινητικότητα – ευελιξία των εργασιακών σχέσεων, τα τεχνητά πλεονάσματα λόγω και της αύξησης του υποχρεωτικού ωραρίου, οι διαθεσιμότητες, οι υποχρεωτικές μετατάξεις, οι απολύσεις των εκπαιδευτικών, το «παρουσιολόγιο», η «αξιολόγηση»–χειραγώγηση συνθέτουν το τοπίο ενός ζοφερού εργασιακού περιβάλλοντος για τους λειτουργούς του δημόσιου σχολείου.
Σα να μην έφταναν όλα αυτά, ο Υπ. Παιδείας πριν από λίγες μέρες ακύρωσε ολόκληρη τη διαπιστωτική πράξη για τις διαθεσιμότητες του Ιουλίου 2013 και υπέγραψε νέα απόφαση, δημοσιοποιώντας για δεύτερη φορά τα ονόματα 1992 εκπαιδευτικών από 50 ειδικότητες στην προσπάθεια να ακυρώσει όσες θετικές για τους εκπαιδευτικούς προσωρινές δικαστικές αποφάσεις είχαν παρθεί μετά από τις χιλιάδες προσφυγές. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθεί να αποκλείσει κάθε πιθανότητα επιστροφής των εκπαιδευτικών στα σχολεία, γεγονός που αποδεικνύεται και από το ότι, παρά τις διαβεβαιώσεις της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΑΙΘ, δεν έχει προχωρήσει η διαδικασία ένταξης των εκπαιδευτικών που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα εδώ και 4 μήνες, σε νέες θέσεις. Την ίδια στιγμή, χιλιάδες μαθητές στα ΕΠΑΛ και τις ΕΠΑΣ της χώρας δεν κάνουν μαθήματα ειδικότητας (στους τομείς υγείας – πρόνοιας, εφαρμοσμένων τεχνών και αισθητικής – κομμωτικής) με κίνδυνο να μην πάρουν καν πτυχίο.
Αυτές οι δραματικές εξελίξεις κάθε άλλο παρά τυχαίες είναι. Άλλωστε η ΕΕ και το διεθνές πλέγμα της οικονομικής ολιγαρχίας προωθούν μια αγοραία παιδεία με δίδακτρα, με λιγότερους εκπαιδευτικούς και διείσδυση του ιδιωτικού τομέα στη λειτουργία της. Μόνο η αποφασιστική σύγκρουση σε περιεχόμενο και μορφές, με αυτή την επίθεση και αυτούς που την υλοποιούν, μπορεί να ανοίξει δρόμους για νικηφόρους αγώνες.
Γι’ αυτό η πρόταση για απεργία διαρκείας συσπείρωσε την τεράστια πλειοψηφία του κλάδου. Ήταν γέννημα της ανάγκης και της οργής από την όξυνση της επίθεσης που δεχόμαστε. Προσπέρασε τη λογική της αναμονής και των εκλογικίστικων λύσεων, του «δεν μπορούμε». Αντιμετώπισε τη λυσσασμένη επίθεση κυβέρνησης, καθεστωτικών ΜΜΕ, εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού. Υπονομεύτηκε τη δεύτερη βδομάδα, δεν μπόρεσε να φτάσει ως το τέλος και έληξε μετά από 8 μέρες αφήνοντας στους απεργούς ένα πικρό αίσθημα απογοήτευσης. Μεγάλες ευθύνες γι’ αυτήν την εξέλιξη που ενσταλάζει την ηττοπάθεια έχει το ΔΣ της ΟΛΜΕ που αποδείχθηκε κατώτερο των περιστάσεων. Η πλειοψηφία του δεν ήθελε την απεργία διαρκείας και για αυτό δεν μπόρεσε να εμπνεύσει, να πρωτοστατήσει, να οργανώσει την αγωνιστική διάθεση του κλάδου. Κινήθηκε στα πρότυπα των γραφειοκρατικών μεθόδων των ΑΔΕΔΥ – ΓΣΕΕ.
