Παύλος Πολάκης: Δεν διαχειριζόμαστε, δίνουμε παράδειγμα μιας άλλης λύσης

Συνέντευξη στην Ζωή Γεωργούλα

Σε ένα ακριτικό δήμο, τα Σφακιά του νομού Χανίων –και τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων διαμορφώνονται μέσα στο χρόνο από το κλίμα και τη γεωγραφική μορφολογία–, ο δήμαρχος Παύλος Πολάκης και η δημοτική ομάδα μπορούν να πουν ότι υλοποίησαν σχέδια και όραμα, αξιοποιώντας μάλιστα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ντόπιων, γιατί «αυτό το δεδομένο μας υπαγορεύει τρόπους για να ξεπεράσουμε εμπόδια που με άλλο τρόπο δεν θα ξεπερνιόνταν».
Οι αυ­το­διοι­κη­τι­κές ε­κλο­γές συν­δέ­ο­νται ή χρειά­ζε­ται να συν­δε­θούν με το γε­νι­κό­τε­ρο στό­χο της α­να­τρο­πής της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής;
Σα­φώς χρειά­ζε­ται. Αλλά με προ­σο­χή, διό­τι μι­λά­με για το­πι­κές κοι­νω­νίες και το­πι­κά προ­βλή­μα­τα. Ο βαθ­μός συ­νει­δη­το­ποίη­σης δεν εί­ναι α­ντί­στοι­χος σε ό­λες τις πε­ριο­χές της χώ­ρας. Τα προ­βλή­μα­τα, ό­μως, εί­ναι ί­δια και πη­γά­ζουν α­πό τις ί­διες αι­τίες, που εί­ναι το μνη­μό­νιο με την κα­τα­στρο­φή που έ­χει φέ­ρει στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία και την κα­τα­πά­τη­ση δι­καιω­μά­των και κα­τα­κτή­σεων, που μας πά­ει δε­κα­ε­τίες ο­λό­κλη­ρες πί­σω.
Υπάρ­χει έ­να σο­βα­ρό τμή­μα των πο­λι­τών, που, έ­νω βιώ­νει την κα­τά­στα­ση και φεύ­γει α­πό την ε­πιρ­ροή των δύο πα­λαιών με­γά­λων κομ­μά­των, δεν κά­νει α­κό­μα εύ­κο­λα το βή­μα μιας συ­νο­λι­κής πο­λι­τι­κής θεώ­ρη­σης, ώ­στε να στρα­τευ­θεί σε μια άλ­λη κα­τεύ­θυν­ση. Εί­ναι σα­φές, πά­ντως, ό­τι, ι­διαί­τε­ρα στους με­γά­λους δή­μους, το μή­νυ­μα θα εί­ναι κα­θα­ρά πο­λι­τι­κό. Αυ­τό α­κρι­βώς προ­σπά­θη­σαν να θο­λώ­σουν με την ι­στο­ρία της αλ­λα­γής του ε­κλο­γι­κού νό­μου, που τε­λι­κά πή­ραν πί­σω, για­τί κα­τά­λα­βαν ό­τι θα λει­τουρ­γή­σει ως μπού­με­ραν­γκ.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πα­ρου­σιά­ζει, σε αρ­κε­τές πό­λεις, μια δυ­σκο­λία να κά­νει πρά­ξη αυ­το­διοι­κη­τι­κές κι­νή­σεις που να πραγ­μα­τώ­νουν την έν­νοια της α­πο­κε­ντρω­μέ­νης αυ­το­διοί­κη­σης και της ά­με­σης δη­μο­κρα­τίας. Πώς μπο­ρεί να ξε­πε­ρα­στεί αυ­τό το ε­μπό­διο;
Έχεις δί­κιο σε αυ­τό που πα­ρα­τη­ρείς και αυ­τό δεν εί­ναι κά­τι που θε­ρα­πεύε­ται με κε­ντρι­κές ε­ντο­λές και κε­ντρι­κές κα­τευ­θύν­σεις. Την ι­στο­ρία και την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, την κι­νούν και την δια­μορ­φώ­νουν οι άν­θρω­ποι και η δρά­ση τους. Οποια­δή­πο­τε κε­ντρι­κή κα­τεύ­θυν­ση, αν δεν με­τα­φρα­στεί σε έ­να το­πι­κό σχέ­διο για το συ­γκε­κρι­μέ­νο τό­πο και τους συ­γκε­κρι­μέ­νους αν­θρώ­πους, πα­ρα­μέ­νει κε­νό γράμ­μα. Εί­ναι σα­φές ό­τι χρειά­ζε­ται να υ­πάρ­ξουν σο­βα­ρές το­πι­κές πρω­το­βου­λίες και α­νοι­χτά κα­λέ­σμα­τα α­πό την πλευ­ρά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ώ­στε να δη­μιουρ­γη­θεί έ­να ευ­ρύ το­πι­κό μέ­τω­πο, το ο­ποίο σα­φώς θα συν­δε­θεί με το κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό, ό­μως χρειά­ζε­ται να πε­ρι­γρά­ψει έ­να ό­ρα­μα για την πό­λη στην ο­ποία α­πευ­θύ­νε­ται γειω­μέ­νο με συ­γκε­κρι­μέ­να μέ­τρα και σχέ­δια για την το­πι­κή κοι­νω­νία. Χρειά­ζε­ται τόλ­μη να μι­λή­σεις στα ευ­ρέα α­κρο­α­τή­ρια των κοι­νω­νι­κών πλειο­ψη­φιών, ό­ταν εί­χες συ­νη­θί­σει να μι­λάς στο α­κρο­α­τή­ριο της α­ρι­στε­ρής δια­μαρ­τυ­ρίας και λί­γο πα­ραέ­ξω. Χρειά­ζε­ται να γί­νει έ­να βή­μα και πρώ­τα α­πό ό­λα στο μυα­λό μας.