Οι μαζικότατες Γ.Σ. στην ΕΛΜΕ Χανίων, όπως συνέβη και στην πλειοψηφία των ΕΛΜΕ, ωστόσο απέδειξαν ότι όταν οι «από πάνω δεν θέλουν», οι «από κάτω μπορούν» να τους ξεπερνούν συλλογικά. Στοίχισε, ωστόσο, η έλλειψη ευρύτερου διακλαδικού αγωνιστικού απεργιακού μετώπου. Σ’ αυτό το σημείο ήταν καθοριστική η ευθύνη της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας σε ΔΟΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΟΕ-ΟΤΑ, ΠΟΕΔΗΝ κ.λπ. Οι κύριες ευθύνες, βέβαια, ανήκουν στον κυβερνητικό συνδικαλισμό των ΠΑΣΚ–ΔΑΚΕ. Βαριές, όμως είναι και οι ευθύνες του ΠΑΜΕ, που αρνήθηκε τη λογική του αποφασιστικού αγώνα και τον απεργιακό συντονισμό στους άλλους κλάδους, συκοφάντησε ως τυχοδιωκτικές τις κινητοποιήσεις του Μάη και την πρόταση για απεργία στις εξετάσεις, κατακερμάτισε τις διαθέσεις για αγώνα διαρκείας με τις προτάσεις για 48ωρες επαναλαμβανόμενες το Σεπτέμβρη, γιατί – δέσμιο της κομματοκεντρικής και γραφειοκρατικής του αντίληψης- δεν είχε εμπιστοσύνη στους αγώνες των εργαζομένων. Η ίδια έλλειψη εμπιστοσύνης οδήγησε τα ΣΥΝΕΚ και την Αυτόνομη Παρέμβαση σε ΠΟΕ-ΟΤΑ και ΟΕΝΓΕ να μη συμβάλουν στη γενίκευση του αγώνα. Αρκούνταν σε μια συντήρηση αγωνιστικών κινητοποιήσεων για τη φθορά της κυβέρνησης, χωρίς πολιτικό βάθος. Αυτή η αδιέξοδη τακτική ήταν, άλλωστε, και η μήτρα που γέννησε την «απεργία που δεν έγινε» το Μάη, όταν τα ΣΥΝΕΚ μαζί με τις ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ πραξικοπηματικά αναίρεσαν την εκφρασμένη θέληση χιλιάδων συναδέλφων για αποφασιστική σύγκρουση κι αγώνα διαρκείας στις εξετάσεις στο όνομα της έλλειψης των «όρων και προϋποθέσεων», ουσιαστικά αποδεχόμενοι άνευ όρων την κυβερνητική τρομοκρατία της επιστράτευσης.
Η Παρέμβαση Εκπαιδευτικών για τη ρήξη και ανατροπή στην ΕΛΜΕ Χανίων, μαχητικά συμμετέχοντας στη δραστηριότητα που ανέπτυξε το ρεύμα των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων – Συσπειρώσεων – Κινήσεων, προσπάθησε με τις δυνάμεις της να συμβάλει στην επιτυχία του αγώνα. Έδωσε τη μάχη για τη μαζικοποίηση της απεργιακής επιτροπής, για την καθημερινή ενημέρωση των συναδέλφων. Τα μέλη της στήριξαν την αγωνιστική γραμμή στις συνελεύσεις, στις καταλήψεις, στις διαδηλώσεις. Γιατί μόνο ο αγώνας των εργαζομένων και του λαού μπορεί να οδηγήσει σε ανατροπή… κι όχι η εκλογική αναμονή ή τα επαναστατικά ευχολόγια.
Σημαντικό γεγονός ήταν και η διάλυση του ΠΥΣΔΕ δύο φορές το καλοκαίρι, για να μη προκύψουν μαζικά υπεράριθμοι, υποψήφιοι για διαθεσιμότητες – υποχρεωτικές μετακινήσεις και μετατάξεις με την εξαίρεση βέβαια όσων συναδέλφων ήθελαν ονομαστικά να προσδιοριστούν ως υπεράριθμοι, ώστε να προηγηθούν στις τοποθετήσεις. Μάλιστα πάρθηκε απόφαση και από τη Γ.Σ. της ΕΛΜΕ που δέσμευε τους αιρετούς να παραιτηθούν σε οποιαδήποτε προσπάθεια της διοίκησης να «περάσει» τις τόσες πλασματικές υπεραριθμίες. Αντ’ αυτού «εν κρυπτώ και παραβυστώ» και χωρίς να ενημερώσουν τους συναδέλφους και την Επιτροπή Αγώνα τα δύο αιρετά μέλη του ΠΥΣΔΕ (που εκπροσωπούσαν την Ενωτική Συσπείρωση και τα ΣΥΝΕΚ) παρευρέθηκαν στη συνεδρίαση του στις 13 Αυγούστου, νομιμοποιώντας με την παρουσία τους την απόφαση για 244 υπεραριθμίες! Οι σοβαρές ελλείψεις καθηγητών στα σχολεία του νόμου Χανίων ακόμα και σε μαθήματα πανελλαδικώς εξεταζόμενα και η ανυπαρξία πρόσληψης και τοποθέτησης αναπληρωτών σχετίζεται άμεσα και με τον υπερβάλλοντα ζήλο του ΠΥΣΔΕ Χανίων να ανακοινώσει τόσους πολλούς υπεράριθμους πριν ακόμα και από την ανακοίνωση του ΥΠΑΙΘ. Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν και με τις τοποθετήσεις και επανατοποθετήσεις συναδέλφων σε διάφορα σχολεία, ακόμα και μέχρι σήμερα, μέσα από αδιαφανείς διαδικασίες.
Το προεδρείο του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ και οι παρατάξεις που το συγκροτούν, προσπαθώντας να σώσουν τα προσχήματα όψιμα επιδεικνύουν μια κάποια δραστηριότητα, κυρίως διακηρυκτικού χαρακτήρα πριν τις εκλογές γι’ αυτά τα ζητήματα, όταν όλο το προηγούμενο διάστημα «ποιούσαν τη νήσσα» στις αυθαιρεσίες της διοίκησης. Σοβαρό ζήτημα για την απόσπασή τους από τους συναδέλφους και τις ανάγκες τους ήταν ότι συνέχιζαν –κατά την προσφιλή τους συνήθεια- να αναλώνονται σε ενημερωτικές πρωτοβουλίες ή πρόχειρα συλλαλητήρια, ώστε να εκπληρώνεται διεκπεραιωτικά η «συνδικαλιστική υποχρέωση», ακόμα κι όταν ανακοινώθηκαν οι διαθεσιμότητές-απολύσεις στην τεχνική εκπαίδευση κι επικρατούσε αναβρασμός. Είναι χαρακτηριστικό πως ανακοίνωσαν ένα σαφώς κατώτερο των περιστάσεων πρόγραμμα δράσης, που περιλάμβανε Γ.Σ. το επόμενο βράδυ και συλλαλητήριο μετά από τρεις μέρες, ενώ το 16ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ λίγες μέρες πριν είχε αποφασίσει άμεση κατάληψη των Διευθύνσεων σε περίπτωση έστω και μιας απόλυσης συναδέλφου. Αυτό το πρόγραμμα ήταν εμφανώς αναντίστοιχο με την κρισιμότητα της κατάστασης, όταν μάλιστα βρίσκονταν ήδη στο δρόμο με μαχητικές διαδηλώσεις, συνελεύσεις και καταλήψεις οι εργαζόμενοι στη Δημοτική Αστυνομία και οι σχολικοί φύλακες. Κατά τη διάρκεια που ξεδιπλωνόταν αυτός ο αγώνας το προεδρείο του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ και οι παρατάξεις που το συγκροτούν έτρεχαν πίσω από τις εξελίξεις, συχνά προσπαθώντας να κρατήσει των αγώνα σε «συνετά» πλαίσια.