Πα­ρου­σιά­ζε­ται έ­να αί­τη­μα των πο­λι­τών για νεά πρό­σω­πα. Εί­ναι ση­μα­ντι­κός ο ρό­λος των προ­σώ­πων;
Υπάρ­χει με­γα­λό πο­σο­στό πο­λι­τών, το ο­ποίο εί­ναι κι­νού­με­νη άμ­μος: έ­χει α­πο­στοι­χη­θεί μεν α­πό τις προ­η­γού­με­νές του ε­ντά­ξεις, δεν έ­χει ό­μως στοι­χη­θεί σε έ­να συ­νο­λι­κό ο­ρα­μα­τι­κό α­ξια­κό πο­λι­τι­κό σχέ­διο. Διευ­κο­λύ­νει, λοι­πόν, τη στοί­χι­ση το να βά­λου­με μπρο­στά κά­ποιους αν­θρώ­πους κα­θα­ρούς, που έ­χουν α­πο­δεί­ξει ό­τι δεν έ­χουν δε­σμεύ­σεις και συμ­φέ­ρο­ντα και ό­τι κι­νού­νται με α­νι­διο­τέ­λεια.
Βέ­βαια το βά­ρος εί­ναι με­γα­λύ­τε­ρο για ό­σους βγουν μπρο­στά. Δεν ε­πι­χει­ρού­με να δια­χει­ρι­στού­με μια υ­πάρ­χου­σα κα­τά­στα­ση, αλ­λά να δώ­σου­με έ­να πα­ρά­δειγ­μα άλ­λης λύ­σης? αυ­τό εί­ναι βα­ρύ φορ­τίο.