Αποδεικνύεται σήμερα στην πράξη ότι το ΔΣ ενός πρωτοβάθμιου σωματείου, όπως είναι η ΕΛΜΕ, οφείλει να αγωνίζεται όχι μόνο για ένα πανεργατικό-παλλαϊκό κίνημα αντίστασης και ανατροπής μα και για ένα διαφορετικό συνδικαλισμό. Με οργάνωση στη βάση, ενάντια στη γραφειοκρατία και τη λογική της ανάθεσης, αποκαθηλώνοντας τις φιλοκυβερνητικές-φιλοεργοδοτικές συνδικαλιστικές ηγεσίες από παντού. Ο αγώνας και τα σωματεία πρέπει να περάσουν στα χέρια των εκπαιδευτικών. Με μαζικές αποφασι-στικές γενικές συνελεύσεις, με συγκρό-τηση επιτροπών αγώνα, με ενίσχυση των απεργιακών ταμείων και της οργανωμένης αλληλεγγύης. Είναι απαραίτητο να σφυρηλατηθεί στην πράξη η ενότητα των δυνάμεων του πανεκπαιδευτικού μετώπου (εκπαιδευ-τικοί, μαθητές, γονείς, άλλοι εργαζό-μενοι) και να οργανωθούν πραγματικά μαχητικοί αγώνες που θα κινούνται εκτός των πλαισίων που προσπαθεί να θέσει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, π.χ. σαν αυτόν των διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ.
Ταυτόχρονα χρειάζεται έγκαιρη και αποφασιστική παρέμβαση στα συγκεκριμένα προβλήματα που καθημερινά προκύπτουν. Αναγκαίος όρος για την αντιμετώπιση των αντιδραστικών αλλαγών που αναστατώνουν τα ωράρια, τις εργασιακές σχέσεις και απειλούν την εργασία όλων μας είναι και η επαγρύπνηση των εργαζομένων και των εκπροσώπων τους. Οι καταγγελίες από μόνες τους δεν φέρνουν αποτέλεσμα, χωρίς την έμπρακτη οργάνωση της αντίστασης για κάθε πρόβλημα που βιώνουν οι συνάδελφοι στο σχολείο εξαιτίας των προωθούμενων αντιδραστικών αλλαγών.
Οι καιροί, ωστόσο, δεν περιμένουν. Ήδη έκαναν την εμφάνισή τους μερικοί «πρόθυμοι» Διευθυντές και Σχολικοί Σύμβουλοι που επιχειρούν να τρομοκρατήσουν τους συναδέλφους για την υποχρεωτική παραμονή τους στο σχολείο από τις 8.00 π.μ. έως τις 14.00 μ.μ. Η εφαρμογή του παρουσιολόγιου έχει ξεκινήσει από τους αναπληρωτές ειδικής αγωγής που έχουν προσληφθεί μέσω ΕΣΠΑ και είναι φανερό πως η χρήση του σχεδιάζεται να γενικευτεί. Ταυτόχρονα ο φόβος της απόλυσης, η αξιολόγηση-χειραγώγηση καθώς και το «my school» συνθέτουν το γενικότερο κλίμα αυταρχικοποίησης του εκπαιδευτικού συστήματος και προσπάθειας ελέγχου και καθυπόταξης των εκπαιδευτικών.
Η επίθεση κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ ξεδιπλώνεται αμείλικτα. Το ίδιο πρέπει να φροντίσουμε και για τους δικούς μας αγώνες παλεύοντας για μόρφωση-εκπαίδευση για όλα τα παιδιά, ουσιαστική, δημόσια και δωρεάν. Καθιέρωση δημόσιας δωρεάν δίχρονης υποχρεωτικής προσχολικής αγωγής. Ενιαίο 12χρονο, δωρεάν, δημόσιο, σχολείο για όλα τα παιδιά, με όλη τη γνώση, μέχρι τα 18 τους χρόνια. Δημόσιο, δωρεάν σύστημα επαγγελματικής εκπαίδευσης (με επαγγελματικές ειδικότητες, παροχή γνώσεων και ουσιαστικής επάρκειας για την άσκηση επαγγέλματος) μετά το 12χρονο σχολείο. Κατάργηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης και της παραπαιδείας.
– Απαιτούμε να αποσυρθεί το νομοσχέδιο για την αντιδραστική αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης. Επαναφορά τομέων και ειδικοτήτων της ΤΕΕ που καταργήθηκαν. Όχι σε ταξικούς – εξεταστικούς φραγμούς. Καμιά συγχώνευση – κατάργηση σχολείου! Αύξηση των δαπανών για την εκπαίδευση. Ιδιαίτερη μέριμνα για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Π. Δ. Σ. και Ενισχυτική Διδασκαλία για όσους έχουν ανάγκη.
– Όχι στην αξιολόγηση. Διαγραφή από τα σωματεία κάθε στελέχους εκπαίδευσης που θα εμπλακεί σε αξιολόγηση εναντίον εκπαιδευτικών. Όχι στο παρουσιολόγιο-ποινολόγιο. Όχι στη συρρίκνωση των δικαιωμάτων του συλλόγου διδασκόντων. Όχι στα σχέδια για διευθυντές και στελέχη με υπερεξουσίες και την εισαγωγή μάνατζερ.
– Σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους! Καμιά διαθεσιμότητα, υποχρεωτική μετάταξη, απόλυση! Να ανακληθούν τώρα οι διαθεσιμότητες – υποχρεωτικές μετατάξεις. Κατάργηση του μισθολογίου–βαθμολογίου της φτώχειας και της χειραγώγησης. Αυξήσεις στους μισθούς. Κατάργηση του ν. 4024/11. Πλήρης σύνταξη στα 30 χρόνια υπηρεσίας. Όχι στη διάλυση της επικουρικής ασφάλισης και τη μείωση του εφάπαξ. Κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων.
– Ελευθερία, δικαιοσύνη, δημοκρατικά δικαιώματα στα σχολειά και στους τόπους εργασίας. Παιδαγωγική ελευθερία, δημοκρατία χωρίς διοικητικές παρεμβάσεις. Να καταργηθεί η πολιτική επιστράτευση κατά των απεργών. Καμιά δίωξη ενάντια στους αγωνιζόμενους. Άμεση κατάργηση των νόμων για το νέο Πειθαρχικό Δίκαιο (ν.4093/12 και 4057/12) που θέτουν τους εκπαιδευτικούς υπό διωγμό.
Για τη ζωή και το μέλλον μας! Παλεύουμε για ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης–ΕΕ–ΔΝΤ: Με την ανατροπή μνημονίων, δανειακών συμβάσεων, Δημοσιονομικού Συμφώνου, όλου του μνημονιακού οπλοστασίου, της πολιτικής κυβέρνησης–ΕΕ–ΔΝΤ κι όλων των κυβερνήσεων άσκησής της, με τη μη αναγνώριση–πληρωμή του ληστρικού–τοκογλυφικού χρέους, με την έξοδο της Ελλάδας από ευρώ, ΟΝΕ και ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Συμμετέχουμε μαζικά στις διαδικασίες συζήτησης, στη Γενική Συνέλευση, στην επιτροπή αγώνα, στις ψηφοφορίες, στις εκλογές. Ενισχύουμε την Παρέμβαση Εκπαιδευτικών για τη ρήξη και την ανατροπή.