Με ποιο τρό­πο μπο­ρούν να σπά­σουν κα­τε­στη­μέ­νοι μη­χα­νι­σμοί που βρί­σκο­νται και θα βρε­θούν ε­μπό­δια σε μια τέ­τοια προ­σπά­θεια;
Πρώ­τον, με το να πε­ρι­γρά­ψεις και να συν­δια­μορ­φώ­σεις έ­να σχέ­διο για την ε­πό­με­νη δε­κα­ε­τία. Αυ­τό το σχέ­διο χρειά­ζε­ται να το κου­βε­ντιά­σου­με με ό­σο γί­νε­ται πε­ρισ­σό­τε­ρους. Δεύ­τε­ρον, το κά­λε­σμα προς τους πο­λί­τες χρειά­ζε­ται να εί­ναι ευ­ρύ­τε­ρο α­πό το σύ­νη­θες μέ­χρι τώ­ρα α­κρο­α­τή­ριο. Χρειά­ζε­ται να μι­λή­σου­με στο ό­νο­μα της κοι­νω­νίας, εκ­προ­σω­πώ­ντας τα συμ­φέ­ρο­ντα της πραγ­μα­τι­κής κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φίας, α­νε­ξάρ­τη­τα α­πό το πού α­νή­κε πο­λι­τι­κά μέ­χρι σή­με­ρα. Η βά­ση της συ­γκρό­τη­σης να εί­ναι έ­να σχέ­διο ο­ρα­τής ση­με­ρι­νής διε­ξό­δου.
Αυ­τή η διέ­ξο­δος δεν μπο­ρεί να σχε­διά­ζε­ται στη βά­ση μιας ι­δε­ο­λο­γι­κής συμ­φω­νίας για το α­πώ­τε­ρο μέλ­λον, χρειά­ζε­ται να βα­σί­ζε­ται σε υ­λι­κούς ό­ρους για το ο­ρα­τό μέλ­λον. Με αυ­τόν τον τρό­πο με­τα­κι­νού­νται συ­νει­δή­σεις. Οι άν­θρω­ποι αλ­λά­ζουν με βά­ση το πώς κα­τα­νοούν τους υ­λι­κούς ό­ρους ύ­παρ­ξής τους και ε­κεί χρειά­ζε­ται να α­πευ­θυν­θού­με. Όχι με την α­το­μι­κή ε­ξυ­πη­ρέ­τη­ση που έ­κα­νε το πε­λα­τεια­κό κρά­τος του ΠΑ­ΣΟΚ και της ΝΔ. Δου­λειά της α­ρι­στε­ράς εί­ναι να α­πο­δεί­ξει ό­τι έ­να συλ­λο­γι­κό σχέ­διο μι­κρών και με­γα­λύ­τε­ρων α­να­τρο­πών αυ­τού του τρό­που ορ­γά­νω­σης της κοι­νω­νίας με­τα­φρά­ζε­ται σε κα­λύ­τε­ρους ό­ρους ύ­παρ­ξης για τους πο­λί­τες.

Πώς δη­μιουρ­γή­σα­τε την αυ­το­διοι­κη­τι­κή ο­μά­δα που σας στή­ρι­ξε και σας στη­ρί­ζει;
Ξε­κι­νή­σα­με ε­νά­μι­ση χρό­νο πριν τις προ­η­γού­με­νες ε­κλο­γές με αν­θρώ­πους που μας έ­νω­νε η α­γω­νία για την πο­ρεία του τό­που μας. Κά­να­με πολ­λές συ­να­ντή­σεις, α­νά χω­ριό, κα­τά μό­νας και φτιά­ξα­με μα­ζί έ­να σχέ­διο για τον τό­πο, το ο­ποίο υ­λο­ποιού­με. Αυ­τό δη­μιούρ­γη­σε μια δυ­να­μι­κή, αλ­λά βέ­βαια ό­λοι κρι­νό­μα­στε α­πό τις πρά­ξεις και ό­χι α­πό τις προ­θέ­σεις μας. Έτσι τώ­ρα, με­τά α­πό τρία χρό­νια μπο­ρού­με να λέ­με «κά­να­με» και ό­χι μό­νο «θα κά­νου­με».

Πε­ρι­γράψ­τε μας τη δου­λειά που έ­χει γί­νει αυ­τά τα χρό­νια στο δή­μο Σφα­κίων.
Ασχο­λη­θή­κα­με με ό­λους τους το­μείς. Από την ε­πι­σκευή 650 χι­λιο­μέ­τρων α­γρο­τι­κών δρό­μων μέ­χρι την ε­πι­σκευή και λει­τουρ­γία του πα­λιού υ­γειο­νο­μι­κού σταθ­μού ως σύγ­χρο­νου πο­λυ­δύ­να­μου πε­ρι­φε­ρεια­κού ια­τρείου, και μά­λι­στα μέ­σα σε τρεις μή­νες, με δι­κά μας χρή­μα­τα και χω­ρίς να πε­ρι­μέ­νου­με την οι­κο­δο­μι­κή ά­δεια. Φτιά­ξα­με δη­μο­τι­κό φρο­ντι­στή­ριο και φαρ­μα­κείο, διό­τι ή­μα­σταν ο μο­να­δι­κός δή­μος που δεν εί­χε κά­τι α­νά­λο­γο. Ανα­κα­τα­σκευά­σα­με το δη­μο­τι­κό σφα­γείο, και μά­λι­στα με πι­στο­ποίη­ση α­πό την ΕΕ, ό­ταν οι άλ­λοι τα έ­κλει­ναν. Υλο­ποιή­σα­με -και συ­νε­χί­ζου­με- έ­να με­γά­λο πρό­γραμ­μα α­να­πλά­σεων χω­ριών, που αλ­λά­ζει την ει­κό­να του δη­μό­σιου χώ­ρου στα Σφα­κιά. Σε συ­νερ­γα­σία με το λι­με­νι­κό τα­μείο κά­να­με μια σει­ρά α­πό πα­ρεμ­βά­σεις κα­τά μή­κος ο­λό­κλη­ρης της α­κτο­γραμ­μής, που δη­μιουρ­γεί το­πι­κή α­νά­πτυ­ξη στο πα­ρά­κτιο μέ­τω­πο. Επε­κτεί­να­με το δί­κτυο ύ­δρευ­σης και λει­τουρ­γού­με πρό­γραμ­μα ε­πι­διόρ­θω­σης βλα­βών, διό­τι δεν υ­πήρ­χε. Στη­ρί­ξα­με τον α­γρο­τι­κό συ­νε­ται­ρι­σμό, ο ο­ποίος συμ­με­τέ­χει και στα δί­κτυα χω­ρίς με­σά­ζο­ντες.

Θε­σμοί, ό­πως η δη­μο­γε­ρο­ντία που α­να­βιώ­σα­τε στο δή­μο Σφα­κίων, δεν α­πο­τε­λούν μό­νο ε­πί­κλη­ση της ά­με­σης δη­μο­κρα­τίας, αλ­λά δί­νουν και βα­ρύ­τη­τα στα ι­διαί­τε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά των το­πι­κών κοι­νω­νιών.
Δεν μπο­ρού­με να α­πε­μπο­λού­με το ι­διαί­τε­ρο πο­λι­τι­στι­κό φορ­τίο του κά­θε τό­που. Υπάρ­χουν χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά που δια­μορ­φώ­νο­νται μέ­σα στο χρό­νο α­πό το κλί­μα, τη γεω­γρα­φι­κή μορ­φο­λο­γία και εγ­γρά­φο­νται στη συ­νεί­δη­ση των ντό­πιων. Δεν θεω­ρού­με ό­τι εί­μα­στε οι κα­λύ­τε­ροι ό­λων, αλ­λά αυ­τοί εί­μα­στε και αυ­τό το δε­δο­μέ­νο μας υ­πα­γο­ρεύει τρό­πους για να ξε­πε­ρά­σου­με ε­μπό­δια που με άλ­λο τρό­πο δεν θα ξε­περ­νιό­νταν.

Οι δη­μο­σκο­πή­σεις πα­ρου­σιά­ζουν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σχε­τι­κά στά­σι­μο. Τι χρειά­ζε­ται για να υ­περ­βεί το μέ­χρι σή­με­ρα δη­μο­σκο­πι­κό ό­ριο;
Δεν ι­σχύει το ό­ριο που πα­ρου­σιά­ζουν οι δη­μο­σκο­πή­σεις. Θεω­ρώ ό­τι μό­λις προ­κη­ρυ­χθούν οι ε­κλο­γές, το κλί­μα που θα δη­μιουρ­γη­θεί θα εί­ναι ε­ντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κό. Με­γά­λο τμή­μα των πο­λι­τών θα ψη­φί­σει τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ό­χι για­τί πι­στεύει αυ­τά που λέει, αλ­λά για­τί θέ­λει να φύ­γουν αυ­τοί που κυ­βερ­νούν.

epohi.gr